Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2024 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny w składzie:

Przewodnicząca: Asesor sądowy Anna Bindas-Smoderek

Protokolant: sekretarz sądowy Paulina Pietrzyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2024 r. w Toruniu

spraw z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo-akcyjnej z siedzibą w T.

przeciwko (...) Company (...) z siedzibą w S.

o zapłatę

w sprawie X C 1412/23:

I.  zasądza od pozwanego (...) Company (...) z siedzibą w S. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowo-akcyjnej z siedzibą w T. kwotę 1.599,97 zł (tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych dziewięćdziesiąt siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty ;

II.  zasądza od pozwanego (...) Company (...) z siedzibą w S. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowo-akcyjnej z siedzibą w T. kwotę 1.117 zł (tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

oraz w sprawie X C 1675/23:

III.  zasądza od pozwanego (...) Company (...) z siedzibą w S. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowo-akcyjnej z siedzibą w T. kwotę 7.129,08 zł (siedem tysięcy sto dwadzieścia dziewięć złotych osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 lipca 2023 r. do dnia zapłaty;

IV.  zasądza od pozwanego pozwanego (...) Company (...) z siedzibą w S. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowo-akcyjnej z siedzibą w T. kwotę 2.217 zł (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Asesor sądowy Anna Bindas-Smoderek

Sygn. akt X C 1412/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 sierpnia 2023 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna w T. wniosła o zasądzenie od (...) Company (...) z siedzibą w B. kwoty 553,50 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 8 sierpnia 2023 r do dnia zapłaty z tytułu holowania uszkodzonego pojazdu z serwisu (...) na stację kontroli pojazdów, 601,47 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 8 sierpnia 2023 r do dnia zapłaty z tytułu holowania uszkodzonego pojazdu z warsztatu naprawczego do serwisu (...), 95 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty z tytułu badania technicznego pojazdu, a także 350 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty z tytułu legalizacji pokolizyjnego zbiornika gazu, a także o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że ww. roszczenia związane są ze zdarzeniem komunikacyjnym z dnia 28 marca 2023 r. w którym uszkodzony został pojazd marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do E. R.. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, który pomimo prowadzenia postępowania likwidacyjnego nie wydał decyzji o przyjęciu odpowiedzialności za szkodę. Powód legitymację do dochodzenia roszczenia w sprawie wywodzi z umów cesji zawartych z poszkodowaną co do przedmiotowych kosztów.

Nakazem zapłaty z dnia 7 września 2023 r. sygn. akt I Nc 2056/23 referendarz sądowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W ustawowym terminie strona pozwana wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu. Strona pozwana podniosła, że pomimo przyjęcia swojej odpowiedzialności co do zasady na etapie postępowania likwidacyjnego, ponowna analiza sprawy doprowadziła do zmiany decyzji i przyjęcia tezy o całkowitym przyczynieniu się poszkodowanej. Wskazywano, że wypłacone dotąd świadczenie jest w ocenie ubezpieczyciela nienależne, i ten będzie domagać się jego zwrotu. Jednocześnie wskazano, że poszkodowana zawarła z pozwanym zakładem ubezpieczeń ugodę, w której zrzekła się wszelkich roszczeń wobec ubezpieczyciela, podczas gdy ten nie był informowany o wcześniejszej cesji roszczeń. Pozwana zakwestionowała roszczenie co do zasady wysokości kosztów holowania i badań legalizacyjnych dochodzonych pozwem.

Jednocześnie w dniu 18 sierpnia 2023 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna w T. wniosła o zasądzenie od (...) Company (...) z siedzibą w B. kwoty 7.129,08 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 8 lipca 2023 r. oraz kosztów procesu tytułem wynikających z tego samego zdarzenia ubezpieczeniowego kosztów najmu pojazdu zastępczego.

W uzasadnieniu pozwu co do dochodzonego roszczenia wskazano, że w związku ze zdarzeniem komunikacyjnym poszkodowana E. R. wynajęła w powodowej spółce samochód zastępczy. Na koszty wynajmu złożyły się wynajem przez 69 dób po stawce 84 zł netto za dobę. Stawka została powiększona o wartość podatku VAT. Powód legitymację do dochodzenia roszczenia w sprawie wywodzi z umowy cesji zawartej z poszkodowaną.

Nakazem zapłaty z dnia 24 października 2023 r. sygn. akt I Nc 2044/23 referendarz sądowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W ustawowym terminie strona pozwana wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu powołano tożsame zarzuty, co w sprawie I Nc 2056/23. Jednocześnie z ostrożności procesowej zakwestionowano zasadność długości najmu pojazdu zastępczego. Wskazywano też, że ubezpieczyciel był w stanie zorganizować najem pojazdu zastępczego taniej, jednak poszkodowana nigdy nie zgłosiła się do E..

Po zarejestrowaniu drugiej z opisanych spraw pod sygnaturą X C 1675/23 została ona połączona do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą niniejszą postanowieniem z dnia 13 grudnia 2023 r.

W kolejnych pismach procesowych strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje

Dnia 28 marca 2023 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ należący do E. R. pojazd marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Kierujący pojazdem (...) o numerze rejestracyjnym (...) w wyniku niedostosowania prędkości do warunków drogowych poruszając się po wiadukcie, stracił panowanie nad pojazdem, wskutek czego uderzył w bariery energochłonne i zablokował ruch. Nadjeżdżająca poszkodowana w celu uniknięcia zderzenia ze stojącym pod prąd i częściowo w poprzek pasa ruchu autem marki (...) i najechania jego kierowcy, który znajdował się wówczas poza samochodem, podjęła manewr hamowania, a następnie celowo skierowała swój pojazd na bariery energochłonne, wskutek czego w jej pojeździe doszło do uszkodzenia jego przedniej części.

Wezwana na miejsce zdarzenia policja za sprawcę uznała kierującego samochodem marki (...), którego ukarała jednocześnie mandatem karnym. Dodatkowo z uwagi na rozległość uszkodzeń zatrzymany został dowód rejestracyjny pojazdu poszkodowanej, której zabroniono poruszania się po drogach publicznych.

Dowody:

– notatka policyjna, k. 13,

– pokwitowanie zatrzymania dokumentu, k. 150,

– zeznania świadka E. R. na rozprawie dnia 21.05.2024 r., k. 230–230 v.,

– zeznania świadka M. S. (1) na rozprawie dnia 21.05.2024 r., k. 228v-230.

Odpowiedzialność za zdarzenie ponosił kierujący samochodem marki (...), który posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w zakładzie pozwanego.

Dowody:

– okoliczność przesądzona w sprawie X Nc 1561/23 oraz I C 1444/23.

Na zlecenie poszkodowanej jej pojazd został odholowany przez przedstawiciela powoda na parking spółki. Jeszcze tego samego dnia w imieniu poszkodowanej dokonano pozwanemu zgłoszenia szkody. Także 28 marca 2023 r. powód wynajął pozwanej auto zastępcze po stawce netto 130/110 zł za dobę (1–7 dni/8 dni i więcej). Poszkodowana upoważniła pracowników powoda do odbioru odszkodowania poza kosztami samej naprawy.

Dowody:

– umowa najmu z dnia 28.03.2023 r., k. 93,

– pełnomocnictwo z dnia 28.03.2023 r., k. 98,

– wiadomość e-mail z dnia 30.03.2023 r., plik (...) _ ( (...)).(...) na płycie CD, k. 52,

– zeznania świadka E. R. na rozprawie dnia 21.05.2024 r., k. 230–230 v.

– zeznania świadka M. S. (1) na rozprawie dnia 21.05.2024 r., k. 228v-230.

Pierwsze oględziny pojazdu ubezpieczyciel przeprowadził 3 kwietnia 2023 r., a kosztorys przesłano do powoda trzy dni później w godzinach wieczornych. Następnego dnia pojazd odholowano z parkingu do warsztatu (...) w Ż., gdzie wstępne badania doprowadziły do wniosku, że zaakceptowany przez zakład ubezpieczeń kosztorys nie obejmuje naprawy wszystkich niezbędnych elementów. Kilkukrotnie monitowano ubezpieczyciela o dokonanie dodatkowych oględzin, co nastąpiło dopiero 25 kwietnia 2023 r. Pomimo tego pozwany nie informował o wyniku oględzin, nie nadesłał też powodowi (jako pełnomocnikowi poszkodowanej) zaktualizowanego kosztorysu.

Dowody:

– protokół szkód z dnia 3.04.2023 r., plik (...)_ (...).(...)na płycie CD, k. 52,

– wiadomość e-mail z dnia 17.04.2023 r., (...) (...) (...) na płycie CD, k. 52,

– wiadomość e-mail z dnia 20.04.2023 r., plik " (...) (...) (...) na płycie CD, k. 52,

– protokół szkód z dnia 25.04.2023 r, plik (...) (...) (...).(...) na płycie CD, k. 52,

– zaktualizowany protokół szkód z dnia 3.04.2023 r, plik (...) (...)na płycie CD, k. 52,

– kalkulacja z dnia 28.04.2023 r., plik (...) na płycie CD, k. 52,

– kalkulacja z dnia 5.04.2023 r., plik (...)na płycie CD, k. 52,

– wiadomość e-mail z dnia 9.05.2023 r., plik (...) ( (...)).(...) na płycie CD, k. 52,

– zeznania świadka E. R. na rozprawie dnia 21.05.2024 r., k. 230–230 v.,

– zeznania świadka M. S. (1) na rozprawie dnia 21.05.2024 r., k. 228v-230.

Wobec biernej postawy ubezpieczyciela zlecono sporządzenie prywatnej ekspertyzy, którą wykonano 19 maja 2023 r. W oparciu o jej wynik poszkodowana zleciła naprawę pojazdu warsztatowi, do którego odholowano pojazd, a która trwała do 30 maja 2023 r.

Dowód:

– wiadomość e-mail z dnia 15.05.2023 r., plik (...) ( (...) (...).(...)na płycie CD, k. 52,

– kalkulacja prywatna z dnia 19.05.2023 r., plik (...)na płycie CD, k. 52,

– zeznania świadka E. R. na rozprawie dnia 21.05.2024 r., k. 230–230 v.,

– zeznania świadka M. S. (1) na rozprawie dnia 21.05.2024 r., k. 228v-230.

Z uwagi na fakt, że uszkodzone auto posiadało instalację gazową, koniecznym było sprawdzenie jej szczelności przed przystąpieniem do badania technicznego. W tym celu samochód odholowano do serwisu (...) w T.. Z uwagi na fakt, że jest to jedyny zakład na terenie T. uprawniony do homologacji zbiornika gazu, koniecznym było czekanie na wolny termin badania, do którego doszło ostatecznie 5 czerwca 2023 r. Koszt legalizacji zbiornika wyniósł 350 zł brutto. Po uzyskaniu pozytywnego wyniku badania szczelności instalacji gazowej, samochód odholowano do stacji kontroli pojazdów, gdzie samochód został ponownie dopuszczony do ruchy. Koszt badania technicznego wyniósł 95 zł brutto.

Usługi holowania poszkodowana zleciła powodowi, zawierając jednocześnie umowę cesji wierzytelności z tego tytułu na rzecz powoda. Koszt holowania z warsztatu do stacji homologacji instalacji gazowej wyniósł brutto 601,47 zł, zaś dalszego holowania do Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów – 553,50 zł.

Stawki za holowanie stosowane przez powoda miały charakter rynkowy.

Zakład ubezpieczeń nie kontaktował się z poszkodowaną ani reprezentującą ją w toku postępowania spółką w celu zaoferowania pomocy przy organizacji wynajmu pojazdu zastępczego, czy też holowania.

Dowody:

– protokół badania zbiornika (...) nr (...) (...) dnia 5.06.2023 r., k. 21 v., także k. 96 v. i 149 v.,

– faktura nr (...), k. 96,

– decyzja nr (...), k. 22, także k. 90 i 149,

– faktura nr (...), k. 23, także k. 91,

– zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym, plik (...)__ (...) O (...).(...) na płycie CD, k. 52,

– umowa o świadczenie usług z dnia 5.06.2023 r., k. 15,

– faktura nr (...) z dnia 5.06.2023 r., k. 19,

– umowa przelewu wierzytelności z dnia 5.06.2023 r., k. 14,

– umowa o świadczenie usług z dnia 5.06.2023 r., k. 17,

– faktura nr (...) z dnia 5.06.2023 r., k. 20,

– umowa przelewu wierzytelności z dnia 5.06.2023 r., k. 16,

– opinia biegłego złożona w sprawie X C 828/21, k. 29–30

– zeznania świadka E. R. na rozprawie dnia 21.05.2024 r., k. 230–230 v.,

– zeznania świadka M. S. (1) na rozprawie dnia 21.05.2024 r., k. 228v-230.

Jeszcze tego samego dnia poszkodowanej wydano samochód, a ta zwróciła pojazd zastępczy. Ostateczne rozliczenie najmu zostało dokonane po stawce 84 zł netto za dobę, która była równa stawce akceptowanej przez zakład ubezpieczeń. Okres najmu wyniósł ostatecznie 69 dni (28 marca – 5 czerwca), co dało łącznie kwotę 7.129,08 zł. Poszkodowana rozliczyła się z powodem w ten sposób, że przelała na powoda uprawnienie do dochodzenia zapłaty od ubezpieczyciela.

W dniu 7 czerwca 2023 r. powód drogą elektroniczną zgłosił pozwanemu swoje roszczenie dotyczące pojazdu zastępczego, informując przy tym o cesji wierzytelności. Wobec braku realizacji świadczenia 12 lipca 2023 r. wystosowano do pozwanego wezwanie do zapłaty roszczenia z tytułu najmu pojazdu zastępczego, które pozostało bez odpowiedzi.

Kolejno 6 lipca 2023 r. zgłoszono pozwanemu drogą elektroniczną roszczenia odnośnie holowania i kosztów przeglądów technicznych, informując przy o cesji wierzytelności. W tym zakresie wezwanie do zapłaty wystosowano 16 sierpnia 2023 r., jednak i ono nie przyniosło rezultatu.

Dowody:

– umowa najmu, jw.,

– cennik pozwanego, k. 92, tożsame z dokumentem (...) (...) (...) [ (...)] na płycie CD k. 52

– faktura nr (...) z dnia 5.06.2023 r., k. 97,

– oświadczenie poszkodowanego, k. 94,

– umowa przelewu z dnia 5.06.2023 r., k. 95,

– wiadomość e-mail z dnia 7.06.2023 r., k. 99,

– decyzja odmowna, plik (...) na płycie CD, k. 52,

– wiadomości e-mail z dnia 6.07.2023 r., k. 24–26

– wiadomość e-mail z dnia 12.07.2023 r., k. 89,

– wiadomość e-mail z dnia 16.08.2023 r., k. 27,

– zeznania świadka M. S. (1) na rozprawie dnia 21.05.2024 r., k. 228v-230.

Roszczenia poszkodowanej z tytułu naprawy pojazdu zostały rozstrzygnięte prawomocnym nakazem zapłaty w sprawie X Nc 1561/23. Wysokość kosztów naprawy pojazdu została ustalona na podstawie prywatnej kalkulacji naprawy sporządzonej na zlecenie poszkodowanej. Dochodzone koszty naprawy stanowiły kwotę 10.105,22 złotych, ponadto poszkodowana pozwem złożonym w sprawie dochodziła zwrotu kwoty 400 zł tytułem sporządzenia przedmiotowej kalkulacji naprawy.

Dnia 15 września 2023 r. poszkodowana zawarła z ubezpieczycielem ugodę, w wyniku której ubezpieczyciel wypłacił poszkodowanej kwotę wynikającą z nakazu zapłaty. Na podstawie ugody ubezpieczyciel wypłacił kwotę 10.505,22 zł.

Okoliczności znane sądowi z urzędu, ponadto dowód:

– ugoda z dnia 15.09.2023 r., k. 63–65,

- akta sprawy X Nc 1561/23, k. 238-270.

Kwestia roszczeń powoda (jako następcy prawnego poszkodowanej) z tytułu holowania pojazdu na parking, przechowywania na parkingu oraz holowania do warsztatu została rozstrzygnięta prawomocnym wyrokiem w sprawie I C 1444/23 uwzględniającym powództwo w pełni.

Okoliczności znane sądowi z urzędu, a nadto wyrok w sprawie I C 1444/23 wraz z uzasadnieniem, k. 196-199.

Opisany wyżej stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o obszerny materiał dowodowy zaoferowany przez obie strony postępowania. Przedstawiane przez strony dokumenty (w tym ich odpisy, kopie, wydruki komputerowe, dokumenty elektroniczne) Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne. Sąd nie wymieniał przy tym wśród dowodów dokumentów elektronicznych zawartych, których wydruki zostały również załączone do akt. Jako wiarygodne oceniono także zeznania poszkodowanej oraz M. S. (1) – prokurenta powoda. Sąd jest świadomy, że świadek jest zainteresowany rozstrzygnięciem korzystnym dla powoda, jednak jego zeznania były obszerne, systematyczne i znajdowały potwierdzenie w rozległym materiale dowodowym. Zeznania M. S. pomogły w usystematyzowaniu zdarzeń stanowiących istotę sporu w niniejszej sprawie. W sprawie nie było również podstaw do zakwestionowania wiarygodności świadka – poszkodowanej E. R., które zeznania znajdowały potwierdzenie w pozostałym materialne dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Uznając, że kwestia odpowiedzialności pozwanego (to jest braku przyczynienia się poszkodowanej) – o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia – Sąd pominął dowody z opinii biegłego oraz opinii prywatnej z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych a także protokołu rozprawy w sprawie I C 1444/23 jako dotyczące okoliczności bezspornych i zmierzające do przedłużenia postępowania. Jako zmierzające do przedłużenia postępowania pominięto wnioski o przeprowadzenie dalszego dowodu z opinii biegłego – z zakresu techniki samochodowej na fakty dotyczące ustalenia aktualnych na dzień szkody stawek za holowanie, w tym dodatkowych opłat za usługi związane z holowaniem, a także co do uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego, w tym technologicznego czasu naprawy pojazdu.

Sąd zważył, co następuje

Roszczenie powoda zasługiwały na uwzględnienie w całości.

Podstawę prawną roszczeń powoda stanowił art. 822 § 1 k.c. oraz art. 34 i 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2022 r., poz. 2277 ze zm.) – dalej: „ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych”. W świetle powyższych regulacji pozwany w związku z zawartą umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych był zobowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez ubezpieczonego sprawcę szkody w związku z ruchem tego pojazdu. Naprawienie szkody następuje według ogólnych zasad przewidzianych w art. 361-363 k.c. z tym tylko zastrzeżeniem, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest jedynie do świadczenia pieniężnego, ograniczonego do wysokości, ustalonej w umowie, sumy gwarancyjnej.

W sprawie na etapie sprzeciwu pozwany zakład ubezpieczeń zakwestionował, że ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą jako ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku zarzucając, że to poszkodowana w całości przyczyniła się do powstania szkody poprzez przyczynienie się do spowodowania wypadku komunikacyjnego.

Powyższe zarzuty w niniejszym procesie nie zasługiwały na uwzględnienie. Należy podkreślić, że zgodnie z art. 316 § 1 k.p.c. sąd wydaje wyrok biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. W sprawie natomiast Sądowi jak i stronom wiadome jest, że w zakresie przedmiotowej szkody zostały wydane dwa prawomocne orzeczenia Sądu Rejonowego w Toruniu tj. nakaz zapłaty z dnia 31 lipca 2023 r. wydany w sprawie X Nc 1561/23 dotyczący spornych między poszkodowaną a zakładem ubezpieczeń kosztów naprawy pojazdu oraz wyrok Sądu Rejonowego w Toruniu I C 1444/23 co do m.in. kosztów holowania pojazdu z miejsca zdarzenia, a także do warsztatu naprawy. Jednocześnie, w sprawie nie było sporne, że po wydaniu nakazu zapłaty w sprawie X Nc 1561/23 poszkodowana zawarła z zakładem ubezpieczeń ugodę co do kosztów naprawy pojazdu.

Na obecnym etapie postępowania w świetle art. 365 k.p.c. i art. 366 k.p.c. należało uznać, że odpowiedzialność pozwanego za skutki zdarzenia została przesądzona i jednocześnie nie ma podstaw do ustalenia przyczynienia się poszkodowanej do powstania szkody. W procesie o dalszą – ponad prawomocnie uwzględnioną – część świadczenia z tego samego stosunku prawnego, sąd nie może w niezmienionych okolicznościach orzec odmiennie o zasadzie odpowiedzialności pozwanego. Skutek materialno-prawny prawomocnego orzeczenia oznacza, że prawomocne orzeczenie odpowiada rzeczywistemu stanowi prawnemu, potwierdza go i czyni niewątpliwym. Jeśli zatem dane zagadnienie prawne, będące przesłanką rozstrzygnięcia, zostało prawomocnie rozstrzygnięte w pierwszym procesie między tymi samymi stronami, będzie ono stanowić kwestię wstępną (prejudycjalną) w innym procesie, w którym dochodzone jest inne nawet żądanie. Związanie prawomocnym orzeczeniem oznacza więc, że sąd obowiązany jest uznać, iż kwestia prawna, która była już przedmiotem rozstrzygnięcia w innej sprawie, a która ma znaczenie prejudycjalne w sprawie przez niego rozpoznawanej, kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym wcześniejszym wyroku. W późniejszym procesie kwestia ta nie może być już ponownie badana (por. uchwała SN z dnia 29 marca 1994 r., III CZP 29/94, wyrok SN z dnia 14 maja 2003 r., I CKN 263/01, uchwała SN z dnia 12 lipca 2018 r. III CZP 3/18).

Nie jest w świetle powyższego dopuszczalne odmienne ustalenie zaistnienia, przebiegu i oceny istotnych dla danego stosunku prawnego zdarzeń faktycznych w kolejnym postępowaniu, chociażby przedmiot tych spraw się różnił (por. wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2011 r., I PK 225/10). Związanie prawomocnym orzeczeniem w innym postępowaniu oznacza wreszcie, że obowiązek uznania danej kwestii prawnej (prejudycjalnej) za rozstrzygniętą zachodzi nawet wówczas jeżeli argumentacja prawna, na której opiera się to rozstrzygnięcie jest nietrafna (por. wyrok SN z dnia 20 maja 2014 r., I PK 295/13). Związanie takie oznacza niedopuszczalność nie tylko dokonywania ustaleń sprzecznych z nim, ale nawet przeprowadzania postępowania dowodowego w tym zakresie (por. wyrok SN z dnia 4 marca 2008 r., IV CSK 441/07).

Wskazać trzeba w tym miejscu, że prawomocny nakaz zapłaty ma moc wyroku (art. 480 ² § 4 k.p.c.). Z tego względu nakaz zapłaty zasądzający świadczenie stwarza powagę rzeczy osądzonej, przesądza bowiem kwestię istnienia stosunku prawnego, lub prawa, z którego wynika zasądzone roszczenie. Stan (powagi rzeczy osądzonej) rodzi określone konsekwencje także na gruncie niniejszego postępowania między tymi samymi stronami.

W toku procesu strona powodowa przedstawiła zatem zasadne stanowisko, że brak wniesienia przez pozwanego sprzeciwu od nakazu zapłaty w sprawie X Nc 1561/23, w którym to sprzeciwie pozwany wykazywałby okoliczności wyłączające jego odpowiedzialność odszkodowawczą za skutki zdarzenia drogowego z dnia 28 marca 2023 r., skutkuje niemożnością powoływania się przez pozwanego na owe okoliczności w toku niniejszego postępowania.

W sprawie na etapie zamknięcia rozprawy należało ponadto odnotować, że w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Toruniu w sprawie I C 1444/23 strona pozwana również podnosiła zarzuty co do braku odpowiedzialności za skutki zdarzenia i przyczynienia się do wystąpienia zdarzenia przez poszkodowaną, niemniej ww. sprawa zakończyła się prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 12 lipca 2024 r. w którym w całości oddalono apelację pozwanego od orzeczenia sądu I instancji zasądzającego dochodzone roszczenie w całości. Tym bardziej zatem w ramach tego samego stosunku prawnego prawomocnie została przesądzona odpowiedzialność pozwanego zakładu ubezpieczeń za skutki zdarzenia.

W tym stanie rzeczy nie było podstaw do przeprowadzenia postępowania dowodowego co do ustalenia przyczynienia się poszkodowanej E. R. do szkody komunikacyjnej. W konsekwencji Sąd pominął wnioski dowodowe zgłoszone w tym zakresie przez stronę powodową albowiem zmierzały one jedynie do przedłużenia niniejszego postępowania, nie będąc w żadnej mierze istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Jednocześnie w sprawie nie mógł zostać uwzględniony kolejny zarzut strony pozwanej a sprowadzający się do zarzutu objęcia roszczenia dochodzonego pozwem w jakiejkolwiek części ugodą z dnia 15 września 2023 r. zawartą z poszkodowaną E. R..

Zgodnie z art. 917 k.c. przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Ugoda dotyczy stosunku prawnego łączącego strony, przy czym w ramach tego stosunku mogą zostać uregulowane kwestie odnoszące się do poszczególnych roszczeń objętych jego treścią. Należy przy tym założyć, że przedmiotem ugody stają się wszystkie roszczenia wynikające z danego stosunku prawnego - tego, który został ugodą objęty. Jeśli więc treść ugody nie wskazuje na co innego, należy przyjąć, że wyczerpuje ona wszystkie roszczenia wynikające ze stosunku prawnego, którego dotyczy (por. wyrok SN z dnia 12 kwietnia 2018 r. II CSK 375/17, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2024 r. II CSKP 1150/22). Ugoda może być zawarta przez pełnomocnika.

W sprawie strona pozwana nie wykazała aby ugoda z dnia 15 września 2023 r. obejmowała roszczenia objęte niniejszym postępowaniem. Zgodnie z ust. 1 ugody strony uzgodniły, że tytułem naprawienia szkody majątkowej z tytułu opisanego zdarzenia przyznało poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 10.505,22 zł. W związku z zawartą ugodą poszkodowana zobowiązała się do wycofania pozwu w sprawie X Nc 1561/23. W treści § 2 pkt 3 ugody jednocześnie wskazano wprost, że poszkodowana oświadcza, ze kwota objęta ugodą wyczerpuje wszelkie jej roszczenia powstałe z tytułu szkody majątkowej objęte pozwem o sygn. akt X Nc 1561/23 wynikające ze zdarzenia z dnia 11 marca 2023 r. zarówno obecnie jak i mogące powstać w przyszłości i w związku z tym zrzeka się dochodzenia jakichkolwiek dalszych roszczeń z tego tytułu zarówno wobec E., jak i wobec sprawcy szkody, a E. wyraża na to zgodę. W imieniu poszkodowanej ugodę zawarł jej pełnomocnik adwokat T. D., przy czym warunki ugody były negocjowane również przez prokurenta powodowej spółki, która reprezentowała poszkodowaną w toku postępowania likwidacyjnego. Z zeznań świadka a prokurenta powodowej spółki wynikało wprost, że strony ugody prowadziły negocjacje jedynie co do odszkodowania za naprawę spornego pojazdu albowiem tylko z tym roszczeniem poszkodowana samodzielnie wystąpiła na drogę sądową. Jednocześnie, jak wynika z porównania treści ugody i pozwu złożonego w sprawie X Nc 1561/23 ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność w pełni i co do zasady i co do wysokości albowiem odszkodowanie wypłacone na podstawie ugody odpowiada roszczeniu objętego pozew w powyższej sprawie.

Natomiast roszczenia objęte niniejszym postępowaniem na datę zawarcia ugody tj. 15 września 2023 r. nie były nią objęte, gdyż w tej dacie nie przysługiwały już poszkodowanej E. R. z uwagi na zawarte z powodową spółką umowy cesji wierzytelności.

Z tych powodów zarzut powagi rzeczy ugodzonej nie zasługiwał na uwzględnienie. Jednocześnie na marginesie należało uznać, że zawarciem przedmiotowej ugody, wbrew zarzutom strony pozwanej o braku podstaw do przyjęcia jej odpowiedzialności za szkodę, powoduje, właśnie, że strona pozwana taką odpowiedzialność przyjęła. Odnośnie do orzecznictwa powołanego w sprzeciwach od nakazu zapłaty, wypada jedynie zauważyć, że uznanie odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń nie nastąpiło zatem w toku postępowania likwidacyjnego, lecz właśnie w zawartej ugodzie, gdzie zakład ubezpieczeń wskazał wprost, że jest ubezpieczycielem sprawcy zdarzenia w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

W tym stanie sprawy należało rozstrzygnąć o poszczególnych roszczeniach dochodzonych w niniejszym postępowaniu a dotyczących kosztów holowania pojazdu w związku z legalizacją pokolizyjną zbiornika pojazdu, kosztów samej legalizacji zbiornika pojazdu i badania technicznego pojazdu, a także kosztów wynajmuj pojazdu zastępczego.

Nie wszystkie wydatki, pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym, mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i art. 826 § 1 k.c.). Na dłużniku ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, nienadających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika.

W sprawie co do wydatków związanych badaniem technicznym pojazdu w kwocie 95 zł oraz legalizacji pokolizyjnej zbiornika pojazdu w kwocie 350 zł w sprzeciwie z dnia 4 października 2023 r. strona pozwana w istocie niezakwestionowała zasadności poniesienia tych wydatków w związku ze szkodą oraz ich wysokości. Niemniej pozwany zakład ubezpieczeń co do tych właśnie wydatków podniósł główny – a omówiony powyżej – zarzut powagi rzeczy ugodzonej, który nie zasługiwał na uwzględnienie.

Jeszcze raz należy bowiem odnotować, że zgodnie z umową przelewu wierzytelności z dnia 10 sierpnia 2023 r. E. R. przelała na powodową spółkę roszczenia przysługujące jej wobec pozwanego zakładu ubezpieczeń w części dotyczącej ww. wydatków (k. 18). Wysokość ich poniesienia potwierdzały faktury VAT (k. 21 i 23). Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika jednoznacznie, że strona powodowa zgłaszała przedmiotowe roszczenia zarówno w imieniu poszkodowanej (wiadomość e-mail z 6.07.2023 r., k. 26), a następnie we własnym imieniu (wiadomość e-mail z 16.08.2023 r., k. 28). Jednocześnie jak już powyższej wskazano z treści ugody zawartej w dniu 15 września 2023 r. wynika, że dotyczyła ona roszczeń jedynie zgłoszonych w sprawie X Nc 1561/23, a w złożonym w tej sprawie pozwie poszkodowana E. R. nie zgłaszała ww. wydatków. Nadto na dzień 15 września 2023 r. nie przysługiwały one poszkodowanej albowiem zostały z dniem 10 sierpnia 2023 r. zbyte na rzecz powodowej spółki. Tym samym w żadnej mierze nie mogły zostać objęte zakresem przedmiotowym ugody z dnia 15 września 2023 r.

W świetle powyższego należało uznać, że roszczenia powodowej spółki co do powyższych wydatków zasługiwały na uwzględnienie w całości.

Do normalnych następstw zniszczenia pojazdu należy także niewątpliwie zaliczyć holowanie uszkodzonego pojazdu, jeśli stan techniczny tego pojazdu uniemożliwia bezpieczne i zgodne z prawem poruszanie się nim.

W sprawie nie było podstaw do zakwestionowania kosztów poniesionych w związku z holowaniem pojazdu z warsztatu naprawczego do serwisu (...) oraz z serwisu (...) na stację kontroli pojazdów. Zgodnie z § 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. Nr 32 poz. 0262) zbiorniki (butle) powinny spełniać wymagania określone w warunkach technicznych dozoru technicznego. Niewątpliwie na użytkownikach pojazdów samochodowych wyposażonych w gazowy układ zasilania spoczywa obowiązek badań okresowych /legalizacyjnych/ zbiorników (...) i (...). Z wydanego na podstawie upoważnienia ustawowego zawartego w art. 81 ust. 15 ustawy Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2022 r., poz. 988), rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa I Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz. U. z 2015 r., poz. 776 ze zm.) wynika natomiast, że w zakresie badań pojazdów które uczestniczyły w wypadku drogowym, w którym zostały uszkodzone zasadnicze elementy nośne konstrukcji nadwozia, podwozia lub ramy, lub noszą ślady uszkodzeń albo których stan techniczny wskazuje na naruszenie elementów nośnych konstrukcji, i może stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, obligują diagnostę do sprawdzenia dokumentu potwierdzającego sprawność zbiornika na gaz, wydanego przez właściwy organ dozoru technicznego. Brak takiego dokumentu uniemożliwia diagnoście przeprowadzenie badania technicznego z wynikiem pozytywnym. Jednocześnie zgodnie z art. 81 ust. 12 ustawy Prawo o ruchu drogowym badanie techniczne pojazdu z zamontowanym urządzeniem technicznym podlegającym dozorowi technicznemu może być przeprowadzone po przedstawieniu dokumentu wydanego przez właściwy organ dozoru technicznego, stwierdzającego sprawność urządzenia technicznego. Tym samym przeprowadzenie przedmiotowych badań było konieczne, tak samo jak konieczne było holowanie samochodu na powyższe badania albowiem były one niezbędne do dopuszczenia pojazdu do ruchu drogowego, a przed ich wykonaniem nie było możliwe samodzielne poruszanie się pojazdem po drogach publicznej. Nie można bowiem pomijać, że Policja zatrzymała dowód rejestracyjny samochodu poszkodowanej z zakazem dalszej jazdy. Tym samym dopiero po przeprowadzeniu badania technicznego pojazdu możliwe było dopuszczenie go do ruchu.

Sąd na podstawie art. 505 ⁷ § 2 k.p.c. pominął dowód z opinii biegłego z dziedziny techniki samochodowej zawnioskowany przez stronę pozwaną co do stawek holowania uznając, że koszt przeprowadzenia tego dowodu z całą pewnością przekroczyłby wartość przedmiotu sporu w tym zakresie. W świetle okoliczności sprawy należy natomiast wskazać, że pozwanemu przedstawiono fakturę za wykonaną usługę. Jednocześnie w zakresie faktu, że strona powodowa stosuje stawki rynkowe przy pozwie przedłożono znaną Sądowi z urzędu opinię sądową z innej sprawy toczącej się przed tutejszym Sądem tj. X C 828/21. Wiarygodność i moc dowodowa złożonego dokumentu nie była kwestionowana przez stronę pozwaną. W przedmiotowym dokumencie potwierdzono, że strona pozwana jako podmiot działający w warunkach lokalnych stosuje stawki rynkowe. Powyższe zostało wsparte przez stronę powodową również złożeniem do akt sprawy faktur i decyzji, z których wynika, że zakłady ubezpieczeń nie kwestionują rynkowości stawek powoda. Nadto, nie można było pominąć, że rynkowość stawek za holowanie pomiędzy stronami niniejszego procesu w związku z przedmiotowym zdarzeniem podlegała również ocenie zakończonej prawomocnie sprawie I C 1444/23 w której to roszczenie strony powodowej uwzględniono w całości.

Nie było przy tym podstaw aby kwestionować poszczególne pozycje na fakturach z 5 czerwca 2023 r. Z okoliczności sprawy wynika niewątpliwe, że w dniu 5 czerwca 2023 r. pojazd znajdował się w warsztacie naprawczym w Ż. do którego wyboru poszkodowana była uprawniona w toku likwidacji szkody. Wobec tego, uwzględnienie kosztów dojazdu z bazy oraz powrotu do bazy holownika było uzasadnione. Nadto, mając na względzie konieczność przeprowadzenia badań technicznych, w tym zbiornika (...), nie można czynić zarzutów co do naliczonych opłat za załadunek o rozładunek pojazdu. Warto przy tym wskazać, że powyższe opłaty zostały naliczone tylko na fakturze (...) (k. 19) tj. dotyczącej transportu na badanie szczelności zbiornika gazu. Strona powodowa wykazała się w tym zakresie minimalizacją szkody, albowiem bezpośrednio po tym badaniu samochód odholowano – już bez konieczności opłat za dojazd do bazy/powrót czy załadunek/rozładunek – na badanie techniczne (por. (...)).

W tym stanie rzeczy Sąd uznał za usprawiedliwione oba roszczenia strony powodowej co do kosztów holowania a wykazanych na fakturach z 5 czerwca 2023 r. nr (...) oraz (...).

Odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego, niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej, obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego.

W sprawie strona pozwana w treści sprzeciwu postawiła dość ogólne zarzuty dotyczące wynajmu pojazdu zastępczego, a sprowadzające się w istocie do zarzutu skorzystania z oferty powoda w sytuacji gdy zakład ubezpieczeń również mógł wynająć poszkodowanej samochód zastępczy. W sprawie należało przy tym odnotować, że rozliczając stawki najmu pojazdu zastosował stawkę 84 złotych netto za dobę tak jak wskazano w cenniku zakładu ubezpieczeń (k. 92). W świetle powyższego zakład ubezpieczeń nie może kwestionować ekonomicznego uzasadnienia ww. najmu albowiem warunki wynajmu pojazdu zastępczego w powodowej spółce nie przekraczały kosztów zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu.

Co do okresu wynajmu pojazdu zastępczego należało natomiast uznać, że był on w całości uzasadniony okresem postępowania likwidacyjnego i naprawy pojazdu poszkodowanej. Przedłużenie postępowania likwidacyjnego było natomiast wynikiem zaniechań strony pozwanej.

W sprawie po pierwsze zakład ubezpieczeń pomimo prowadzenia postępowania likwidacyjnego w terminie wskazanym w art. 14 ust. 1 ustawy nie wydał decyzji dotyczącej przyjęcia odpowiedzialności za szkody, jak i co do wysokości należnego odszkodowania. Niesporne jednak było że zakład prowadził postępowanie likwidacyjne przy czym był w tym zakresie opieszały, a na obecnym etapie postępowania skutkami swoich zaniedbań obciążą poszkodowaną i działającą w jej imieniu powodową spółkę. Niemniej przeciwnie do stanowiska strony pozwanej wykazane zostało w sprawie, że niewątpliwie koniecznym okresem było oczekiwanie na pierwsze oględziny samochodu, a kolejno oczekiwanie na sporządzenie kosztorysu naprawy. Jednocześnie z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że kosztorys naprawy nie uwzględnił wszystkich niezbędnych elementów naprawy. Z tego też względu było konieczne przeprowadzenie drugich oględzin przez ubezpieczyciela, które odbyły się dopiero po kilku monitach ze strony powodowej spółki. Ponadto, pomimo przeprowadzenia przedmiotowych drugich oględzin, nie wykazano aby zakład ubezpieczeń sporządził i doręczył poszkodowanej drugą kalkulacje naprawy. Przeciwnie również w tym zakresie zakład ubezpieczeń był kilkukrotnie monitowany przez powodową spółkę. Monity te nie odniosły jednak skutku, a zakład ubezpieczeń nie przedstawił poszkodowanej nowej kalkulacji naprawy.

Ostatecznie – to decyzją strony poszkodowanej z uwagi na opieszałość pozwanego – sporządzono na koszt poszkodowanej kalkulację naprawy obejmującą niezbędny zakres naprawy. Sporządzenie tej kalkulacji w świetle tego, że ubezpieczyciel za zasadne uważał koszty naprawy do kwoty 6.139,99 zł (k. 249), a według kalkulacji sporządzonej na zlecenie poszkodowanej wynosiły one kwotę 10.105,22 złotych świadczy o tym, że oczekiwanie zarówno na drugie oględziny ubezpieczyciela, jak i na sporządzenie kosztorysu naprawy było konieczne i uzasadnione. Podkreślenia w tym zakresie wymaga, że kalkulacja sporządzona na zlecenie poszkodowanej, stanowiła podstawę ustalenia zaakceptowanych przez ubezpieczyciela kosztów naprawy pojazdu w sprawie X Nc 1561/23 i zawartej w dniu 15 września 2023 r. ugody. Nadto, ubezpieczyciel w ramach uznanych kosztów zwrócił poszkodowanej koszty sporządzenia przedmiotowej kalkulacji naprawy w ramach zawartej ugody. Tym samym, nie ma żadnych podstaw aby uznać, że w tym zakresie to poszkodowana przyczyniła się do powiększenia rozmiarów szkody. Przeciwnie to sposób prowadzenia postępowania likwidacyjnego przez pozwany zakład ubezpieczeń powodował stan nieuprawnionego zawieszenia czynności związanych z naprawą spornego pojazdu.

Po sporządzeniu prywatnej kalkulacji naprawy, poszkodowana niezwłocznie – mimo braku decyzji o przyjęciu przez poszkodowanego odpowiedzialności w szkodzie – zleciła naprawę. Kolejne czynności były związane z naprawą pojazdu w warsztacie naprawczym i przeprowadzeniem wyżej omówionych badań technicznych, koniecznych do dopuszczenia pojazdu do ruchu, których czas trwania w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie miał charakteru nadmiernego ani nieuzasadnionego.

W świetle powyższego, Sąd pominął wnioskowany przez stronę pozwaną wniosek o przeprowadzenie dowodu z zakresu opinii biegłego sądowego na fakty technologicznego i uzasadnionego okresu najmu pojazdu. Okres uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego nie podlega opinii biegłego sądowego lecz jest oceniany przez Sąd przez pryzmat art. 361-363 k.c. Natomiast ewentualny zarzut opieszałości po stronie warsztatu naprawczego związany z technologicznym czasem naprawy pozostaje bez znaczenia dla możliwości ograniczenia obowiązku odszkodowawczego na podstawie art. 362 k.c. wobec poszkodowanego. Znaczenie mają jedynie okoliczności, za które odpowiada poszkodowany. Jest zaś oczywiste, że nie odpowiada on za organizację pracy warsztatu naprawczego. Wbrew często prezentowanemu poglądowi, przedłużenie czasu naprawy na skutek zaniedbań warsztatu nie prowadzi do zerwania związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem, za którego skutki pozwany odpowiada (wypadkiem komunikacyjnym) i najmem pojazdu zastępczego. Poszkodowany nadal korzysta z takiego pojazdu dlatego, że jego samochód został uszkodzony w wypadku i właśnie dlatego oddał go do warsztatu naprawczego. Potrzeba korzystania z pojazdu zastępczego pozostaje normalnym następstwem wypadku przez cały okres naprawy. Jeżeli naprawa przedłuża się na skutek okoliczności, za które odpowiada zakład naprawczy, może wchodzić w grę jego odpowiedzialność za powstałą szkodę ( art. 471 k.c.). Nie zwalnia to jednak z odpowiedzialności sprawcy wypadku ani jego ubezpieczyciela.

Ponadto, w sprawie strona pozwana nie wykazała aby poszkodowana nie była uprawniona do korzystania z pojazdu zastępczego. Poszkodowana jak wskazała już na etapie postępowania likwidacyjnego w oświadczeniu z dnia 5 czerwca 2023 r. nie miała możliwości zastąpienia uszkodzonego pojazdu innym samochodem, dlatego zmuszona była korzystać z pojazdu zastępczego (k. 94).

W świetle powyższych okoliczności Sąd uznał, że uzasadnione koszty najmu pojazdu zastępczego odpowiadają kwocie 7.129,08 zł zgodnie z fakturą VAT wystawioną przez powodową spółkę.

W tym stanie rzeczy Sąd w pkt I i III wyroku orzekł o uwzględnieniu roszczeń dochodzonych w połączonych sprawach w całości.

O odsetkach w sprawie Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.p.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. W świetle powyższych przepisów odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty dochodzonej pierwotnie w sprawie X C 1412/23 tj. 1.599,87 zł, należało zasądzić zgodnie z żądaniem pozwu od 8 sierpnia 2023 r., albowiem powód wykazał, że szkoda wynikającą z holowań potwierdzonych fakturami nr (...), a także wydatków na badania legalizacyjne i techniczne pojazdu została zgłoszona w dniu 6 lipca 2023 r. Od dochodzonej pierwotnie w sprawie X C 1645/23 kwoty 7129,08 zł odsetki ustawowe za opóźnienie zasądzono zgodnie z żądaniem pozwu od 8 lipca 2023 r. albowiem powód wykazał, że zgłosił ubezpieczycielowi szkodę z tytułu najmu pojazdu zastępczego w dniu 7 czerwca 2023 r.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II i IV wyroku na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ oraz 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Co do roszczenia dochodzonego pierwotnie w sprawie I C 1412/23 Strona powodowa wygrała proces w całości, ponosząc koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony w wysokości 1.117 złotych. Na koszty te składają się: opłata od pozwu w kwocie 200 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 zł, oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz. U. z 2023 r., poz. 1964).

Co do roszczenia dochodzonego pierwotnie w sprawie I C 1675/23 Strona powodowa również wygrała proces w całości, ponosząc koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony w wysokości 2.217 złotych. Na koszty te składają się: opłata od pozwu w kwocie 400 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 zł, oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.800 zł (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz. U. z 2023 r., poz. 1964).

Asesor sądowy Anna Bindas-Smoderek