Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2024 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny w składzie:

Przewodnicząca: Asesor sądowy Anna Bindas-Smoderek

Protokolant: sekretarz sądowy Paulina Pietrzyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 listopada 2024 r. w Toruniu sprawy

z powództwa A. R.

przeciwko D. J.

o zapłatę

I.  oddala powództwo w całości;

II.  zasądza od powoda A. R. na rzecz pozwanego D. J. kwotę 1.817 zł (tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Asesor sądowy Anna Bindas-Smoderek

Sygn. akt X C 85/24

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 5 października 2023 r. A. R. – reprezentowany przez adwokata - wniósł o zasądzenie od pozwanego D. J. kwoty 9.072 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powód A. R. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) wykonywał prace na zlecenie pozwanego D. J.. Prace obejmowały montaż pasków ledowych, montaż osprzętu elektrycznego i lamp w domu pozwanego. Za wykonane prace powód wystawił pozwanemu fakturę VAT z (...) r. nr (...). Należność nie została uregulowana.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 22 marca 2024 r. sygn. akt X C 85/24 Sąd uwzględnił żądanie w całości.

W ustawowym terminie pozwany D. J. – reprezentowany przez radcę prawnego – wniósł sprzeciw zaskarżając nakaz zapłaty w całości i wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył aby powód w 2023 r. wykonywał na rzecz powoda jakiekolwiek usługi. Pozwany wskazał, że prowadzi działalność w zakresie hurtowej sprzedaży instalacji hydraulicznych, pieców, pomp ciepła itp., a powód zaopatrywał się u niego w różnego rodzaju materiały. Strony ze sobą współpracowały, jednak powód nie wywiązywał się terminowo z płatności wynikających z umów i wystawionych przez pozwanego faktur.

Pozwany przyznał, że powód w 2020 r. podjął się podłączenia w domu pozwanego oświetlenia ledowego na schodach oraz w salonie pod sufitem. Oświetlenie zostało zakupione przez pozwanego, a powód dostarczył jedynie pasek ledowy o wartości około 200 zł. Opisane prace powód wykonywał przez kilka godzin w godzinach popołudniowych. Szacunkowa wartość prac wraz z materiałem nie przekroczyła 1.000 zł. Wobec tego, że w tym czasie powód posiadał wymagalne zobowiązania wobec pozwanego zaproponował, że będzie to rozliczone jak rekompensata za nieterminowe regulowanie przez niego należności za zakup materiałów w hurtowni pozwanego. Dlatego też po wykonaniu prac powód nie wystawił faktury za prace wykonane u pozwanego.

Niemniej strony po wykonaniu ww. prac nadal pozostawały w stosunkach gospodarczych. Powód nie regulował kolejnych płatności wobec pozwanego. Z tych też powodów pozwany złożył przeciwko powodowi pozew o zapłatę należności z tytułu wystawionych faktur, co zakończyło się wydaniem przez Sąd Rejonowy w Toruniu nakazu zapłaty z dnia 2 stycznia 2023 r. sygn. akt V GC 1272/22. Powód wówczas uiścił należności wobec pozwanego, jednak wywiódł obecnie niniejsze powództwo celem zemsty.

Pozwany podniósł przy tym zarzut, że zawarta pomiędzy stronami umowa była umową o dzieło a wobec wykonania prac 2020 r. podniósł zarzut przedawnienia. Kolejno pozwany zarzucił, że kwota z faktury jest nieadekwatna do wartości wykonanych prac.

Na rozprawie w dniu 5 września 2024 r. strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie. Powód podniósł przy tym, że prace były wykonane w grudniu 2021 r. a nie w 2020 r. Pozwany zaprzeczył ww. faktom wskazując, że prace były wykonane w grudniu 2020 r. Pozwany przyznał przy tym, że powód wykonał u niego prace polegające na montażu pasków ledowych pod schodami, w dwóch łazienkach, w salonie z kuchnią i na szafie w pokoju dziecka. Pozwany zaprzeczył twierdzeniom powoda co do wykonania halogenów wokół domu, prac w piwnicy i kotłowni. Pozwany zaprzeczył, że powód pracował u niego przez około 8 dni, maksymalnie było to 3 dni.

W kolejnych pismach procesowych strony podtrzymały stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje.

Powód A. R. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...). Pozwany D. J. prowadził działalność w zakresie hurtowej sprzedaży instalacji hydraulicznych, pieców, pomp ciepła itp., a powód zaopatrywał się u niego w różnego rodzaju materiały. Strony ze sobą współpracowały, jednak powód nie wywiązywał się terminowo z płatności wynikających z umów i wystawionych przez pozwanego faktur.

W 2020 r. D. J. przeprowadził się wraz z rodziną do nowego domu. Potrzebował aby ktoś wykonał u niego prace elektryczne w tym montaż pasków ledowych pod schodami oraz w innych pomieszczeniach w domu.

W 2020 r. wobec zaległości A. R. wobec D. J., powód zaproponował pozwanemu rozliczenie w zamian za odsetki nieterminowych płatności w formie prac – wykonania montażu pasków ledowych w domu.

W grudniu 2020 r. A. R. wykonał u D. J. prace polegające na montażu pasków ledowych w wyfrezowanych miejscach pod schodami, a także w dwóch łazienkach, w salonie i kuchni oraz w pokoju dziecka na szafie. Ponadto A. R. wykonał montaż halogenów wokół domu. Prace trwały w godzinach popołudniowych około 3 dni. Jednego dnia A. R. pomagał J. W..

Pasek ledowy pod schody kupił D. J.. A. R. kupił taśmę ledową z rolki oraz 4 zasilacze.

J. W. nie otrzymał zapłaty. W zamian za pomoc przy zleceniach A. R. wykonywał na jego rzecz jakieś prace.

A. R. nie wykonywał u D. J. prac w piwnicy oraz kotłowni.

W Święta Bożego Narodzenia 2020 r. paski ledowe były zamontowane na schodach w domu D. J.. W maju i wrześniu 2021 r. paski ledowe były zamontowane na schodach w domu D. J..

Dowód:

zeznania świadka M. K., k. 52,

przesłuchanie D. J. w charakterze strony pozwanej, k. 52v-53,

przesłuchanie A. R. w charakterze strony powodowej, k. 51v i 53,

zeznania świadka J. W., k. 67v,

zdjęcia, k. 58.

Po wykonaniu ww. prac A. R. nadal zaopatrywał się w materiały w hurtowni (...), w tym pozostawał w opóźnieniu z płatnościami za zakupione towary za które D. J. wystawiał faktury. D. J. wystawia faktury po zakupie materiałów, termin płatności to zwykle 30 dni.

Nakazem zapłaty z dnia 2 stycznia 2023 r. sygn. akt V GC 1272/22 Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w postępowaniu upominawczym na skutek pozwu wniesionego 7 grudnia 2022 r. nakazał aby A. R. zapłacił D. J. kwotę 56.346,96 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwot 20.074,64 zł do dnia 31 grudnia 2022 r., 2.260,18 zł od dnia 24 maja 2022 r., 18.722,70 zł od dnia 2 sierpnia 2022 r., 12.538,02 zł od dnia 3 września 2022 r.

Niesporne, a nadto:

przesłuchanie D. J. w charakterze strony pozwanej, k. 52v-53,

przesłuchanie A. R. w charakterze strony powodowej, k. 51v i 53,

nakaz zapłaty SR w Toruniu sygn. akt V GC 1272/22 z 2.01.2023 r., k. 36

Sąd ustalił stan faktyczny sprawy na podstawie wyżej opisanych dowodów.

Zeznania świadka J. W. Sąd ocenił jako wiarygodne albowiem o ile świadek był znajomym powoda, to nie współpracuje z nim od około 2-3 lat. Świadek zeznawał adekwatnie do upływu czasu, nie uzupełniał luk w pamięci domysłami, wprost wskazując na okoliczności których nie pamięta tak jak dokładny rok wykonania prac u pozwanego.

Zeznania świadka M. K. zasadniczo były zbieżne z zeznaniami pozwanego D. J., którego jest partnerką. Sąd co do zasady uwzględnił zeznania złożone przez świadka strony pozwanej i samego pozwanego D. J. albowiem znalazły one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w tym zdjęciach z których wynikało że w 2021 r. paski ledowe były zamontowane w domu pozwanego. W tym stanie rzeczy, Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka i pozwanego, że powód wykonał ww. prace w grudniu 2020 r. Co do całościowego czasu pracy powoda w domu pozwanego, Sąd dał wiarę stronie pozwanej albowiem potwierdzały to również zeznania świadka J. W.. Sąd nie dał wiary stronie pozwanej jedynie w zakresie tego, że powód nie wykonywał montażu halogenów wokół domu. W tym zakresie zeznania świadka M. K. i pozwanego D. J. były sprzeczne z zeznaniami świadka J. W. i powoda A. R., dlatego Sąd nie dał im wiary.

Odnośnie do zeznań powoda A. R. Sąd dał im wiarę jedynie w zakresie w jakim korespondowały z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Sąd nie znalazł potwierdzenia w innych dowodach na twierdzenia pozwanego, że prace wykonywał w 2021 r. Nie mogła świadczyć o tym faktura VAT wystawiona znacznie później tj. 20 marca 2022 r. albowiem sam pozwany przyznał, że wystawił ją później. Powód nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie swoich twierdzeń również w zakresie tego, że wykonał prace w piwnicy i kotłowni pozwanego i Sąd nie uznał w tym zakresie zeznań powoda za wiarygodne.

Dowody z dokumentów podlegały ocenie na podstawie art. 245 k.p.c. zgodnie z którym dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Wiarygodność złożonych dowodów nie była kwestionowana. Niemniej co do faktury VAT wystawionej przez powoda na rzecz pozwanego był to jedynie dowód w zakresie oświadczenia tego co powód w nim podpisał, nie był to wystarczający dowód na fakt co do zakresu prac świadczonych na rzecz pozwanego oraz ich wysokości.

Odnośnie do zdjęć złożonych przez stronę pozwaną Sąd dał im wiarę w całości albowiem posiadały datę ich wykonania bądź opublikowania na portalu społecznościowym.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

W niniejszej sprawie to na stronie powodowej spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności przemawiających za istnieniem oraz wysokością zgłoszonych roszczeń. Zdaniem Sądu obowiązkowi temu strona powodowa nie sprostała w żadnej mierze, a nadto roszczenie dochodzone pozwem jest przedawnione.

Rozważania w sprawie należy rozpocząć od kwalifikacji umowy łączącej strony albowiem niewątpliwie w sprawie doszło do wykonania przez powoda na rzecz pozwanego prac w postaci montażu pasków ledowych oraz halogenów wokół domu. Zdaniem Sądu umowa stron stanowiła umowę o dzieło.

Zgodnie z art. 627 k.c. przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Do essentialia negotii umowy o dzieło należy więc zaliczyć oznaczenie dzieła, które wykonać ma przyjmujący zamówienie, oraz określenie wynagrodzenia, do zapłaty którego zobowiązany jest zamawiający. Przedmiotem umowy o dzieło jest doprowadzenie do weryfikowalnego i jednorazowego rezultatu, zdefiniowanego przez zamawiającego w momencie zawierania umowy, którego ramy czasowe wyznacza powierzenie wykonania oraz wykonanie przedmiotu zamówienia. Dzieło jest wytworem, który w momencie zawierania umowy nie istnieje, jednak jest w niej z góry przewidziany i określony w sposób wskazujący na jego indywidualne cechy.

W sprawie strony oznaczyły dzieło do wykonania to jest montaż pasków ledowych w oznaczonych miejscach domu pozwanego tj. pod schodami (co stanowiło główny przedmiot prac), a także w dwóch łazienkach, salonie oraz na szafie w pokoju dziecka. Nadto powód wykonał montaż halogenów wokół domu.

Jak wskazano powyżej elementem koniecznym umowy o dzieło jest oznaczenie jego wynagrodzenia. Zgodnie przy tym z art. 628 § 1 k.c. wysokość wynagrodzenia za wykonanie dzieła można określić przez wskazanie podstaw do jego ustalenia. Jeżeli strony nie określiły wysokości wynagrodzenia ani nie wskazały podstaw do jego ustalenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że strony miały na myśli zwykłe wynagrodzenie za dzieło tego rodzaju. Jeżeli także w ten sposób nie da się ustalić wysokości wynagrodzenia, należy się wynagrodzenie odpowiadające uzasadnionemu nakładowi pracy oraz innym nakładom przyjmującego zamówienie.

Z okoliczności sprawy w sposób niewątpliwy wynika, że strony, które co do zasady obie prowadzą działalność gospodarczą, obejmowały swoją świadomością i zamiarem, że za wykonanie prac powodowi należne jest wynagrodzenie. Niemniej jednak powód nie oczekiwał jego zapłaty z uwagi na swoje zaległości wobec pozwanego z tytułu niezapłaconych faktur. Wykonał ww. prace aby zwolnić się z długu wobec pozwanego z tytułu odsetek od wierzytelności wymagalnych przed grudniem 2020 r. Tym samym, niewątpliwe zawarta przez strony umowa była umową o dzieło.

Podkreślić przy tym należy, że za cechę odróżniającą umowę o dzieło od umowy zlecenia (świadczenia usług) należałoby uznać to, że stosunek prawny wynikający z umowy o dzieło nie ma charakteru zobowiązania trwałego (ciągłego). Stanowi bowiem zobowiązanie do świadczenia jednorazowego i to po obu stronach tego stosunku zobowiązaniowego. Zarówno świadczenie zamawiającego jak i wykonawcy dzieła uznawane są za świadczenia jednorazowe, a jego ramy czasowe wyznacza powierzenie wykonania i wykonanie dzieła. Czas ten jest zatem z zasady warunkowany właściwościami samego dzieła, determinowany przez jego wykonawcę a nie zamawiającego. Przedmiotem umowy o dzieło jest bowiem doprowadzenie do weryfikowalnego i jednorazowego rezultatu, zdefiniowanego przez zamawiającego w momencie zawierania umowy, który w momencie zawierania umowy nie istnieje, jednak jest w niej z góry przewidziany i określony w sposób wskazujący na jego indywidualne cechy.

W sprawie montaż pasków ledowych i halogenów stanowił jednorazową czynność powoda, jednocześnie wymagał umiejętności i wiedzy elektrycznych. Po wykonaniu prac ich rezultat był weryfikowany w stosunku do zdefiniowanego przez zamawiającego w momencie zawarcia umowy.

W tym stanie rzeczy należy wskazać, że zgodnie z art. 646 k.c. roszczenia wynikające z umowy o dzieło przedawniają się z upływem lat dwóch od dnia oddania dzieła, a jeżeli dzieło nie zostało oddane - od dnia, w którym zgodnie z treścią umowy miało być oddane.

W sprawie strona pozwana wykazała wbrew twierdzeniom powoda, że montaż pasków ledowych miał miejsce w grudniu 2020 r. i zakończył się przed Świętami Bożego Narodzenia w 2020 r., albowiem jak powód wskazał w okresie świąteczno-noworocznym nie pracuje. Tym samym, nawet przy przyjęciu, że oddanie dzieła miało miejsce ostatniego grudnia 2020 r., roszczenie dochodzone pozwem przedawniło się 31 grudnia 2022 r., a pozew został złożony 5 października 2023 r.

Jednocześnie, zdaniem Sądu strona powodowa w żaden sposób nie wykazała, że wynagrodzenie należne powodowi za wykonanie ww. prac miało pomniejszać dług powoda wobec pozwanego, który następnie został przez niego zaspokojony przez zapłatę kwoty określonej w nakazie zapłaty wydanym przez Sąd Rejonowy w Toruniu sygn. akt V GC 1272/22 z 2 stycznia 2023 r., a zatem strony nadal pozostają nierozliczone co do spornego wynagrodzenia.

Za zgodne z doświadczeniem życiowym i potwierdzone zeznaniami pozwanego należy uznać, że wierzytelności pozwanego wobec powoda zasądzone w ww. nakazie dotyczyły późniejszych zaległości powoda i nie mogły być w żadnej mierze objęte porozumieniem strony przy ustalania sposobu wynagrodzenia za montaż pasków ledowych. Z nakazu zapłaty wynika bowiem, że ww. kwoty były wymagalne najwcześniej 24 maja 2022 r. a zatem ponad 2 lata i 5 miesięcy po wykonaniu montażu, a nawet prawie półtora roku od grudnia 2021 r. kiedy to według powoda miał odbyć się rzekomo montaż pasków ledowych. Nadto również powód w swoich zeznaniach przyznał, że faktury wskazane w nakazie zapłaty dotyczyły 2022 r. a nie lat wcześniejszych. Tym samym, w żadnej mierze fakt skierowania przez pozwanego powództwa o zapłatę za faktury z 2022 r. nie świadczy o tym, że pozwany w ten sposób nie uwzględnił wynagrodzenia powoda które mu się należało za wykonanie prac będących przedmiotem sporu w sprawie. Jeszcze raz bowiem należy podkreślić, że zdaniem Sądu wynagrodzenie należne powodowi za wykonane prace skutecznie strony rozliczyły porozumiewając się w grudniu 2020 r., że powód nie będzie płacił należnych wówczas pozwanemu odsetek od zaległości które wówczas posiadał wobec pozwanego, strony nie umawiały się na przyszłość.

Ponadto, powód w żadnej mierze nie udowodnił przysługującego mu roszczenia co do wysokości. Istnienie sporu między stronami, co do zasady, obliguje jedną z nich do udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Stosownie do treści art. 6 k.c. i 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, gdyż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodzenia co do tych okoliczności na niej spoczywał, zaś sąd powinien wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów (zob. wyrok SA w Białymstoku z dnia 28 lutego 2013 r., I ACa 613/12).

Innymi słowy oczywistym jest, że wierzyciela dochodzącego od dłużnika spełnienia świadczenia obciąża ciężar wykazania przysługującej mu wobec dłużnika wierzytelności, tj. wykazania wszystkich faktów, z którymi właściwe przepisy materialne wiążą powstanie wierzytelności o określonej treści i rozmiarze. Zdaniem Sądu przedstawiona faktura VAT nr (...) w żadnej mierze nie dowodziła twierdzeń powoda o należnym mu, a mającym wynikać z tej faktury wynagrodzeniu, określonym na kwotę 8.400 zł netto tj. 9.072 zł brutto. Z przedłożonej faktury nie wynikał bowiem ani precyzyjnie zakres prac wykonanych przez powoda ani też w jakim zakresie stanowił on zapłatę za zakupiony materiał a jakim robociznę. Z przedłożonej faktury nie wynika przy tym w jakikolwiek sposób ile roboczogodzin stanowiło podstawę jej wystawienia. W sprawie sporny był zarówno zakres prac wykonanych przez powoda a także czas na to poświęcony. Jednocześnie w zakresie spornym twierdzenia powoda w zasadniczej części zostały uznane za niewiarygodne i nieudowodnione. Tym samym wystawiona faktura nie stanowiła dowodu potwierdzającego zasadność przyznania wynagrodzenia w kwocie w niej wskazanej. Co do wartości, w tym czasu pracy i wartości robocizny zdaniem Sądu konieczne byłoby przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa i kosztorysowania, którego strona powodowa na żadnym etapie nie powołała. Podkreślić należy, że dowód z opinii biegłego nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową, np. przesłuchaniem świadka lub eksperymentem sądowym bez udziału biegłego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2010 r., sygn. akt IV CSK 388/09, z dnia 20 maja 2011 r., sygn. akt II UK 339/10).

Należy przy tym podkreślić, że zasady art. 6 k.c. i 232 k.p.c. nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale rozumiane muszą być przede wszystkim i w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał. Zaznaczyć także należy, że nie jest rzeczą Sądu poszukiwanie za stronę dowodów przez nią nie wskazanych, mających na celu udowodnienie jej twierdzeń (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96). Dopuszczenie dowodów z urzędu jest bowiem prawem, a nie obowiązkiem Sądu, z którego to prawa powinien szczególnie ostrożnie korzystać, tak by swym działaniem nie wspierać żadnej ze stron procesu. Faktycznie działanie Sądu z urzędu powinno ograniczać się tylko do sytuacji, gdy strona działa bez fachowego pełnomocnika i dodatkowo jest nieporadna, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.

Sumując powództwo oddalono w całości w pkt I wyroku na podstawie art. 646 k.c. oraz w oparciu o art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.

Odnośnie do wniosku pełnomocnika powoda o zmianę ostatniego terminu ostatniej rozprawy należy wskazać, że ww. nie był uzasadniony. Pełnomocnik nie usprawiedliwił należycie swojej nieobecności albowiem złożyła zaświadczenie lekarskie które nie zostało wystawione przez lekarza sądowego (art. 214 ¹ § 1 k.p.c.).

W tym stanie sprawy zauważyć również wypada, że jeżeli choroba strony stanęła na przeszkodzie jedynie jej obecności na rozprawie, a nie ograniczyła aktywności w postępowaniu, wyrażającej się w składaniu pism przedstawiających stanowisko w sprawie, w zgłaszaniu wniosków i dowodów oraz wypowiadaniu się co do twierdzeń i dowodów drugiej strony, to można zasadnie twierdzić, że jej prawo do wysłuchania zostało zrealizowane. Gdy z okoliczności sprawy jednoznacznie wynika, że strona zajęła stanowisko co do wszystkich kwestii materialnoprawnych i procesowych, zgłosiła wszystkie dowody na poparcie swych twierdzeń, ustosunkowała się do twierdzeń drugiej strony i do przeprowadzonych dowodów, żądanie odroczenia rozprawy z powodu okoliczności usprawiedliwiającej jej niestawiennictwo może być uznane za nadużycie jej uprawnień procesowych. Tak należy ocenić wniosek powoda o odroczenie rozprawy w niniejszej sprawie, szczególnie że pełnomocnik powoda jedynie ogólnikowo wskazał na brak możliwości ustanowienia substytucji i jednocześnie wskazał szereg dni kiedy wnosi o niewyznaczanie terminu rozprawy. Jednocześnie Sąd przesłuchał świadka na ostatniej rozprawie na wszystkie okoliczności wskazane przez stronę powodową, a między zamknięciem rozprawy o ogłoszeniem orzeczenia strona powodowa nie zgłosiła żadnych zastrzeżeń co do procedowania przez Sąd w niniejszej sprawie. Niemniej należy nadmienić, że termin rozprawy był znany stronom z wyprzedzeniem dwu miesięcznym, ustalonym w na poprzednim terminie rozprawy.

Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1, § 1 ¹ i 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c. w pkt II wyroku. To strona pozwana wygrała postępowanie w całości, wobec czego powód winien jest zwrócić mu koszty związane z jej udziałem w sprawie. Na poniesione przez pozwanego koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w osobie radcy prawnego w kwocie 1.817 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2023 r., poz. 1965) oraz uiszczona opłata skarbowa od pełnomocnictwa (k. 35).

Asesor sądowy Anna Bindas-Smoderek