Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Maria Żuchowska
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Paweł Sosnowski

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2018 r. w Toruniu

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w P.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. na rzecz powoda M. G. kwotę 1 423,50 zł (tysiąc czterysta dwadzieścia trzy złote i pięćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 kwietnia 2017r.; z uwzględnieniem zmiennej stopy procentowej odsetek ustawowych, do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 30 zł (trzydzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód M. G. dnia 1 czerwca 2017 r. złożył w tutejszym Sądzie pozew o zapłatę przeciwko pozwanemu przedsiębiorstwu (...) sp. z o.o. z siedzibą w P.. Dochodził nim niezapłaconego wynagrodzenia wynikającego z umowy zlecenia, na mocy której powód świadczył na rzecz pozwanej spółki usługi ochrony.

Referendarz sądowy w tutejszym Sądzie dnia 16 sierpnia 2017 r. wydał nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu. Orzeczenie to utraciło jednak moc w całości w związku ze skutecznym wniesieniem sprzeciwu przez stronę pozwaną. W swoim piśmie procesowym przyznała ona, że strony postępowania łączyła umowa o świadczenie usług, jednak zaprzeczyła, by z tego tytułu istniało po stronie pozwanej jakiekolwiek zobowiązanie finansowe. Argumentowano, iż pozwanej nie jest znana podstawa wyliczenia dochodzonej pozwem kwoty, jak również nie posiada ona wiedzy na temat, czy powód faktycznie w okresie, którego dotyczy powództwo, świadczył objęte umową usługi. Wskazano jednocześnie, iż wobec niedoręczenia pozwanej pisemnej informacji o liczbie przepracowanych godzin roszczenie nie mogło jeszcze stać się wymagalne.

W odpowiedzi na sprzeciw złożonej 9 października 2017 r. strona powodowa podtrzymała swoje stanowisko w sprawie, przytaczając dalsze okoliczności wykonywania umowy.

Na rozprawie stawił się powód, który podtrzymał swoje stanowisko, nie żądano uzupełnienia postępowania dowodowego.

Sąd ustalił, co następuje:

Strony niniejszego postępowania zawarły 1 stycznia 2017 r. na czas nieokreślony umowę zlecenia, w której powód-zleceniobiorca zobowiązał się do pozostawania w gotowości do podjęcia działania świadczenia usług ochrony. Wynagrodzenie ustalono na poziomie 13 zł za godzinę brutto. Przyjęto, że należność płatna będzie w terminie do 30 dni po zakończeniu wykonywania usługi i po otrzymaniu przez zleceniodawcę pisemnej informacji z wykazem przepracowanych godzin.

Następnie, dwa dni później zawarto kolejną umowę, w której powód zobowiązał się do wykonania zadania polegającego na „uzyskaniu rezultatu w postaci indywidualnej ochrony fizycznej obiektu”. Umowę zawarto „na czas osiągnięcia rezultatu”, zaś podstawą wynagrodzenia miał być wskaźnik miesięczny wynoszący 9,49 zł za godzinę netto. W umowie zapisano, że należność będzie płatna w terminie 30 dni po odbiorze uzyskania rezultatu.

Okoliczność bezsporna, ponadto dowód:

– umowa o świadczeniu usług nr VG/2017/01/0015, k. 15

– umowa nr (...), k. 16

Powód z początkiem stycznia 2017 roku rozpoczął świadczenie usług ochrony w budynku przy ul. (...) w T., w którym znajdują się pomieszczenia Głównego Urzędu Statystycznego, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Sądu Rejonowego w Toruniu. Powód otrzymał wynagrodzenie za czynności wykonywane w miesiącach styczniu i lutym, jednak mimo przepracowania 144 godzin w marcu oraz dalszych sześciu godzin w kwietniu, za te okresy nie otrzymał wynagrodzenia – podobnie jak część pozostałych pracowników pozwanej. Na początku kwietnia doszło do zmiany podmiotu ochraniającego wspomniany budynek, przy jednoczesnym pozostaniu na swoich stanowiskach dotychczasowych pracowników pozwanej, w tym powoda.

Dowód:

– raporty dzienne nr 248, 253, 256, 261, 267, 272 oraz 277, k. 7–13,

– grafik służb planowanych/realizowanych, k. 14,

– wykaz pobranych kluczy w oddziale GUS w T., k. 54–59,

– zeszyt osób przebywających na terenie sądu poza godzinami pracy, k. 80–81,

– zeznania świadków A. C., M. K., I. M., Z. O., A. R., J. R. oraz J. S., k. 82–84,

– zeznania powoda, k. 84–85.

Wobec nieuregulowania przez pozwaną należności z tytułu obowiązującej umowy, powód w piśmie z dnia 22 maja 2017 r. zawarł przedsądowe wezwanie do zapłaty zaległych kwot do dnia 30 maja 2017 r. Z uwagi na bierną postawę pozwanej, powód w konsekwencji wniósł powództwo do tutejszego Sądu.

Dowód:

– wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania, k. 5–6.

Sąd zważył, co następuje:

Wydając niniejsze rozstrzygnięcie Sąd oparł się przede wszystkim na dowodach z dokumentów załączonych do akt sprawy. Należało je ocenić jako godne wiary z uwagi na ich szczegółowy i całościowy charakter, a także dlatego, że żadna ze stron nie podważyła ich prawdziwości.

Jako w pełni wiarygodne Sąd ocenił także zeznania siedmiu świadków – pracowników budynku przy ul. (...) w T. - powołanych przez powoda, tj. A. C., M. K., I. M., Z. O., A. R., J. R. oraz J. S.. Ich zeznania były logiczne, spójne, zgodne z pozostałym materiałem dowodowym. Ponadto dotyczyły wyłącznie konkretnej okoliczności wykonywania w spornym okresie czynności umownych przez powoda, to jest rzeczy, o których świadkowie dowiedzieli się osobiście.

Sąd postanowił dopuścić także dowód z przesłuchania stron, który wobec nieobecności strony pozwanej należało ograniczyć do przesłuchania powoda. Jego zeznania były rzeczowe spójne i uporządkowane przez co należało nadać im walor wiarygodności.

Podstawą dochodzonego roszczenia był art. 734 i następne kc. Zgodnie z umową zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Zgodnie z zasadą swobody umów (art. 353 ¹kc), strony mogły określić szczegółowo prawa i obowiązki stron.

W niniejszej sprawie bezsporne pozostawało, iż strony łączyła umowa, na mocy której powód miał wykonywać czynności związane z ochroną, zaś pozwany winien był zapłacić mu za przepracowany okres według liczby przepracowanych godzin i wyszczególnionego w umowie wskaźnika. Osią sporu była jednak kwestia, czy powód we wskazanym przez siebie okresie faktycznie wykonywał przewidziane umową czynności.

Należało uznać, że roszczenie jest ponad wszelką wątpliwość zasadne. Powód przedstawił wszelkie dowody na poparcie swojego żądania. Wykazał zarówno zawarcie umowy, jak i swoją obecność na stanowisku pracy we wszystkich okresach, za jakie dochodzi wynagrodzenia. Do akt sprawy przedłożono zarówno grafik dyżurów, poszczególne raporty dzienne, jak i związane z obowiązkami powoda wykazy prowadzone przez podmioty trzecie w stosunku do stron niniejszego postępowania (Główny Urząd Statystyczny w B. oddział w T. czy Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy). Na wszystkich tych dokumentach widnieją własnoręczne podpisy powoda, dowodzące jego obecności w miejscu wykonywania czynności wynikających z umowy. Ponadto powód przedstawił kilkoro świadków jednogłośnie potwierdzających, iż we wspomnianym okresie wykonywał on swoje obowiązki przy ul. (...) w T..

W przeciwieństwie do powoda, pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów na fakt, iż powód nie wykonywał czynności wskazanych w łączącej strony umowie. Ograniczyła się jedynie do twierdzenia zawartego w sprzeciwie od nakazu zapłaty, jakoby nie otrzymała informacji na temat liczby przepracowanych przez powoda godzin. Mając na względzie całokształt ustalonych okoliczności, twierdzenie to wydaje się być mało prawdopodobne, szczególnie wobec braku odpowiedzi na wezwanie do zapłaty a także zeznań powoda co do faktu zalegania z wypłatą wynagrodzenia także w stosunku do innych pracowników.

W tej sytuacji roszczenie należało uznać za udowodnione zarówno co do istoty jak i co do wysokości, gdzie dochodzona kwota powstała jako iloczyn liczby przepracowanych godzin i stawki godzinowej netto według wzoru: 150 h × 9,49 zł/h = 1423,50 zł. Dlatego też Sąd na podstawie art. 734 i 735 k.c. zasądził roszczenie w wysokości wskazanej powyżej, uwzględniając przy tym zmienną stopę oprocentowania odsetek ustawowych.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. Powód wygrał proces w całości ponosząc koszty procesu w postaci opłaty od pozwu. Pozwana spółka jako przegrywająca proces, winna te koszty zwrócić powodowi.