Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Krzysztof Dąbkiewicz

Protokolant: sekr. sądowy Justyna Wierzbicka

po rozpoznaniu w dniach 26.07.2018r., 20.09.2018 r., 25.10.2018 r. oraz 19.11.2018r. sprawy z oskarżenia Państwowej Inspekcji Pracy Oddział w T. przeciwko

M. P., c. S. i L.z domu K.

ur. (...) w K.

obwinionej o to, że:

będąc pracodawcą, w T. w okresie od 18 kwietnia 2017 r. do grudnia 2017 r., nie opłacała należnych składek na fundusz pracy w kwotach: za marzec i kwiecień po 215,67 zł, za maj 207,17 zł, za czerwiec 215,67, za lipiec i sierpień po 153 zł, za wrzesień 129,20 zł, za październik 153 zł, za listopada i grudzień po 102 zł, tj. łącznie 1924,72 zł, których termin płatności upłynął od 18 kwietnia 2017 r. w zakresie pierwszej składki za marzec, do 15 stycznia 2018 r. w zakresie ostatniej składki za grudzień,

tj. o wykroczenie z art. 122 ust. 1 pkt 1 Ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy

orzeka:

I.  Uznaje obwinioną M. P. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu tj. wykroczenia z art. 122 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2017 r. poz. 1065 ze zm.) i za to na podstawie art. 122 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, po zastosowaniu art. 39§1 i 2 kw, wymierza jej karę 1500 (tysiąca pięciuset) złotych grzywny;

II.  Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża ją zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (stu) złotych.

UZASADNIENIE

M. P. prowadzi od 1 lutego 1997 roku działalność gospodarczą P. M. Zakład (...) z/s w T.. Będąc pracodawcą w okresie od 18 kwietnia 2017 r. do grudnia 2017 r., nie opłacała należnych składek na fundusz pracy w kwotach: za marzec i kwiecień po 215,67 zł, za maj 207,17 zł, za czerwiec 215,67, za lipiec i sierpień po 153 zł, za wrzesień 129,20 zł, za październik 153 zł, za listopada i grudzień po 102 zł, tj. łącznie 1924,72 zł, których termin płatności upłynął od 18 kwietnia 2017 r. w zakresie pierwszej składki za marzec, do 15 stycznia 2018 r. w zakresie ostatniej składki za grudzień.

(dowód: wyjaśnienia M. P. k. 2-3, 41; zeznania świadka J. P. k. 68 00:05:20-00:17:59; protokół kontroli k. 5-7; wydruk z (...) k. 8; pisma ZUS k. 18,80; raport rozliczeń należności płatnika k. 22; decyzja Naczelnika US k. 50-56 akt).

M. P. nie była karana sądownie.

(dowód: dane o karalności k. 26 akt).

Obwiniona M. P. w złożonych wyjaśnieniach nie kwestionowała ani okresu, za jaki zalegała z płatnością przedmiotowych składek, ani wysokości powstałego z tego tytułu zadłużenia (k. 2-3, 41). Wyjaśniła, iż przyczyną braku regulacji należnych składek, było nie otrzymanie zapłaty za wykonane usługi przez kontrahentów. Obwiniona nie potrafiła jednak wskazać, którzy konkretnie kontrahenci nie dokonali zapłaty za wykonane przez nią usługi (vide: wyjaśnienia obwinionej zarejestrowane na rozprawie w dniu 26 lipca 2018 r.).

Sąd przyznał wiarę wyjaśnieniom obwinionej w zakresie w jakim wskazała ona, iż nie płaciła składek na fundusz pracy. Powyższe wynika nie tylko z wyjaśnień samej obwinionej, lecz również z dokumentów zgromadzonych w toku postępowania. W pozostałym zakresie, jej twierdzenia oceniono jako instrumentalne i mające wspierać przyjętą linię obrony, z tego też względu odmówiono im waloru wiarygodności. Po pierwsze nadmienić należy, że M. P. w toku całego postepowania nie potrafiła wskazać nierzetelnych kontrahentów, którzy mieli zaniechać wypłaty należnego jej wynagrodzenia, co finalnie doprowadziło do zaległości w opłacaniu składek na Fundusz Pracy. Po drugie, w ocenie Sądu niewiarygodnym jest, że przedsiębiorca, który nie otrzymał od kontrahenta należnej zapłaty za wykonaną pracę, nie tylko nie dochodzi swoich praw przed sądem cywilnym lub nawet karnym, lecz wręcz ukrywa z nieznanych przyczyn tożsamość lub dane identyfikujące nierzetelnego kontrahenta. Wykaz tychże podmiotów przedstawiony przez obrońcę, doprawdy trudno uznać, że rzetelny dokument potwierdzający wyjaśnienia obwinionej. Zresztą w treści tego wykazu ujęto zaledwie jedną firmę, która miałaby rzekomo zalegać z płatnością na rzecz obwinionej. Chodzi tu o firmę (...) i fakturę z dnia 7 grudnia 2017 r. (vide: k 73 akt). Wreszcie po trzecie, nie można tracić z pola widzenia, danych wynikających z ustaleń poczynionych przez Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego, gdy chodzi o ocenę sytuacji majątkowej i finansowej obwinionej. Wynika z nich, że obwiniona sukcesywnie w latach 2014-2016 uzyskiwała zwiększony dochód, i tak w roku 2014 wynosił on - 232 605,00 złotych; w 2015 r. - 363 174, 80 złotych, a w 2016 r. – 415 240, 53 złotych. Średni przeciętny miesięczny dochód obwinionej za lata 2014-2016 wynosił odpowiednio: 19 383, 75 złotych; 30. 264, 56 złotych i 34 603, 38 złotych. Wyraźnie widać, iż dochód ten wzrastał. Wszystkie te trzy okoliczności razem ujęte i ocenione powodują, że nie można było żadną miarą uznać wyjaśnień obwinionej za wiarygodne, gdy chodzi o wskazane przez nią powody zalegania z opłatą wymaganych składek.

Świadek J. P. jest mężem obwinionej. Zeznał (k.68 00:05:20-00:17:59), że jego żona nie opłacała składek na Fundusz Pracy z uwagi na brak uregulowania przez kontrahentów zobowiązań finansowych.

Sąd dał wiarę zeznaniom ww. świadka w zakresie nieopłacania przez M. P. składek na Fundusz Pracy. Świadek nie posiadał jednak żadnej wiedzy na temat tożsamości, czy innych danych nierzetelnych kontrahentów, którzy nie uregulowali należności względem przedsiębiorstwa obwinionej. Tym samym zeznania świadka przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego wyłącznie w zakresie sprawstwa M. P..

Za wiarygodny Sąd uznał również pozostały materiał dowodowy w postaci dołączonych do sprawy dokumentów, w szczególności protokołu kontroli, pism z ZUS oraz danych o karalności. Dokumenty te zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich rzetelności ani prawdziwości. Również Sąd nie miał podstaw aby podważyć ich wiarygodność.

Stosownie do art. 122 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2018 r. poz. 1265) odpowiedzialności wykroczeniowej podlega ten, kto nie dopełnia obowiązku opłacania składek na Fundusz Pracy lub nie opłaca ich w przewidzianym przepisami terminie.

Obwiniona miała świadomość, jakiego rodzaju ciążą na niej - jako płatniku składek - obowiązki. Zaniechała jednak ich dopełnienia, w konsekwencji dopuszczając się popełnienia zarzucanego jej czynu. Tym samym stwierdzić należy, że M. P. naruszyła podstawowe obowiązki, które ciążyły na niej, jako na płatniku składek na Fundusz Pracy. Obwiniona przez 8 miesięcy nie opłacała należnych składek, co w konsekwencji doprowadziło do strat po stronie pokrzywdzonej instytucji. Obwiniona tym samym, swoim zachowaniem godziła w prawidłowość funkcjonowania instytucji Funduszu Pracy.

Sąd uznał, iż wina i sprawstwo M. P. w zakresie popełnienia zarzucanego jej czynu zostały w pełni wykazane i udowodnione. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że obwiniona dopuściła się zarzucanego jej wnioskiem o ukaranie czynu, czym wyczerpała znamiona wykroczenia z art. 122 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. - o promocji zatrudnienia i instytucji rynku pracy (Dz. U. z 2017, poz. 1065 ze zm.).

Za przypisane obwinionej wykroczenie Sąd wymierzył karę 1500 zł grzywny. Orzekając grzywnę, Sąd miał na uwadze możliwości płatnicze M. P., przesądzające o realności wykonania tej kary. Grzywna winna być bowiem współmierna do efektywnego jej wykonania, bez potrzeby wprowadzania zastępczej kary pozbawienia wolności na wypadek nieskutecznej jej egzekucji, ale jednocześnie dla spełnienia swych celów represyjno-wychowawczych oraz celów w zakresie społecznego oddziaływania wyroku. Nadto powinna stanowić istotnie odczuwalną dolegliwość ekonomiczną, proporcjonalną do możliwości płatniczych obwinionej i adekwatną do rodzaju popełnionego wykroczenia. W niniejszym przypadku kara grzywny spełnia, w ocenie Sądu, stawiane przed nią cele społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także będzie dla obwinionej przestrogą na przyszłość i unaoczni jej nieopłacalność zachowań sprzecznych z prawem. Kara grzywny w wysokości 1500 zł nie będzie również stanowiła dla obwinionej nadmiernego obciążenia finansowego i będzie mogła ją uiścić bez uszczerbku dla kosztów utrzymania.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 626 kpk w zw. art. 121 § 1 kpsw. Uiszczenie kosztów postępowania z pewnością nie będzie stanowiło dla M. P. nadmiernej dolegliwości z uwagi na jej sytuację rodzinną, majątkową. Łączna wysokość kosztów powstałych w niniejszej sprawie wynosi bowiem 100,00 złotych. Ponadto obwinioną obciążono obowiązkiem uiszczenia opłaty w wysokości 150 złotych, na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 ze zm.).