Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2019 roku S. P. jechała swoim samochodem marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wracając z T. do miejsca swojego zamieszkania w Z. (...)

Po drodze postanowiła odwiedzić swoich rodziców mieszkających w P.. Posesja nr (...) w której oni mieszkają znajduje się po lewej stronie drogi krajowej nr (...). Zamierzając manewr skrętu w lewo S. P. na wysokości kościoła w P. czyli ok. 300 metrów od miejsca skrętu włączyła kierunkowskaz. W tym samym czasie P. F. (2) jechał do B. w celu zakupu towaru. Ruch na drodze w obu kierunkach był dość intensywny. W momencie gdy S. P. zbliżyła się do krawędzi jezdni w celu wykonania sygnalizowanego manewru skrętu w prawo inne samochody jadące bezpośrednio za nią zaczęły hamować i zwalniać. W tym czasie na lewym pasie ruchu manewr wyprzedzania samochodów jadących ja S. P. wykonywał nieustalony samochód osobowy koloru białego, a za nim kierowany przez P. F. (2) samochód D. o numerze rejestracyjnym (...), który już wcześniej wykonywał manewr wyprzedzania innych pojazdów.

Samochód osobowy koloru białego będąc na lewym pasie jezdni, widząc sygnalizowany manewr przez S. P. wyminął ją z prawej strony, sygnalizując powyższy manewr. Natomiast jadący za nim P. F. (2) będąc zaskoczonym sytuacją na drodze podjął decyzję aby skręcić z lewo i z tej strony spróbować ominąć skręcający samochód R. (...). Powyższy manewr się nie powiódł i doszło do zderzenia obu pojazdów na poboczu drogi.

Dowody : wyjaśnienia P. F. (2) k. 342v, 366v;

Zeznania T. K. (1) k. 11v-112v, 343, 366v ;

M. A. k.358-359, 366v;

Opinia biegłego ruchu drogowego k. 27-44, 260-276;

Zapis nagrania z kamerki samochodowej k. 61, 83;

Protokół oględzin k. 52, szkic k. 54 ;

Dokumentacja fotograficzna k. 72-75;

W wyniku zdarzenia S. P. doznała obrażeń w postaci krwawienia podpajęczynówkowego mózgu, wstrząśnienia mózgu oraz krwawienia podczepcowego i podskórnego głowy w okolicy ciemieniowej lewej. Powyższe obrażenia powodowały naruszenie czynności narządów ciała (ośrodkowego układu nerwowego) trwające powyżej 7 dni.

Dowody : dokumentacja lekarska k. 4-6, 65-66,67-68, 165-183;

Opinia sądowo-lekarska k. 200-201;

P. F. (2) nie był dotychczas karany sądownie. ( dowód: karta karna k.317,365)

Oskarżony P. F. (2) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu podnosząc, iż w jego ocenie winę za zaistniałe zdarzenie ponosi pokrzywdzona w tej sprawie kierująca samochodem R. (...), gdyż wykonała manewr skrętu w lewo w ostatniej chwili, gdy on był na lewym pasie ruchu i miał rozpoczęty manewr wyprzedzania. Według oskarżonego kiedy był ok. 10 metrów od samochodu pokrzywdzonej jadący przed nią samochód koloru białego skręcił w prawo dokonując wyminięcia samochodu pokrzywdzonej, a on na taki manewr nie miał już szans, dlatego wybrał manewr obronny wyminięcia pokrzywdzonej z lewej strony, co się jednak nie udało.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za częściowo wiarygodne, przyznając im walor wiarygodności w takim zakresie w jakim znajdują one potwierdzenie w nagraniu z kamerki, która znajdowała się w samochodzie T. K. (1) (k. 83). Zapis ten zawiera całość sytuacji na drodze w dniu 7 listopada 2019 roku i stanowi istotny dowód w niniejszej sprawie. Sąd nie przyznał racji oskarżonemu, iż to pokrzywdzona w niniejszej sprawie ponosi wyłączną winę za zaistniałe zdarzenie, gdyż w ocenie Sądu to właśnie P. F. (2) naruszył przepisy art. 24 ust. 1, 2 i ust. 5 ustawy prawo o ruchu drogowym. Niewątpliwie oskarżony mógł mieć takie subiektywne odczucie, jednak w ocenie Sądu nie miało ono podstaw w przytoczonych przepisach oraz sytuacji jaka wynikła na drodze.

Nagranie z kamerki samochodowej, które znajduje potwierdzenie w depozycjach świadka T. K. (1) oraz częściowo wyjaśnieniach samego oskarżonego pokazuje, że oskarżony wyprzedzał kilka samochodów, przed nim manewr wyprzedzania dokonywał również biały samochód, który widząc sygnalizującą manewr skrętu w lewo pokrzywdzoną wyprzedził jej samochód w prawej strony zgodnie z art. 24 ust. 5 w/w ustawy. Oskarżony wyprzedzając kolejne pojazdy przy każdym z nich powinien zachować zasady określone w przytoczonym artykule 24 ustawy prawo o ruchu drogowym. W przypadku wyprzedzania S. P. nie miał on odpowiedniej widoczności, gdyż przed nim manewr wyprzedzania wykonywał nieustalony samochód koloru białego, nadto nie zauważył , iż pokrzywdzona znacznie wcześniej zasygnalizowała zamiar skrętu w lewo, a samochody jadące za nią znacznie zwolniły.

Należy zatem przyjąć, iż nie zachował on należytej ostrożności w wykonując przedmiotowy manewr. Fakt, iż znajdował się on już na lewym pasie ruchu nie zwalniał go z zachowania wyżej wymienionych reguł.

Sąd analogicznie, również przez pryzmat nagrania z kamery samochodowej dokonał oceny zeznań świadków: S. P. i T. K. (1).

Zeznania T. K. (1) Sąd uznał w całości za wiarygodne, gdyż są jasne i logiczne oraz znajdują pełne potwierdzenie w przedmiotowym nagraniu, które on sam przedłożył w postępowaniu przygotowawczym. Świadek nie miał żadnych powodów aby składać zeznania niezgodne z rzeczywistością. Na jego zupełną bezstronność wskazuje chociażby fakt, iż sam przyznał, iż nie potrafi aktualnie określić co widział on naocznie, a w jakim zakresie jego wiedza o przebiegu zdarzenia pochodzi z nagrania, które widział wielokrotnie.

Odnośnie zeznań pokrzywdzonej to analogicznie jak w przypadku oskarżonego Sąd uznał za wiarygodne jej zeznania w zakresie w jakim znajdują one potwierdzenie w nagraniu z kamerki samochodowej oraz zeznaniach T. K. (1). Wynika z nich jednoznacznie, iż S. P. zamiar skrętu w lewo sygnalizowała odpowiednio wcześniej i był on widoczny o czym świadczy fakt, iż samochody jadące za nią zaczęły zwalniać, co znajduje potwierdzenie w zeznaniach T. K. (1).

Sąd natomiast nie przyznał waloru wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej w części w której twierdziła ona, iż zamierzając skręcić w lewo upewniła się, iż na lewym pasie ruchu nikt nie jedzie, gdyż jadący za nią biały samochód, który był na tym pasie wyminął ją z prawej strony. Przeczy temu przedmiotowe nagranie z kamerki samochodowej na którym jest widać, iż w momencie rozpoczęcia manewru skrętu w lewo i krótko na lewym pasie ruchu był biały samochód, który istotnie ominął samochód pokrzywdzonej z prawej strony oraz samochód oskarżonego.

Należy zatem przyjąć, iż S. P. nie obserwowała należycie drogi czym naruszyła zasadę z art. 22 ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym, iż kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. W ocenie Sądu po stronie pokrzywdzonej doszło również do naruszenia art. 22ust. 4, który stanowi, iż kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, z wyjątkiem ust. 4a i 4b, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas ruchu z prawej strony.

Sąd przyznał częściowo walor wiarygodności opinii biegłego M. A. oraz jego ustnej opinii złożonej na rozprawie. Sąd wprawdzie uznał opinię biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych należy określić jako szczegółową, jasną, pełną i wydaną w oparciu o zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, w tym w szczególności z uwzględnieniem protokołów sporządzonych przez funkcjonariuszy Policji oraz materiału poglądowego w postaci nagrania z kamerki samochodowej. W ocenie Sądu biegły poczynił prawidłowe, ustalenia w zakresie odpowiedzialności oskarżonego za spowodowanie niniejszego wypadku drogowego, dokonując skrupulatne obliczenia prowadzące do rekonstrukcji przebiegu wypadku, w tym ustalenia wzajemnego usytuowania obu pojazdów oraz ich prędkości w momencie zderzenia, torów ruchów uczestników wypadku, miejsca kolidowania, a także oceny zachowania uczestników wypadku.

Sąd nie jednak nie podzielił stanowiska biegłego, iż pokrzywdzona S. P. nie przyczyniła się do przedmiotowego zdarzenia. Jak już zostało częściowo omówione zdaniem Sądu pokrzywdzona naruszyła zasadę zachowania szczególnej ostrożności przy dokonaniu manewru skrętu w lewo tj. art. 22 ust. 1 ust. 4 ustawy prawo o ruchu drogowym jak również art. 4 w/w ustawy. Jak wskazała pokrzywdzona w swoich depozycjach według niej w momencie dokonania skrętu w lewo miała ona sprawdzić w lusterku i po lewym pasie nie poruszał się żaden pojazd , co pozostaje w oczywistej sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego oraz nagraniem zdarzenia przedłożonym przez T. K. (1), na którym widać, iż w tym czasie na lewym pasie znajdował się biały samochód który dokonał następnie wyprzedzenia pokrzywdzonej z prawej strony, a za nim samochód D. kierowany przez oskarżonego. Zdaniem Sądu oskarżona w tej sytuacji powinna zaprzestać zaplonowanego manewru skrętu w lewo.

Sąd pomimo wniosku obrońcy oskarżonego nie dopuścił nowej opinii biegłego w tej sprawie, gdyż obrona nie przedstawiła żadnych konkretnych zarzutów odnośnie opinii, która co do zasady jest jasna, pełna i nie zawiera sprzeczności. Kwestie w opinii, które Sąd ocenił odmiennie dotyczące przyczynienia się pokrzywdzonej należy do kwestii oceny prawnej zdarzenia, która należy do Sądu, a nie do biegłego.

Sąd w pełni podzielił konkluzje zawarte w opinii sądowo-lekarskiej Sporządzona została ona bowiem przez osobę posiadającą należytą wiedzę i doświadczenie zawodowe w owym zakresie. Ponadto jej wydanie poprzedzone zostało badaniem pokrzywdzonej oraz analizą relewantnego materiału dowodowego, zaś zawarte w niej wnioski wyrażone zostały w sposób jasny i stanowczy i nie były kwestionowane przez którąkolwiek ze stron.

Sąd nie uwzględnił wniosku pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej o wezwanie biegłego T. K. (2) w celu wydania ustnej opinii po zapoznaniu go z nagraniem z przebiegu zdarzenia w celu stwierdzenia czy w związku ze zdarzeniem doszło do bezpośredniego zagrożenia życia pokrzywdzonej lub zagrożenia ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu albowiem w ocenie sądu opinia biegłego w zakresie obrażeń jest spójna i jasna natomiast okoliczność, którą wskazuje pełnomocnik nie wymaga wydawania ustnej opinii przez biegłego, gdyż okoliczność ta nie ma związku ze znamionami występku z art. 177 §1 kk. Wydaje się oczywistym, iż samo zdarzenie stanowiło zagrożenie dla życie pokrzywdzonej, co wynika z samego charakteru przedmiotowego wypadku.

Za całkowicie wiarygodne Sąd uznał dowody - dokumenty urzędowe w postaci protokołów oględzin pojazdów, oględzin miejsca zdarzenia oraz badania stanu trzeźwości oskarżonego, a także karty karnej oskarżonego.

Ich prawdziwość nie budziła wątpliwości Sądu i nie była również kwestionowana przez strony postępowania.

Zachowanie P. F. (2) wyczerpało znamiona występku z art. 177 §1 kk. Przy czym jak wskazano we wcześniejszej części uzasadnienia zachowania pokrzywdzonej przyczyniło się do jego zaistnienia.

Zgodnie z art. 177 § 1 kk karze podlega ten, kto, naruszając choćby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 §1 kk.

Przedmiotem ochrony przestępstwa określonego w art. 177 kk jest bezpieczeństwo życia i zdrowia ludzi, uczestniczących w sytuacjach, obejmowanych nazwą zbiorczą – ruchem lądowym, wodnym i powietrznym.

W przeciwieństwie do przestępstw powszechnego narażenia na niebezpieczeństwo w komunikacji (art. 173 kk i art. 174 kk) art. 177 kk jest typem przestępstwa, do którego istoty należy nie tylko zagrożenie dla życia lub zdrowia, ale także naruszenie tych dóbr. Jest to więc przestępstwo skierowane wprost przeciwko życiu lub zdrowiu w sytuacji uczestniczenia w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Podmiotem czynu zabronionego określonego w art. 177 kk może być każdy uczestnik ruchu drogowego, wodnego lub powietrznego, do którego adresowane są zasady bezpieczeństwa obowiązujące w danej dziedzinie. Obok reguł skodyfikowanych, na zasady bezpieczeństwa składają się reguły nieskodyfikowane, a wynikające jedynie z przepisów i z istoty bezpieczeństwa w ruchu. Znamieniem strony przedmiotowej spowodowania wypadku jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Pojęcie tych zasad obejmuje zarówno zasady ujęte w przepisach prawa drogowego lub regulujących komunikację kolejową, wodną lub powietrzną, jak też wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu zasady prakseologiczne odnoszące się do danej sfery ruchu (por. uchwałę SN z 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3, poz. 33).

Jednym z warunków możliwości przypisania sprawcy odpowiedzialności jest dokonanie ustalenia, że naruszył on zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zasady te zostały wskazane w ustawie z 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz.U.2017, poz. 1206).

Przestępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego ma charakter skutkowy, konieczne więc jest ustalenie, że pomiędzy stwierdzonym naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu a zaistniałym wypadkiem zachodzi związek przyczynowy (por. wyrok SN z dnia 4 listopada 1998 r., V KKN 303/97, OSNKW 1998, nr 11-12, poz. 50).

W ocenie Sądu – który podzielił w tym zakresie wnioski biegłego z zakresu ruchu drogowego – bezpośrednią przyczyną zdarzenia objętego zarzutem w niniejszej sprawie było nieprawidłowe postępowanie P. F. (2), które polegało na nieumyślnym naruszeniu zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że przekroczył dozwoloną prędkość o 25 km/h i wyprzedzał więcej niż jeden pojazd nie zachowując należytej ostrożności, na skutek czego nie dostrzegł poprzedzającego go pojazdu marki R. o numerze rejestracyjnym (...) kierowanego przez S. P., jadącą prawym pasem jezdni, sygnalizującą prawidłowo zamiar skrętu w lewo do posesji numer (...) w P., przez co doprowadził do zderzenia obu pojazdów, czym spowodował nieumyślnie wypadek, w którym kierująca autem R. S. P. odniosła obrażenia powodujące naruszenie czynności narządów ciała (ośrodkowego układu nerwowego) trwające powyżej 7 dni, w postaci krwawienia podpajęczynówkowego mózgu, wstrząśnienia mózgu oraz krwawienia podczepcowego i podskórnego głowy w okolicy ciemieniowej lewej.

Na podstawie nagrania z kamerki samochodowej oraz zeznań T. K. (1) oraz częściowo wyjaśnieniach samego oskarżonego wynika jednoznacznie, iż P. F. (2) wyprzedzał kilka samochodów, przed nim manewr wyprzedzania dokonywał również nieustalony biały samochód koloru białego, który widząc sygnalizującą manewr skrętu w lewo pokrzywdzoną wyprzedził jej samochód z prawej strony zgodnie z art. 24 ust. 5 w/w ustawy. Oskarżony wyprzedzając kolejne pojazdy przy każdym z nich powinien zachować zasady określone w przytoczonym artykule 24 prawa o ruchu drogowym.

P. F. (2) naruszył zasady ruchu drogowego określone w art. 24 ust. 1 pkt 1 i 3 i ust. 5 ustawy prawo o ruchu drogowym. Wykonując manewr wyprzedzania nie zachował on szczególnej ostrożności, nie miał on odpowiedniej widoczności, gdyż przed nim analogiczny manewr wykonywał samochód koloru białego, który utrudniał mu widoczność. W tym czasie jadąca samochodem R. (...) S. P. sygnalizowała zamiar wykonania skrętu w lewo, czego oskarżony mógł nie wiedzieć nie stosując reguł ostrożności. Przez to naruszył on zasadę art. 24 ust. 5 w/w ustawy według, której wyprzedzanie pojazdu lub uczestnika ruchu, który sygnalizuje zamiar skręcenia w lewo, może odbywać się tylko z jego prawej strony. Niewątpliwie fakt, iż znajdował się on już na lewym pasie ruchu nie zwalniał go z zachowania wyżej wymienionych reguł.

Powyższe naruszenia były przyczyną zaistnienia zdarzenia objętego zarzutem aktu oskarżenia.

W ocenie Sądu zachowanie S. P. przyczyniło się do przedmiotowego zdarzenia drogowego. Jak już zostało podniesione S. P. nie obserwowała należycie drogi, gdyż jak zeznała w momencie kiedy zdecydowała się wykonać manewr skrętu w lewo ma lewym pasie nie było żadnego innego samochodu, co miała ona sprawdzić w lusterku. Twierdzenie to pozostaje w oczywistej sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego oraz nagraniem zdarzenia przedłożonym przez T. K. (1), na którym widać, iż w tym czasie na lewym pasie znajdował się biały samochód który, następnie dokonał wyprzedzenia pokrzywdzonej z prawej strony, a za nim samochód D. kierowany przez oskarżonego. Zdaniem Sądu oskarżona w tej sytuacji powinna zaprzestać zaplonowanego skrętu manewru w lewo. Zdaniem Sądu pokrzywdzona naruszyła zasadę z art. 22 ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym , iż kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności, po stronie pokrzywdzonej doszło również do naruszenia art. 22ust. 4, który stanowi, iż kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, z wyjątkiem ust. 4a i 4b, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas ruchu z prawej strony. Również doszło do naruszenia zasady art. 4 prawo o ruchu drogowym.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „nie można przy tym, dla uzasadnienia stanowiska przeciwnego, odwołać się do zasady ograniczonego zaufania przewidzianej w art. 4 PrDrog, który obliguje do uwzględnienia nieprawidłowych zachowań innych uczestników ruchu jedynie wtedy, gdy okoliczności wskazują na możliwość innego zachowania niż przewidziane przepisami tej ustawy. Od dokonującego skrętu w lewo można wymagać zaniechania jego kontynuowania w sytuacji, gdyby widział, że jest nieprawidłowo wyprzedzany. Wtedy istotnie obowiązuje go zasada ograniczonego zaufania, wyrażona w art. 4 PrDrog. Znajdowanie się na tym pasie ruchu pojazdu powinno stanowić dla niego sygnał, że kierujący nim nie stosuje się do obowiązujących przepisów, gdyż powinien go wyprzedzać z prawej strony. Taka zaś sytuacja obliguje zamierzającego skręcić do utraty zaufania do tamtego kierującego, a w konsekwencji do zaprzestania manewru. W myśl bowiem art. 24 ust. 5 PrDrog wyprzedzanie pojazdu lub uczestnika ruchu, który sygnalizuje zamiar skręcenia w lewo, może odbywać się tylko z jego prawej strony. Kierujący pojazdem nie może bowiem przystąpić do manewru wyprzedzania pojazdu z lewej strony wówczas, gdy pojazd jadący przed nim sygnalizuje zmianę kierunku jazdy w lewo – art. 24 ust. 1 pkt 3 PrDrog (wyr. SN z 18.1.2013 r., V KK 211/12, L.).

S. P., gdyby prawidłowo obserwowało sytuację na drodze musiałby zauważyć pojazdy znajdujące się na lewym pasie i w tym przypadku powinna zaniechać wykonania manewru skrętu w lewo.

W ocenie Sądu wyrok uniewinniający w sprawie II W 309/20 nie stanowił przeszkody do poczynienia ustaleń Sądu w niniejszej sprawie w zakresie przyczynia się pokrzywdzonej do zaistniałego wypadku, gdyż jedynie wyrok skazujący Sadu karnego jest wiążący.

Jak wykazano zachowanie P. F. (2) wyczerpało znamiona występku z art. 177 §1 kk. Przy czym jak wskazano we wcześniejszej części uzasadnienia zachowania pokrzywdzonej przyczyniło się do jego zaistnienia.

Sąd uznając jednocześnie, iż wina oskarżonego i społeczna szkodliwość czynu jego czynu nie były znaczne na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. warunkowo umorzył postępowanie wobec niego na okres 2 lat tytułem próby.

W myśl art. 66 § 1 kk Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W niniejszej sprawie Sąd uznał, że zachodzą przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania. Należy wskazać, iż nieumyślne naruszenie zasad ruchu drogowego przez oskarżonego nie było znaczne, mając na uwadze przyczynienie się do niego pokrzywdzonej. W związku z tym należy uznać, iż społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna. Postawa oskarżonego wskazuje, że będzie on przestrzegać porządku prawnego i więcej nie popełni przestępstwa. W ocenie Sądu jego właściwości i warunki osobiste pozwalają na przyjęcie pozytywnej prognozy co do jego osoby, tym bardziej, że dotychczas nie popełnił żadnego przestępstwa, a nie tylko umyślnego, co jedynie uniemożliwiałoby zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Zdaniem Sądu dwuletni okres próby jest konieczny i wystarczający dla zweryfikowania pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec P. F. (2) .

W punkcie II wyroku Sąd zgodnie z art. 67 § 3 kk zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej S. P. kwotę 5 000 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, gdyż stanowi przybliżony ekwiwalent za doznaną przez pokrzywdzonego szkodę niemajątkową (krzywdę). Oczywistym jest, że szkoda niemajątkowa nie ma wymiernej wartości, jednak wymaga ona kompensaty ze strony sprawcy zdarzenia, tak samo jak dająca się wyliczyć szkoda majątkowa. Ustalając kwotę zadośćuczynienia, należy mieć na uwadze rozmiar cierpień fizycznych związanych z zaistnieniem wypadku, jak i dolegliwości bólowe powstałe w następstwie urazu oraz długotrwałego leczenia (wyrok SN z 18.11.2004 r., I CK 219/04). Wysokość zadośćuczynienia musi mieć zatem odniesienie do szkody wyrządzonej przez sprawcę i pozostawać w zależności od intensywności tych cierpień, czasu ich trwania, ujemnych skutków zdrowotnych, jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości. Obrażenia, jakich doznała pokrzywdzona były stosunkowo poważne, i stanowiły niewątpliwe źródło znaczących cierpień dla pokrzywdzonej , która skutki związane z wypadkiem spowodowanym przez oskarżonego będzie odczuwał w także przyszłości.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżoną z obowiązku uiszczenia opłaty, zaś wydatkami postępowania obciążył Skarb Państwa. Za takim rozwiązaniem przemawiał fakt, że oskarżona ma na utrzymaniu dwoje dzieci.