Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2025 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny w składzie:

Przewodnicząca: Asesor sądowy Anna Bindas-Smoderek

Protokolant: sekretarz sądowy Julia Ogórek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 września 2025 r. w Toruniu sprawy

z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 356,70 zł (trzysta pięćdziesiąt sześć złotych siedemdziesiąt groszy) zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 sierpnia 2022 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz pozwanego (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwotę 18,22 zł (osiemnaście złotych dwadzieścia dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt X C 574/25 upr

UZASADNIENIE

sporządzone w trybie art. 505 ⁸ § 4 k.p.c. tj. ograniczone do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku albowiem wartość przedmiotu sporu w sprawie nie przekraczała 4.000 złotych.

Pozwem z dnia 2 kwietnia 2025 r. powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 906,60 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 22 lipca 2022 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że strona powodowa wywodzi legitymację do dochodzenia roszczenia objętego pozwem z umowy przelewu wierzytelności zawartej z A. G.. Z uzasadnienia i dokumentów załączonych do pozwu wynikało, że cedent był poszkodowanym w zdarzeniu komunikacyjnym z dnia 1 kwietnia 2022 r., w którym uszkodzeniu uległ F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawcą tegoż zdarzenia był kierowca ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Roszczenie obejmuje nieuznane przez pozwanego koszty wynajmu pojazdu zastępczego.

Powód wynajmował poszkodowanemu pojazd zastępczy i z tego tytułu wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT na kwotę 1.620 zł tj. 6 dni po 270 zł brutto (219,51 zł netto). Pozwany zakład ubezpieczeń co do zasady uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił kwotę 713,40 zł tytułem najmu samochodu zastępczego. Dlatego powód domaga się zapłaty dalszej kwoty 906,60 zł z tytułu poniesionych przez poszkodowanego kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Dnia 25 kwietnia 2025 r. referendarz sądowy w sprawie X Nc 982/25 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniając powództwo w całości.

W terminie zakreślonym przez ustawę pozwany Towarzystwo (...) w W. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, żądając oddalenia powództwa w całości.

W uzasadnieniu przyznał, że przyjął odpowiedzialność za przedmiotową szkodę i wypłacił odszkodowanie w kwocie 713,40 zł, uznając za zasadne 4 dni najmu oraz zweryfikował stawkę najmu z 270 zł brutto do 140 zł netto (172,20 zł brutto), uznając, że jest ona zawyżona. Pozwany wskazał, że w dniu zgłoszenia szkody przekazał poszkodowanemu poprzez wiadomość e-mail informacje dotyczące akceptowanych stawek najmu pojazdu zastępczego, warunków najmu oraz współpracujących z pozwanym podmiotów oferujących najem.

W piśmie datowanym na dzień 24 czerwca 2025 r. powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, wskazując, że nie ma podstaw do kwestionowania stawek przyjętych przez powodową spółkę, jeśli nie wykraczają one poza granice stawek rynkowych. Powód nie podzielił twierdzenia pozwanego, że poszkodowany uprawniony do najmu pojazdu zastępczego w związku ze szkodą z OC sprawcy ma prawo do zwrotu kosztów najmu wyłącznie na warunkach oferowanych przez pozwanego. Co więcej, w ocenie powoda brak jest uzasadnienia dla ograniczania prawa poszkodowanego do najmu auta w wybranej przez niego wypożyczalni. Powodowa spółka podniosła także, iż czas najmu wskazany na fakturze odpowiadał rzeczywistemu czasowi najmu, co znajduje pokrycie w czasie naprawy uszkodzonego pojazdu, potwierdzonym harmonogramem naprawy.

Z załączonego do pisma harmonogramu naprawy wynikało, że poszkodowany oddał pojazd do naprawy w poniedziałek 6 czerwca 2022 r., niemniej naprawa rozpoczęła się w czwartek 9 czerwca 2022 r. i trwała do 13 czerwca 2022 r. (poniedziałek). Pojazd zastępczy zwrócono 14 czerwca 2022 r.

Postanowieniem na rozprawie w dniu 25 września 2025 r. Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. w zw. z art. 505 ⁷ k.p.c. pominął wniosek dowodowy zawarty w pozwie oraz piśmie powoda z dnia 24 czerwca 2025 r. o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, albowiem był to dowód na fakty nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż uzasadniony okres naprawy wynikał z harmonogramu naprawy. Ponadto koszty przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego przekraczałyby wartość przedmiotu sporu i przyczyniłyby się jedynie do przedłużenia postępowania.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Legitymacja procesowa strony powodowej wynika z treści art. 509 § 1 i 2 k.c., jako że wierzytelność przysługująca poszkodowanemu została przelana na rzecz powoda na skutek umowy cesji wierzytelności, która nie była kwestionowane co do zasady.

Nie była w sprawie sporna odpowiedzialność pozwanego zakładu ubezpieczeń za skutki zdarzenia z dnia 1 kwietnia 2022 r.

Podstawę prawną roszczeń powoda stanowił art. 822 § 1 i 4 k.c. oraz art. 34 i 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2022 r., poz. 2277 ze zm.) – dalej: „ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych”.

Na podstawie powyższych przepisów pozwany zakład ubezpieczeń w związku z zawartą umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych jest zobowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez ubezpieczonego sprawcę szkody w związku z ruchem tego pojazdu. Naprawienie szkody następuje według ogólnych zasad przewidzianych w art. 361-363 k.c. Zakres odpowiedzialności pozwanej spółki jako ubezpieczyciela określa art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zgodnie z którym odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Przy czym stosownie do treści art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Odnośnie do roszczenia odszkodowawczego w zakresie wydatków na najem pojazdu zastępczego, w orzecznictwie nie jest sporne, że wydatki z tego tytułu, jako koszty niwelujące niemożność korzystania z pojazdu uszkodzonego lub zniszczonego w wypadku, stanowią część szkody podlegającą naprawieniu. Warunkiem jest, aby poniesione w tym celu wydatki były celowe i ekonomicznie uzasadnione, pozwalając na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się usunąć w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie jest uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. Nie wszystkie jednak wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i art. 826 § 1 k.c.). Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji – gwarancyjnej ubezpieczyciela, co mogłoby prowadzić do wzrostu składek ubezpieczeniowych. Za celowe i ekonomicznie uzasadnione mogą być – co do zasady – uznane wydatki poniesione na najęcie pojazdu zastępczego tego samego typu co uszkodzony i na czas niezbędny do naprawy albo zakupu nowego pojazdu (por. uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11; z 22 listopada 2013 r., III CZP 76/13, z 24 sierpnia 2017 r., III CZP 20/17).

Kryteria celowych i ekonomicznie uzasadnionych wydatków na najem pojazdu zastępczego muszą być spełnione łącznie, a zatem należy wykazać, że wybrany przez poszkodowanego sposób zastąpienia uszkodzonego pojazdu byłby rozwiązaniem, na które zdecydowałby się także, gdyby koszty te miał pokryć ze środków własnych. Poszkodowany zgodnie z obowiązkiem minimalizacji szkody oraz współpracy wierzyciela z dłużnikiem powinien dopełnić wszelkich kwestii, by koszt ten ograniczyć. Nie jest sporne w orzecznictwie, że koszty je przewyższające nie pozostają w związku z daną szkodą. Warunkiem jest więc, aby poniesione w tym celu wydatki nie dawały się usunąć w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika (por. uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11; z 22 listopada 2013 r., III CZP 76/13, z 24 sierpnia 2017 r., III CZP 20/17).

W sprawie nie było sporne, że co do zasady najem pojazdu zastępczego był uzasadniony potrzebami poszkodowanego. Sporny pozostawał okres najmu pojazdu zastępczego oraz wysokość stawki dobowej za najem tego pojazdu.

Uzasadniony co do zasady jest okres najmu pojazdu kiedy pojazd jest wyłączony z eksploatacji z uwagi na dokonywaną naprawę, co miało miejsce w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu najem przedmiotowego pojazdu przez sporne między stronami dwa dodatkowe dni był zasadny. Z harmonogramu naprawy (k. 54 akt) jednoznacznie wynika, że o ile poszkodowany oddał uszkodzony pojazd do naprawy w dniu 6 czerwca 2022 r., to jego naprawa rozpoczęła się dopiero w dniu 9 czerwca 2022 r. Auto po naprawie zostało odebrane w dniu 14 czerwca 2022 r. Okres najmu pojazdu wskazany na fakturze VAT nr (...), wystawionej przez powodową spółkę, tj. 6 dni najmu, był zatem bez wątpienia zasadny albowiem obejmuje 1 dzień na przyjęcie samochodu do naprawy, 2 dni technologicznego okresu naprawy, 2 dni wolne od pracy oraz 1 dzień organizacyjny.

Należy odnotować, że w tym zakresie sporne między stronami było jedynie to, że gdyby naprawa rozpoczęła się w poniedziałek tak jak poszkodowany oddał samochód do naprawy to nie wliczałby się w okres uzasadnionego najmu weekend, gdy warsztat nie pracuje (por. pismo (...) z 1.08.2022 r., k. 11-12). Niemniej strona powodowa wykazała, że okres najmu uzasadnionego okresem naprawy, którego dotyczy spór, rozpoczął się w czwartek 9.06., wobec tego zwrot pojazdu we wtorek 14.06., z uwzględnieniem 2 dni wolnych od pracy był całkowicie zasadny.

Sąd nie podzielił jednak stanowiska strony powodowej co do słuszności zastosowanej przez nią stawki za najem pojazdu, wynoszącej 270 zł brutto za dobę.

Sąd podziela stanowisko, że zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela wyznacza wskazana przez zakład ubezpieczeń stawka dobowa dla klasy uszkodzonego pojazdu poszkodowanego, a poszkodowany nie ma co do zasady obowiązku korzystania z pojazdu zastępczego dokładnie tej samej klasy co pojazd uszkodzony – nie ma co do zasady przeszkód, by korzystał z auta klasy niższej lub wyższej. Istotne jest przy tym, aby koszty wynajmu pojazdu zastępczego nie przekraczały kosztów zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu.

W świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 r. III CZP 20/17 koniecznym warunkiem rozważenia zasadności kosztów poniesionych ponad te, które wskazał ubezpieczyciel jest złożenie propozycji najmu pojazdu zastępczego przez ubezpieczyciela. Aby możliwe było uznanie oferty pozwanego za prawidłowo złożoną propozycję najmu pojazdu zastępczego, oświadczenie ubezpieczyciela musi zawierać pewne elementy, które pozwolą jego adresatowi podjąć działania w celu minimalizacji szkody. Zakład ubezpieczeń powinien wskazywać konkretne warunki najmu pojazdu zastępczego, tak aby umożliwić poszkodowanemu ocenę, czy zawarcie umowy w ramach oferty ubezpieczyciela byłoby korzystniejsze, a także czy warunki najmu odpowiadają jego oczekiwaniom.

W tym stanie rzeczy, Sąd, wydając rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie, przyjął za zasadną stawkę zastosowaną przez ubezpieczyciela, tj. 145 zł netto za dobę, wynikającą z zasad wynajmu pojazdu zastępczego jak na k. 32v. Ubezpieczyciel bowiem niezwłocznie po otrzymaniu zgłoszenia szkody poinformował pozwanego (poprzez wiadomość e-mail wysłaną na adres A. G., potwierdzony przez poszkodowanego w toku złożonych zeznań, k. 104) o stosowanych przez niego stawkach, a także o zasadach i korzyściach najmu pojazdu zastępczego wraz z kontaktami do wypożyczalni współpracujących z Towarzystwem. Zgodnie z treścią jednego z załączników do wiadomości otrzymanej przez poszkodowanego, ubezpieczyciel mógł zorganizować bezgotówkowy najem pojazdu zastępczego klasy D za stawkę 145 zł netto za dobę przy wynajmie krótkoterminowym, tj. do 14 dni (por. wiadomość e-mail oraz załączniki, k. 31-33).

W tym stanie rzeczy należy uznać, że zakład ubezpieczeń od początku informował poszkodowanego o stawkach najmu pojazdu zastępczego, zastrzegając zredukowanie stawki dobowej najmu dla pojazdu klasy D do kwoty 145 zł netto w przypadku skorzystania z oferty spoza wypożyczalni współpracującej z pozwanym towarzystwem ubezpieczeń. Poszkodowany wprawdzie wskazywał, że prawdopodobnie (albowiem z uwagi na upływ czasu faktu tego nie pamięta) nie zapoznawał się szczegółowo z załącznikiem do wiadomości e-mail, niemniej jednak taka nieuwaga poszkodowanego, nie może służyć interesom powoda w sprawie.

W sprawie powód od 6 czerwca 2022 r. wynajął poszkodowanemu swój pojazd po wyższej stawce dobowej 270 zł brutto, w istocie w żaden sposób nie weryfikując, czy w sprawie są podstawy do wynajęcia pojazdu zastępczego po innych stawkach proponowane przez zakład ubezpieczeń.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że jakkolwiek poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania i wyboru najtańszej oferty najmu pojazdu zastępczego, to ciąży na nim obowiązek współdziałania w celu minimalizacji szkody, a ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania, z którego wynikła szkoda.

W konsekwencji, o ile bez wątpienia obowiązek minimalizacji szkody powinien być utrzymany w rozsądnych granicach, to z drugiej strony brak jakiegokolwiek zainteresowania poszkodowanego możliwościami skorzystania z rozmaitych opcji najmu auta zastępczego, w tym u pozwanego jako ubezpieczyciela OC sprawcy, nie sposób uznać za wyraz dołożenia choć minimalnej, należytej staranności.

Skoro zapewniono poszkodowanego w wiadomości mailowej, że wypożyczalnia pojazdów zastępczych współpracująca z ubezpieczycielem może zapewnić nieodpłatny najem pojazdu, to poszkodowany powinien tak działać, aby nie narażać się na zwiększenie szkody, a w szczególności zainteresować się ofertą najmu zakładu ubezpieczeń. W sprawie jest to o tyle istotne, że naprawa pojazdu odbywała się po upływie 2 miesięcy od zdarzenia, zatem umówienie pojazdu na wynajem jedynie w okresie naprawy nie nastręczałoby zbyt wielu problemów.

Jednocześnie, jeśli poszkodowany – nie do końca zorientowany w zasadach najmu z ubezpieczenia OC sprawcy zdarzenia komunikacyjnego – wynajmuje pojazd od profesjonalisty, jakim jest powód w niniejszej sprawie, z którym następnie zawiera umowę cesji, to obowiązki dołożenia należytej staranności w kontakcie z ubezpieczycielem obciążają również wynajmującego, który powinien w takich sytuacjach należycie informować poszkodowanych i rozpytywać o ofertę najmu złożoną przez ubezpieczyciela.

Z zeznań świadka wynikało, że nie orientował się w zakresie wynajmu pojazdu zastępczego i w tym zakresie zaufał warsztatowi naprawy, który nie dopytywał poszkodowanego czy została mu złożona oferta przez zakład ubezpieczeń, od razu proponując najem pojazdu w warsztacie, jednocześnie od razu bez kosztowo, wobec czego poszkodowany był przekonany, że jest to dobra wola warsztatu i że tak powinno być. Poszkodowany w istocie nie miał do końca wiedzy, że mógł w pierwszej kolejności skontaktować się z zakładem ubezpieczeń.

Należy uznać, że jako, że w interesie powoda leżało nienawiązywanie kontaktu z ubezpieczycielem i kontynuowanie zawartej już umowy, to nie podjął on żadnych kroków zmierzających choćby do ustalenia warunków najmu u asystora pozwanego zakładu ubezpieczeń, a także nie informował poszkodowanego o zasadach wynajmu pojazdu z OC sprawy. Zdaniem Sądu, to powód odebrał pozwanemu szansę zorganizowania pojazdu za jego pośrednictwem, po niższej stawce, a jednocześnie nie dostosował stawki do tej, jaką pozwany miał umówioną z asystorem. Takie zachowanie uwzględniające przede wszystkim własny interes powoda, było nie tylko sprzeczne z obowiązkiem minimalizacji szkody, ale również z dobrymi obyczajami kupieckimi (art. 5 k.c.). Dlatego w tym kontekście uzasadniony okazał się podnoszony przez pozwanego w sprzeciwie zarzut dotyczący zawyżenia stawki za najem pojazdu zastępczego.

W tym miejscu warto również podkreślić, że stawka stosowana przez stronę pozwaną jest o prawie 100 zł niższa od stawki powoda i choć nie jest stawką rynkową, jako że ze stawki rynkowej może skorzystać każdy zainteresowany, nie tylko ubezpieczyciel, to została określona na podstawie umów pozwanego ze współpracującymi wypożyczalniami. Niemniej twierdzenia powoda w zakresie rynkowości stawki w sprawie pozostają bez znaczenia, albowiem strona powodowa w świetle realnie złożonej przez ubezpieczyciela oferty najmu pojazdu zastępczego nie podjęła współpracy z pozwanym. Tym samym okoliczność, że poszkodowany nie zdecydował się na zorganizowanie najmu po tej preferencyjnej dla ubezpieczyciela stawce, nie może w sprawie obciążać pozwanego.

W tym stanie rzeczy Sąd w pkt I wyroku zasądził od pozwanego (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 356,70 zł (2 x 145 x 1,23), uznając za zasadny najem przedmiotowego pojazdu przez sporne między stronami dwa dodatkowe dni, jednak po stawce zastosowanej przez ubezpieczyciela. W pozostałej części Sąd w pkt II wyroku oddalił powództwo.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w związku z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Zgodnie z tym ostatnim przepisem ubezpieczyciel wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W dniu 7 lipca 2022 r. powód wystawił i przesłał fakturę za wynajem pojazdu zastępczego, zatem odsetki mogły być naliczane najszybciej od dnia 9 sierpnia 2022 r. Pozwany zakład ubezpieczeń dysponował już wówczas wszystkimi informacjami do wydania decyzji albowiem w piśmie z dnia 12 lipca 2022 r. (k. 10) powód rozpisał szczegółowy harmonogram naprawy obejmujący sporne dwa dni naprawy.

O kosztach procesu, wobec jedynie częściowego uwzględnienia żądań pozwu, Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ oraz 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. oraz w związku z art. 100 k.p.c. biorąc pod uwagę wygranie sprawy przez powoda w 39,34% (żądał kwoty 906,60 zł, a na jego rzecz zasądzono od pozwanego kwotę 356,70 zł).

Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 370 zł, na co składają się: kwota 100 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu i kwota 270 zł tytułem kosztów wynagrodzenia pełnomocnika (§ 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie; Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 ze zm.). Zatem 39,34% ze wskazanej kwoty wynosi 145,56 zł (wysokość kosztów należnych stronie powodowej).

Natomiast koszty poniesione przez pozwanego wyniosły łącznie 270 zł, stanowiące koszty wynagrodzenia pełnomocnika (§ 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych; Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 ze zm.).

Pozwany wygrał sprawę w 60,66%, stąd należna mu kwota wynosi 163,78 zł. Sąd dokonał kompensacji kosztów i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 18,22 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, o czym orzekł w punkcie III wyroku.