Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Katarzyna Malinowska

Protokolant: sekretarz sądowy Katarzyna Domańska

po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2018 r. w Toruniu

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko J. N.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 610 zł (sześćset dziesięć złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 października 2016r. do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III. zasądza od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w T. kwotę 82,31 zł (osiemdziesiąt dwa złote trzydzieści jeden groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

SSR Katarzyna Malinowska

X C 3447/17

UZASADNIENIE

Powód A. S. złożył pozew przeciwko J. N. o zapłatę kwoty 610 zł z odsetkami i kosztami.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż dochodzona kwota wynika z umowy najmu zawartej z pozwanym i stanowi nierozliczoną kaucję.

W dniu 1 sierpnia 2017 r. Sąd Rejonowy w T.wydał nakaz zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu.

Od nakazu zapłaty sprzeciw wniósł pozwany domagając się oddalenia powództwa w całości z uwagi na fakt, iż wierzytelność powoda wygasła wskutek potrącenia.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Zgodnie z art 659 § 1 i 2 kpc przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Art. 675 § 1 kc stanowi, iż po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym; jednakże nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania.

Strony łączyła umowa najmu pokoju w lokalu położonym w T. przy ul. (...). Ostatnia z umów zawarta w dniu 1 października 2015 r. obowiązywała do 30 września 2016 r. Na mocy jej zapisów najemca A. S. zobowiązany był do złożenia kaucji gwarancyjnej w wysokości 700 zł a wynajmujący J. N. miał obowiązek rozliczyć tę kaucję w ciągu 14 dni od daty rozwiązania umowy.

Dowód: umowa k. 11-12

Powód zajmował mieszkanie z synem właściciela T. N. W czasie trwania umowy najmu w łazience pojawiła się wilgoć, która zaczęła przebijać u sąsiada poniżej. J. N. został o tym poinformowany. W związku z tym wydarzeniem syn pozwanego T. N. zdemontował płytkę rewizyjną z obudowy wanny i położył ją na podłodze. Zdemontowana płytka miała długość dochodzącą do połowy wanny, znajdowała się u jej dołu i nie została całkowicie odłączona od pierwotnego położenia, bowiem przy zetknięciu z podłogą nadal była przyklejona silikonem. Płytka ta w takim położeniu znajdowała się dłuższy czas. Któregoś dnia powód zauważył, że jest ona pęknięta i poinformował o tym T. N..

Dowód: zeznania świadka M. S. k. 78v akt, częściowo zeznania świadka T. N. k. 108 akt i zeznania powoda k. 108v akt

W dniu 30 września 2016 r. A. S. podpisał protokół przekazania mieszkania i opuścił wynajmowany lokal. W protokole, zgodnie ze stanem faktycznym wskazano, iż pokój jest do malowania, biurko ma obdrapane krawędzie, w łazience okleina w drzwiach jest opuchnięta i stłuczony jest kafelek.

Dowód: protokół przekazania mieszkania k. 13 akt

Pismem z dnia 25 października 2016 r. pozwany przesłał powodowi pismo z rozliczeniem kaucji, w którym poinformował A. S., iż potrąca z kaucji łącznie kwotę 89,20 zł z tytułu nieopłaconego rachunku za prąd oraz obciąża pozwanego kwotą 1109,03 zł wynikającą z konieczności wymiany obudowy wanny.

Dowód: pismo z dnia 25.10.2016 r. k. 14

A. S. nie zgodził się z takim rozliczeniem kaucji w wezwał pozwanego do zwrotu należnej mu kwoty, pomniejszonej o rachunek za prąd, w ostatecznej wysokości 610 zł.

Dowód: wezwanie z 29 listopada 2016 r. k. 15 akt

Powyższy stan faktyczny nie był pomiędzy stronami sporny z wyjątkiem jednej okoliczności – w jaki sposób doszło do uszkodzenia płytki. Świadek T. N. oraz pozwany, który swą wiedzę czerpał od syna twierdzili, iż to A. S. nadepnął na leżącą płytkę przy wychodzeniu z wanny i spowodował jej pęknięcie, a następnie sam poinformował o tym współlokatora. Natomiast powód zaprzeczał temu i twierdził, iż nie wie w jaki sposób to nastąpiło, ale zauważył uszkodzenie płytki przy sprzątaniu i poinformował o tym T. N.. Taką wersję potwierdził świadek M. S..

Sąd nie dał wiary T. N. w zakresie w jakim zeznał on, że A. S. poinformował go, że uszkodził płytkę wychodząc z wanny. Zeznania w tym zakresie te pozostają w sprzeczności z zeznaniami powoda i świadka M. S., a nadto nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Sam powód twierdził, iż zwracał uwagę współlokatora na to, że takie pozostawienie płytki grozi jej uszkodzeniem.

Wbrew stanowisku strony pozwanej, w żadnym wypadku potwierdzeniem faktu, iż to A. S. spowodował ułamanie płytki nie jest treść protokołu przekazania mieszkania. W dokumencie tym strony zawarły obiektywne informacje o stanie zdawanego lokalu. Powód podkreślał wielokrotnie, że podpisał protokół o takiej treści, bowiem rzeczywiście płytka była pęknięta, jednak w żaden sposób nie przyjmował na siebie odpowiedzialności za ten fakt.

Poza tym wskazać z całą mocą należy, iż to wynajmujący miał obowiązek zareagować na informację że pod wanną pojawiła się wilgoć i podjąć czynności zmierzające do usunięcia ewentualnej awarii. W efekcie płytka została zdemontowana przez syna J. T. N. zamieszkującego wynajmowany lokal wraz z powodem i pozostawiona na kilka tygodni na podłodze przy wannie w ciągu komunikacyjnym. Skoro wynajmujący nie zadbał w sposób należyty o swoje mienie to musiał liczyć się z przypadkowym nawet uszkodzeniem płytki. W tej sytuacji nawet gdyby powód nastąpił przypadkowo na płytkę podczas wychodzenia z wanny, to nie ponosiłby odpowiedzialności za jej zniszczenie, bowiem korzystał z łazienki w sposób do tego przeznaczony.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd uznał, iż pozwany nie udowodnił, że powód uszkodził płytkę, w związku z tym brak jest podstaw do obciążenia go kosztem wymiany obudowy wanny.

Skoro zdaniem Sądu powód nie odpowiada co do zasady za szkodę, którą poniósł pozwany, to odstąpiono od rozważania, czy konieczna jest w tej sytuacji wymiana całej obudowy wanny i jakie są koszty takiego remontu.

Wobec powyższego w pełni zasadne jest żądanie powoda o zwrot wpłaconej kaucji w wysokości 610 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 października 2016 r. – zgodnie z zapisami łączącej strony umowy.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 2 kpc, który stanowi, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego.

Powód złożył wniosek o zwrot utraconego zarobku w łącznej kwocie 479,34 zł, jednak wynagrodzenie jednego adwokata wyniosłoby w tej sprawie 270 zł.

Tak więc Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda 30 zł uiszczonej opłaty od pozwu oraz 270 zł zwrotu poniesionych przez niego kosztów i utraconego zarobku.

Nadto Sąd obciążył pozwanego obowiązkiem zwrotu Skarbowi Państwa wyłożonych tymczasowo kosztów sądowych w postaci zwrotu kosztów stawiennictwa świadka .

SSR Katarzyna Malinowska