Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Joanna Sobczak

Protokolant st. sekretarz sądowy Ewa Kukla-Karpus

w obecności oskarżyciela

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 27.02.2024r., 18 kwietnia 2024 r., 2 lipca 2024 r.

sprawy:

1. P. K. (1)

s. Z. i R. z domu M.

ur. (...) w T.

oskarżonego o to, że:

W dniu 24 czerwca 2023 roku ok. godz. 18:00 w T. przy ul. (...), na terenie pubu B. (...), kierował wobec S. W. (1) groźby karalne popełnienia przestępstwa pozbawienia życia lub zdrowia, które to groźby wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione,

tj. o przestępstwo określone w art. 190 § 1 kk

2. A. K. (1)

c. W. i D. z domu M.

ur. (...) w T.

oskarżonej o to, że:

W dniu 24 czerwca 2023r. ok. godziny 18:00 w T. przy ul. (...), na terenie pubu (...), dokonała naruszenia czynności ciała S. W. (1) w ten sposób że popchnęła ją, uderzała swoimi rękoma w jej ręce i ciągnęła ją za włosy, w wyniku czego S. W. (1) doznała obrażeń ciała w postaci zasinienia na kończynach, z których zasinienie zlokalizowane w okolicy podkolanowej lewej skutkowało ograniczeniem ruchomości stawu kolanowego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała- narządu ruchu trwające poniżej siedmiu dni w rozumieniu odpowiedniego artykułu kodeksu karnego,

tj. o czyn z art. 157 § 2 kk

ORZEKA:

stosując w myśl art. 4 § 1 kk przywołane przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.

1.  Oskarżonego P. K. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, tj. występku z art. 190 § 1 kk i za to na mocy art. 190 § 1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

2.  Na mocy art. 41a § 1 pkt 4 kk orzeka wobec oskarżonego P. K. (1) środek karny w postaci zakazu kontaktowania w jakikolwiek sposób z pokrzywdzoną S. W. (1) i zbliżania się do pokrzywdzonej S. W. (1) na odległość mniejszą niż 50 (pięćdziesiąt) metrów na okres 3 (trzech) lat od uprawomocnienia się orzeczenia;

3.  Na mocy art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego P. K. (1) obowiązek zapłaty na rzecz pokrzywdzonej S. W. (1) kwoty 1.000 zł (tysiąc złotych) tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

4.  Oskarżoną A. K. (1) uznaje za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w akcie oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 157 § 2 kk i za to na podstawie art. 157 § 2 kk wymierza jej karę 100 (sto) stawek dziennych grzywny, przyjmując, że jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 10 (dziesięciu) złotych;

5.  Na mocy art. 41a § 1 pkt 4 kk orzeka wobec oskarżonej A. K. (1) środek karny w postaci zakazu kontaktowania w jakikolwiek sposób z pokrzywdzoną S. W. (1) i zbliżania się do pokrzywdzonej S. W. (1) na odległość mniejszą niż 50 (pięćdziesiąt) metrów na okres 3 (trzech) lat od uprawomocnienia się orzeczenia;

6.  Na mocy art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonej A. K. (1) obowiązek zapłaty na rzecz pokrzywdzonej S. W. (1) kwoty 1.000 zł (tysiąc złotych) tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

7.  Zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego P. K. (2) kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych i od oskarżonej A. K. (2) kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty sądowej oraz obciąża ich poniesionymi wydatkami postępowania w kwotach po 160 (sto sześćdziesiąt) złotych.

Sygn. akt VIII K 1125/23

UZASADNIENIE

S. W. (1) pracuje jako barmanka w pubie B. przy ul. (...) w T.. W dniu 24 czerwca 2023 r. klientami pubu byli m.in. A. i P. K. (1). Siedzieli przy stoliku w ogródku. Około godziny 18-stej na teren pubu przyszła 17-letnia córka A. i P. M. K.. Po jej przyjściu P. K. (1) zakupił piwo marki D. o zawartości alkoholu 6% i udostępnił to piwo córce. Zauważyła to S. W. (1). W tej sytuacji kobieta podeszła do stolika zajmowanego przez w/wym. i poinformowała P. K. (1), że ma nie udostępniać alkoholu nieletnim ponieważ ona, jako pracownik może ponieść z tego tytułu konsekwencje prawne. Wówczas P. K. (1) skierował do niej słowa „jesteś popierdolona”, „co ty sobie myślisz”, „ty jesteś od nalewania piwa, nie od zabraniania”, „przyjdę z ludźmi i cię zapierdolę”, „zabiję cię”, „znajdę cię i zrobię ci krzywdę”, „znajdę cię w miejscu zamieszkania i zapierdolę”, „mam ludzi, którzy się tobą zajmą”. S. W. (1) przestraszyła się tych słów, wzbudziło to w niej poczucie zagrożenia, bała się, że słowa te mogą zostać spełnione, tym bardziej, iż miała wiedzę o tym, że P. K. (1) miał w przeszłości problemy z prawem.

Z kolei A. K. (1) zaczęła ubliżać S. W. (1) słowami „ty kurwo”, „ty szmato”, a następnie podeszła do niej i popchnęła ją, uderzała ją rękoma po jej rękach i pociągnęła za włosy. W wyniku popchnięcia S. W. (1) wpadła na krzesło.

W tej sytuacji S. W. (1) wycofała się do wnętrza pubu chcąc powiadomić Policję. Wówczas P. i A. K. (1) weszli za nią do pubu mówiąc „i co kurwo wezwiesz Policję?” po czym opuścili teren pubu. W tej sytuacji S. W. (1) odstąpiła od powiadomienia Policji. O zdarzeniu poinformowała jednak telefonicznie szefa pubu T. T..

Dowody: zeznania S. W. (1) k. 2, zeznania M. M. (2) k. 49v, 162v-163, zeznania K. K. k. 52v,171v-172, zeznania T. T. k. 63v, 163v164, , zeznania A. C. k. 92v, 165v- 166 , zeznania J. G. k. 89v, 165, Szkic miejsca zdarzenia sporządzony przez S. W. k. 149, protokół oględzin osoby wraz z dokumentacją fotograficzną k. 8-19a;

W wyniku zdarzenia S. W. (1) doznała obrażeń ciała w postaci zasinienia na kończynach, z których zasinienie zlokalizowane w okolicy podkolanowej lewej skutkowało ograniczeniem ruchomości stawu kolanowego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała – narządu ruchu trwające poniżej 7 dni w rozumieniu kodeksu karnego.

Dowody: zeznania S. W. (1) k. 2, opinia sądowo – lekarska k. 58, 105, dokumentacja medyczna dot. S. W. (1) k. 7, 48, protokół oględzin osoby wraz z dokumentacją fotograficzną k. 8-19a;

A. K. (1) ma 44 lata, jest mężatką, ma dwójkę dzieci w wieku 13 i 17 lat, jest osobą bezrobotną. Dotychczas figurowała jako osoba niekarana sądownie.

Dowody: wyjaśnienia A. K. (1) k. 151v, informacja o karalności k. 84;

P. K. (1) ma 45 lat, jest żonaty, ma dwójkę dzieci w wieku 13 i 17 lat, pracuje w firmie instalacyjnej na ¼ etatu z dochodem 3.000 zł. W przeszłości był karany sądownie.

Dowody: wyjaśnienia P. K. (1) k. 151v, informacja o karalności k. 40-45, 62;

A. K. (1) nie przyznała się do zarzuconego jej czynu i odmówiła składania wyjaśnień.

Wyjaśnienia A. K. (1) k. 75-78,

P. K. (1) nie przyznał się do zarzuconego mu czynu wskazując, że sytuacja opisana przez pokrzywdzoną nie miała miejsca.

Wyjaśnienia P. K. (1) k. 29-30, 32-33,

Sąd odrzucił wyjaśnienia oskarżonych A. i P. K. (1) jako niewiarygodne. Wyjaśnienia w/wym. pozostawały bowiem w sprzeczności przede wszystkim z uznanymi za wiarygodne zeznaniami S. W. (1) . Sąd nie znalazł podstaw aby kwestionować zeznania w/wym. Korespondowały one z przedłożoną przez pokrzywdzoną dokumentacją lekarską, a nadto opinią sądowo – lekarską i opinią uzupełniającą. Co do zasadny znajdowały też odzwierciedlenie i potwierdzenie w zeznaniach świadków T. T., A. C., M. M. (2), K. K. i J. G. . Z kolei rozbieżności w zeznaniach składanych przez pokrzywdzoną w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie nie mały większego znaczenia dla kwestii zawinienia oskarżonych i wynikały zapewne z upływu czasu, zdenerwowania, strachu i dynamicznego przebiegu zdarzenia. Pokrzywdzona nie miała powodów aby bezpodstawnie pomawiać oskarżonych, wcześniej byli oni stałymi klientami pubu, przed zdarzeniem będącym przedmiotem niniejszego postępowania nie pozostawała z nimi w żadnym konflikcie. Z kolei po zdarzeniu pokrzywdzona przeżywała tę sytuacją, była zestresowana, leczyła się psychiatrycznie. Powyższe w kontekście materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie czyni jej relację jeszcze bardziej autentyczną. W ocenie Sądu w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie było też wątpliwości, że obrażenia jakich doznała S. W. (1) były skutkiem działania oskarżonej. Przed zdarzeniem pokrzywdzona wykonywała swoje obowiązki w barze, nie uskarżała się na ból, nie miała żadnych zasinień. Z kolei po zdarzeniu, a przed wizytą u lekarza przebywała w domu, zaprzeczyła aby w międzyczasie doznała jakichkolwiek innych urazów. Sąd nie znalazł podstaw aby kwestionować te twierdzenia. Nie podważa ich bynajmniej wielokrotnie eksponowana przez oskarżonych i obrońcę na rozprawie okoliczność, że pokrzywdzona cierpi na chorobę skóry ( zespół (...)) mogącą skutkować większą podatnością na zasinienia. Jak bowiem wynika z uzupełniającej opinii biegłej dr. (...). J. P. (k. 105v) o ile nie można wykluczyć, że rozpoznane u pokrzywdzonej schorzenie sprzyjało powstaniu zasinień, to nie oznacza to bynajmniej, że zasinienia te powstały bez uprzedniego urazu.

Zeznania M. K. jawiły się jako stronnicze i mające na celu wybielenie i usprawiedliwienie zachowania rodziców, bagatelizowanie i umniejszenie ich negatywnego zachowania i pokazanie pokrzywdzonej w jak najbardziej negatywnym świetle, co nie znalazło jednak potwierdzenia w materiale dowodowym w tej części w jakiej został on uznany za wiarygodny. W zakresie przebiegu i przyczyn zdarzenia zeznania świadka pozostawały w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej, T. T., M. M. (2) i K. K., dokumentacją medyczną pokrzywdzonej i opinią sądowo – lekarską i opinią uzupełniającą. Świadek nie potrafiła też logicznie wyjaśnić sprzeczności w swoich zeznaniach składanych w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie.

Zeznania świadka T. T. były jasne, logiczne, tworzyły logiczny obraz zdarzenia i korespondowały ze stanowiskiem pokrzywdzonej S. W. (1) oraz zeznaniami A. C., M. M. (2), K. K. i J. G., a ponadto dowodami w postaci dokumentacji medycznej załączonej do sprawy i opinii sądowo – lekarskiej. Świadek o przebiegu zdarzenia dowiedział się od pokrzywdzonej, jej relacja, strach i emocje były dla niego autentyczne i wiarygodne na tyle, że po tej sytuacji zabronił oskarżonym wstępu do pubu. Do tego, co istotne świadek wskazał, że swoją wiedzę o przebiegu zdarzenia czerpał nie tylko z informacji uzyskanych od S. W. (1) ale od innych osób, które widziały zdarzenie, a które chciały pozostać anonimowe i które potwierdziły mu wersję pokrzywdzonej odnośnie jego przyczyn i przebiegu.

Sąd nie znalazł podstaw aby kwestionować zeznania świadków M. M. (2), K. K. i J. G. . W zeznaniach w/wym. widoczna była co prawda niechęć do mieszania się w sprawę, obciążania oskarżonych, umniejszania charakteru zajścia, co zapewne wynikało po części z tego, że strony i świadkowie znali się, byli w większości stałymi klientami pubu. W/wym. nie widziały całego zajścia. Widząc sytuację między oskarżonymi, a pokrzywdzoną celowo się odwróciły i rozmawiały we własnym gronie nie chcąc patrzeć i reagować na przebieg wydarzeń czy angażować się w zaistniałą sytuację. Nie mniej jednak w/wym. potwierdziły, że do zajścia pomiędzy oskarżonymi, a pokrzywdzoną doszło, zaś w zakresie w jakim widziały zdarzenie ich zeznania korespondowały z zeznaniami pokrzywdzonej w zakresie kierowanych do niej słów wulgarnych przez oskarżoną, ciągnięcia za włosy czy powodów dla których pokrzywdzona zainterweniowała wobec oskarżonych.

Jako wiarygodne jawiły się zeznania świadka A. C. . Co prawda na rozprawie świadek powoływał się na niepamięć, nie mniej jednak podtrzymał swoje zeznania z postępowania przygotowawczego jako złożone krótko po zdarzeniu. Zeznania świadka stanowiły istotny materiał dowodowy potwierdzający relację pokrzywdzonej.

Zeznania K. P. zasługiwały na walor wiarygodności jedynie w zakresie w jakim potwierdziła ona, że doszło do samego zajścia pomiędzy oskarżonymi, a pokrzywdzoną. Odnośnie natomiast samego przebiegu zdarzenia, jego charakteru, przyczyn i zachowań osób w nim uczestniczących, zeznania świadka jawiły się jako stronnicze i nastawione na to aby jak najmniej zaszkodzić oskarżonym, którzy są znajomymi jej brata. Świadek pomimo, że siedziała przy tym samym stoliku co oskarżeni zasłaniała się niewiedzą co do przebiegu zdarzenia w tym zachowania oskarżonych wobec pokrzywdzonej. W zakresie słów kierowanych przez oskarżonego wobec pokrzywdzonej wskazała jedynie eufemistycznie, że „słownie bronił córki”. Do tego zeznania świadka były wewnętrznie sprzeczne w zakresie tego czy w czasie zdarzenia w pubie obecny był jej brat R. P.. W postępowaniu przygotowawczym bez żadnych wątpliwości podała ona, że brat wyszedł z pubu już po całym zdarzeniu, natomiast na rozprawie wycofała się z tego. W ocenie Sądu ta zmiana wersji wynikała wyłącznie z chęci podważenia wiarygodności pokrzywdzonej, która podała, że została pchnięta przez A. K. (1) na krzesło zajmowane właśnie przez R. P..

Zeznania R. P. jawiły się jako stronnicze i mające na celu wybielenie i usprawiedliwienie zachowania oskarżonych, którzy są jego znajomymi i jednocześnie przedstawienie pokrzywdzonej w jak najmniej korzystnym świetle. Oceniając pokrzywdzoną jako „dziwną i nadpobudliwą” nie potrafił w żaden sposób tego uzasadnić. W ocenie Sądu świadek, pomimo że w czasie zdarzenia był pod silnym wpływem alkoholu, ma wiedzę o zdarzeniu , co wynikało pośrednio z jego zeznań, nie mniej jednak celowo nie chciał ujawnić swojej wiedzy aby nie zaszkodzić oskarżonym.

Sąd uznał za w pełni wiarygodną, jasną i pełną opinię sądowo – lekarską i opinię uzupełniającą sporządzoną na potrzeby postępowania odnośnie obrażeń pokrzywdzonej S. W. (1). Została ona sporządzona przez osobę o odpowiednim wykształceniu, kwalifikacjach zawodowych i doświadczeniu.

Sąd uznał również za wiarygodne dowody z dokumentów: protokołów, informacji o karalności, dokumentacji medycznej – nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Nadto zostały one sporządzone przez osoby uprawnione, zgodnie z obowiązującymi przepisami i procedurą, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich autentyczności.

Czyn z art. 190§1 kk penalizuje zachowanie polegające na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej. Groźba musi oddziaływać na psychikę zagrożonego w taki sposób, aby mógł on obawiać się, że groźba będzie spełniona. Przedmiotem ochrony jest tu wolność człowieka rozumiana jako wolność od strachu, obawy przed popełnieniem przestępstwa na szkodę zagrożonego lub jego najbliższych. Forma groźby nie ma znaczenia. Groźba może być wyraźna lub dorozumiana. Grozić można słowem, gestem lub innym zachowaniem się, które w zamiarze grożącego ma być zrozumiane jako groźba popełnienia przestępstwa i w rzeczywistości może być tak zrozumiana

Zatem zachowanie oskarżonego P. K. (1) polegające na tym, że w dniu 24 czerwca 2023 roku ok. godz. 18:00 w T. przy ul. (...), na terenie pubu B. (...) kierował wobec S. W. (1) groźby karalne popełnienia przestępstwa pozbawienia życia lub zdrowia, które to groźby wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione, wypełniło znamiona przestępstwa z art. 190§1 kk.

Przestępstwo z art. 157 § 2 kk polega na spowodowaniu naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia trwającego nie dłużej niż 7 dni.

Zatem zachowanie oskarżonej A. K. (1) polegające na tym, że w dniu 24 czerwca 2023r. ok. godziny 18:00 w T. przy ul. (...), na terenie pubu (...), popchnęła S. W. (1), uderzała swoimi rękoma w jej ręce i ciągnęła ją za włosy, w wyniku czego S. W. (1) doznała obrażeń ciała w postaci zasinienia na kończynach, z których zasinienie zlokalizowane w okolicy podkolanowej lewej skutkowało ograniczeniem ruchomości stawu kolanowego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała- narządu ruchu trwające poniżej siedmiu dni, wypełniło znamiona przestępstwa z art. 157 § 2 kk.

Zdaniem Sądu oskarżona obejmowała swą świadomością spowodowanie skutku w postaci naruszenia czynności narządu ciała na okres poniżej 7 dni. Niewątpliwie ze skutkiem takim musi liczyć się sprawca, który stosuje przemoc w postaci popchnięcia czy uderzania drugiej osoby. W ocenie Sądu w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie było też wątpliwości, że obrażenia jakich doznała S. W. (1) były skutkiem działania oskarżonej. Przed zdarzeniem pokrzywdzona wykonywała swoje obowiązki w barze, nie uskarżała się na ból. Z kolei po zdarzeniu, a przed wizytą u lekarza przebywała w domu, zaprzeczyła aby w międzyczasie doznała jakichkolwiek innych urazów. Sąd nie znalazł podstaw aby kwestionować te twierdzenia z powodów opisanych już powyżej.

Przestępstwo z art.190§1 kk przypisane oskarżonemu P. K. (1) w punkcie 1 wyroku jest zagrożone karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch. Jako okoliczności łagodzące sąd uwzględnił to, że zdarzenie nie miało drastycznego przebiegu. Z drugiej jednak strony Sąd jako okoliczności obciążające potraktował uprzednią karalność oskarżonego, to, że oskarżony działał z niskich pobudek - odpowiedzi na zwrócenie mu uwagi, że udostępnia alkohol osobie nieletniej oraz brak jakiejkolwiek skruchy i refleksji oskarżonego nad swoim zachowaniem.

Z uwagi na powyższe względy sąd uznał, że wobec oskarżonego należało orzec karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie. Zdaniem Sądu tak ukształtowana kara odpowiada stopniowi winy oskarżonego i stopniowi szkodliwości społecznej przypisanego mu czynu, jak również uwzględnia potrzebę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, co także stanowi cel kary i wprowadza przekonanie o jej nieuchronności.

Brak poszanowania dla porządku prawnego, którym wykazał się oskarżony, świadczy o niezrozumieniu norm społecznych i prawnych, a nawet swojego rodzaju niedojrzałości społecznej. Sąd stanął na stanowisku, że wobec takich właśnie sprawców adekwatną dolegliwością będzie konieczność wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne. Oskarżony jest osobą zdrową, pracuje na1/4 etatu, powinien zatem podołać temu obowiązkowi i pogodzić go z pracą zarobkową.

Przestępstwo z art.157§2 kk przypisane oskarżonej A. K. (1) w punkcie 4 wyroku jest zagrożone karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat dwóch.

Sąd jako okoliczność łagodzącą potraktował to, że oskarżona figuruje obecnie jako osoba niekarana oraz to, że zdarzenie nie miało drastycznego przebiegu. Z drugiej jednak strony Sąd jako okoliczności obciążające potraktował to, że oskarżona działała z niskich pobudek – w odpowiedzi na zwrócenie uwagi jej mężowi, że ten udostępnia alkohol osobie nieletniej oraz brak jakiejkolwiek skruchy i refleksji oskarżonej nad swoim zachowaniem.

Decydując o wyborze kary, sąd stanął na stanowisku, że w przypadku oskarżonej adekwatna będzie kara najłagodniejszego rodzaju tj. kara grzywny i wymierzył oskarżonej za przypisane jej przestępstwo karę 100 stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej dziennej stawki na kwotę 10 złotych.

Sąd uznał, iż kara ta pozostaje w odpowiedniej proporcji do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu, a także nie przekracza stopnia jej winy. Powinna ona też odnieść właściwy skutek w zakresie realizacji dyrektywy prewencji indywidualnej, zarówno w jej wychowawczym jak i zapobiegawczym aspekcie

Na podstawie art. 41a § 1 i §4 kk Sąd orzekł wobec oskarżonych A. i P. K. (1) środek karny w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej S. W. (1) na odległość mniejszą niż 30 (trzydzieści) metrów oraz zakazu kontaktowania się w jakikolwiek sposób z pokrzywdzoną S. W. (1), przez okres 3 lat od uprawomocnienia się orzeczenia (punkt 2 i 5 wyroku).

Sąd na podstawie art. 46 § 2 kk orzekł wobec oskarżonych A. i P. K. (1) obowiązek zapłaty kwoty po 1.000 zł przez każde z nich na rzecz S. W. (1), mając na uwadze stopień ich zawinienia, okoliczności ich działania, jak i charakter czynów popełnionych na szkodę tej pokrzywdzonej przez w/wym.

Sąd na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 i ust 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 z 1983r. poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego P. K. (2) na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 120 zł, zaś od oskarżonej A. K. (2) opłatę w wysokości 100 zł, zaś na podstawie art. 627 kpk obciążył ich wydatkami postępowania w kwotach po 160 złotych.