Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 423 § 1a k.p.k. zakres uzasadnienia został ograniczony do części wyroku zgodnie z wnioskiem obrońcy oskarżonego tj. pkt II, III i IV.

D. K. (1) i J. K. byli malżeństwem, ze związku tego posiadają jedno dziecko syna P.. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 16 października 2014 roku ich małżeństwo zotało rozwiązane przez rozwód bez orzekania o winie. Sąd powierzył wykonywanie władzy rodzicielskiej nad synem P. K.. Po rozwodzie J. K. wyprowadziła ze wspólnego miejsca zamieszkania przy ul. (...). W styczniu 2015 roku J. i D. K. (1) ponownie zamieszkali razem, najpierw w mieszkaniu przy ul. (...), a następnie przy ul. (...), gdzie mieszkali do 6 kwietnia 2017 roku. W trakcie wspólnego zamieszakiwania dochodziło między nimi do kłótni głównie na tle finansowym oraz w zakresie wychowywania syna.

Problemy te pogłębiły się, gdy D. K. (1) utracił prawo jazdy za prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości, a w konsekwencji stracił również pracę.

W tym czasie J. K. również nie pracowła, co było powodem licznych kłótni. Po pewnym czasie J. K. podjęła pracę w barze (...) na ul. (...). D. K. (2) miał z tego powodu pretensje, iż pracuje ona w różnych godzinach i przez to nie mogą ustalić zasad opieki nad synem P.. D. K. (1) był również bardzo zazdrosny o byłą żonę i wielokrotnie sugerował jej, iż zdradza go z prowadzącymi bar obywatelami Turcji. Z tego powodu dochodziło między nimi do kłótni. Kilkakrotnie D. K. (1) przychodził do miejsca pracy swojej byłej żony, gdzie publicznie czynił jej pretensje i wygłaszał różnego rodzaju zarzutu sugerujące zdradę z pracownikami baru.

dowody: wyjaśnienia oskarżonego D. K. (1) k.272v-273

zeznania J. K. k.287v-298;

zeznania M. S. k. 41,299;

H. R. k. 293v-295;

R. G. k. 56v-57v, 309-309v;

V. B. k. 369v;

S. K. k. 371v

W dniu 6 kwietnia 2017 roku ok. godziny 23.00 D. K. (1) przyszedł do miejsca pracy J. K. tj. baru (...). Gdy jego była żona wyszła z pracy sądziła, iż przyszedł on aby razem poszli do miejsca zamieszkania. Jednak D. K. (1) zaczął się awanturować i twierdzić , iż będzie czekał na pracownika baru i wybije mu zęby, gdyż uważał, że ma on romans z jego byłą żoną. J. K. poszła wówczas w kierunku domu, licząc, że jej mąż podąży za nią. Po pewnym czasie D. K. (1) dołaczył do niej i szli razem kłócąc się, gdyż D. K. (1) zarzucał swojej żonie zdrady z pracownikami baru. W pewnym momencie J. K. przestraszyła się zachowania swojego męża i zacząła biec w kierunku ich mieszkania. Na ul. (...) dogonił ją i zaczął ją wówczas szarpać oraz ciągnąc za włosy. J. K. wzywała w tym czasie pomocy jednak nikogo nie było w pobliżu o tej godzinie. Zadzwoniła ona wówczas do swojej siostry A. W. i udała się na Komisariat Policji T. R., gdzie dyżurnemu zgłosiła przedmiotowe zdarzenie.

W wyniku tego zajścia J. K. nie odniosła żadnych obrażeń, miała natomiast podarte spodnie na kolanie.

dowody:

zeznania J. K. k. 2v, 287v-298;

H. R. k. 293v-295;

R. W. k. 53v-54, 308-308v;

A. W. k. 6v, 307v;

D. K. (1) był dotychczas raz karany sądownie za przestępstwo z art. 178a§1 kk. ( dowód : dane o karalności k. 73)

D. K. (1) został oskarżony o to, że

I.  W okresie od sierpnia 2016 roku do dnia 6 kwietnia 2017 roku w T., znęcał się fizycznie i psychicznie nad byłą żoną J. K. w ten sposób, że bez powodu wszczynał awantury, podczas których używał pod jej adresem słów wulgarnych i powszechnie uznanych za obelżywe, kontrolował, ograniczał kontakty z innymi osobami, w obecności dziecka wyrzucał z domu, popychał, przewracał, pluł w twarz i ciągnął za włosy tj. o czyn o czyn z art. 207 §1 k

II.  W okresie od marca 2017 roku do dnia 6 maja 2017 roku w T., działając z góry powziętym zamiarem, pięciokrotnie groził E. R. popełnieniem na jej szkodę przestępstwa -pozbawieniem życia i zdrowia, przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadniona obawę, że zostaną spełnione to jest o czyn z art. 190 §1 kk w zw. z art. 12 kk.

Z uwagi na zakres wniosku o uzasadnienie, który dotyczy jedynie pkt II, III i IV wyroku Sąd w uzasadnieniu nie odniósł się do uniewinnień w zakresie przestępstw z art. 207 §1 kk i 190 §1 kk w zw. z art. 12 kk.

Oskarżony D. K. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, w tym również do zdarzenia z dnia 6 kwietnia 2017 roku. W swoich wyjaśnieniach zaprzeczył aby znęcał się nad swoją byłą żoną , natomiast przyznał, iż dochodziło miedzy nimi do kłótni głównie na tle finansowym oraz wychowania syna podczas których oboje używali wobec siebie słów wulgarnych wyzywając się. Co do zasady zaprzeczył też aby miało miejsce zdarzenie z dnia 6 kwietnia 2017 roku kiedy to miał szarpać swoją byłą żonę oraz ciągnąć za włosy. Nie odnosił się on bliżej to tego zajścia. Co do zasady Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego w znacznej mierze za wiarygodne, jednak odnosiły one do przestępstwa znęcania oraz gróźb karalnych kierowanych pod adresem E. R.. W ocenie Sądu zebrany materiał dowodowy nie potwierdził stawianych oskarżonemu zarzutów. W niniejszej sprawie zaistniały wątpliwości co do prawdziwości relacji świadków: E. R., J. K. i A. W. co do opisywanych przez nie zdarzeń.

Sąd z uwagi na zakres wniosku o uzasadnienie nie widzi konieczności odnoszenia się do szczegółów, jednak należy wskazać , iż znamienne w tej mierze były zeznania kurator H. R. oraz nauczycielki ze szkoły P. A. A..

Świadek H. R. jako kurator miała nadzór nad sprawowaniem opieki i sposobem wychowywania małoletniego P. K.. Bywała ona w miejscu zamieszkania p. K. kulka razy w miesiącu, były to w większości wizyty nie zapowiedziane i nigdy nie spotkała D. K. (1) pod wpływem alkoholu czy zachowującego się nieodpowiednio. Do kwietnia 2017 roku nigdy J. K. nie skarżyła się na zachowanie byłego męża ani nie zgłaszała żadnych incydentów, które mogły by wskazywać o stosowanej przemocy czy też o znęcaniu się psychicznym. Dopiero w kwietniu 2017 roku pokrzywdzona zgłosiła kurator takie okoliczności , między innymi zdarzenie z dnia 6 kwietnia 2017 roku.

W tej sytuacji nie sposób jest uznać za wiarygodne, iż do awantur wszczynanych przez oskarżonego, szarpania i wyzwisk dochodziło z częstotliwością wskazaną przez pokrzywdzoną. Należy wskazać, iż kurator mogła mieć wpływ na powierzenie opieki rodzicielskiej J. K. dlatego przemilczenie przed nią tych faktów należałoby uznać za niezrozumiałe.

Należy też wskazać na istniejący konflikt oraz niechęć stron, szczególnie jest to widoczne w zeznaniach E. R., która starała się przedstawić osobę oskarżonego w jak najgorszym świetle. Nastawienie to jest widoczne chociażby w korespondencji kierowanej do rodziców oskarżonego (k.325).

Nadto na wątpliwości co do wiarygodności E. R. wskazują zeznania A. A. (2), która kiedy była z-ca dyrektora szkoły została poinformowana przez E. R., iż została ona na terenie szkoły zaatakowana przez D. K. (1), który miał ją wulgarnie wyzwać przy wielu osobach. Rozmowy przeprowadzone przez świadka z nauczycielami pełniącymi dyżur na boisku nie potwierdziły powyższych okoliczności.

Z tego względu Sąd do zeznań świadków : E. R., J. K. i A. W. podchodził bardzo ostrożnie. Za wiarygodne Sąd uznał te zeznania, które znajdowały potwierdzenie w innym materiale dowodowym.

Z taką sytuacją mamy do czynienia właśnie odnośnie zdarzenia z dnia 6 kwietnia 2017 roku. Zeznania pokrzywdzonej J. K. są konsekwentne i znajdują potwierdzenie w zeznaniach : A. W., H. R. oraz R. W.. Pokrzywdzona po zdarzeniu na ul. (...) zadzwoniła do swoje siostry , a następnie udała się na komisariat policji, gdzie zgłosiła powyższe zdarzenie. Również w rozmowie telefonicznej poinformowała o nim kurator H. R.. W ocenie Sądu powyższe okoliczności wskazują na prawdziwość relacji J. K..

Sąd w tym zakresie dał również wiarę zeznaniom: H. R., R. W. i A. W., gdyż ich relacje są w pełni logiczne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniają.

Natomiast z powyższych względów uznał wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie za niewiarygodne.

Sąd uznał za wiarygodne dowody dokumentów zgromadzone w trakcie postępowania. Nie budziły one wątpliwości Sądu, ani nie były kwestionowane przez strony postępowania.

W ocenie Sądu na podstawie zeznań świadków : J. K., A. W., R. W. i H. R. można przyjąć, iż oskarżony dopuścił się popełnienia występku z art. 217 §1 kk.

W dniu 6 kwietnia 2017 roku ok. godziny 23.00 D. K. (1) przyszedł do miejsca pracy J. K. tj. baru (...). D. K. (1) zaczął się awanturować i twierdzić , iż będzie czekał na pracownika baru i wybije mu zęby, gdyż uważał, że ma on romans z jego byłą żoną. J. K. poszła wówczas w kierunku domu, licząc, że jej mąż podąży za nią. Po pewnym czasie D. K. (1) dołaczył do niej i szli razem kłócąc się, gdyż D. K. (1) zarzucał swojej żonie zdrady z pracownikami baru. W pewnym momencie J. K. przestraszyła się zachowania swojego męża i zacząła biec w kierunku ich mieszkania. Na ul. (...) dogonił ją i zaczął ją wówczas szarpać oraz ciągnąc za włosy. J. K. wzywała w tym czasie pomocy jednak nikogo nie było w pobliżu o tej godzinie. Zadzwoniła ona wówczas do swojej siostry A. W. i udała się na Komisariat Policji T. R., gdzie dyżurnemu zgłosiła przedmiotowe zdarzenie. W wyniku tego zajścia J. K. nie odniosła żadnych obrażeń, miała natomiast podarte spodnie na kolanie.

D. K. (1) naruszył nietykalność cielesną J. K. w ten sposób, iż szarpał ją i ciągnął za włosy. Działanie to wyczerpało znamiona występku z art. 217 §1 kk i za to na podstawie art. 217 §1 kk wymierzył mu karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych po przyjęciu jednej stawki za równoważnej kwocie 20,00 złotych.

Na art. 63§2 kk na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza\ono oskarżonemu dwa dni zatrzymania w okresie od 11.04.2017r. godz. 2.30 do dnia 12.04.2017 r. godz. 18.50.

Natomiast na podstawie art. 46 §1 kk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej J. K. kwotę 400,00 złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, mając na uwadze obrażenia jakich doznała pokrzywdzona.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżoną z obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, zaś wydatkami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Za okoliczności obciążające Sąd uznał wcześniejszą karalność oskarżonego oraz działanie bez powodu. Natomiast do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył fakt , iż oskarżony nie spowodował obrażeń pokrzywdzonej.

Zdaniem Sądu, orzeczona wobec oskarżonego kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.