Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny, w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Maria Żuchowska

Protokolant: sekr. sąd. Magdalena Skinder

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 czerwca 2024 r. w T.

sprawy z powództwa I. P. (1)

przeciwko Bank (...) spółce akcyjnej w W.

o ustalenie

I.  ustala nieistnienie stosunku prawnego pomiędzy powódką I. P. (1) a pozwanym Bankiem (...) spółką akcyjną w W., wynikającego z umowy o pożyczkę ekspresową nr (...) P./2021 z dnia 1 października 2021 roku;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.617 zł (cztery tysiące sześćset siedemnaście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty tytułem kosztów procesu.

sygn. akt X C 81/24

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 4 stycznia 2024 roku przeciwko Bankowi (...) S.A. w W. powódka I. P. (1) wniosła o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy o pożyczkę ekspresową nr (...) P./2021 z dnia 1 października 2021 roku oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 1 października 2021 roku na szkodę powódki zostało popełnione przestępstwo polegające na bezprawnym zaciągnięciu z wykorzystaniem danych powódki zobowiązania na kwotę 16.781,16 zł. W tym samym dniu T. S. przyjął na swój rachunek bankowy prowadzony w (...) Bank (...) S.A. środki pieniężne w kwocie 9.820 zł, znajdujące się uprzednio na rachunku bankowym powódki wskutek oszustwa internetowego. Fakt popełnienia przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. został stwierdzony wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-P. w W. z dnia 18 maja 2023 r. w sprawie o sygnaturze IV K 432/22. We wskazanym wyroku Sąd zwrócił powódce dowód rzeczowy w postaci środków pieniężnych w kwocie 9.783,01 zł, tj. część środków, które zostały bezprawnie przejęte przez T. S..

Zaciągnięcie zobowiązania, o którym mowa powyżej, polegało na złożeniu w dniu 1 października 2021 r. przez osobę nieuprawnioną wniosku o pożyczkę K. gotówka, a następnie po rozpatrzeniu rzeczonego wniosku zatwierdzeniu zawarcia umowy z pozwaną. Wszystkie powyższe czynności zostały dokonane przez osobę nieuprawnioną, nie zaś przez powódkę. Podkreślono, że oznacza to, iż powódka nie złożyła oświadczenia woli zawarcia umowy pożyczki, a tym samym nie może być stroną przedmiotowej umowy.

Powódka dochowała należytej staranności w zakresie swoich obowiązków. Po powzięciu informacji o istnieniu zobowiązania, którego nie zaciągała, zgłosiła zaistnienie powyższej sytuacji właściwym organom ścigania. Nadto powódka niezwłocznie poinformowała bank o zaistniałej sytuacji.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym opłat skarbowych od pełnomocnictwa oraz kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniesiono, że zważywszy na to, iż do kwestionowanej przez powódkę transakcji doszło w związku z korzystaniem z bankowości elektronicznej, wskazać należy na system zabezpieczeń stosowany przez pozwaną. W bankowości elektronicznej pozwana stosuje system dwustopniowej autoryzacji dostępu do konta. (...) bankowy przy logowaniu wymaga podania poprawnego numeru klienta i odpowiadającego mu hasła ustalanego przez klienta, a następnie przed ostatecznym zatwierdzeniem zlecenia płatności w trybie przelewu jednorazowego, podania kodu autoryzacyjnego z karty kodów jednorazowych wydawanej klientowi lub wysłanego klientowi wiadomością SMS na wskazany nr telefonu kodu jednorazowego lub tokena generowanego w formie aplikacji lub specjalnego urządzenia. Wybór formy autoryzacji należy do klienta, wszystkie są równie bezpieczne, o ile stosowane są zgodnie z procedurą bezpiecznego korzystania z bankowości elektronicznej. Klient może zdefiniować nowy szablon odbiorcy, wskazując jego numer rachunku oraz dane, przez co z góry autoryzuje zlecenia płatności na jego rzecz.

W przedmiotowej sprawie, zdaniem pozwanej, kluczowe znaczenie ma sposób, w jaki doszło do wyłudzenia środków od powódki, a polegający na udostępnieniu przez powódkę osobom nieuprawnionym dostępu do swoich danych logowania. Kwestia ta kształtuje poziom należytej staranności powódki w zakresie podjęcia niezbędnych środków służących zapobieżeniu naruszenia indywidualnych zabezpieczeń oraz nieudzielenia dostępu do konta osobom postronnym. Zauważono, że sporna pożyczka została zaciągnięta po poprawnym zalogowaniu w serwisie banku numerem klienta oraz hasłem dostępu oraz jednorazowego kodu aktywacyjnego pochodzącego z SMS. Pozwana przeprowadziła zatem weryfikację wniosku kredytowego w granicach swoich możliwości.

W ocenie pozwanej powódka nie przedłożyła żadnych dowodów potwierdzających, że oświadczenie woli związane z dokonywaniem czynności bankowych złożone w postaci elektronicznej nie pochodziło od niej, co skutkować powinno oddaleniem powództwa, które nie zostało w tym zakresie udowodnione. Powołano się także na treść art. 42 oraz art. 46 ust. 3 ustawy o usługach płatniczych.

Na dalszym etapie postępowania stanowiska stron pozostały bez zmian.

Sąd ustalił, co następuje :

Dnia 1 października 2021 r. I. P. (2) (aktualnie: P.), będąc u kosmetyczki w salonie (...) przy ul. (...) w T., otrzymała wiadomości SMS z banku (...) S.A., o czym dowiedziała się po wyjściu z salonu, gdyż wcześniej nie była w stanie odczytać wiadomości. Pierwszy SMS przyszedł o godz. 13:56. Wszystkie dotyczyły autoryzacji potwierdzenia wypłaty z konta. O godz. 14:58 do I. P. (1) zadzwoniła pracownica placówki Banku (...) S.A. przy ul. (...) w T. H. D. celem wyjaśnienia, dlaczego z konta w tak krótkim czasie wypłacane są pieniądze i próby wzięcia pożyczki. Po odebraniu wiadomości od pracownicy banku o godz. 15:07 I. P. (1) zadzwoniła do oddziału, by zablokować konta, karty i aplikację PeoPay. Tego samego dnia udała się także do oddziału, by zastrzec dowód osobisty i złożyć reklamację. Wtedy zostały przedstawione jej dokumenty dotyczące wypłat z jej konta, rejestr zdarzeń i wykaz zaufanych urządzeń do logowania na konto. Wtedy I. P. (1) zorientowała się, że 30 września 2021 r. w czasie, gdy była w pracy, podejmowano próby logowania na jej konto. Zostały wypłacone pieniądze za pomocą aplikacji BLIK na łączną kwotę 3.000 zł w bankomacie (...) o nr PLN (...) na ul. (...) w G.. Było to o godz. 14:06 – kwota 1.000 zł, 14:08 – kwota 1.000 zł, 14:09 – kwota 1.000 zł. Doszło także do złożenia wniosku o pożyczkę na kwotę 16.781 zł. Dokonano dwóch przelewów z konta na kwoty 4.990 zł oraz kwoty 4.830 zł. I. P. (1) w tym czasie nie podawała nigdzie nr karty czy haseł do banku, dostęp do telefonu i laptopa miała tylko ona.

Dowód: wniosek o pożyczkę ekspresową – k. 11-19; umowa pożyczki ekspresowej z dnia 1 października 2021 r. – k. 23-28; rejestr zdarzeń na koncie I. P. (1) za okres od 30 września do 1 października 2021 r. – k. 29-30; zeznania I. P. (1) – k. 134-135; protokół zeznań świadka I. P. (2) – k. 31 akt IV K 432/22 SR dla Warszawy-P. w W.

Dnia 1 października 2021 r. I. P. (1) złożyła reklamację w Banku (...) S.A. dokonanych przelewów na kwoty 4.830 zł oraz 4.990 zł, wskazując, że nie były dokonywane przez nią, a także reklamację pożyczki na kwotę 16.781,61 zł. Zaś dnia 4 października 2021 r. I. P. (1) złożyła reklamację trzech wypłat za pośrednictwem BLIK. W piśmie z dnia 5 października 2021 r. Bank (...) S.A. nie uwzględnił reklamacji z dnia 4 października 2021 r. I. P. (1) tego samego dnia złożyła odwołanie od reklamacji. Bank wzywał I. P. (1) do zapłaty przeterminowanych rat pożyczki, a następnie wypowiedział umowę pożyczki. Pismem z dnia 30 marca 2022 r. I. P. (1) złożyła wniosek do Komisji Nadzoru Finansowego oraz do R. (...) w związku z nieuwzględnieniem roszczeń w trybie reklamacyjnym. W piśmie z dnia 6 lutego 2023 r. R. (...) zwrócił się do Banku (...) S.A. o szczegółowe wyjaśnienie zaistniałej sytuacji wraz z własną wykładnią stosownych przepisów. Odnosząc się do uwag R. (...) bank nie zmienił swojego stanowiska.

Dowód: protokoły przyjęcia reklamacji z dnia 1 października 2021 r. oraz 4 października 2021 r. – k. 32-34; pismo (...) S.A. z dnia 5 października 2021 r. – k. 36; potwierdzenie złożenia odwołania od reklamacji – k. 35; wezwanie z dnia 2 grudnia 2021 r. – k. 38; wypowiedzenie umowy pożyczki z dnia 29 stycznia 2022 r. – k. 40; wniosek z dnia 30 marca 2022 r. skierowany do (...) k. 49-53; wniosek z dnia 30 marca 2022 r. skierowany do R. (...) k. 58-62; pismo R. (...) z dnia 6 lutego 2023 r. – k. 71-78; pismo Banku (...) S.A. z dnia 8 marca 2023 r. – k. 80-82

W piśmie z dnia 17 kwietnia 2023 r. skierowanym do I. R. (...) wyraził swój pogląd prawny, w którym wskazał, że sprawa zawarcia umowy pożyczki pozostaje zagadnieniem zasadniczo odrębnym od kwestii utraty środków pieniężnych w wyniku nieautoryzowanych transakcji. W związku z czym bez znaczenia dla ustalenia ewentualnej odpowiedzialności I. P. (1) z tytułu zawartej umowy kredytu pozostają podnoszone przez bank twierdzenia wskazujące na jej odpowiedzialność za nieautoryzowane transakcje płatnicze, wynikające z przepisów artykułu 40 oraz 42 ustawy o usługach płatniczych. Zawarcie umowy kredytu i związane z nią świadczenia nie mieszczą się w katalogu usług płatniczych, określonych w przepisach art. 3 ustawy o usługach płatniczych. Świadczenia banku związane z udzieleniem kredytu nie stanowią transakcji płatniczej w rozumieniu definicji określonej w art. 2 pkt 29 przywołanej ustawy. Otrzymane przez bank oświadczenie woli zawarcia umowy kredytu nie stanowi zlecenia płatniczego zdefiniowanego w art. 2 pkt 36 przywołanej ustawy jako oświadczenie płatnika lub odbiorcy skierowane do jego dostawcy zawierające polecenie wykonania transakcji płatniczej.

Dowód: pismo R. (...) skierowane do I. P. (1) z dnia 17 kwietnia 2023 r. – k. 83v-84

Wyrokiem z dnia 18 maja 2023 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-P. w W. skazał T. S. za to, że w dniu 1 października 2021 r. w bliżej nieustalonym miejscu, ze skutkiem w W., przyjął na rachunek bankowy o numerze (...) prowadzony w (...) Bank (...) S.A. na jego rzecz, którego był wyłącznym dysponentem, środki pieniężne w kwocie łącznej 9.820 zł uzyskane za pomocą czynu zabronionego oszustwa internetowego popełnionego na szkodę I. P. (2), tj. za popełnienie przestępstwa paserstwa stypizowanego w art. 291 § 1 k.k. Sąd w punkcie trzecim wyroku zwrócił I. P. (1) dowód rzeczowy w postaci pieniędzy w kwocie 9.783,01 zł. Wyrok uprawomocnił się dnia 26 maja 2023 r.

Dowód: wyrok SR dla Warszawy-P. w W. z dnia 18 maja 2023 r. – k. 181 akt IV K 432/22 SR dla Warszawy-P. w W.

Postanowieniem z dnia 28 grudnia 2021 r prokurator Prokuratury Rejonowej Toruń Centrum-Zachód w T. umorzył dochodzenie w sprawie nieautoryzowanej obsługi rachunku bankowego nr (...) oraz karty płatniczej (...) w dniu 1 października 2021 r. prowadzonego przez Bank (...) S.A. poprzez wykonanie transakcji na łączną kwotę 29.601,61 zł na szkodę I. P. (2) – art. 287 § 1 k.k. wobec niewykrycia sprawcy przestępstwa.

Dowód: postanowienie o umorzeniu dochodzenia z dnia 28 grudnia 2021 r. – k. 87

Środki zwrócone jako dowód rzeczowy pozostają na zablokowanym rachunku bankowym I. P. (1) w pozwanym banku, z którego nie korzysta. Ze względu na tę sytuację I. P. (1) nie może zaciągnąć żadnego zobowiązania, gdyż figuruje w bazie BIK. I. P. (1) nie zna T. S..

Dowód: zeznania I. P. (1) – k. 134v

Sąd zważył, co następuje :

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów urzędowych i prywatnych, których prawdziwość oraz treść nie były kwestionowane przez strony. Nie podważono ich domniemań wynikających z art. 244 i 245 k.p.c. Sąd także nie znalazł podstaw do podważenia ich waloru dowodowego. Podstawę rekonstrukcji stanu faktycznego stanowił także dowód z przesłuchania stron z ograniczeniem do strony powodowej. Sąd zeznania powódki uznał za spójne, konkretne i korelujące z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Przeprowadzono także dowód z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy Sądu Rejonowego dla Warszawy-P. w W. w sprawie o sygnaturze IV K 432/22.

Zgodnie z przepisem art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny w rozumieniu przywołanego przepisu zachodzi wówczas, gdy sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości, a jednocześnie interes ten nie podlega ochronie w drodze innego środka.

W myśl art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Pożyczka jest umową konsensualną, polegającą na zgodnym oświadczeniu woli stron, dającego i biorącego pożyczkę.

Wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny (art. 60 k.c.), w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej. Niezbędnymi składnikami oświadczenia woli są wola i jej wyraz (uzewnętrznienie). To, czy w danym przypadku dochodzi do oświadczenia woli zależy od tego, czy wola zostaje wyrażona, ale także i od tego, czy dany podmiot ma świadomość tego i chce, by to co oświadcza było traktowane jako jego oświadczenie woli, które ma wywoływać określone skutki w sferze stosunków cywilnoprawnych (por. wyrok SN z 23 stycznia 2003 r., sygn. III RN 6/02). Celem oświadczenia jest zakomunikowanie innym osobom woli składającego, dlatego jego treść powinna odpowiadać woli wewnętrznej osoby składającej to oświadczenie. Nie będzie zatem oświadczeniem woli zachowanie podmiotu, z którego wynika brak zamiaru wywołania jakichkolwiek skutków prawnych.

Prawo bankowe dopuszcza składanie oświadczeń woli związanych z dokonywaniem czynności bankowych w postaci elektronicznej, stanowiąc przy tym, że czynność dokonana w tej formie spełnia wymagania formy pisemnej, w tym formy pisemnej zastrzeżonej pod rygorem nieważności (art. 7 ust. 1 i 3 Prawa bankowego). Jednakże czynność mająca na celu uzewnętrznienie oświadczenia woli musi pochodzić bezpośrednio od osoby, która zamierza danej czynności prawnej dokonać. Osoba ta musi przejawiać świadomość i zamiar dokonania określonej czynności prawnej, winna podjąć skonkretyzowane działanie, zmierzające do celu, jakim jest wstąpienie w dany stosunek prawny, np. stosunek zobowiązaniowy. Innymi słowy: musi przedsięwziąć zachowanie skierowanego na wywołanie zamierzonego przez stronę skutku prawnego, związanego z dokonywaną czynnością.

W przedmiotowej sprawie zabrakło omawianych elementów oświadczenia woli po stronie powódki, dlatego też brak jest podstaw do uznania, że przyjęła ona ofertę banku zawarcia umowy pożyczki. Powódka niewątpliwie nie miała woli zawarcia umowy o pożyczkę ekspresową nr (...) P./2021 z dnia 1 października 2021 r. Wbrew twierdzeniom strony pozwanej nie złożyła świadomie oświadczenia woli, które skutkowałoby zawarciem umowy pożyczki ze stroną pozwaną. Nie podjęła działań ukierunkowanych na zawarcie tej umowy. Wszelkie czynności elektroniczne, które doprowadziły do uruchomienia na rachunku bankowym powódki wzmiankowanej pożyczki, zostały dokonane bez wiedzy i wbrew jej woli przez nieznane osoby trzecie, które uzyskały dostęp do konta internetowego powódki w Banku (...) S.A. Co prawda postępowanie przygotowawcze dotyczące oszustwa internetowego zostało umorzone ze względu na niewykrycie sprawcy, jednakże doszło do skazania osoby za paserstwo, tzn. za przyjęcie na swoje konto środków pochodzących z czynu zabronionego polegającego na uzyskaniu nieuprawnionego dostępu do konta powódki, złożeniu wniosku o pożyczkę oraz zaakceptowaniu jej.

Z ustaleń poczynionych w sprawie wynika, co prawda, że w bankowości elektronicznej powódki wygenerowano wniosek o zawarcie umowy i potwierdzono kodem autoryzacyjnym jej zawarcie, jednakże I. P. (1) nie uczyniła tego intencjonalnie i świadomie. Powódka w chwili, gdy dokonywano czynności związanych z zaciągnięciem zobowiązania otrzymywała wiadomości SMS z banku, jednakże nie była w stanie ich odczytać, gdyż znajdowała się u kosmetyczki na zabiegu pielęgnacji dłoni. Pozwany bank nie podjął nawet próby przedstawienia dowodów wskazujących na odmienny przebieg wydarzeń, a twierdzenia zawarte w odpowiedzi na pozew stanowiły prostą negację okoliczności wskazywanych przez powódkę. Nie można także zgodzić się z pozwanym bankiem, że po ujawnieniu zaciągnięcia zobowiązania bez jej woli i wiedzy nie podjęła niezwłocznie niezbędnych działań. Przeciwnie, powódka tego samego dnia (1 października 2021 r.) udała się do oddziału banku, gdzie złożyła reklamacje. Udała się także bez żadnej zwłoki na komisariat Policji, by złożyć zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa i złożyła zeznania. W sprawie oskarżonego o paserstwo występowała w charakterze oskarżycielki posiłkowej. Po negatywnym rozpatrzeniu reklamacji natychmiast złożyła od niej odwołania, a później kierowała do banku dalszą korespondencję. Zwróciła się także o interwencję do Komisji Nadzoru Finansowego i R. (...). Nie sposób wyobrazić sobie, jakie inne działania powódka mogłaby podjąć, by uniknąć odpowiedzialności za zobowiązanie, którego nie zaciągnęła. Ponadto powódka do chwili obecnej nie korzysta z zablokowanego konta bankowego, za pośrednictwem którego dokonano przestępnego zawarcia pożyczki. Po dokonaniu na ten rachunek zwrotu dowodu rzeczowego w postaci pieniędzy przez sąd karny powódka poinformowała o tym bank, wskazując, że to nie są jej środki, a pochodzą one z nielegalnie zawartej umowy.

Podkreślić także należy, że sąd cywilny związany jest ustaleniami wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa (art. 11 k.p.c.). W opisie czynu zabronionego przypisanego skazanemu za paserstwo środków pieniężnych wskazano, że uzyskano je za pomocą czynu zabronionego oszustwa internetowego popełnionego na szkodę I. P. (2) (P.). Już sam opis czynu wskazuje, że sąd karny ustalił, iż do zawarcia umowy pożyczki przez nieustaloną osobę doszło w wyniku przestępstwa. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie potwierdza ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-P. w W. w sprawie IV K 432/22.

Powódka posiada zatem interes prawny w ustaleniu, że pomiędzy nią, a stroną pozwaną nie istnieje stosunek zobowiązaniowy wynikający z umowy pożyczki szczegółowo opisanej w punkcie pierwszym wyroku. I. P. (1) nie może w inny sposób niż w drodze powództwa opartego o art. 189 k.p.c. uzyskać orzeczenia stwierdzającego brak stosunku zobowiązaniowego łączącego ją ze stroną pozwaną w związku z umową pożyczki. Wobec powódki bank prowadzi działania zmierzające do wyegzekwowania wypłaconych środków w związku z umową pożyczki. By uniknąć konsekwencji finansowych powódka musiała uzyskać wyrok ustalający nieistnienie łączącej jej z bankiem umowy pożyczki. I. P. (1) do dzisiaj odczuwa konsekwencje tego, że padła ofiarą przestępstwa. Pozwany zgłosił przeterminowane zadłużenie do Biura (...), co skutkuje negatywną weryfikacją powódki, gdy próbuje zaciągnąć jakiekolwiek zobowiązanie finansowe. Cała ta argumentacja wskazuje na istnienie interesu prawnego w uzyskaniu wyroku ustalającego.

Należy podkreślić, iż przepisy art. 42-46 ustawy z dna 19 sierpnia 2011 o usługach płatniczych mają charakter irrelewantny dla rozstrzygnięcia niniejszej kwestii. Wskazać bowiem należy, że zaciągnięcie pożyczki drogą elektroniczną nie stanowi transakcji płatniczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych. Zgodnie z art. 2 pkt 29 ustawy transakcja płatnicza oznacza zainicjowaną przez płatnika lub odbiorcę wpłatę, transfer lub wypłatę środków pieniężnych. Powyższa wykładania przepisów dokonana przez sąd jest zbieżna z wykładnią dokonaną przez R. (...) w pismach kierowanych do pozwanego banku, jak i do powódki.

Konkludując, w świetle dowodów przedłożonych do akt sprawy i okoliczności faktycznych ujawnionych w toku postępowania nie ulega wątpliwości, że powódka dnia 1 października 2021 r. nie złożyła wobec Banku (...) S.A. oświadczenia woli skutkującego zawarciem umowy pożyczki, wobec czego w punkcie I wyroku sąd ustalił nieistnienie stosunku prawnego pomiędzy powódką I. P. (1) a pozwanym Bankiem (...) spółką akcyjną w W., wynikającego z umowy o pożyczkę ekspresową nr (...) P./2021 z dnia 1 października 2021 roku.

O kosztach orzeczono w punkcie II wyroku w oparciu o art. 98 k.p.c. Powódka wygrała proces w całości, zatem pozwana winna zwrócić jej koszty niezbędne do celowego dochodzenia jej praw. Na koszty te złożyły się: opłata od pozwu – 1.000 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego – 3.600 zł. Wysokość kosztów zastępstwa Sąd ustalił w oparciu o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.