Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: Sędzia Jolanta Wojciechowska

Protokolant: Starszy Sekretarz Sądowy Małgorzata Kunińska

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2023 r. w Toruniu, na rozprawie sprawy z powództwa L. K. oraz małoletnich J. K. i A. K. (1) przeciwko (...) SA w S. o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) SA w S. na rzecz powodów :

1.  L. K. – 1.577,- zł ( jeden tysiąc pięćset siedemdziesiąt siedem zł ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie :

- od kwoty 1.000,- zł od 26 czerwca 2018 do dnia zapłaty;

- od kwoty 577,- zł od 6 lipca 2018 do dnia zapłaty;

2.  małoletnich J. K. i A. K. (1) kwoty po 577,- zł ( pięćset siedemdziesiąt siedem zł ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 6 lipca 2018 do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powodów in solidum na rzecz pozwanego kwotę 29,90,- zł ( dwadzieścia dziewięć 90/100 zł ) tytułem zwrotu pozwanemu części kosztów postępowania;

IV.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa ( kasy Sądu Rejonowego w Toruniu ) tytułem poniesionych w sprawie wydatków :

1.  od powodów in solidum 1.362,- zł ( jeden tysiąc trzysta sześćdziesiąt dwa zł );

2.  od pozwanego 1.221,36 zł ( jeden tysiąc dwieście dwadzieścia jeden 36/100 zł ).

Sygn. akt X C 4301/18

UZASADNIENIE

Pozwem z grudnia 2018 L. K. i K. K. (1) domagali się zasądzenia na ich rzecz od (...) SA w S. kwot :

1.  3.000,- zł na rzecz powódki L. K. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 26 czerwca 2018 do dnia zapłaty;

2.  3.890,55 zł na rzecz powoda K. K. (1) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 6 lipca 2018 do dnia zapłaty

wraz z kosztami procesu. Jako podstawę faktyczną żądań obojga powodów wskazano skutki kolizji drogowej z 30 listopada 2017 odniesione przez powodów, za które z mocy polisy OC sprawcy odpowiedzialność ponosi pozwany ubezpieczyciel. Oboje powodowie domagali się zadośćuczynienia w kwotach po 3.000,- z l a nadto powód – zwrotu kosztów leczenia ( odszkodowania ) na kwotę 890,55 zł.

Pozwane towarzystwo przyznało powódce odszkodowanie w kwocie 730,- zł obejmujące koszty rehabilitacji 700 zł i kołnierza 30,- zł, odmówiło jednak przyznania sumy dochodzonej pozwem tytułem zadośćuczynienia, stojąc na stanowisku, że u powódki nie doszło do trwałych następstw kolizji związanych z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia.

W przypadku pozwanego ubezpieczyciel odmówił w ogóle przyjęcia odpowiedzialności za skutki zdarzenia, których doznał K. K. (1) – nie zwrócono mu dochodzonych wydatków na sumę 890,55 zł ( odszkodowanie ) ani nie wypłacono żądanej sumy 3.000,- zł tytułem zadośćuczynienia stojąc na stanowisku, iż w jego wypadku nie doszło ani do szkody majątkowej ani niemajątkowej. Tymczasem powód doznał praktycznie takich samych obrażeń co jego żona a nadto nosił kołnierz S., zażywał leki przeciwbólowe i korzystał z rehabilitacji.

(...) w odpowiedzi na pozew wniosło o jego oddalenie i koszty na swoją rzecz, podkreślając iż w jego ocenie powodowie nie odnieśli obrażeń zewnętrznych, czego dowodzą ujemne wynika badań przedmiotowych oraz ujemne wyniki badań obrazowych w zakresie zmian pourazowych. Z tej przyczyny ich żądanie w zakresie zadośćuczynienia uznać należy za pozbawione podstaw – samo stwierdzenie bólu i poczucia krzywdy nie jest okolicznością wystarczającą dla przyznania zadośćuczynienia. Powód powołał się także na orzecznictwo, z którego wynika że poszkodowany nie może domagać się zadośćuczynienia jeśli doznane cierpienia fizyczne i krzywda są nieznaczne. Uzasadnienie braku podstaw dla przyznania powodowi odszkodowania nie jest dla sądu jasne ani przejrzyste ( nie wiadomo czy zdaniem pozwanego te same okoliczności uzasadniają brak podstaw do zadośćuczynienia jak i dla odszkodowania ). W każdym razie pozwany powołuje się również na fakt wcześniejszych zmian chorobowych w kręgosłupie u powoda.

Sąd ustalił co następuje :

W dniu 30 listopada 2017 doszło do kolizji drogowej, w której T. (...) kierowana przez K. K. (1), którą podróżowała także jego żona L. K. oraz dwoje małoletnich dzieci, została uderzona w tył samochodu. Sprawca kolizji był ubezpieczony w pozwanym towarzystwie. Podróżujący T. (...) w chwili kolizji mieli zapięte pasy bezpieczeństwa ( bezsporne ).

Mechanika uderzenia skutkowała nagłym odchyleniem głów powodów do przodu a następnie w stronę przeciwną, co prowadziło do uderzenia tyłem głowy w zagłówek siedzeń samochodowych ( dowód : przesłuchanie powódki z 10. XII. 2019 19:25 – 22:34 i protokół skrócony k. 7 akt X Co 315/22 i postanowienie k. 146 w tej sprawie – zasadniczo okoliczność bezsporna ).

Przed wypadkiem L. K. oraz jej mąż K. mieli bezobjawowe zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego związane z ich wiekiem ( dowód : opinia biegłego k. 17 ).

Bezpośrednio po kolizji K. K. (1) zadzwonił po kolegę G. G. (1) z prośbą aby ten przyjechał na miejsce zdarzenia i zabrał dwie małoletnie córki powodów z miejsca wypadku ( dowód : zeznania świadka G. G. z 10. XII. 2019 3:37-7:02 oraz protokół skrócony j. w. ).

Na miejsce zdarzenia nie wezwano pogotowia. Pasażerowie T. nie odczuwali żadnych dolegliwości tuż po zdarzeniu – myśleli tylko o zapewnieniu bezpieczeństwa i spokoju dzieciom. Nie stracili przytomności, nie doznali złamań ani otwartych ran. Ponieważ po powrocie do domu nie czuli się jednak dobrze, oboje w godzinach wieczornych tego samego dnia udali się na (...) w T.. L. K. zgłaszała ból kręgosłupa piersiowego i ból połowy szyi. Po zdarzeniu wymiotowała. Lekarz stwierdził bolesność wyrostków kolczystych i mięśni przykręgosłupowych. Rentgen nie wykazał zmian urazowych czaszki i kręgosłupa piersiowego. Zalecono doraźnie leki przeciwbólowe, miękki kołnierz S. na tydzień oraz kontrolę w poradni chirurgicznej. K. K. (1) zgłaszał ból szyi z ograniczeniem ruchomości, ból odcinak lędźwiowego kręgosłupa promieniujący na lewy pośladek. Rentgen wykazał brak zmian urazowych w czaszce i kręgosłupie lędźwiowym. Nie stwierdzono deficytów neurologicznych. Lekarz zalecił doraźnie leki przeciwbólowe, miękki kołnierz na dwa tygodnie oraz kontrolę w poradni chirurgicznej ( dowód : dokumentacja medyczna k. 56, 69 akt X Co 315 / 22 ).

W dniu 1 grudnia 2017 L. K. otrzymała od lekarza POZ zwolnienie lekarskie stwierdzające niezdolność do pracy do 20 grudnia 2017 ( dowód : dokumentacja medyczna k. 49 akt X Co 315 / 22 ).

W tym samym dniu zarówno L. K. jak i jej mąż K. zakupili kołnierze ortopedyczne S. po 30,- zł sztuka ( dowód faktury k. 51 i 67 ) i korzystali z nich zgodnie z zaleceniami. W ciągu następnych tygodni uskarżali się na ból powypadkowy ( dowód : zeznania świadka G. G. z 10. XII. 2019 7:02-11:04 oraz protokół skrócony k. 7 akt X Co 315 / 22 ).

W dniu 15 grudnia 2017 małżonkowie stawili się zgodnie z zaleceniami w poradni chirurgicznej a lekarz w oparciu o wywiad stwierdził u obojga pacjentów utrzymujące się dolegliwości kręgosłupa szyjnego w konsekwencji jego skręcenia. U K. K. (1) dodatkowo stwierdzono ból kręgosłupa lędźwiowego oraz tkliwość i bolesność mięśni przykręgosłupowych ( dowód : dokumentacja medyczna k. 54 – 55 i 70 – 72 akt X Co 315 / 22 ).

W dniu 11 stycznia 2018 lekarz poradni chirurgicznej w oparciu o wywiad twierdził u L. K. dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego przy jego przeciążaniu, ruchomość szyi ograniczoną bólem promieniującym do kończyn górnych. Zalecił leki przeciw spastyczne oraz rehabilitację. Z wywiadu u K. K. (1) wynikały dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego przy jego długotrwałym przeciążaniu oraz ruchomość szyi ograniczona bólem. Zalecenia objęły także rehabilitację ( dowód : dokumentacja k. 55 i 72 akt X Co 315 / 22 ).

W dniu 6 lutego 2018 małżonkowie otrzymali skierowanie na zabiegi rehabilitacyjne obejmujące po 10 zabiegów masażu klasycznego, lasera oraz (...). Zabiegi wykonano w C. ( dowód : skierowanie k. 53, zaświadczenie o wykorzystaniu skierowania k. 52 i 66 ).

Usługi fizjoterapeutyczne kosztowały K. K. (1) 700,- zł ( dowód : faktura k. 68 akt X Co 315 / 22 ). Małżonkowie korzystali z nich poza NFZ czyli odpłatnie ponieważ nie były dostępne w rozsądnym terminie ( dowód : przesłuchanie powódki z 10. XII. 2019 25:37 – 28:00 i protokół skrócony k. 8 akt X Co 315 / 22 ).

Małżonkowie nie korzystali po wypadku z pomocy psychologa lub psychiatry ( bezsporne ). Oboje byli w chwili wypadku rolnikami, prowadzili gospodarstwo o powierzchni około 50 ha, hodowali wtedy około 40 sztuk bydła mlecznego. Po wypadku korzystali z pomocy sąsiadów i rodziny w pracy na gospodarstwie ( dowód : zeznania świadka G. G. z 10. XII. 2019 11:44- 17:40 i przesłuchanie powódki z tej samej daty 25:37 – 31:33 i protokół skrócony k. 7v – 8 akt X Co 315 / 22 ).

K. K. (1) zmarł 24 maja 2019. Spadek po nim nabyły : żona oraz dwie małoletnie córki A. i J. K. po /13 części ( kopia aktu poświadczenia dziedziczenia k. 138 akt X Co 315 / 22 ).

Biegły z zakresu neurochirurgii i neurotraumatologii nie stwierdził u powódki oraz jej męża żadnych trwałych skutków kolizji a tym samym – żadnego procentowego uszczerbku na zdrowiu z racji brak zmian urazowych w badaniach radiologicznych ( dowód : opinia biegłego z sierpnia 2023 k. 64 – 65 akt ).

Sąd zaważył co następuje :

Ustalony powyżej stan faktyczny zasadniczo był bezsporny pomiędzy stronami jeśli chodzi o fakty. Ustalono go w oparciu o dowody z dokumentów prywatnych, którym dano wiarę także w zakresie prawdziwości ich treści bowiem ten ich aspekt także nie był w sprawie negowany. Podstawą ustaleń faktycznych były też zeznania świadka i przesłuchanie powódki, którym także dano wiarę bowiem nie były wzajemnie sprzeczne i korespondowały z dokumentami w sprawie złożonymi.

Przedmiotem sporu w sprawie było ustalenie czy małżonkowie K. doznali w konsekwencji wypadku krzywdy skutkującej zadośćuczynieniem oraz K. K. (1) poniósł wydatki na koszty leczenia powypadkowego, a jeśli tak – jakie. Ponieważ dla oceny rozmiaru krzywdy znaczenie pomocnicze ( choć nie decydujące ) ma ustalenie ewentualnego stopnia doznanego uszczerbku na zdrowiu, sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłego lekarza. Sąd nie podzielił jednak wniosków pierwszej z opinii ( z września 2022 – ortopedia i chirurgia urazowa : lekarz A. K. (2) ) bowiem budziły one istotne wątpliwości co do rzetelności relacji pomiędzy obrażeniami a stwierdzonym aż na poziomie 16% uszczerbkiem na zdrowiu na tle innych postępowań sądowych, w których opiniowano uszczerbek na zdrowiu ( nie wspominając już o samej treści opinii, w której mnożno te same zapisy po wielokroć aby zwiększyć sztucznie jej objętość ). Zastrzeżenia co do jakości tej opinii zgłoszone przez ubezpieczyciela zostały potwierdzone kolejną opinią w sprawie sporządzoną k. 64 – 65. Wnioski tego biegłego o specjalności neurochirurgia i neurotraumatologia sąd w pełni podzielił. Zastrzeżenia strony powodowej co do niewłaściwej specjalności biegłego nie wytrzymują zdaniem sądu krytyki : nie jest tak jak chcieliby powodowie, że neurochirurg nie ma kompetencji i wiedzy do oceny obrażeń powypadkowych. Biegły wskazał, ze powodowie doznali skręcenia niewielkiego stopnia, nie pozostawiającego śladów.

Przechodząc do rozważań prawnych nad ustalonym stanem faktycznym należy na wstępie zaznaczyć, że jego analiza odbywać się musi z punktu widzenia treści przepisów art. 444 § 1 kc i art. 445 § 1 kc.

Stosownie do brzmienia przepisu art. 445 § 1 kc, w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, tj. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W ocenie sądu żądanie powodów zasądzenia zadośćuczynienia było co do zasady uzasadnione. Zasadniczym problemem była jednak jego wysokość. Zadośćuczynienie przysługuje bowiem za krzywdę, a więc za szkodę o charakterze niemajątkowym, która nie przedstawia konkretnej wartości ekonomicznej.

Podkreślić w tym miejscu należy, że art. 445 § 1 kc nie wskazuje żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, pozostawiając to do oceny Sądu. Jednakże zarówno doktryna jak i judykatura wypracowały w tym względzie szeroko akceptowane stanowisko, wskazując, iż wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności, a zwłaszcza stopnia i czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych ( pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne ), trwałości skutków zdarzenia ( kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności ), prognozy na przyszłość ( polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia ), wieku poszkodowanego ( zwykle większą krzywdą jest kalectwo dla osoby młodszej ), niemożności wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, utratę kontaktów towarzyskich itp. W judykaturze podkreśla się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, co oznacza, iż ma złagodzić odczuwalność doznanej krzywdy z jednej strony, z drugiej zaś jednak nie może ono być źródłem wzbogacenia.

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości.

Z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że choć powodowie nie doznali w wyniku wypadku z 30. XI. 2017 trwałego uszczerbku na zdrowiu ( opinia biegłego z sierpnia 2023 k. 64 akt ), to jednak skutkował on utrzymującym się co najmniej kilka miesięcy bólem kręgosłupa wymagającym leczenia farmakologicznego oraz rehabilitacji i fizjoterapii, ograniczoną jego ruchomością powodującą utrudnienia w wykonywaniu obowiązków w gospodarstwie rolnym. Samo zdarzenie było dla obojga źródłem silnego stresu a tym samym cierpienia, powodowie drżeli o stan zdrowia dzieci, które z nimi także podróżowały – powódka tuż po zdarzeniu wymiotowała. Po wypadku przez okres dwóch tygodni powódka korzystała ze zwolnienia lekarskiego stwierdzającego jej niezdolność do pracy. Z tej przyczyny powodowie zmuszeni byli korzystać z pomocy w pracy rodziny i sąsiadów w pracy na gospodarstwie, które obejmowało 40 sztuk zwierząt wymagających codziennego zaspokojenia ich wszystkich potrzeb ( karmienie, sprzątanie itd. ). K. K. (1) nie był w stanie sam podołać tym obowiązkom także z uwagi na swoje dolegliwości i ograniczenia bólowe. Doznany w wyniku wypadku uraz miał więc wymierny, negatywny wpływ na życie powodów również na polu ich pracy zarobkowej.

W takim stanie rzeczy tj. biorąc pod uwagę brak trwałego uszczerbku na zdrowiu, rozmiar i zakres cierpień jakich doznali małżonkowie K. stosunkowo ograniczony w czasie, proces leczenia trwający jednak tylko kilka miesięcy, Sąd uznał, że postulowana przez powodów kwota po 3.000 złotych tytułem zadośćuczynienia jest nadmierna w stosunku do poniesionej krzywdy. W ocenie Sądu za adekwatne w świetle poczynionych ustaleń uznać należało zadośćuczynienie w wysokości po 1.000 złotych.

Kwoty te nie mogłą być zdaniem Sądu uznane za wygórowane. Są na tyle adekwatnie do skutków zdarzenia wysokie, aby stanowić odczuwalną rekompensatę krzywd poniesionych przez powódkę i jej męża, a jednocześnie nie przekraczają rozsądnych granic i z pewnością nie będą prowadzić do nieuzasadnionego wzbogacenia. Po śmierci powoda K. K. (1) w toku procesu jego roszczenie o zadośćuczynienie zgodnie z art. 445 par. 3 kc przeszło na jego spadkobierców : żonę oraz dwie małoletnie córki po 1/3 części. W zakresie wykraczającym ponad sumę 1.000,- zł zadośćuczynienia na rzecz każdego z małżonków K. sąd żądanie oddalił.

Co do odszkodowania dochodzonego przez K. K. (1) w kwocie 890,55 zł sąd uznał je za udowodnione jedynie w części obejmującej koszty rehabilitacji wykazane fakturą k. 68 oraz koszty kołnierza wykazane fakturą k. 67 ( razem 731,- zł – kwota taka jak odszkodowanie wypłacone przez ubezpieczyciela na rzecz powódki ). Sąd w pełni podziela wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z 19 maja 2016, sygn. akt III CZP 63/15 i utrwalony już w orzecznictwie pogląd, iż świadczenie ubezpieczyciela w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje także uzasadnione i celowe koszty leczenia oraz rehabilitacji poszkodowanego niefinansowane ze środków publicznych (art. 444 § 1 kc). W ocenie Sądu na tle poczynionych rozważań Sąd uznał, w dostatecznym stopniu wykazano celowość skorzystania przez K. K. (1) z rehabilitacji poza NFZ. Jednocześnie w świetle załączonej do pozwu dokumentacji medycznej nie było wątpliwości, ze rehabilitacja oraz noszony kołnierz pozostawały w związku z przebytymi urazami.

Strona pozwana negowała szkodę majątkową powoda a paragony k. 73 dotyczące wydatków wykraczających poza rehabilitację i kołnierz nie były imienne. Ponieważ nie wykazano iż dotyczyły one szkody właśnie K. K. (1) a nie jego żony lub obojga małżonków, w obliczu negowania tych wydatków przez ubezpieczyciela, sąd w tym zakresie żądanie pozwu oddalił. Konsekwencją spadkobrania powódki i jej córek po K. K. (1) było przejście na nie w rozmiarze po 1/3 części kwoty odszkodowania należnej K. K. (1).

Na zasądzoną w pkt I wyroku na rzecz powódki L. K. kwotę 1.577,- zł składa się :

1.  suma 1.000,- zł zadośćuczynienia na jej rzecz dochodzona od 26 czerwca 2018 tj. od daty decyzji ubezpieczyciela z tej daty o odmowie przyznania zadośćuczynienia ( k. 40 akt X Co 315 / 22 );

2.  suma 577,- zł stanowiąca 1/3 kwoty należnej jej mężowi z tytułu zadośćuczynienia ( 1.000 zł ) oraz odszkodowania ( 731,- zł ) ( (...):3 = 577 ), dochodzona od 6 lipca 2018 tj. od daty decyzji ubezpieczyciela o odmowie przyznania zadośćuczynienia ( k. 38 akt X Co 315 / 22 ).

Na rzecz małoletnich powódek, które wstąpiły w miejsce ojca zasądzono w pkt I kwoty po 577,- zł stanowiące jak wskazano wyżej po 1/3 sumy należnej łącznie z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia ich ojcu.

O odsetkach od zasądzonych kwot Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 kc, zasadzając je zgodnie z żądaniem pozwu. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ubezpieczyciel wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Bezspornym jest, ze pozwany otrzymał zawiadomienie o szkodzie na kilka miesięcy przed 26 czerwca 2018, a zatem trzydziestodniowy termin upłynął przed terminami wymagalności określonymi w pozwie. Powodowie mogli zatem domagać się przyznania odsetek jak w pozwie, w tej dacie jej roszczenie było już bowiem wymagalne.

Strona powodowa dochodziła kwoty 6.890,55 zł, otrzymała 2.731,- zł czyli wygrała w 39,60 %. Pozwany wygrał zatem w 60,40%.

Koszty powodów to 51,- zł opłata od trzech pełnomocnictw, 345,- zł opłata sądowa, 1.800,- zł wynagrodzenie pełnomocnika i 500,- zł opłacona zaliczka na opinię. Razem 2.696,- zł. 39,60% z tej sumy to 1.067,60 zł.

Koszty pozwanego to 1.800,- zł wynagrodzenia pełnomocnika i 17,- zł opaty od pełnomocnictwa a 60,40% z tej sumy to 1.097,50 zł.

Różnica pomiędzy tymi kwotami to 29,90 zł dla powodów in solidum od pozwanego ( art. 98 kpc ).

Wydatki w sprawie obejmowały : 12,24 zł koszty pozyskania dokumentacji szpitalnej, 270,70 zł koszt opinii biegłego M. S. z VI. 2020, 1.661,98 zł koszt opinii A, K., 11,65 zł koszt pozyskania dokumentacji medycznej i 1.126,79 zł koszt opinii biegłego Z. – razem 3.083,36 zł. Część obejmująca 60,40 % z tej sumy to 1.862,- zł, którą Skarbowi Państwa winni zwrócić powodowie ( w tej części przegrali ). Od tej sumy należało jednak odjąć 500,- zł zaliczki którą pokryli, co daje 1.362,- zł którą winni in solidum zwrócić Skarbowi Państwa. Część obejmująca 39,60 % z kwoty wydatków w sprawie to 1.221,36 zł – ponieważ pozwany nie pokrył ich w żadnej części, w pkt IV wyroku nakazano jej ściągnięcie na rzecz Skarbu Państwa.