Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

UZASADNIENIE

P. S. (1) i T. R. (1) mieszkają w jednym bloku w T. przy ul. (...). Mieszkanie P. S. (1) jest usytuowane nad mieszkaniem T. R. (1).

dowody: wyjaśnienia obwinionego k. 21, 23; zeznania T. R. (1) k. 10;

W przeszłości zdarzało się, że w mieszkaniu P. S. (1) miały miejsce interwencje Policji z inicjatywy T. R. (1), który podnosił, że sąsiad zakłóca mu ciszę nocną. Część z tych zgłoszeń nie została potwierdzona.

dowody: wyjaśnienia obwinionego k.77v-78, zeznania P. S. (2) k.122, zeznania T. R. (1) k. 78, notatka k. 15, screeny korespondencji k. 44-50, 70-75;

W dniu 14.10.2023 r. w mieszkaniu P. S. (1) przebywali M. F., T. B. i M. B..

dowody: wyjaśnienia P. S. (1) k. 77, zeznania M. F. k. 120, zeznania T. B. k. 123, zeznania M. B. k. 121v;

W/wym. głośno rozmawiali i śmiali się. Około godziny 23.25 T. R. (1) zawiadomił Policję, że hałasy dochodzące z mieszkania P. S. (1) zakłócają mu ciszę nocną.

Funkcjonariusze, którzy przybyli na miejsce w związku z zawiadomieniem udali się do mieszkania T. R. (1). Podczas rozmowy z nim słyszeli głośne rozmowy dochodzące z mieszkania na górze. Następnie udali się piętro wyżej, jednakże pomimo wielokrotnego pukania nikt im nie otworzył.

Ponieważ hałas dochodzący z mieszkania P. S. (3) nie ustawał T. R. (2) po raz kolejny wezwał Policję. Około godziny 0.05 na miejsce przybyli funkcjonariusze M. S. i M. K.. Funkcjonariusze przebywając w mieszkaniu T. R. (1) również słyszeli głośne krzyki i rozmowy dobiegające z mieszkania piętro wyżej. M. S. i M. K. udali pod wskazany im przez T. R. (1) adres. Po wielokrotnym pukaniu do drzwi hałas ustał lecz nikt nie otworzył im drzwi

dowody: zeznania M. S. k. 4, 108-108v, zeznania S. W. (1) k. 5,107v-108, zeznania T. R. (1) k. 10, 78v-79, zeznania D. K. (1) k. 108v-109, zeznania K. R. k. 109-109v, notatki urzędowe k. 1, 2;

P. S. (1) nie przyznał się do postawionych mu zarzutów. Nie negował on co prawda, że tego wieczoru byli u niego goście, nie mniej jednak wskazał, że zachowywali się cicho i prowadzili jedynie zwykłą towarzyską rozmowę. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego ponieważ pozostawały one w sprzeczności z uznanymi za wiarygodne zeznaniami T. R. (1) i jego żony K. R., którzy utrzymywali, że tego wieczoru hałasy dochodzące z mieszkania obwinionego były na tyle głośne, że zakłócały im spoczynek nocny. Zeznania pokrzywdzonych znalazły pełne potwierdzenie w relacji D. K. (1) mieszkającego w tym samym pionie pod pokrzywdzonymi. Jednocześnie zarówno pokrzywdzeni jak i świadek D. K. (2) nie mieli wątpliwości, że hałas dochodziły ze znajdującego się nad nimi, w jednym pionie mieszkania obwinionego. Dodatkowo zeznania pokrzywdzonych znalazły potwierdzenie w zeznaniach uczestniczących w interwencjach funkcjonariuszy policji M. S. i S. W. (2) oraz w sporządzonych przez nich notatkach urzędowych z interwencji, gdzie obaj wskazali, że w mieszkaniu pokrzywdzonego słyszalne były głośne rozmowy i krzyki dobiegające z innego mieszkania. W świetle wiarygodnych zeznań T. i K. R. oraz D. K. (1), którzy nie mieli wątpliwości, z którego mieszkania niesie się hałas, nie miała znaczenia okoliczność, że funkcjonariusze nie pukali bezpośrednio do drzwi wejściowych obwinionego tylko do drzwi przedsionka.

Zeznania świadków M. F., T. B. i M. B. Sąd potraktował z ostrożnością. W/wym. są wieloletnimi znajomymi obwinionego, mieli zatem interes w tym, żeby przedstawić zarówno jego jak i siebie w jak najlepszym świetle. W/wym. podnosili, że pokrzywdzonemu przeszkadzają wszelkie hałasy dobiegające z mieszkania P. S. (1). Nie mniej jednak zauważyć należało, że odnośnie hałasów mających miejsce w godzinach nocnych jest to jak najbardziej zrozumiałe. Do tego obwiniony sam przyznał, że w bloku, w którym zamieszkuje wspólnie z pokrzywdzonym niesie się hałas. Powinien więc tym bardziej czynić starania aby nadmiernie nie przeszkadzać osobom tam zamieszkującym. Niezależnie od powyższego, odnośnie sytuacji objętej niniejszym postępowaniem, nie uległo wątpliwości - w świetle w szczególności zeznań postronnych świadków D. K. (1), M. S., S. W. (2) i notatek urzędowych sporządzonych w związku z interwencją - że tej nocy hałasy z mieszkania obwinionego zakłóciły spoczynek nocny nie tylko pokrzywdzonym ale i D. K. (1).

Sąd nie znalazł podstaw aby kwestionować zeznania świadka P. S. (2). Świadek nie był uczestnikiem zdarzenia objętego niniejszym postępowaniem. Wskazał on, że miały miejsce w mieszkaniu obwinionego interwencje policji inicjowane przez pokrzywdzonego, które nie zostały potwierdzone. To, że takie sytuacje miały miejsce znalazło potwierdzenie w notatce urzędowej k. 15, nie mniej jednak nie wpływa to na okoliczności niniejszej sprawy.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów i protokołów zgromadzonych w toku postępowania, uznając je za w pełni wiarygodne i nie znajdując podstaw do kwestionowania ich autentyczności.

Zdaniem Sądu na podstawie zebranego materiału dowodowego wina obwinionego została wykazana w sposób nie budzący wątpliwości.

Wykroczenie z art. 51§1 kw polega m.in. na zakłócaniu spoczynku nocnego poprzez krzyk, hałas, alarm lub inny wybryk. Wykroczenie to odnosi się zatem do takiego postępowania, które odbiega od przyjętego zwyczajowo normalnego zachowania się, zakłóca spokój lub porządek, a więc narusza istniejącą w danym środowisku równowagę, wywołuje u obecnych bądź uczucie obrazy bądź gniewu lub niepokoju, charakteryzuje się umyślnym okazaniem przez sprawcę lekceważenia dla norm zachowania się.

W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy w postaci zeznań T. R. (1) , K. R. D. K. (1), M. S., S. W. (2) i notatek urzędowych sporządzonych w związku z interwencją Sąd przyjął, że P. S. (1) w nocy z 14/15 października 2023 roku około godziny 23:25 – 00:05 w T. przy ul. (...) zakłócił spokój i ciszę nocną ustalonym pokrzywdzonym poprzez głośne rozmowy i krzyki.

Wykroczenie określone w art. 51 § 1 kw jest zagrożone karą grzywny do 5000 zł, ograniczenia wolności albo karą aresztu. Wykroczenie określone w art. 65§2 kw jest zagrożone karą ograniczenia wolności albo grzywny.

W ramach tego ustawowego zagrożenia w niniejszej sprawie Sąd uznał, iż odpowiednią sankcją wobec obwinionego jest wymierzenie kary najłagodniejszego rodzaju tj. 100 zł grzywny.

Wymierzając wobec obwinionego karę we wspomnianym wymiarze Sąd na niekorzyść obwinionego uwzględnił, to że tego rodzaju zachowania miały już miejsce w przeszłości. Z kolei na korzyść obwinionego Sąd potraktował to, że jak wynika z informacji uzyskanych od pokrzywdzonych, obecnie zachowania takie nie mają już miejsca.

Wymierzona kara spełnia w ocenie Sądu wszystkie dyrektywy przewidziane w art. 33 § 1 kw. Przede wszystkim kara tego rodzaju wydaje się najbardziej odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu zabronionego. Zdaniem Sądu wymierzona kara nie przekracza również stopnia winy obwinionego. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, że należy stosować się do reguł współżycia w społeczności lokalnej, a naruszenie tych reguł nie jest bezkarne. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1-szym sentencji wyroku.

Mając na względzie, że obwiniony osiąga dochody, Sąd na podstawie art.118 §1 kpw oraz art. 3 w zw. z art. 21 pkt 2 lit 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od niego opłatę w kwocie 30 zł oraz obciążył go zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 120 zł (art.118§1 kpw).