Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 marca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Katarzyna Malinowska

Protokolant: sekretarz sądowy Magdalena Skinder

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2020 r. w Toruniu

sprawy z powództwa (...) Banku (...) S.A. w W.

przeciwko M. K. (1)

M. K. (2)

O zapłatę

I.  uchyla nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 23 kwietnia 2019r. wydany pod sygnaturą akt X Nc 648/19 w całości;

II.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 19 478,01 zł (dziewiętnaście tysięcy czterysta siedemdziesiąt osiem złotych jeden grosz) z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 15 000 zł (piętnaście tysięcy złotych) od dnia 6 marca 2019r. do dnia zapłaty;

III.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 95,69 zł (dziewięćdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

IV.  nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

SSR Katarzyna Malinowska

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 lutego 2019 roku powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W. wniosła o zasądzenie od pozwanych M. K. (2) oraz M. K. (1) w postępowaniu nakazowym, solidarnie kwoty 15.000 zł wraz z dalszymi odsetkami umownymi oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazał, że dochodzenie roszczenie wywodzi się z umowy kredytu odnawialnego zawartego przez strony w 2000 roku, należność stała się natomiast wymagalna w dniu 7 września 2015 roku.

W dniu 23 kwietnia 2019 roku tut. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, zgodnie z żądaniem zawartym w pozwie. Od nakazu zapłaty zarzuty wnieśli pozwani, zarzucając stronie powodowej niewykazanie istnienia roszczenia. W ocenie pozwanych, brak jest dowodów na to, że na podstawie umowy zawartej w 2000 roku, powstało jakiekolwiek niespłacone zobowiązanie. Dlatego też pisma z Banku traktowali jako pomyłkę. Wskazali również, że nawet gdyby jakieś roszczenie powstało to uległo już ono przedawnieniu.

W odpowiedzi na zarzuty powód nie zgodził się, że roszczenie uległo przedawnieniu. Wskazał, ze roszczenie stało się wymagalne dopiero po wypowiedzeniu umowy co miało miejsce w 2015 roku, natomiast w 2017 roku wniesiono przeciwko pozwanym powództwo w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Powód wskazał również, że umowa z pozwanymi została zawarta na czas nieoznaczony, wymagalność roszczenia miała miejsce zatem dopiero po jej wypowiedzeniu.

Sąd ustalił, co następuje:

M. K. (2) oraz M. K. (1) posiadali w (...) Bank (...) S.A. w W. rachunek bankowy. W dniu 15 sierpnia 2000 roku zawarli z Bankiem umowę kredytu odnawialnego na bieżące potrzeby w kwocie 15.000 zł. Zgodnie z umową każda spłata całości lub wykorzystanej części kredytu powoduje, iż kredyt odnawia się do wysokości określonej w umowie i może być wielokrotnie wykorzystywany w terminie do 12 miesięcy od uruchomienia kredytu. Umowa przewidywała również, że kredytobiorcy mogą spłacać i wykorzystywać kredyt przez kolejne dwunastomiesięczne okresy bez konieczność podpisywania aneksów do umowy pod warunkiem, że na ich konto dokonywane są systematyczne wpłaty środków pieniężnych, a kredytobiorcy nie dokonali wypłat przekraczających wysokość kredytu odnawialnego.

Dowód : umowa k. 11-14

W dniu 10 lutego 2015 roku zadłużenie na rachunku bankowym prowadzonym na rzecz pozwanych wynosiło 13.578,14 zł, a na dzień 31.12.2015 roku było to już 46.32,38 zł. Pozwani w tym czasie dokonywali wpłat na konto, jednak zadłużenie na rachunku wciąż rosło. Ostatnia wpłata została dokonana przez pozwanych w dniu 17 kwietnia 2015 roku.

Dowód: zestawienie operacji na rachunku bankowym k. 84-85

Z uwagi na przekroczenie limitu Bank pismem z dnia 23 czerwca 2015 roku wypowiedział umowę. Dnia 6 lipca 2015 roku M. K. (2) oraz M. K. (1) odebrali oświadczenie Banku.

Dowód: pisma Banku oraz dowody odbioru pism przez pozwanych k. 15-18

Na dzień 26 lutego 2019 roku zadłużenie pozwanych wynosiło 19.478,01 zł i składało się na nie : należność główna – 15.000,00 zł oraz odsetki za okres od 5 marca 2016 roku do 26 lutego 2019 roku w kwocie 4463,01 zł.

Dowód: wyciąg z ksiąg bankowych k. 7

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową. Brak było jakichkolwiek podstaw do odmowy wiarygodności i mocy dowodowej tym dokumentom.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na treść art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 4 lipca 2019 roku o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 1469) zgodnie z którym w sprawach wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy (7.11.2019 r.) rozpoznawanych w postępowaniu nakazowym, w których powód wniósł o wydanie nakazu zapłaty wyłącznie na podstawie dokumentów określonych w art. 485 § 3 k.p.c. (prawidłowo podpisany wyciąg z ksiąg bankowych, opatrzony pieczęcią banku przedłożony z dowodem doręczenia dłużnikowi pisemnego wezwania do zapłaty) nieprawomocny nakaz zapłaty sąd z urzędu uchyla w całości, po czym rozpoznaje sprawę w dalszym ciągu z pominięciem przepisów o postępowaniu nakazowym. W chwili wejścia w życie ww. przepisów nakaz zapłaty z dnia 3 kwietnia 2019 roku, z uwagi na skutecznie wniesione zarzuty, nie był prawomocny, w związku z czym podlegał on uchyleniu o czym Sąd orzekł w pkt. I wyroku.

Odnosząc się natomiast do kwestii zasadności roszczenia należy przyjąć, ze została wykazana przez powoda zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Nie mają racji pozwani twierdząc, że roszczenie nie zostało udowodnione, a nawet gdyby powstało to uległo przedawnieniu. Powód przedłożył umowę oraz jej wypowiedzenie. Pozwani natomiast nie wskazali w jakiej dacie ich zdaniem roszczenie stało się wymagalne i kiedy zaczął ich zdaniem biec termin przedawnienia.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na sposób skonstruowania umowy zawartej przez strony. Umowa ta nie została zawarta na czas określony, nie zawiera dokładnego terminu zapłaty. Zgodnie z jej postanowieniami (§ 3.) kredytobiorca może spłacać i wykorzystywać kredyt przez okresy dwunastomiesięczne, o ile spełni określone warunki (będzie dokonywał systematycznych wpłat środków na konto oraz nie dokona wypłat przekraczających wysokość kredytu odnawialnego). Z załączonego przez powoda zestawienia operacji na rachunku bankowym wynika, że pozwani aż do kwietnia 2015 roku dokonywali wpłat na konto, przy czym saldo – przynajmniej od lutego tego roku – było ujemne. A zatem spełnianie przez pozwanych warunków umowy powodowało automatyczne jej przedłużanie.

Umowa określa również kiedy kredytobiorca może wypowiedzieć umowę (§ 8 pkt. 3) – jako przykłady wskazano m.in. przekroczenie kwoty kredytu czy też brak systematycznych wpłat środków pieniężnych. Skoro zatem pozwani zaprzestali dokonywania wpłat a saldo było ujemne i zadłużenie wciąż rosło, powód miał powody, aby złożyć oświadczenie o wypowiedzenia umowy. Jeżeli zobowiązanie jest bezterminowe to o jego przekształceniu w zobowiązanie terminowe decyduje wierzyciel przez wezwanie dłużnika do jego wykonania (art. 455 k.c.). Do akt załączono wypowiedzenie umowy, z którego jednoznacznie wynikało, że całość niespłaconego zobowiązania postawiono w stan natychmiastowej wymagalności dopiero w 2015 roku.

W tym miejscu należy podkreślić, że powód wniósł przeciwko pozwanym pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Sprawa została następnie przekazana do Sądu Rejonowego w Toruniu, który w dniu 27 stycznia 2018 roku umorzył postępowanie na podstawie art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia z dnia 21 listopada 2013 r., III CZP 66/13 wytoczenie powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym zakończonym umorzeniem postępowania na podstawie art. 505[37] § 1 k.p.c. przerywa bieg terminu przedawnienia. W związku z tym roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu i jest wymagalne.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził na rzecz powoda od pozwanych solidarnie kwotę 15.000 tytułem należności głównej oraz (...),01 tytułem odsetek za okres od 5 marca 2016 roku do 26 lutego 2019 roku, wyliczonych w wysokości określonej w umowie oraz dalsze odsetki od dnia 6 marca 2019 roku do dnia zapłaty.

Powód wygrał sprawę w całości, a zatem po myśli art. 98 k.p.c. należało zasądzić od pozwanych na jego rzecz zwrot poniesionych kosztów. Na koszty te składają się : opłata od pozwu 75 zł, opłata od pełnomocnictwa – 17 zł oraz 3,69 zł – koszty poświadczenia notarialnego.