Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 sierpnia 2025 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny w składzie:

Przewodnicząca: Asesor sądowy Anna Bindas-Smoderek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 sierpnia 2025 r. w Toruniu sprawy

z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

przeciwko (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 7.736,70 zł (siedem tysięcy siedemset trzydzieści sześć złotych siedemdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 3.563,33 zł (trzy tysiące pięćset sześćdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt X C 1544/24 upr

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 29 sierpnia 2024 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 7.736,70 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 9 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

Z uzasadnienia pozwu i załączonych dokumentów wynikało, że 16 maja 2023 r. doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki N. (...) o numerze rejestracyjnym (...), użytkowany przez L. G. i G. G.. Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, a szkoda została zarejestrowana za numerem PL (...).

Poszkodowani zdecydowali się na wynajęcie pojazdu zastępczego u powoda z uwagi na fakt, że pozwany zaproponował poszkodowanym pojazd niższej klasy, niż uszkodzony oraz odmówił organizacji pojazdu zastępczego w klasie pojazdu poszkodowanych. Poszkodowani wynajęli pojazd zastępczy u powoda na okres od dnia 18 maja 2023 r. do dnia 21 lipca 2023 r., tj. 55 dni po stawce 170 zł netto. Pozwany przyjął swoją odpowiedzialność i z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego przyznał odszkodowanie w wysokości 3.763,80 zł, akceptując 34 dni najmu i zweryfikował stawkę za wynajem pojazdu do kwoty 90 zł netto. Przedmiotowa faktura VAT za wynajem pojazdu w klasie C opiewała na kwotę 11.500,50 zł brutto, a pozwany zakład ubezpieczeń wypłacił dotychczas kwotę 3.763,80 zł brutto. Legitymację do dochodzenia roszczenia w sprawie powód wywodzi z umowy przelewu wierzytelności zawartej z poszkodowanymi.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 23 października 2024 r. sygn. akt X Nc 1853/24 referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany (...) Spółka akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany zakład ubezpieczeń potwierdził swoją odpowiedzialność za szkodę w związku ze zdarzeniem z dnia 16 maja 2023 r., lecz zakwestionował wysokość uzasadnionych wydatków w związku z wynajmem pojazdu zastępczego ponad wypłacone dotychczas odszkodowanie.

W ocenie pozwanego ustalone w sprawie odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego w całości kompensuje poniesioną przez poszkodowanego szkodę. Pozwany ograniczył dobową stawkę najmu pojazdu zastępczego, gdyż poszkodowany miał możliwość najmu pojazdu za pośrednictwem pozwanego. O możliwości najmu pojazdu zastępczego oraz konsekwencjach nieskorzystania z przedstawionej propozycji, poszkodowany został poinformowany zgłaszając szkodę.

Według pozwanego propozycja ubezpieczyciela zawierała wystarczające informacje, nakładając na poszkodowanego obowiązek praktycznego sprawdzenia oferty. Poszkodowany powinien był podjąć działania celem zaspokojenia uzasadnionej potrzeby posiadania pojazdu zastępczego na czas naprawy jego pojazdu w niższych kosztach, niż te, które zdecydował się ponieść zawierając umowę z powodem.

W piśmie z dnia 18 grudnia 2024 r. pozwany uzupełnił stanowisko zawarte w sprzeciwie.

Pismem z dnia 20 grudnia 2024 r. strona powodowa podtrzymała swoje stanowisko w całości. W piśmie podkreślono, że stanowisko pozwanego opiera się na błędnym założeniu, że pojazd poszkodowanych należał do segmentu niższego niż faktyczny. Uszkodzony pojazd poszkodowanych marki N. (...) to segment I tj. (...). Wobec tego odpowiednia stawka według cenników ubezpieczyciela wynosiła 185 zł netto, a zatem wynajem pojazdu zastępczego w powodowej spółce za kwotę 170 zł netto nie stanowiło przyczynienia się poszkodowanych do rozmiaru szkody. Ponadto, podkreślono, że poszkodowani wyrażali zainteresowanie ofertą pozwanego jednak nie skorzystali z oferty pozwanego zakładu albowiem przedstawił on ofertę najmu pojazdu niższej klasy. Okres najmu pojazdu zastępczego jest natomiast uzasadniony okresem naprawy pojazdu.

Po przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego sądowego, pismem z dnia 4 sierpnia 2025 r. strona powodowa podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Strona pozwana pomimo doręczenia opinii biegłego sądowego nie wniosła do niej zastrzeżeń, nie zajęła również stanowiska końcowego w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje.

Dnia 16 maja 2023 r. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzeniu uległ samochód marki N. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i numerze VIN (...) należący do L. G. i G. G..

Niesporne.

Pojazd N. (...) należy do segmentu crossoverów segmentu C, może być również znaleźć informacje, że należy do pojazdów klasy I, pojazdów typu (...).

Dowody:

– opinia biegłego sądowego K. U., k. 108–109, 111–112.

Sprawcą zdarzenia był kierujący drugim pojazdem, którego odpowiedzialność cywilną jako posiadacza pojazdu mechanicznego ubezpieczał w tym dniu (...) Spółka akcyjna z siedzibą w W..

Pojazd marki N. po zdarzeniu nie był jezdny – między innymi dlatego, że nie zamykała się klapa tylnego bagażnika.

Poszkodowanej L. G. zależało na szybkiej naprawie pojazdu albowiem wówczas była w trakcie leczenia choroby nowotworowej, potrzebowała samochodu do dojazdów do lekarza, a to był jedyny posiadanych przez poszkodowanych samochód.

W dniu zdarzenia do zakładu ubezpieczeń przesłano zgłoszenie szkody, w którym wskazano też dane kontaktowe do poszkodowanej.

Uszkodzony pojazd w dniu 18 maja 2023 r. został odstawiony do warsztatu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G..

Na podstawie umowy z dnia 18 maja 2023 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wynajęła poszkodowanym L. G. i G. G. pojazd zastępczy marki R. (...) za cenę 170 zł netto za dobę.

Jednocześnie na podstawie umowy z dnia 18 maja 2023 r. poszkodowani celem pokrycia całkowitych kosztów najmu pojazdu zastępczego zgodnie z umową najmu pojazdu zastępczego dokonali na (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. przelewu wierzytelności z polisy OC sprawcy.

W kolejnych dniach tj. 18, 22, 24, 26, 29, 31 maja 2023 r., przedstawiciel warsztatu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kilkukrotnie monitował zakład ubezpieczeń w sprawie pojazdu zastępczego dla poszkodowanych, wskazując, że dopóki nie zostanie on zorganizowany przez ubezpieczyciela, poszkodowani będą korzystali z najmu od warsztatu naprawy.

Dopiero 2 czerwca 2023 r. zakład ubezpieczeń zaoferował poszkodowanym pojazd zastępczy, przy czym był to R. (...). Pojazd R. (...) jest to natomiast crossover klasy B, podczas gdy uszkodzony N. (...) klasyfikowany jest jako crossover klasy C. Mianem crossover określa się samochody osobowe z nadwoziem o cechach stylistycznych segmentu (...).

Poszkodowana L. G. nie chciała zgodzić się na pojazd niższej klasy, a także z uwagi na wyższe spalanie pojazdu R. (...). Poszkodowana miała doświadczenia z zaproponowanym pojazdem (kiedyś pożyczała taki od rodziny) i nie była z niego zadowolona, wiedziała że nie jest to pojazd równorzędny jej uszkodzonemu samochodowi.

Sama naprawa nie rozpoczęła się po oddaniu pojazdu do warsztatu, albowiem przez kolejne tygodnie z uwagi na przedłużający się proces oględzin i ryzyko stwierdzenia szkody całkowitej przedstawiciel warsztatu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wielokrotnie monitowali zakład ubezpieczeń o podjęcie czynności w zakresie naprawy w tym wyceny wartości pojazdu.

Ostatecznie wycena szkody wraz z przyjęciem odpowiedzialności strony pozwanej nastąpiła 15 czerwca 2023 r. W dniu 16 czerwca 2023 r. przedstawiciel (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. zamówił niezbędne części zamienne. Z przyczyn niezależnych od poszkodowanych i warsztatu na dostawę oczekiwano do 4 lipca 2023 r. W tym warsztat monitował dostawcę o części i czynił wszystko aby naprawę rozpocząć w jak najszybszym terminie. Poszkodowana była zorientowana co do opóźniającej naprawy, bardzo jej zależało na sprawnej naprawie.

Okoliczności częściowo bezsporne, ponadto dowody:

– zeznania świadka L. G. na rozprawie dnia 18.02.2025 r., k. 100 v.–101,

– mail z 16.05.2023 r., k. 17,

– umowa najmu z dnia 18.05.2023 r., k. 15,

– umowa cesji z dnia 18.05.2023 r., k. 10,

– oświadczenie z dnia 21.07.2023 r., k. 19,

– korespondencja mailowa z ubezpieczycielem z okresu 18.05–14.06.2023 r., k. 20, 22–27,

– harmonogram naprawy, k. 18,

– dokumentacja ws. zamówienia części, k. 28–30

– akta szkody w formie elektronicznej, k. 117,

– opinia biegłego sądowego K. U., k. 108–109, 111–112.

Naprawa zakończyła się 11 lipca 2023 r. (po 55 dobach od dnia rozpoczęcia najmu), jednak samochód wydano poszkodowanym dopiero 10 dni później. Wtedy też poszkodowani zdali pojazd zastępczy.

Z uwagi na fakt, że opóźnienie w wydaniu pojazdu leżało po stronie warsztatu, fakturę za najem wystawiono w oparciu o okres równy 55 dniom. Przy zastosowaniu stawki 170 zł netto za dobę należność brutto z tego tytuły wyniosła 11.500,50 zł.

Po wezwaniu do zapłaty ww. kwoty zakład ubezpieczeń w swojej decyzji z 9 sierpnia 2023 r. za uzasadniony uznał okres 34 dni, pomijając kwestię czasu oczekiwania na części (uwzględniono jedynie oczekiwanie na oględziny – 18 dni, technologiczny czas naprawy – 4 dni, uzgodnienie kosztów naprawy – 10 dni, dni wolne – 2). Odmówiono także uznania stawki zastosowanej przez powoda, redukując ją do 90 zł netto. (...) powoływało się przy tym na analogiczne stawki, jakie mógł uzyskać w przypadku najmu u jednego z podmiotów partnerskich. Z tytułu najmu wypłacono zatem kwotę 3763,80 zł.

Według cennika wynajmu zakładu ubezpieczeń cena w zależności od długości okresu wynajmu dla pojazdów segmentu C wynosiła 110 zł do 14 dni, powyżej 14 dni – 90 zł. Dla pojazdów segmentu (...) 185 zł do 14 dni, powyżej 14 dni – 160 zł, a dla pojazdów segmentu C. (np. N. (...), R. C.) – 155 zł do 14 dni, a powyżej 14 dni – 130 zł.

Rzeczywisty koszt najmu pojazdów typu crossover, w zależności od szczegółowych zasad, na rynku lokalnym wynosił wówczas od 110 do nawet 340 zł netto.

Dowody:

– protokół zdania pojazdu z dnia 21.07.2023 r., k. 16,

– faktura z dnia 1.08.2023 r., k. 11,

– decyzja z dnia 9.08.2023 r., k. 12–13,

– akta szkody w formie elektronicznej, jw.,

– oświadczenie (...)sp. z o.o. z dnia 21.02.2022 r., k. 76–78,

– informacja o zasadach wynajmu pojazdu zastępczego z dnia 26.05.2023 r., k. 79–81,

– opinia biegłego, k. 111,

– zeznania świadka L. G. na rozprawie dnia 18.02.2025 r., k. 100 v.–101.

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o materiał dowodowy zaoferowany przez obie strony. W ocenie Sądu pozostawał on w pełni wiarygodny i obejmował dokumenty z postępowania likwidacyjnego (w tym w formie elektronicznej), zapis korespondencji elektronicznej stron, ale także niekwestionowaną opinię biegłego oraz dowód z przesłuchania poszkodowanej L. G.. Tworzył on spójną całość i Sąd uznał go za godny wiary w całości.

Istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii spornych w sprawie miała opinia biegłego sądowego w zakresie techniki samochodowej K. U.. Opinia biegłego sądowego została sporządzona wedle tezy dowodowej określonej w postanowieniu, została poparta wiedzą i badaniami rynku przeprowadzonymi przez biegłego sądowego. Do opinii nie zgłoszono zastrzeżeń.

Sąd przyjął, że ponad wszelką wątpliwość wykazano okoliczności szkody, datę wynajęcia pojazdu, klasę pojazdu uszkodzonego, klasę pojazdu oferowanego przez ubezpieczyciela, następstwo prawne po poszkodowanych, odpowiedzialność pozwanego, przebieg naprawy, przyczyny przestoju, datę ukończenia naprawy, rynkowy charakter stawek dobowych najmu naliczanych przez powoda, wysokość żądania z faktury, treść decyzji ubezpieczyciela.

Sąd zważył, co następuje

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Legitymacja procesowa strony powodowej do dochodzenia roszczenia w niniejszej sprawie wynika z treści art. 509 § 1 i 2 k.c., jako że wierzytelność przysługująca poszkodowanemu została przelana na rzecz powoda na skutek umowy cesji. Niewątpliwie każdorazowy wierzyciel jest uprawniony – bez zgody pozwanego – do przeniesienia wierzytelność na rzecz innego podmiotu. Zgodnie bowiem z art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w tym roszczenia o zaległe odsetki. Legitymacja do dochodzenia roszczenia w sprawie nie była kwestionowana w toku postępowania.

Podstawę prawną roszczeń powoda stanowił art. 822 § 1 k.c. oraz art. 34 i 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2022 r., poz. 2277 ze zm.) – dalej: „ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych”. W świetle powyższych regulacji pozwany zakład ubezpieczeń w związku z zawartą umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych był zobowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez ubezpieczonego sprawcę szkody w związku z ruchem tego pojazdu. Naprawienie szkody następuje według ogólnych zasad przewidzianych w art. 361-363 k.c. z tym tylko zastrzeżeniem, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest jedynie do świadczenia pieniężnego, ograniczonego do wysokości, ustalonej w umowie, sumy gwarancyjnej.

W sprawie bezspornym pozostawało, że pozwany zakład ubezpieczeń ponosi w sprawie odpowiedzialność odszkodowawczą jako ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku.

Odnośnie do roszczenia odszkodowawczego w zakresie wydatków na najem pojazdu zastępczego, w orzecznictwie nie jest sporne, że wydatki z tego tytułu, jako koszty niwelujące niemożność korzystania z pojazdu uszkodzonego lub zniszczonego w wypadku, stanowią część szkody podlegającą naprawieniu. Warunkiem jest, aby poniesione w tym celu wydatki były celowe i ekonomicznie uzasadnione, pozwalając na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się usunąć w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika (por. uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11; z 22 listopada 2013 r., III CZP 76/13, z 24 sierpnia 2017 r., III CZP 20/17).

Sąd podziela co do zasady stanowisko, że zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela wyznacza wskazana przez zakład ubezpieczeń stawka dobowa dla klasy uszkodzonego pojazdu poszkodowanego, a poszkodowany nie ma co do zasady obowiązku korzystania z pojazdu zastępczego dokładnie tej samej klasy co pojazd uszkodzony – nie ma co do zasady przeszkód, by korzystał z auta klasy niższej lub wyższej. Istotne jest przy tym aby koszty wynajmu pojazdu zastępczego nie przekraczały kosztów zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu. Ponownie bowiem należy przypomnieć, że za celowe i ekonomicznie uzasadnione mogą być – co do zasady – uznane wydatki poniesione na najęcie pojazdu zastępczego tego samego typu co uszkodzony i na czas niezbędny do naprawy albo zakupu nowego pojazdu (por. uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11; z 22 listopada 2013 r., III CZP 76/13, z 24 sierpnia 2017 r., III CZP 20/17.

W świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 r. III CZP 20/17 koniecznym warunkiem rozważenia zasadności kosztów poniesionych ponad te, które wskazał ubezpieczyciel jest złożenie propozycji najmu pojazdu zastępczego przez ubezpieczyciela. Aby możliwe było uznanie oferty pozwanego za prawidłowo złożoną propozycje najmu pojazdu zastępczego oświadczenie ubezpieczyciela musi zawierać pewne elementy, które pozwolą jego adresatowi podjąć działania w celu minimalizacji szkody. Zakład ubezpieczeń powinien wskazywać konkretne warunki najmu pojazdu zastępczego tak aby umożliwić poszkodowanemu ocenę, czy zawarcie umowy w ramach oferty ubezpieczyciela byłoby korzystniejsze, a także czy warunki najmu odpowiadają jego oczekiwaniom.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należało stwierdzić, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Powód w toku procesu wykazał, że pozwany zakład ubezpieczeń nie przedstawił propozycji najmu pojazdu zastępczego w klasie pojazdu uszkodzonego, a okres najmu odpowiadał uzasadnionemu okresowi naprawy.

Stanowisko procesowe pozwanego zaprezentowane w sprzeciwie, zmierzające do oddalenia powództwa, ograniczało się w praktyce do dwóch stwierdzeń: że poszkodowanym zaoferowano najem pojazdu zastępczego od asystora (...), z czego poszkodowani nie skorzystali oraz to, że przez to przyczynili się do zwiększenia rozmiaru szkody. Niemniej ww. ogólnych zarzutów pozwany nie poprał żadnymi dowodami, ani też twierdzeniami odnoszącymi się do okoliczności niniejszej sprawy. Były to zarzuty typowe w tego typu sprawach, oderwane od stanu faktycznego sprawy. W tym stanie rzeczy pozwany zakład ubezpieczeń nie wykazał aby poszkodowani oraz reprezentujący ich powód (warsztat naprawy w sposób nieuzasadniony i godzący w zasadę minimalizacji szkody nie skorzystał z oferty zakładu ubezpieczeń co do zorganizowania najmu pojazdu zastępczego.

W sprawie pozwany zakład ubezpieczeń w szczególności nie wykazał, że przedstawił poszkodowanym ofertę najmu pojazdu zastępczego odpowiadającą klasie uszkodzonego pojazdu. Z treści opinii biegłego sądowego – przeprowadzonej na wniosek powoda - wprost wynika, że zaproponowany pojazd R. (...) należy do crosoverów segmentu B, zaś uszkodzony pojazd poszkodowanych N. (...) generacji do crosoverów segmentu C. Uszkodzony pojazd jest to bowiem terenowo-rekreacyjny i w zależności od wyposażenia może konkurować m.in. z pojazdami segmentu D (większe (...)y).

W tym stanie rzeczy zakład ubezpieczeń przedstawiając ofertę najmu pojazdu R. (...) nie zwolnił się z odpowiedzialności za zapłatę odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego ponad ustaloną w swoich cennikach stawkach, albowiem jego propozycja najmu nie odzwierciedlała klasy pojazdu zastępczego.

Wobec treści opinii biegłego sądowego nie sposób było podzielić stanowiska ubezpieczyciela wyrażonego w decyzji z 9 sierpnia 2023 r., jakoby stawką odpowiednią za wynajem pojazdu zastępczego w miejsce pojazdu klasy crossover C było 90 zł netto. Jak wskazywał biegły, kwota ta w żadnej mierze nie odpowiada stawkom rynkowym (jest niższa od najniższej występującej na wolnym rynku), ale też przede wszystkim nie odpowiada nawet wewnętrznym ustaleniom ubezpieczyciela, który przy kategorii „crossover” i kwocie 130 zł netto za dobę wprost wymienia model N. (...).

W świetle ustaleń biegłego należało uznać, że żądana przez powoda kwota 170 zł netto za dobę nie jest ani wygórowana ani tym bardziej rażąco wygórowana. Ponadto ww. kwota odpowiada cenom najmu pojazdów zastępczych prawidłowego segmentu pojazdu uszkodzonego w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Tym samym wobec najmu pojazdu zastępczego za ww. stawkę, nie sposób z tej przyczyny zarzucić poszkodowanym naruszenia obowiązku minimalizacji szkody (art. 826 § 1 k.c.).

Druga sporna kwestia między stronami na etapie procesu w sprawie sprowadzała się do nieuznania przez stronę pozwaną całego okresu najmu pojazdu zastępczego.

Po pierwsze odnotować należy, że strona pozwana nie sformułowała w sprzeciwie w istocie żadnych konkretnych zarzutów w zakresie okresu najmu. Jakikolwiek zarzut strony pozwanej mógłby natomiast dotyczyć rzeczywistego okresu trwania naprawy pojazdu i sprowadzać się nie do opieszałości poszkodowanego w naprawie, a ewentualnie opieszałości po stronie warsztatu naprawczego. Wobec zlecenia koniecznej naprawy warsztatowi naprawy, który również prowadził proces likwidacji szkody, w tym ustalał zakres naprawy z pozwanym zakładem ubezpieczeń, taki zarzut nie mógłby się natomiast ostać. Zarzut opieszałości po stronie warsztatu naprawczego pozostaje bez znaczenia dla możliwości ograniczenia obowiązku odszkodowawczego na podstawie art. 362 k.c. wobec poszkodowanego. Znaczenie w sprawie miałby jedynie okoliczności, za które odpowiada sam poszkodowany. Jest zaś oczywiste, że nie odpowiada on za organizację pracy warsztatu naprawczego. Wbrew często prezentowanemu poglądowi, przedłużenie czasu naprawy na skutek zaniedbań warsztatu nie prowadzi do zerwania związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem, za którego skutki pozwany odpowiada (wypadkiem komunikacyjnym) i najmem pojazdu zastępczego. Poszkodowany nadal korzysta z takiego pojazdu dlatego, że jego samochód został uszkodzony w wypadku i właśnie dlatego oddał go do warsztatu naprawczego. Potrzeba korzystania z pojazdu zastępczego pozostaje normalnym następstwem wypadku przez cały okres naprawy. Jeżeli naprawa przedłuża się na skutek okoliczności, za które odpowiada zakład naprawczy, może wchodzić w grę jego odpowiedzialność za powstałą szkodę (art. 471 k.c.). Nie zwalnia to jednak z odpowiedzialności sprawcy wypadku ani jego ubezpieczyciela.

Jednocześnie mając na względzie ustalony stan faktyczny w sprawie na uwzględnienie zasługiwał cały okres najmu objęty żądaniem pozwu tj. 55 dni. Powód pominął w fakturze te dni, przez które najem pojazdu zastępczego pozostawał w istocie zbędny i nie wykazuje związku przyczynowego ze szkodą, a w konsekwencji za który ubezpieczyciel nie powinien odpowiadać.

Zgodzić należy się z powodem, że (...) bezpodstawnie uznał, że naprawa pojazdu powinna odpowiadać technologicznemu czasowi naprawy powiększonemu jedynie o wyraźną zwłokę po stronie ubezpieczyciela oraz przypadające w międzyczasie dni wolne.

Powód poprzez złożoną korespondencję e-mailową wykazał, że długotrwały okres naprawy wynikał przede wszystkim z uwagi na przedłużające się czynności w związku z ustaleniem zakresu naprawy, w tym ustaleniem czy w sprawie nie zaistniała szkoda całkowita, co w istocie obciąża pozwany zakład ubezpieczeń. Ponadto dodatkowy przestój wynikał z przyczyn obiektywnych – oczekiwania na dostarczenie zamówionych części zamiennych. Powód wykazał przy tym, że monitował stale o dostawę, a części były niezbędne do jej przeprowadzenia. Bez ich uzyskania naprawa nie mogła zostać przeprowadzona, a podany przez pozwany zakład ubezpieczeń okres naprawy tj. 34 dni ma charakter wirtualny, całkowicie oderwany od realiów rozpoznawanej sprawy.

W istocie należało odnotować, że w złożonym sprzeciwie ani poprzez twierdzenia, ani też wnioski dowodowe, pozwany w żaden sposób nie kwestionował zasadności okresu najmu pojazdu zastępczego. W tym zakresie nie był też konieczny dowód z opinii biegłego sądowego, o którego ewentualnie wnioskował powód albowiem okres technologicznej naprawy nie był sporny, a okres uzasadnionej naprawy podlega co zasady ocenie prawnej w świetle ustalonego stanu faktycznego.

Sumując, w sprawie nie można uznać, że poszkodowani czy później powód nie dopełnili obowiązku współpracy z dłużnikiem (art. 354 § 2 k.c.) na etapie naprawy. Do pozwu załączono szereg listów elektronicznych kierowanych od powoda do pozwanego monitującego go o podjęcie decyzji w kwestii pojazdu zastępczego, ale także oględzin, wyceny szkody czy przyjęcia odpowiedzialności. Zgłoszony w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzut, jakoby poszkodowani nie wykazywali jakiegokolwiek zainteresowania ofertą (...) jawi się jako jaskrawo nieprawdziwy i pochodzący zapewne z szablonu, którym pozwany posługuje się przy tworzeniu pism procesowych. W toku procesu wykazano, że to pozwanemu ponad dwa tygodnie (i sześć monitów mailowych) zajęło zaoferowanie poszkodowanym pojazdu zastępczego. W dodatku zaoferowane auto nie spełniało wymogów, by można je było uznać za równoprawne z pojazdem uszkodzonym.

W tym stanie rzeczy powództwo podlegało uwzględnieniu w całości na podstawie art. 822 § 1 k.c. Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest bowiem do wyrównania poszkodowanemu wszystkich szkód, jakie ten poniósł w adekwatnym związku ze zdarzeniem ubezpieczeniowym. Definicja ta obejmuje najem pojazdu zastępczego, dzięki czemu wyrównany zostaje brak możliwości posługiwania się w okresie naprawy uszkodzonym pojazdem. Ubezpieczyciel może się zwolnić z obowiązku albo przez zapewnienie równorzędnego pojazdu, albo przez zwrot kosztów poniesionych na taki wynajem. Tym samym ani zaoferowanie pojazdu niższej klasy, ani zwrot części kosztów nie może być uznany za całkowitą likwidację szkody.

Należność z tytułu w pełni uzasadnionej faktury wynosiła 11.500,50 zł, wypłacono 3.763,80 zł, wskutek czego do zapłaty pozostaje 7.736,70 zł [34 dni x (170 zł -90 zł) x 1,23 + 21 dni x 170 zł x 1,23]. W tym stanie rzeczy Sąd orzekł o uwzględnieniu roszczenia w całości, o czym orzeczono jak w pkt I wyroku.

Orzeczenie w zakresie roszczeń odsetkowych znajduje swoje uzasadnienie w art. 481 § 1 k.p.c. w związku z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Z akt sprawy wynika, że w dniu 9 sierpnia 2023 r. zakład ubezpieczeń odmówił decyzją uwzględniania kosztów ponad kwotę 3.763,80 zł, dysponując jednocześnie wszelkimi danymi potrzebnymi do wypłaty odszkodowania.

O kosztach procesu orzeczono w pkt II wyroku na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c., zasądzając je w całości na rzecz strony powodowej od strony pozwanej. Na ich łączną kwotę 3.563,33 zł złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 500 zł (art. 13 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych; Dz.U. z 2024 r. poz. 959), wynagrodzenie pełnomocnika powoda – 1.800 zł (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych; Dz.U. z 2023 r. poz. 1935), opłata skarbowa od złożonego do akt sprawy dokumentu pełnomocnictwa – 17 zł (art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej; Dz.U. z 2023 r. poz. 2111; w zw. z pkt. IV załącznika do niej) oraz wydatki związane z opinią biegłego sądowego – 1.246,33 zł.