Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2017 roku A. M. i M. M. pełnili służbę nieoznakowanym radiowozem. Na ul. (...) zauważyli pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), który jadąc lewy pasem ruchu jezdni jednokierunkowej poruszał się z prędkością utrudniającą ruch innym kierującym. Inni kierowcy, aby wyprzedzić F. zmuszeni byli zmieniać pas ruchu z lewego na prawy. Nadto policjanci zauważyli, iż pojazd marki F. miał niesprawne lewe i górne światło (...) oraz nie posiadał podświetlenia tablicy rejestracyjnej. W związku z powyższym włączyli sygnały świetlne i dźwiękowe celem zatrzymania pojazdu do kontroli drogowej. Jednocześnie zatrzymali ruch na prawym pasie, aby kierująca mogła zjechać na wskazane miejsce kontroli. Kierującą zatrzymała się na prawoskręcie w ul. (...). Kierująca, którą okazała się Z. B., energicznie wysiadła z samochodu. Policjant A. M. przytrzymał wówczas kierującą albowiem weszłaby ona pod nadjeżdżający samochód. Po potwierdzeniu stanu jej trzeźwość, Z. B. została poproszona o zjechanie w głąb ulicy (...), aby nie utrudniać ruchu na prawoskręcie. W trakcie dalszej kontroli drogowej, Z. B. kilkunastokrotnie opuszczała swój pojazd mimo poleceń policjantów, aby pozostała w pojeździe do czasu zakończenia kontroli. Chodziła wokół pojazdu, po drodze i chodniku. W trakcie interwencji dwukrotnie zadzwoniła na policję. Z. również po swoje dzieci, które przyjechały wraz z kolegą na miejsce interwencji.

(dowód: zeznania świadka A. M. k. 6,7,14,15 z akt Rsow 287/17; nagranie z rozprawy z dnia 6 czerwca 2018 r. 00:02:15- 00:28:21;

zeznania świadka M. M. k. 129, nagranie z rozprawy z dnia 6 czerwca 2018 r. 00:34:55- 00:47:30;

płyty z monitoringiem miejskim - 41,159;

płyty z nagraniem polaczeń telefonicznych k. 155)

Obwiniona Z. B. w trakcie całego postępowania nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów tj. wykroczeń z art. 90 kw, art. 92§1 kw, art. 96§1 pkt 5 kw, art. 97 kw.

Obwiniona wyjaśniła, iż przedmiotowego dnia wracała z B. do domu do T.. Przed wyjazdem z B. sprawdzała wszystkie światła i były one sprawne. Od skrzyżowania ul. (...) z ul. (...), policja jechała cały czas tuż za nią, choć widziała ich już o wiele wcześniej. Ona wówczas poruszała się z prędkością 50 km/h. Gdy jezdnia, tuż za torami tramwajowymi zmieniała się w dwupasmową, zajęła wówczas lewy pas ruchu, po czym stanęła na czerwonym świetle. Na następnym skrzyżowaniu również zapaliło się czerwone światło. Gdy ruszyła na prawym pasie, jak również przed nią jechało wielu kierowców. Gdy ruszyła spod świateł miała około 65 km/h i wówczas usłyszała sygnały policyjne. Wrzuciła kierunkowskaz żeby zjechać na prawą stronę, jednakże nikt jej nie chciał przepuścić. Wówczas policja zatrzymała samochody na prawym pasie ruchu i kazała jej zjechać. Zatrzymała się na pasie prawoskrętu, w kierunku pobliskich działek. Policjant kazał podjechać jej jeszcze dwa metry dalej. Zjechała wówczas za torowisko, ale policjant powiedział że ma wjechać jeszcze dalej. Wówczas poczuła silne uderzenie tyłu swojego pojazdu, w miejscu gdzie kończył się asfalt. Obwiniona zaprzeczyła stawianym jej zarzutom. Potwierdziła jedynie, iż nie miała jednego światła od oświetlenia tablicy, zaś pozostałe światła w jej ocenie były sprawne.

Za niewiarygodne uznano wyjaśnienia obwinionej dotyczące faktu, iż poza brakiem jednego podświetlenia tablicy rejestracyjnej, pozostałe światła, o których mowa w pkt. 3 wniosku o ukaranie, miała sprawne. Na nagraniu z kamery numer 149 o godz. 17:44:06 widać, iż pojazd obwinionej ma niesprawne lewe i górne światło (...) oraz brak jest podświetlenia tablicy rejestracyjnej. Nagranie to koresponduje z wiarygodnymi zeznaniami funkcjonariuszy policji. Gdyby rzeczywiście obwiniona hamowała silnikiem to nie powinny się wówczas zapalić żadne światła stopu w jej pojeździe. Natomiast jak widać na nagraniu, prawe światło stopu zapala się. Nie ulega wątpliwości, iż na nagraniu widać zapalone prawe światło stopu albowiem świeci ono zdecydowanie mocniej od pozostałych niesprawnych świateł stopu w jej pojeździe. Ponadto prawe, sprawne światło stopu w pojeździe obwinionej, jest takiej samej intensywności, jak światła stopu w innych pojazdach, które hamują, a widocznych na przedmiotowym nagraniu.

Również w pozostałym zakresie, w jakim obwiniona, nie przyznała się do stawianych jej zarzutów, Sad odmówił jej wyjaśnieniom waloru wiarygodności. Wyjaśnienia te bowiem są sprzeczne z wiarygodnymi zeznaniami policjantów, jak i materiałem filmowym dołączonym do przedmiotowej sprawy. Obwiniona twierdził, że nie utrudniała ruchu swoją jazdą. Jednakże jak wynika z wiarygodnych zeznań policjantów to m.in wolna jazda obwinionej, w dodatku cały czas lewym pasem ruchu spowodowała, że zwrócili na jej pojazd uwagę. Inne pojazdy, aby ją wyprzedzić musiały zmieniać pas ruchu z lewego na prawy. Na nagraniu z kamery numer 151 o godz. 17:46:42 widać, iż pojazd obwinionej jest pierwszym pojazdem, za którym jadą inne pojazdy. Nie widać też na żadnym z nagrań, aby tego dnia warunki pogodowe, drogowe były niekorzystne, tak jak twierdziła obwiniona. Również twierdzeniom obwinionej, że jechała lewym pasem ruchu, bo zamierzała skręcić w kierunku przychodni (...), nie można przyznać waloru wiarygodności. Zdaniem Sądu, twierdzenia obwinionej pojawiły się na potrzeby procesu, aby usprawiedliwić jazdę lewym pasem ruchu. Po pierwsze, obwiniona mogła skręcić do C. na skrzyżowaniu przy którym znajduje się przychodnia. Po drugie, na nagraniu nie widać, aby obwiniona w miejscu, gdzie jak twierdzi chciała skręcić, miała włączony lewy kierunkowskaz, a widać natomiast jak już policja włącza sygnały świetlne. Po trzecie obwiniona nie wspomniała o tym, że chciała skręcić do przechodni ani policjantom w trakcie kontroli drogowej, ani też policjantowi z którym rozmawiała przez telefon. Nie wspomniała również o tej okoliczności podczas przesłuchania na policji, pomimo iż składała wówczas obszerne wyjaśnienia. Także wyjaśnienia obwinionej w zakresie samego przebiegu kontroli drogowej, jak i zarzutu stawianego w pkt. 4 i 5 wniosku o ukaranie, zdaniem Sądu również nie zasługują na walor wiarygodności. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionej stoją w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami funkcjonariuszy policji : A. M. i M. M. ( o czym niżej).

Zdaniem Sądu wersja przedstawiona przez obwinioną, jest przyjętą przez nią linią obrony, mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej za popełnione wykroczenia, która jednak nie przekonywała Sądu.

Zdaniem Sądu na walor wiarygodności zasługują zeznania funkcjonariuszy policji : A. M. i M. M.. Są one złożone przez bezstronnych świadków, którzy nie mają żadnego interesu w pomawianiu obwinionej, a których zeznania są, logiczne, korespondujące ze sobą oraz zgodne z pozostałym materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za wiarygodny. Wprawdzie niektórych szczegółów co do przebiegu zdarzenia świadkowie na rozprawie nie pamiętali, lecz z uwagi na znaczny upływ czasu i wielość podobnych zdarzeń niepamięć świadków jest w ocenie Sądu usprawiedliwiona. W zeznaniach funkcjonariuszy trudno również dopatrzyć się sprzeczności mogących podważyć ich wiarygodność

Świadek A. M. i M. M. zeznali iż obwiniona swoją jazdą utrudniała ruch innym kierującym, jadąc wolno lewym pasem ruchu, tak że inni kierujący musieli z lewego pasa zjeżdżać na prawy, aby wyprzedzić obwinioną. Świadkowi wskazali, iż obwiniona w kierowanym przez siebie pojeździe, nie posiadała sprawnego światła stopu górnego oraz jednego z tylnych, jak również tablica rejestracyjna nie była podświetlona. Jak zeznał świadek A. M., kierowca swoją jazdą wzbudzał podejrzenie, iż jest pod wpływem alkoholu lub używek. A. M. podkreślił, iż obwiniona po zatrzymaniu „wyskoczyła z samochodu” i gdyby jej nie przytrzymał to obwiniona weszłaby pod samochodu. Było to już na prawoskręcie w ul. (...), gdzie zbadano jej trzeźwość. Okazało się, że kierująca była trzeźwa więc poprosili ją, żeby zjechała w głąb ulicy (...). Świadkowie podkreślił, iż obwiniona nie wykonywała ich poleceń. Kilkunastokrotnie była proszona, aby pozostała pojeździe do czasu zakończenia kontroli. Pomimo tego obwiniona chodziła w wokół pojazdu, po jezdni i po chodniku.

Za niewiarygodne uznano natomiast zeznania świadków : J. B., M. B. i P. S. (1), gdyż są one sprzeczne z wiarygodnymi zeznaniami w/w świadków, jak i materiałem filmowym. Ponadto w opinii Sądu, zeznania te mają charakter stronniczy albowiem J. B. i M. B. są dziećmi obwinionej, zaś P. S. (2) jest znajomym jej dzieci. Nic więc dziwnego, iż osoby te zeznawał na jej korzyść, korespondując tym samym ze złożonymi przez nią wyjaśnieniami. Świadkowie ci zeznali bowiem, podobnie jak obwiniona, iż w samochodzie obwinionej nie był jednego podświetlenia tablicy rejestracyjnej. W ocenie Sądu przedstawiona przez w/w świadków wersja zdarzenia była jedynie przejawem potwierdzenia linii obrony przyjętej przez obwinioną.

Za wiarygodny Sąd uznał materiał dowodowy dołączony do akt w postaci dokumentów: 3 – notatki urzędowej, 9 – informacji z ewidencji ukaranych kierowców, 19 – informacji z K., 27- karty medycznej, 32,170 – informacji z Wojewódzkiego Szpitala (...) w T., 37-40,168 - pisma z (...) K. T. wraz z załącznikami , 41,159, – płyty z monitoringiem miejskim , 155- płyty z połączeniami telefonicznymi 65-67- dokumentacji medycznej, 108-114 – kserokopii z akt 2 Ds. 311/17, 129- 146 – kserokopii z akt 2 Ds. 74/18 oraz z akt L.dz.T 47.0510.2017, oraz akta sprawy RSOW 287/17 - albowiem zostały one sporządzone w przepisanej prawem formie przez uprawnione do tego osoby, a żadna ze stron nie podważyła ich wiarygodności.

Sąd dał wiarę sporządzonej na potrzeby postępowania opinii sądowo-psychiatrycznej, albowiem została ona sporządzona przez uprawniony do tego podmiot w przepisanej formie. Żadna ze stron nie kwestionowała jej rzetelności i autentyczności, dlatego też Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im mocy dowodowej.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż wina obwinionej Z. B. w zakresie popełnienia zarzucanych jej czynów została wykazana. Sąd przyjął, iż Z. B. w dniu w dniu 02 lutego 2017r. około godz. 17:50 w T. na ul. (...), kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) nie zastosowała się do obowiązku ruchu prawostronnego jadąc lewym pasem jezdni jednokierunkowej, ponadto w tym samym miejscu i czasie poruszała się z prędkością utrudniającą ruch innym kierującym. Nadto kierowała pojazdem w nieprawidłowym stanie technicznym - niesprawne lewe i górne światło (...), brak podświetlenia tablicy rejestracyjnej, a następnie w tym samym miejscu i czasie, nie stosowała się do poleceń funkcjonariusza policji, nakazującego jej pozostanie w pojeździe podczas kontroli ruchu drogowego. Następnie w tym samym miejscu i czasie, po opuszczeniu pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...), którym uprzednio kierowała, chodząc po jezdni wchodziła bezpośrednio przed jadące pojazdy.

Obwiniona swoim zachowaniem naruszyła przepis art. 97 kw, który stanowi, iż uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie podlega karze grzywny do 3000 złotych lub karze nagany. Dyspozycja tego przepisu ma charakter blankietowy. Na gruncie niniejszej sprawy dopełnieniem w/w przepisu, jest art. 16 ust. 1 i 2 Prawa o ruchu drogowym z dnia 20.06.1997r. (Dz. U. z 2017r. Nr 128 ze zm.), który stanowi, iż kierującego pojazdem obowiązuje ruch prawostronny. Zasada ruchu prawostronnego obowiązuje na jezdniach jedno-, jaki i dwukierunkowych oraz na jezdniach jedno- lub wielopasmowych. Kierujący może zjechać na lewą stronę jezdni wówczas, gdy: prawa strona jest zajęta, występuje zwężenie, zamierza skręcić w lewo będąc na jezdni jednokierunkowej, zamierza wykonać manewr wyprzedzania (zob. Prawo o ruchu drogowym, Komentarz III – K. W. – ABC 2011, Lex nr ). W niniejszej sprawie obwiniona poruszał się lewym pasem ruchu na dość długim odcinku drogi, co wykazał zebrany w sprawie materiał dowodowy, w sytuacji gdy jej obowiązkiem była jazda prawym pasem. Nadto przepis art. 14 ust.1a ustawy prawo o ruchu drogowym stanowi, iż zabrania się wchodzenia na jezdnię bezpośrednio przed jadący pojazd. Jak wynika z zebranego materiału dowodowego, a w szczególności z zeznań świadka A. M., gdyby nie jego reakcja, obwiniona weszłaby wprost pod jadący pojazd.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w sposób nie budzący wątpliwości wynika także, iż obwiniona kierując przedmiotowym pojazdem poruszała się nadto z prędkością utrudniającą ruch innym kierującym. Art. 90 kw stanowi, iż kto tamuje lub utrudnia ruch na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, podlega karze grzywny albo karze nagany. Przedmiotem ochrony art. 90 kw jest porządek i płynność w ruchu drogowym, które mogą być zakłócone przez tamowanie lub utrudnianie ruchu na drodze publicznej, w strefie zamieszania lub strefie ruchu. Utrudnieniem jest takie zachowanie kierującego, które powoduje komplikacje w ruchu drogowym, jak np. jazda środkiem jezdni, czy jazda lewym pasem ruchu znacznie poniżej dozwolonej prędkości.

Z. B. wypełniła również znamiona wykroczenia z art. 96§1 pkt. 5 kw, który stanowi, iż właściciel, posiadacz, użytkownik lub prowadzący pojazd, który na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu dopuszcza pojazd do jazdy, pomimo że pojazd nie jest należycie zaopatrzony w wymagane urządzenia i przyrządy albo pomimo że nie nadają się one do spełnienia swego przeznaczenia podlega karze grzywny. Znamiona tego wykroczenia wypełnia zarówno pojazd, który w ogóle nie jest zaopatrzony w stosowne urządzenia, jak i taki , który jest w nie wyposażony, ale są one uszkodzone lub niesprawne i nie mogą spełniać przeznaczonych funkcji. Obwiniona przedmiotowego dnia poruszała się pojazdem mając niesprawne lewe i górne światło (...) oraz nie posiadając podświetlenia tablicy rejestracyjnej. Brak w/w elementów niewątpliwie mógł wywołać zagrożenie dla bezpieczeństwa w komunikacji.

Również wina obwinionej w zakresie zarzucanego jej czynu z art. 92 §1 kw nie budzi wątpliwości. W myśl tego przepisu, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego podlega karze grzywny albo karze nagany. Zachowanie obwinionej polegało na niestosowaniu się do poleceń funkcjonariusza policji, nakazującego jej pozostanie w pojeździe podczas kontroli ruchu drogowego. Nie ulega wątpliwości, iż organem uprawnionym do kontroli ruchu drogowego jest Policja , co wynika z art. 129 ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym. Polecenie zaś to nakazanie konkretnego zachowania, np. zatrzymania pojazdu, przestawienia pojazdu w inne miejsce, wydane ustnie lub gestem np. ręką. Gdyby nawet uznać, iż usprawiedliwione był zachowanie obwinionej w trakcie rozmowy z dyżurnym policji, to należy zauważyć, iż w pozostałym zakresie, jak wskazał świadek A. M. , obwiniona kilkunastokrotnie opuszczała swój pojazd mimo poleceń policjantów, aby pozostała w pojeździe do czasu zakończenia kontroli.

Uznając obwinioną za winną popełnienia zarzucanych jej czynów, Sąd wymierzył jej na podstawie art. 96§1 pkt.5 kw w zw. z art. 9§1 i §2 kw karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył fakt, że zachowania obwinionej wyczerpały znamiona aż 5 wykroczeń. Sąd wymierzając obwinionej karę grzywny we wspomnianym wyżej wymiarze miał na uwadze również okoliczności łagodzące. Obwiniona nigdy dotychczas nie była karana za przestępstwa, prowadzi ustabilizowany tryb życia, co stwarza pozytywną prognozę na przyszłość. Sąd przy wymiarze kary również wziął pod uwagę sytuację materialną i rodzinną obwinionej. Z. B. prowadzi działalność gospodarczą, z której otrzymuje dochód w wysokości około 3.500 złotych netto miesięcznie. Na utrzymaniu ma jedno dziecko. Nie posiada nieruchomości. Posiada zaś samochód związany z działalności gospodarczą.

Sąd zastosował art. 9§1 kw albowiem obwiniona jednym czynem wyczerpała znamiona wykroczeń określonych w kilku w/w przepisach. Nadto Sąd zastosował art. 9§2 kw albowiem jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowsza karę. W przedmiotowym przypadku najsurowszą karę przewiduje art.96§1 pkt.5 kw , bowiem czyn ten jest zagrożony karą grzywny do 5 000 złotych.

W ocenie Sądu kara wymierzona obwinionej jest adekwatna do stopnia winy obwinionej, stopnia społecznej szkodliwości czynu, właściwości i warunków osobistych obwinionej. Sąd uznał również, iż kara ta jest wystarczająca do osiągnięcia wobec obwinionej celów zapobiegawczych i wychowawczych a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) kwotę 30 zł tytułem opłaty. Zgodnie z art. 119 kpw do kosztów postępowania w sprawach o wykroczenia stosuje się odpowiednio przepisy art. 616 i 627 kpk. Według tych przepisów od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego Sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa, którymi są opłaty i wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania. Wysokość opłat określona jest w ustawie z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późniejszymi zmianami). Zgodnie z art. 3 ust 1 w zw. z art. 21 pkt 2 cytowanej ustawy skazany w pierwszej instancji na karę grzywny obowiązany jest uiścić opłatę w wysokości 10%, nie mniejszej jednak niż 30 zł. W myśl art. 118 § 1 kpw w razie skazania, obwinionego obciąża się zryczałtowanymi wydatkami postępowania oraz innymi wydatkami, o których mowa w § 3 tego artykułu. Wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania określa rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. (Dz. U. z 2001 r. nr 118 poz. 1269), natomiast § 1 pkt 1 tego rozporządzenia stanowi, że wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia przed Sądem pierwszej instancji wynosi od jednego obwinionego w postępowaniu zwyczajnym 100 zł.

Zdaniem Sądu biorąc pod uwagę sytuację materialną obwinionej będzie ona w stanie ponieść zasądzone przez Sąd wyrokiem wymienione kwoty.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2.(...)

3. (...)