Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Stanisław Sadowski
Protokolant:	st. sekr. sądowy Paweł Sosnowski

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2016 r. w Toruniu

sprawy z powództwa (...)w W.

przeciwko P. W.

o zapłatę

orzeka:

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) w W. na rzecz pozwanego P. W. kwotę 197 zł (słownie: sto dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód (...)z siedzibą w W., wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zapłatę kwoty 970,37 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu, przeciwko pozwanemu P. W..

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzona kwota wynika z braku zapłaty przez pozwanego należności z tytułu zaciągniętego zobowiązania u wierzyciela pierwotnego tj. (...) Bank (...) S.A. (dawniej (...) Bank S.A.) Wierzytelność objęta pozwem została natomiast nabyta przez powoda na podstawie postanowień umowy o przelew wierzytelności z dnia 27 czerwca 2014 r. Na dochodzoną przez powoda kwotę składa się suma niespłaconej kwoty należności głównej w wysokości 477,03 zł, kosztów w wysokości 172,63 zł oraz skapitalizowane odsetki umowne w wysokości 91,46 zł za okres od daty zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania, a także skapitalizowane odsetki karne za opóźnienie w spełnieniu świadczenia w wysokości 229,25 zł.

W dniu 19 sierpnia 2015 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym wydano postanowienie, w którym stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i sprawę przekazano do tutejszego Sądu.

W dniu 3 marca 2016 r. pozwany złożył odpowiedz na pozew, w której wniesiono o oddalenie powództwa w całości z uwagi na nie wykazanie istnienia roszczenia zarówno w zakresie należności głównej, jak i w zakresie należności ubocznych. Podniesiono również brak legitymacji procesowej czynnej strony powodowej, z uwagi na nieudowodnienie przejścia uprawnień do dochodzenia wierzytelności objętej sporem. Przede wszystkim podniesiono jednak zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia z upływem 3 letniego okresu od nadania wystawionemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności, tj. od 18 sierpnia 2011 r.

W piśmie przygotowawczym nadanym 28 czerwca 2016 r. powód odniósł się do podniesionych przez pozwanego zarzutów pełnomocnik powoda podtrzymał stanowisko w sprawie oraz zaprzeczył wszelkim twierdzeniom pozwanego. Wskazał, że roszczenie dochodzone pozwem nie uległo przedawnieniu. Jak wynika z uzasadnienia w dniu 2 marca 2011 r. wierzyciel pierwotny wystawił przeciwko pozwanemu bankowy tytuł egzekucyjny, który zaopatrzony został klauzulą wykonalności 18 sierpnia 2011 r. Postępowanie wszczęte na mocy (...) umorzone zostało przez komornika 2 lutego 2012 r. Natomiast w dniu 17 lipca 2014 r. powód, po nabyciu wierzytelności objętej sporem, wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Sprawa została przekazana do tutejszego Sądu, gdzie z uwagi na nieusunięcie braków formalnych pozwu, umorzono postępowanie, na mocy postanowienia z dnia 26 listopada 2014 r.

Na rozprawie, która miała miejsce 30 sierpnia 2016 r. pełnomocnik pozwanego podtrzymał stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje

Pozwany P. W. zawarł 3 listopada 2007 r. z wierzycielem pierwotnym (...) Bank (...) S.A. (dawniej (...) Bank S.A.) umowę o przyznanie limitu kredytowego nr (...) i umowę o wydanie i korzystanie z karty kredytowej maxima plus nr (...).

Pozwany nie wywiązał się ze zobowiązania uregulowania zapłaty wobec wierzyciela pierwotnego zaciągniętego zobowiązania wobec czego wierzyciel ten wystawił dnia 2 marca 2011 r. w stosunku do pozwanego bankowy tytuł egzekucyjny opiewający na kwotę 760.97 zł, któremu 18 sierpnia 2011 r. w tutejszym Sądzie nadano klauzulę wykonalności.

Na podstawie bankowego tytułu wykonawczego wszczęto postępowanie egzekucyjne, które prowadził Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Toruniu D. Z., a które umorzono z uwagi na bezskuteczność 2 lutego 2012 r.

W dniu 27 czerwca 2014 r. na podstawie umowy cesji powód nabył wierzytelność wobec pozwanego. Natomiast dnia 18 lipca 2014 r. powód złożył do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie pozew przeciwko P. W. w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Z uwagi na brak podstaw do wydania nakazu zapłaty, sprawa została przekazana do tutejszego Sądu, gdzie postanowieniem z dnia 26 listopada 2014 r. postępowanie zostało umorzone z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych pozwu.

Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie w dniu 25 czerwca 2015 r.

/ dowód:

- umowa – k. 27 akt

- wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego – k. 24 -25 akt

- (...) k. 28 akt

- postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności (...) k. 29 -30 akt

-wezwanie do zapłaty po przelewie wierzytelności – k. 31 akt

- umowa przelewu wierzytelności – k. 38 – 45 akt/

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych do akt sprawy dokumentów. Dokumentom tym Sąd w pełni dał wiarę, ponieważ układały się w logiczną całość, a ich prawdziwość nie była w żaden sposób kwestionowana przez strony.

Bezspornym w sprawie jest to, że pozwany zawarł z powodem umowę o przyznanie limitu kredytowego nr (...) i umowę o wydanie i korzystanie z karty kredytowej maxima plus nr (...) w dniu 3 listopada 2007 r. i zobowiązał się do spłaty zaciągniętego zobowiązania, związanego z wykorzystaniem limitu środków na kracie Bezsporny jest również fakt, że wierzyciel pierwotny z uwagi na niewywiązanie się pozwanego za zobowiązania wystawił przeciwko niemu bankowy tytuł egzekucyjny, na podstawie którego, po nadaniu mu 18 sierpnia 2011 r. klauzuli wykonalności, prowadził postępowanie egzekucyjne, które w skutek bezskuteczności zostało umorzone w dniu 2 lutego 2012 r. Nie ma również wątpliwości, że powód już raz zainicjował postępowanie w przedmiotowej sprawie, poprzez wniesienie pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, które to postępowanie po skierowaniu do tutejszego sądu zostało umorzone na skutek nieuzupełnienia braków formalnych pozwu.

Spornym w sprawie pozostaje fakt czy pozwany jest zobowiązany do zapłaty dochodzonej kwoty wobec podniesionego przez niego zarzutu przedawnienia dochodzonego roszczenia.

Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Strona powodowa zawarła umowę, której przedmiotem była wierzytelność przysługująca pierwotnie bankowi, a zatem związana z działalnością gospodarczą.

W ocenie Sądu zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwanego należy uwzględnić. Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, wierzyciel pierwotny wystawił (...) w dniu 2 marca 2011 r. i zdaniem Sądu, od tego momentu najpóźniej należy liczyć trzyletni okres przedawnienia, bowiem wtedy roszczenie stało się w pełni wymagalne. Co za tym idzie na powoda przeszło uprawnienie do dochodzenia przedawnionej już wierzytelności bowiem do jej nabycia doszło 27 czerwca 2014 r. a więc już po upływie trzyletniego terminu przedawnienia liczonego od 2 marca 2011 r.

Jak wynika z uchwały Sądy Najwyższego o sygnaturze III Czp 29/16 z dnia 29 czerwca 2016 r. nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwanie biegu przedawnienia wywołanego prowadzeniem egzekucji na (...) zaopatrzonego w klauzulę wykonalności. W uchwale tej wskazano, że procedura wystawienia i stosowania (...) miała charakter szczególny i posługiwać się nią mogły tylko banki, wszczęcie zatem na tej podstawie egzekucji skutkowało tylko wobec banku, a nie wobec innych firm. Teza taka potwierdza, twierdzenia tutejszego Sądu, będące uzasadnieniem orzeczonego wyroku, że nadanie klauzuli wykonalności na (...) w dniu 18 sierpnia 2011 r. nie przerwało biegu przedawnienia w stosunku do dochodzonego roszczenia, a dalsze kolejne czynności powoda, jako podmiotu niebędącego bankiem, nie miały znaczenia dla biegu przedawnienia. Sąd natomiast liczył bieg przedawnienia od momentu wydania (...) bowiem, żadna ze stron nie wskazała kiedy doszło do wypowiedzenia umowy, które już wtedy spowodowało wymagalność roszczenia.

Wobec skutecznie podniesionego zarzutu przedawnienia, Sąd pominął badanie innych okoliczności, na które powoływał się pozwany wnosząc pozostałe zarzuty.

Biorąc pod uwagę fakt, że roszczenie, z którym wystąpił powód uległo przedawnieniu, Sąd orzekł o oddaleniu powództwa zgodnie z art. 118 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 §2 k.p.c. w myśl zasady odpowiedzialności strony za wynik procesu, zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 197 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na koszty procesu składało się: 180 zł tytułem zastępstwa procesowego oraz 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa.