Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2024

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: Sędzia Jolanta Wojciechowska

Protokolant: Starszy Sekretarz Sądowy Małgorzata Kunińska

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 w Toruniu na rozprawie sprawy z powództwa A. A. K. przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej Na (...) w T. o zapłatę;

I.  oddala powództwo główne;

II.  oddala powództwo alternatywne;

III.  nie obciąża powódki kosztami postępowania poniesionymi w sprawie przez pozwaną;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa ( kasy Sądu Rejonowego w Toruniu ) na rzecz kancelarii (...) 3.600,- zł ( trzy tysiące sześćset zł ) tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzielona powódce z urzędu.

Sygn. akt X C 1911 / 22

UZASADNIENIE

Pozwem z maja 2022 wytoczonym przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej Na (...) w T., A. A. K. ( na etapie składania pozwu A. C. ) domagała się ustalenia, że umowa notarialna zakupu nakładów na grunt w postaci pawilonu handlowego, którą zawarła 16 października 2020 z małżonkami Z. nie rodzi skutków prawnych bowiem została przez nią zawarta pod przymusem i wbrew jej woli. Wbrew zapewnieniom składanym jej przez zbywcę nakładów oraz pośrednika w obrocie nieruchomościami, Spółdzielnia będąca właścicielem gruntu, na którym posadowiono pawilon handlowy będący owym nakładem, po zakupieniu przez nią nakładu zażądała od niej czynszu za dzierżawę gruntu, na którym stoi pawilon w wysokości cztery razy wyższej niż płacił jej poprzednik czyli małżonkowie Z..

Pismem z października 2023, powódka reprezentowana już przez fachowego pełnomocnika ustanowionego z urzędu, zmodyfikowała żądanie pozwu domagając się zasądzenia od pozwanej spółdzielni kwoty 12.957,88 zł z ustawowymi odsetkami od daty doręczenia pozwu. Jako podstawę żądania wskazano nieważną zdaniem powódki umowę dzierżawy zawartą z pozwaną spółdzielnią w dniu 16 listopada 2020. Po zakupie przez powódkę nakładu na grunt w postaci pawilonu handlowego, pozwana spółdzielnia wezwała ją do zawarcia umowy dzierżawy, jednakże stawka czynszu jakiej zażądała odbiegała od tej, o jakiej zapewniał zbywca nakładu. Powódka została postawiona przez faktem dokonanym, bowiem chcąc prowadzić w pawilonie działalność gospodarczą musiała podpisać umowę dzierżawy gruntu z pozwaną. Gdyby nie groźba spółdzielni nie podpisałaby tak niekorzystnej dla siebie umowy dzierżawy. Pismem z 9 października 2023 A. A. K. uchyliła się od skutków prawnych swego oświadczenia woli z 16 listopada 2020, powołując się na groźbę ze strony kontrahenta. Kwota dochodzona pozwem to suma czynszów dzierżawnych i kaucji zapłaconych przez nią na rzecz spółdzielni w wyniku wykonania nieważnej umowy.

Pozwana spółdzielnia pismem ze stycznia 2024 wniosła o oddalenie powództwa. Zakwestionowano wadliwość oświadczenia woli powódki z 16 listopada 2020 wskazując, że informacje powódki o zapewnieniach osób trzecich, w tym pana Z. czy pośredniczki na temat wysokości przyszłego czynszu dzierżawnego, nie znajdują potwierdzenia w innych dowodach a nadto na datę zawarcia umowy powódka miała pełną wiedzę o tym, że jeśli chce korzystać z pawilonu musi zawrzeć umowę dzierżawy. Kwestionowana umowa była wykonywana przez powódkę ponad rok a nadto 4 grudnia 2020 strony podpisały aneks do umowy, mocą którego wysokość czynszu zmodyfikowano. Opisywanej groźby powódka nie wykazała. Oświadczenie z 9 października 2023 zostało złożone po upływie terminu wynikającego z art. 88 par. 2 kc ( rok od chwili kiedy stan obawy ustał ). Umowa została zawarta w ramach prowadzonej przez powódkę działalności gospodarczej. Zdaniem pozwanej o pełnej wiedzy w zakresie skutków umowy świadczy zdaniem strony pozwanej także treść oświadczenia powódki z 21 listopada 2021 o wypowiedzeniu umowy dzierżawy.

Pismem z sierpnia 2024 ( k. 229 i nast. ) powódka zmodyfikowała po raz kolejny powództwo domagając się :

1.  zasadzenia na swoją rzecz kwoty 9.546,15 zł z odsetkami od 10. X. 2023 do dnia zapłaty,

2.  ewentualnie zasadzenia na swoją rzecz kwoty 12.989,37 zł z odsetkami od 10. X. 2023 do dnia zapłaty.

W ten sposób ostatecznie ukształtowane żądanie powódka uzasadniła faktem, że porozumienie z 13 listopada 2020 zawarte pomiędzy pozwaną spółdzielnią a B. Z. o rozwiązaniu łączącej ich umowy dzierżawy jest bezskuteczne bowiem wcześniej, tj. z dniem 16 października 2020 w związku z nabyciem nakładu na grunt w prawa dzierżawcy weszła powódka, co znajduje uzasadnienie w przepisie art. 694 kc i art. 678 kc. Czynsz płacony przez małżonków Z. wynosił od stycznia 2011 137,31 zł netto czyli 168,89 zł brutto. Waloryzowanie czynszu zgodnie z umową dzierżawy z 2011 daje kwotę czynszu 197,65 zł na listopad 2020. Od stycznia 2021 do lutego 2022 kwota ta uległa zwiększeniu o wskaźnik inflacji do 218,32 zł. A zatem w związku z wejściem powódki w prawa dzierżawcy na warunkach umowy z 2011 powódka winna zapłacić pozwanej łącznie sumę 3.443,22 zł ( XI i XII 2020 po 193,75 zł, I – XII 2021 po 218,32 zł i I-II 2022 po 218,32 zł ). Tymczasem powódka zapłaciła pozwanej w tym okresie łącznie tytułem czynszu i kaucji 12.989,37 zł. Daje to nadpłatę w wysokości 9.546,15 zł dochodzoną pozwem. W sytuacji kwestionowania tak obliczonego czynszu dzierżawnego powódka wniosła o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego.

Jako roszczenie ewentualne zgłoszono żądanie zapłaty sumy wskazywanej wcześniej, tj. 12.989,37 zł z argumentacją odwołującą się do wady oświadczenia woli po stronie powódki.

Sąd ustalił co następuje :

W dniu 18 stycznia 2010 Spółdzielnia Mieszkaniowa Na (...) w T. zawarła z A. Z. (1) umowę dzierżawy terenu o pow. 30 m2 położonego przy ul. (...). M. 8 pod budowę pawilonu handlowego z czynszem dzierżawnym ustalonym na czas budowy na kwotę 60,- zł netto miesięcznie plus VAT ( dowód : umowa k. 21 – 22 ).

W dniu 1 stycznia 2011 Spółdzielnia Mieszkaniowa Na (...) w T. zawarła z B. Z. umowę dzierżawy należącego do spółdzielni terenu o pow. 21,48 m2 położonego przy ul. (...). M. 8. Umowa została zawarta na 25 lat z możliwością jej przedłużenia. Dzierżawca zobowiązał się płacić czynsz w wysokości 137,31 zł plus VAT, który będzie waloryzowany w przypadku inflacji ( dowód : umowa k. 215 ).

A. C., prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) poszukiwała w 2020 małego lokalu użytkowego, w którym mogłaby prowadzić zakład fryzjerski. Znalazła w sieci ogłoszenie z informacją o lokalu położonym w T. przy ul. (...). M., które ją zainteresowało. W opisie oferty wskazano, że przedmiotem transakcji ma być pawilon handlowo – usługowy. Z jednej strony wskazywano, że chodzi o jego sprzedaż a z drugiej jednocześnie była informacja o możliwości długoterminowego wy najmu (?) tego lokalu. Czynsz określono na 186,- zł. A. C. skończyła liceum ekonomiczne bez matury, działalność gospodarczą zaczęła prowadzić w 2019 ( dowód : przesłuchanie powódki z 18. IV. 2024 9:38 – 23:13 oraz protokół skrócony k. 155, szczegóły oferty k. 116 ).

W dniu 23 września 2020 powódka podpisała ze spółką trudniącą się pośrednictwem w obrocie nieruchomościami umowę o pośrednictwo w nabyciu lub najęciu nieruchomości. Pośrednik udostępnił jej ofertę nieruchomości położonej pod adresem T. ul. (...). M. 8 – 8D ( dowód : umowa pośrednictwa k. 18 – 19 ).

A. Z. (1) w rozmowach prowadzonych z A. C. w obecności pośrednika przed podpisaniem umowy mówił powódce, że czynsz dla spółdzielni będzie na pewno trochę wyższy niż ten, który on płaci, musi go jednak ustalić ze spółdzielnią ( dowód : oświadczenie powódki oraz przesłuchanie świadka A. Z. z 17. IX. 2024 1:47:29 – 1:53:10 oraz protokół skrócony k. 243 )

W dniu 16 października 2020 A. C. zawarła z małżonkami Z. umowę kupna za cenę 50.000,- zł nakładów poczynionych przez nich na gruncie SM Na (...) w T. przy ul. (...). M. 8 w postaci pawilonu handlowego, zbudowanego w oparciu o pozwolenie na budowę z 2010 ( dowód : umowa k. 11 – 14 ).

Na poczet ceny zakupu zaciągnęła kredyt w banku. Od miesiąca była przygotowana na to, że kupuje lokal użytkowy trwale z gruntem związany. Nie zakładała i nie oczekiwała, że kupuje także grunt, na którym lokal stoi. Jednocześnie jednak - jak twierdzi - nie była świadoma, że kupuje nakład na grunt. Przed podpisaniem umowy nie zasięgała jednak porady prawnika i była świadoma tego, że po podpisaniu umowy kupna „pawilonu” będzie musiała podpisać umowę dzierżawy gruntu ze spółdzielnią i płacić jej czynsz ( dowód : przesłuchanie powódki z 18. IV. 2024 9:38 – 23:13 oraz protokół skrócony k. 155 – 155 v ).

Kiedy po zakupie „pawilonu” czyli nakładu na grunt w postaci pawilonu, zadzwoniła do spółdzielni w sprawie wysokości czynszu otrzymała informację, że spółdzielnia oczekuje czynszu o wiele wyższego niż się spodziewała. Oczekiwała bowiem stawki zbliżonej do tej, jaką płacił jej poprzednik czyli Z.. Jesienią 2020 była w złej kondycji psychicznej z powodu rozpadu jej małżeństwa dlatego nie pomyślała o tym aby dzwonić do spółdzielni w sprawie wysokości czynszu przed podpisaniem umowy kupna z 16 października 2020 ( dowód : przesłuchanie powódki z 18. IV. 2024 9:38 – 23:13 oraz protokół skrócony k. 155 – 155 v ).

W dniu 4 listopada 2020 zwróciła się do SM Na (...) w T. z prośbą o ponowne przeanalizowanie proponowanego jej czynszu dzierżawnego pod kątem jego obniżenia bowiem jego wysokość dalece wykracza poza jej możliwości finansowe w dobie pandemii, kiedy to jej dochody spadły o ok. 50%. Przyznała jednocześnie, że nie sprawdziła przed zakupem wysokości czynszu w spółdzielni, sugerowała się niskimi stawkami poprzednika i nie sądziła, ze stawki tak wzrosną. Gdyby znała oczekiwania spółdzielni w tym zakresie, byłaby zmuszona zrezygnować z podpisania umowy kupna pawilonu ( dowód : korespondencja elektroniczna k. 118 ).

W dniu 13 listopada 2020 spółdzielnia zawarła z B. Z. porozumienie o rozwiązaniu z dniem 31 października 2020 umowy dzierżawy z 1 stycznia 2011 ( dowód : porozumienie k. 218 ).

W dniu 16 listopada 2020 A. C. zawarła ze Spółdzielnią Mieszkaniową Na (...) w T. umowę dzierżawy na czas nieokreślony gruntu o pow. 24 m2, na którym małżonkowie Z. pobudowali w 2010 i 2011 pawilon. Zapłaciła 1.500,- zł kaucji i zobowiązała się płacić czynsz dzierżawny w wysokości 720,- zł plus VAT miesięcznie ( dowód : umowa k. 161 - 162 ).

Umowę podpisała w budynku spółdzielni w obecności tylko pracownika spółdzielni – pani J.. Otrzymała do podpisu jej gotowy tekst. W umowie wskazano większą powierzchnię zajętego przez pawilon gruntu niż w przypadku Z.. J. nie potrafiła wytłumaczyć jej dlaczego ta powierzchnia jest większa ani dlaczego czynsz jest wyższy niż u Z.. Poinformowała ją jednak, że może składać wniosek o obniżenie czynszu na pół roku. Z tej przyczyny zdecydowała się jednak na podpisanie umowy. Czuła się jednak zmuszona do jej podpisania ponieważ bez niej nie mogła rozpocząć działalności. Zgodnie z pouczeniem złożyła wniosek o obniżenie czynszu ( dowód : przesłuchanie powódki z 18. IV. 2024 40:33- 51:11 oraz protokół skrócony k. 155v – 156 ).

W dniu 4 grudnia 2020, w konsekwencji wniosku powódki o obniżenie czynszu, strony zawarły aneks do umowy dzierżawy, w którym powierzchnię zajętego pod pawilon gruntu zmniejszono i określono jako 21,48 m2 a sam czynsz ustalono na 644,40 zł ( dowód : aneks k. 139 – 140 i korespondencja k. 119 ).

Na koniec kwietnia 2021 spółdzielnia odmówiła powódce ponownego obniżenia wysokości czynszu dzierżawnego, powołując się na zniesienie covidowych ograniczeń w działalności branży fryzjerskiej ( dowód : korespondencja k. 120 ).

W kwietniu 2021 powódka pozostawała bez środków dożycia i z kredytem do spłaty. W spółdzielni usłyszała, ze może albo sprzedać nakład czyli pawilon albo go rozebrać. W listopadzie 2021 próbowała zbyć z pomocą pośrednika pawilon ( nakład na grunt ) ale bezskutecznie ( dowód : umowa pośrednictwa k. 125 – 126 ). Jednocześnie pismem z 22 listopada 2021 wypowiedziała z trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia umowę dzierżawy z 16 listopada 2020 ( dowód : przesłuchanie powódki z 18. IV. 2024 1:01:24 – 1:09:51 oraz protokół skrócony k.156, wypowiedzenie k. 138 ).

Wobec braku zainteresowanych kupnem nakładu oraz nieugiętej postawy spółdzielni, powódka rozebrała pawilon ( bezsporne ).

Pismem z 9 października 2023 A. S. złożyła Spółdzielni Mieszkaniowej Na (...) w T. oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych swego oświadczenia woli z 16 listopada 2020 ( umowa dzierżawy ), powołując się na groźbę ( dowód : oświadczenie k. 80 ).

Sąd zważył co następuje :

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o dokumenty oraz dowody osobowe wyżej wskazane.

Roszczenie główne pozwu opiewające na 9.546,15 zł zostało oparte o przepis art. 678 kc w związku z art. 694 kc. Powołana normę prawną należy czytać w sposób następujący : w razie zbycia przedmiotu dzierżawy w czasie trwania dzierżawy nabywca wstępuje w stosunek dzierżawy w miejsce zbywcy ( …). Przedmiotem dzierżawy bez wątpienia był tu grunt, którym władała spółdzielnia. Jak wynika jednak z bezspornie ( przynajmniej w tym zakresie ) ustalonego stanu faktycznego to nie ów grunt był tu przedmiotem zbycia ale nakład na niego w postaci pawilonu. Spółdzielnia nie sprzedała tu nikomu gruntu, na którym stanął pawilon. Dlatego zdaniem sądu powoływany przepis ze swej istoty znaleźć zastosowania w sprawie nie może. Tym samym nie mogła znaleźć też w oczach sądu uznania koncepcja wstąpienia powódki w miejsce poprzedniego dzierżawcy czyli B. Z. na warunkach umowy najmu z 2011. Z tej przyczyny analiza porównawcza przeprowadzona przez powódkę a dotycząca czynszu przez nią zapłaconego wraz z kaucją oraz zwaloryzowanego czynszu poprzednika traciła na znaczeniu w sprawie a dowód z opinii biegłego celem weryfikacji ustaleń powódki w tym zakresie był w sprawie zbędny ( wniosek k. 271 ). Skoro nie może być mowy o skutecznym wstąpieniu powódki w prawa poprzedniego dzierżawcy w oparciu o przepis art. 678 i 694 kc, nie ma podstaw aby przyjąć iż rozwiązanie umowy dzierżawy z Z. z 13. XI. 2020 było bezskuteczne – fakt jego dokonania po zbyciu nakładu jest irrelewantny prawnie zdaniem sądu. Z tej przyczyny sąd w punkcie I wyroku oddalił powództwo główne.

Żądanie ewentualne ( kwota 12.957,88 zł – sprecyzowane pismo k. 77 – 79 ) było oparte na twierdzeniu o wadliwości oświadczenia woli powódki o zawarciu z pozwaną spółdzielnią umowy dzierżawy z 16 listopada 2020 z powodu groźby, w obliczu której stanęła. Z przepisu art. 87 kc wynika, że kto złożył oświadczenie woli pod wpływem bezprawnej groźby drugiej strony lub osoby trzeciej, ten może uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli, jeśli z okoliczności wynika, że mógł się obawiać iż jemu samemu lub innej osobie grozi poważne niebezpieczeństwo osobiste lub majątkowe. Przepis art. 88 kc stanowi, ze uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli, które zostało złożone innej osobie pod wpływem błędu lub groźby, następuje przez oświadczenie złożone tej osobie na piśmie. Uprawnienie do uchylenia się wygasa : w razie błędu – z upływem roku od jego wykrycia, w razie groźby – z upływem roku od chwili gdy stan obawy ustał.

Tak sformułowane żądanie także nie mogło jednak zostać uwzględnione. Powoływanie się na wady oświadczenia woli zgodnie z art. 6 kc oznacza, że powódka winna wykazać okoliczności faktyczne potwierdzające wadliwość jej oświadczenia woli. Skoro powołała się na groźbę, winna wykazać iż ona zaistniała. Temu obowiązkowi procesowemu powódka jednak nie sprostała. Wobec negowania wadliwości jej oświadczenia woli przez pozwaną spółdzielnię, twierdzenia samej powódki na temat zaistnienia groźby nie mogą być dowodem wystraczającym. Innych dowodów na tę okoliczność jednak nie przeprowadzono ( nie potwierdził groźby w sensie prawnym żaden świadek ). Tymczasem nawet twierdzenia powódki na ten temat wskazują zdaniem sądu na to, iż rozumie ona groźbę bardzo szeroko – w sposób odbiegający od ram, w jakie ujął ją ustawodawca. Przypomnieć w tym miejscu warto, że analizujemy pod tym kątem umowę z 16 listopada 2020 ( a nie wcześniejszą umowę kupna nakładu, której pozwana spółdzielnia stroną nie była ). Z wyjaśnień powódki wynikało, że ponieważ miesiąc wcześniej podpisała z Z. umowę kupna nakładu / pawilonu, to czuła się zmuszona podpisać umowę dzierżawy bowiem bez jej podpisania nie mogłaby prowadzić działalności a musiała zarabiać choćby dlatego, że zaciągnęła kredyt na zakup pawilonu który musiała spłacać. Powódka w tym upatrywała groźby : gdyby nie podpisała umowy spółdzielnia nie pozwoliłaby jej korzystać z pawilonu i zarabiać. Uczyniła to także dlatego ( czy też przekonało ją do tego mimo wątpliwości ), że poinformowano ją o możliwości wnioskowania o obniżkę czynszu. Z zeznań świadka J. nie wynikało aby ktoś powódce groził przed podpisaniem umowy, powódka także nie twierdziła aby ktoś jej bezpośrednio groził niebezpieczeństwem osobistym lub majątkowym.

Zgodnie z wolą ustawodawcy vis compulsiva w rozumieniu przepisów o wadach oświadczenia woli zachodzi wówczas gdy w celu zmuszenia innej osoby do złożenia oświadczenia woli o oznaczonej treści zapowiada się użycie środków, które sprowadzą niekorzystne skutki w razie niezłożenia oświadczenia woli określonej treści. Groźba oznacza zatem zapowiedź przyszłego zła, którego urzeczywistnienie zależy od woli grożącego. Nie jest oczywiście koniecznym aby żądanie złożenia określonego oświadczenia woli było wypowiedziane wyraźnie przez grożącego. Warunkiem bezprawności groźby jest bezprawność środka ( gdy grozi się użyciem środków, do których użycia nie ma się prawa np. groźba pobicia ) i bezprawność celu gdy grożącemu służy wprawdzie prawo, jednakże przyznano mu je w innym celu niż go używa ( np. wierzyciel grozi dłużnikowi egzekucją ale w celu zmuszenia przystąpienia dłużnika do spółki a nie w celu wyegzekwowania długu ).

W niniejszym przypadku zdaniem sądu powódka nie wykazała aby ktokolwiek działający w imieniu spółdzielni zapowiadał albo dawał w jakikolwiek sposób do zrozumienia, że w przypadku niepodpisania przez nią umowy dzierżawy użyje środków bezprawnych czyli takich, do użycia których spółdzielnia nie miałaby prawa. Ewentualnych twierdzeń spółdzielni o tym, że w przypadku nie podpisania umowy dzierżawy powódka nie będzie mogła prowadzić działalności w pawilonie, nie można uznać za zapowiedź użycia środka bezprawnego – spółdzielnia jako podmiot władający gruntem ma bowiem prawo domagać się czynszu od podmiotów korzystających z jej gruntu ( czynszu dzierżawnego lub czynszu za bezumowne korzystanie z gruntu ). Problem wysokości czynszu jest tu problemem pobocznym ( na ten temat niżej przy okazji oceny sytuacji pod kątem błędu lub podstępu ). Sąd nie dostrzega tu także bezprawności celu po stronie spółdzielni. Powództwo ewentualne w świetle art. 87 kc należało zatem uznać za niezasadne, o czym orzeczono w pkt II wyroku.

Na marginesie dodać należy, że w świetle ustalonego w sprawie stanu faktycznego, a przede wszystkim w świetle wyjaśnień samej powódki, nie byłoby także podstaw aby ustalić iż powódka działała pod wpływem błędu w rozumieniu art. 84 kc lub tym bardziej aby zaistniały przesłanki błędu kwalifikowanego czyli podstępu – art. 86 kc. Powódka składała oświadczenie woli o zawarciu umowy z 16 listopada 2020 pozwanej spółdzielni. W takiej sytuacji uchylenie się od skutków prawnych takiego oświadczenia woli byłoby dopuszczalne tylko wtedy gdy błąd został wywołany przez te osobę (…) – tu osoby działające w imieniu spółdzielni. Pamiętać przy tym należy, że błąd w rozumieniu powołanych przepisów polega na nieprawidłowości widzenia, nie zaś na nieumiejętności przewidywania i wnioskowania. Powódka nie wykazała ani nie wynika to z żadnych dowodów aby w okresie poprzedzającym podpisanie umowy dzierżawy osoby działające w imieniu spółdzielni zapewniały ją o tym, że spółdzielnia będzie zainteresowana czynszem zbliżonym do tego, o jaki umówiono się dziewięć lat wcześniej z Z.. Ewentualne zapewnienia samego Z., nawet jeśli miałyby miejsce ( choć z oświadczenia powódki k. 243 wynika co innego : czynsz dla spółdzielni będzie na pewno trochę wyższy niż ten, który on płaci, musi go jednak ustalić ze spółdzielnią ), były zapewnieniami podmiotu trzeciego i w żaden sposób nie mogły wiązać spółdzielni. Bez wątpienia w przypadku błędu ( i podstępu ) w październiku 2023 ( oświadczenie k. 80 ) minął już wymagany przepisem art. 88 kc okres roku od daty, kiedy powódka błąd wykryła, skoro już w listopadzie 2020 ( k. 118 ) pisała do spółdzielni, że gdyby wiedziała ile wyniesie czynsz nie podpisałaby wcześniejszej umowy kupna nakładu na grunt czyli pawilonu. Z tych przyczyn sąd oddalił także powództwo ewentualne obejmujące zwrot wszystkich zapłaconych przez powódkę czynszów dzierżawnych wraz z kaucją – punkt II wyroku.

Wnioski strony powodowej k. 173 v o przesłuchanie świadka S. K. oraz świadka W. P. – Prezesa pozwanej, na okoliczność polityki zawierania umów prowadzonej przez spółdzielnię, zasad i praktyk ustalania czynszów oraz okoliczności ewentualnego wypowiedzenia umowy z Z. jako nie mające znaczenia w sprawie nie zostały uwzględnione. W ten sam sposób sąd ocenił wniosek o zobowiązanie pozwanej do przedłożenia faktur wystawianych na rzecz Z. w latach 2010 – 2020. Sąd nie podzielił także poglądu samej powódki ( pismo k. 178 i następne ) o tym jakoby w sprawie miało znaczenie ustalanie czy ewentualne pominięcie w umowie z 1985o oddaniu spółdzielni w użytkowanie wieczyste niektórych posadowionych na nim już budynków obliguje sąd w niniejszej sprawie do badania czy umowa z 1985 była ważna bowiem zdaniem powódki nieważność takiej umowy skutkowała nieważnością późniejszych umów dzierżawy tych gruntów. Wszystkie te wnioski zostały oddalone na rozprawie z 11 czerwca 2024.

Strona powodowa domagała się aby sąd zawiadomił Prokuraturę o braku legitymacji spółdzielni do zawierania umów dzierżawy ( rozprawa z 11. VI. 24 ) oraz o składaniu przez świadków fałszywych zeznań ( rozprawa z 21. XI. 24 ). Ustalanie pierwszej z wymienionych okoliczności nie miało znaczenia w sprawie, w drugim zaś przypadku nie było ku temu żadnych podstaw faktycznych – to, że świadkowie zeznają czasem inaczej niż oczekuje strona nie jest tożsame z fałszywością zeznań. Jeśli strona uważa inaczej może samodzielnie złożyć stosowne zawiadomienie do Prokuratury.

W punkcie III wyroku sąd nie obciążył powódki kosztami postępowania poniesionymi przez pozwaną spółdzielnię, choć powódka w całości proces przegrała i zgodnie z art. 98 kpc winna te koszty pozwanej zwrócić w całości. Sąd kierował się tu względami w istocie pozaprocesowymi : powódka wprawdzie zawarła umowę w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą ale w tej sferze miała w 2020 jeszcze nikłe doświadczenie, działała także bez wątpienia w subiektywnym przekonaniu o zasadności swych żądań a nadto bez wątpienia szczerze relacjonowała przebieg wydarzeń – nie ubarwiała i na pewno nie kłamała jak całkiem często zdarza się to stronom. Jej sytuacja finansowa nie jest dobra, nadal musi spłacać kredyt zaciągnięty na kupno pawilonu.

O kosztach pełnomocnika ustanowionego dla powódki z urzędu orzeczono na podstawie par. 8 pkt 5 rozporządzenia z 14. V. 2024 w sprawie opłat za czynności adwokackie. Sąd omyłkowo pominął VAT, co zostało już uzupełnione