Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VIII K 855/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

K. W.

W dniu 18 sierpnia 2020 roku około godz. 02:00 w miejscowości B., gm. O., pow. (...), woj. (...)- (...), zadając uderzenia pięściami po całym ciele oraz szarpiąc P. R., spowodował u niego obrażenia ciała w postaci złamania podstawy piątej kości śródręcza prawego, skutkującego naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, a ponadto w tym samym miejscu i czasie, zadając uderzenia przy użyciu ostrego narzędzia, spowodował u P. R. obrażenia ciała w postaci: dwóch ran ciętych okolicy łopatki prawej, rany ciętej szyi po stronie prawej, rany ciętej głowy w okolicy ciemieniowej i rany ciętej okolicy nadgarstka prawego, przez co naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i zdrowia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tj. czyn z art. 157 § 1 k.k. w zb. z art. 160 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

K. W. dnia 18 sierpnia 2020 roku około godziny 00:00 przyjechał samochodem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na posesję, na której przebywała jego żona Ż. W. wraz z jej konkubentem P. R. oraz chrześnicą R. S.. K. W. oraz P. R. pozostają w konflikcie spowodowanym tym, że P. R. jest konkubentem Ż. W..

zeznania świadka P. R.

k. 6, 117v.

zeznania świadka Ż. W.

k. 9v.-10, 117v

zeznania świadka R. S.

k. 13v.-14, 117v.

wyjaśnienia oskarżonego K. W.

k. 28-31, 52-52, 117

P. R. wraz z R. S. tego samego dnia około godziny 02:00 wyszli z domu, żeby sprawdzić kto przyjechał pod posesję, oraz ewentualnie, żeby polecić tej osobie opuszczenie jej. P. R. rozpoznał jako kierującego pojazdem V. (...) K. W., męża swojej konkubiny Ż. W..

zeznania świadka P. R.

k. 6, 117v.

zeznania świadka Ż. W.

k. 9v.-10, 117v

zeznania świadka R. S.

k. 13v.-14, 117v.

Między P. R. a K. W. nawiązała się sprzeczka słowna, podczas której mężczyźni prowokowali się do utarczki fizycznej. W jej trakcie P. R. rzucił w stronę samochodu K. W. kebabem.

zeznania świadka P. R.

k. 6, 117v.

zeznania świadka Ż. W.

k. 9v.-10, 117v

zeznania świadka R. S.

k. 13v.-14, 117v.

wyjaśnienia oskarżonego K. W.

k. 28-31, 52-52, 117

W konsekwencji powyższego K. W. zaatakował P. R. fizycznie, a K. W. się bronił. R. S. oraz Ż. W. próbowały rozdzielić bijących się mężczyzn.

zeznania świadka P. R.

k. 6, 117v.

zeznania świadka Ż. W.

k. 9v.-10, 117v

zeznania świadka R. S.

k. 13v.-14, 117v.

W czasie szarpaniny K. W. sięgnął po ostre narzędzie, które znajdowało się wcześniej w jego samochodzie i zaczął godzić nim w P. R. przez rozdzielającą mężczyzn Ż. W..

zeznania świadka P. R.

k. 6, 117v.

zeznania świadka Ż. W.

k. 9v.-10, 117v

zeznania świadka R. S.

k. 13v.-14, 117v.

wyjaśnienia oskarżonego K. W.

k. 28-31, 52-52, 117

P. R. w konsekwencji wyżej opisanych działań K. W. doznał: złamania podstawy piątek kości śródręcza prawego, dwóch ran ciętych okolicy łopatki prawej, rany ciętej szyi po stronie prawej, rany ciętej głowy w okolicy ciemieniowej oraz rany ciętej okolicy nadgarstka prawego. Obrażenia te łącznie spowodowały naruszenie czynności narządu ruchu trwające powyżej siedmiu dni. Ponadto, działanie K. W. spowodowało narażenie P. R. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo wystąpienia tzw. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

dokumentacja medyczna z zaopatrywania P. R. w szpitalu

k. 7

opinia sądowo-lekarska wydana przez lek. med. T. K.

k. 16-17

dokumentacja medyczna z leczenia ambulatoryjnego P. R.

k. 5, 8-10 zał. adres.

P. R. nie był dotychczas karany sądownie.

karta karna

k. 45, 112

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia oskarżonego K. W.

Wyjaśnienia oskarżonego obejmujące okoliczności inkryminowanego czynu pozostają w zgodności z ustaleniami poczynionymi w oparciu o pozostały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie. Oskarżony zasadniczo przyznał się do zarzucanego mu czynu. Sama treść wyjaśnień oskarżonego jest wewnętrznie spójna i logiczna, odpowiada także faktom, jakie podczas zdarzenia oskarżony zdolny był spostrzec, a spostrzeżenia ujawnić w toku składania wyjaśnień.

zeznania świadka P. R.

Brak jest podstaw do kwestionowania zeznań złożonych przez świadka, jako że pokrywają się one z treścią pozostałych materiałów dowodowych zgromadzonych w sprawie, w szczególności z pokrywają się z zeznaniami R. S. i Ż. W. . Ponadto depozycje świadka, jakie złożył tak na etapie postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem, są spójne i logiczne, a także odpowiadają faktom, jakie świadek zdolny był spostrzec podczas zdarzenia, a spostrzeżenia ujawnić w toku składania zeznań.

zeznania świadka Ż. W.

Brak jest podstaw do kwestionowania zeznań złożonych przez świadka, jako że pokrywają się one z treścią pozostałych materiałów dowodowych zgromadzonych w sprawie, w szczególności korelują z zeznaniami pokrzywdzonego oraz R. S.. Nadto depozycje świadka, jakie złożyła tak na etapie postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem, są spójne i logiczne, a także odpowiadają faktom, jakie świadek zdolny był spostrzec podczas zdarzenia, a spostrzeżenia ujawnić w toku składania zeznań.

zeznania świadka R. S.

Brak jest podstaw do kwestionowania zeznań złożonych przez świadka, jako że pokrywają się one z treścią pozostałych materiałów dowodowych zgromadzonych w sprawie, które wraz z zeznaniami pokrzywdzonego i Ż. W. tworzą plastyczny obraz zdarzenia. Depozycje świadka, jakie złożyła tak na etapie postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem, są spójne i logiczne, a także odpowiadają faktom, jakie świadek zdolny był spostrzec podczas zdarzenia, a spostrzeżenia ujawnić w toku składania zeznań.

dokumentacja medyczna z zaopatrywania P. R. w szpitalu

Wskazany dowód z dokumentu nie był kwestionowany przez żadną ze stron postępowania, jak również Sąd, zważywszy na sporządzenie dokumentacji przez podmioty uprawnione w sposób formalnie przewidziany nie stwierdził podstaw do badania, czy dowód zawiera informacje merytorycznie prawdziwe.

opinia sądowo-lekarska wydana przez lek. med. T. K.

Opinia została sporządzona w sposób zgodny z odnośnymi przepisami procedury karnej przez osobę, która posiada dostateczną wiedzę specjalistyczną z zakresu medycyny. Wnioski wynikające z opinii są kategoryczne, uzasadnione w sposób odpowiadający wymaganiom nauki oraz wiedzy i doświadczenia życiowego.

dokumentacja medyczna z leczenia ambulatoryjnego P. R.

Wskazany dowód z dokumentu nie był kwestionowany przez żadną ze stron postępowania, jak również Sąd, zważywszy na sporządzenie dokumentacji przez podmioty uprawnione w sposób formalnie przewidziany nie stwierdził podstaw do badania, czy dowód zawiera informacje merytorycznie prawdziwe.

karta karna

Wskazany dowód został sporządzony w ustawowo przepisanej formie przez uprawniony do tego podmiot. Żadna ze stron nie kwestionowała jego rzetelności, także i Sąd nie widział podstaw do kwestionowania jego treści.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

art. 157 § 1 k.k. w zb. z art. 160 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

K. W.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Czyn zarzucony oskarżonemu, stosownie do treści art. 11 § 2 k.k., winien zostać zakwalifikowany kumulatywnie, jako wypełniający znamiona dwóch typów przestępstw zawartych w ustawie karnej.

Pierwszym z typów czynu zabronionego, który pozostaje w rzeczywistym zbiegu przepisów ustawy jest występek penalizowany na mocy art. 157 § 1 k.k., który penalizuje spowodowanie tzw. średniego uszczerbku na zdrowiu, tj. naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na okres dłuższy niż 7 dni. Czyn ten jest umyślnym występkiem powszechnym, którego co do zasady dopuścić się można jedynie przez działanie. Znamionami strony przedmiotowej tego typu czynu zabronionego są: powodowanie, stanowiące znamię czasownikowe, skutek czynu, polegający alternatywnie łącznie na naruszeniu czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, oraz okoliczność, iż okres występowania skutku przestępczego winien trwać dłużej niż 7 dni. W realiach przedmiotowej sprawy wszystkie te znamiona zostały wypełnione. Jako że ustawa nie precyzuje jakiego rodzaju zachowanie sprawcze penalizowane jest na mocy tego przepisu, wskazać należy, że "powodowanie" może zostać dokonane w dowolnej formie, o ile tylko zachowanie to prowadzić może do wystąpienia inkryminowanego skutku. Tym samym, działanie polegające na godzeniu ostrym narzędziem wypełnia znamię czasownikowe "powodowania". Nadto, w realiach sprawy brak jest wątpliwości, że zachowanie sprawcze doprowadziło do powstania przestępczego skutku w postaci naruszenia czynności narządu ruchu. Skutek ten został wprost wywołany przez zachowanie sprawcze polegające na godzeniu ostrym przedmiotem w ciało pokrzywdzonego. Jednocześnie, skutek przestępczy utrzymywał się u pokrzywdzonego przez okres dłuższy niż 7 dni, tak w rzeczywistości, jak i wedle uprzeciętnionych norm rekonwalescencji po tego rodzaju urazach, a co za tym idzie, wypełnione zostało ostatnie znamię strony przedmiotowej tego typu czynu zabronionego. Od strony podmiotowej, występek powodowania średniego uszczerbku na zdrowiu wymaga od sprawcy umyślności, tj. wystąpienia zamiaru, który może przybrać zarówno postać bezpośrednią, jak i ewentualną. W realiach przedmiotowej sprawy, wskazać należy, że oskarżony działał z jednoznacznie uzewnętrznionym zamiarem bezpośrednim. Sprawca chciał i godził się na to, że spowoduje u pokrzywdzonego rozstrój zdrowia oraz naruszenie czynności narządów ciała, gdyż zadawał na oślep zwielokrotnione ciosy nożem w kierunku ciała pokrzywdzonego, zaś jedynie obecność Ż. W., która rozdzielała oskarżonego i pokrzywdzonego, doprowadziła do tego, że większość z tych ciosów była chybiona. Tym samym, czyn oskarżonego wypełnił znamiona czynu zabronionego z art. 157 § 1 k.k.

Drugim typem czynu zabronionego, który pozostaje w rzeczywistym zbiegu przepisów ustawy jest występek z art. 160 § 1 k.k., który penalizuje narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. W doktrynie oraz orzecznictwie wskazuje się, że czyn ten stanowi przestępstwo, które popełnić można przez działanie, chyba że sprawca przestępstwa stanowi podmiot, na którym ciąży szczególny prawny obowiązek zapobiegnięcia wystąpienia przestępczego skutku. Znamionami strony przedmiotowej tego typu czynu jest podjęcie zachowania stanowiącego "narażanie", którego skutkiem jest wystąpienie stanu bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życia, lub alternatywnie łącznie, ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. W realiach przedmiotowej sprawy pozostaje bezsporne, że obrażenia, jakich doznał pokrzywdzony, w tym w szczególności ciosy ostrym przedmiotem zadane w okolicach głowy i szyi stanowiły o zaistnieniu u pokrzywdzonego bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Nadto, jest także oczywiste, że stan ten został wprost spowodowany przez działanie sprawcze oskarżonego, który uderzając pokrzywdzonego oraz godząc w jego ciało nożem sprowadził taki stan na oskarżonego, czym naraził go na utratę życia lub ciężki uszczerbek na zdrowiu. Odnosząc się do znamion strony podmiotowej, wskazać należy, że do popełnienia tego typu czynu zabronionego dojść może jedynie umyślnie, w obu wariantach zamiaru. W przedmiotowej sprawie nie pozostawia wątpliwości fakt, że sprawca działał z zamiarem bezpośrednim, gdyż chciał i godził się na to, że sprawca może stracić życia lub doznać ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o czym świadczy obrany przezeń modus operandi opisany powyżej. Tym samym, czyn oskarżonego wypełnił znamiona czynu zabronionego z art. 160 § 1 k.k.

Wobec powyższego, czyn przypisany oskarżonemu należało zakwalifikować przy zastosowaniu instytucji z art. 11 § 2 k.k., a więc wskazując art. 157 § 1 oraz art. 160 § 1 k.k. jako przepisy ustawy karnej, pod które podpada przypisany oskarżonemu czyn. Jednocześnie, brak było w niniejszej sprawie podstaw do przyjęcia, że sprawca działał w warunkach kontratypu ani okoliczności wyłączających winę.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. W.

I

I

Sąd, działając na podstawie art. 11 § 3 k.k., przyjął za podstawę wymiaru kary przepis art. 157 § 1 k.k., jako przewidujący karę surowszą aniżeli przepis art. 160 § 1 k.k. Biorąc zaś pod uwagę stopień winy oskarżonego, stopień społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił, jak również względy prewencji indywidualnej i generalnej, jak również dyrektywy wskazane w przepisie art. 53 § 2 k.k., Sąd uznał, że w stosunku do oskarżonego cele kary zostaną spełnione wraz z wymierzeniem mu kary 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, kara ta, jako przewyższająca podwójnie dolny próg zagrożenia ustawowego, stanowi zasadną i sprawiedliwą sankcję za czyn, którego dopuścił się oskarżony. Zważyć należało, że oskarżony działał bez jakiejkolwiek uzasadnionej przyczyny i w akcie częściowo sprowokowanego gniewu. Działał z zamiarem bezpośrednim i posługiwał się przy popełnieniu czynu niebezpiecznym narzędziem. Nie zastanowił się przy tym, czy takie zachowanie stanowić będzie adekwatną odpowiedź na pretensje, jakie rościł w stosunku do konkubenta swojej żony. Okolicznościami obciążającymi sprawcę było także to, że w okresie poprzedzającym zdarzenie zachowywał się w sposób naganny w stosunku do pokrzywdzonego, jak również to, że z dużą dozą prawdopodobieństwa jedynie interwencja świadków zdarzenia doprowadziła do ograniczenia przestępczych skutków działania sprawcy. Jedyną okolicznością przemawiającą na korzyść sprawcy było to, że został do swojego czynu częściowo sprowokowany przez pokrzywdzonego, który rzucił kebabem w jego samochód. Nie sposób jednak uznać, że w jakikolwiek sposób zachowanie to mogło wzbudzić oskarżonym uzasadnione przekonanie, że winien zadać pokrzywdzonemu ciosy nożem w celu obrony siebie lub swojego mienia przez tego rodzaju zachowaniem. Tym samym, Sąd uznał, że wina oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości jego czynu są wyższe niż nieznaczne, co uzasadniało wymierzenie orzeczonej kary.

K. W.

II

I

Sąd działając na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. orzekł w stosunku do oskarżonego środek probacyjny w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata. W stosunku do sprawcy zachodziły przesłanki zastosowania tej instytucji, jako że w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności, a orzeczona w stosunku do niego kara pozbawienia wolności nie przekracza wymiaru jednego roku. W ocenie Sądu, poddanie sprawcy próbie jest wystarczające dla potrzeb osiągnięcia celów kary, jako że postawa oskarżonego, który po popełnieniu czynu wyraził wolę skazania bez przeprowadzania rozprawy, wskazuje na to, że w okresie próby oraz po jej zakończeniu będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie podejmie się popełnienia innego przestępstwa. Uznając więc, że zasadne jest zastosowanie wobec oskarżonego wskazanego środka probacyjnego, Sąd orzekł, iż okres próby wynosi 2 lata, co stanowić winno dostatecznie długi okres wychowawczo-kontrolny dla oskarżonego.

K. W.

III

I

Sąd na podstawie art. 73 § 1 k.k. orzekł w stosunku do oskarżonego w okresie próby dozór kuratora, mając na uwadze, że taka forma kontroli nad realizacją obowiązków próby przyczyni się do wypełnienia celów reakcji prawnokarnej w stosunku do oskarżonego, który dopuścił się czynu o znacznym stopniu społecznej szkodliwości.

K. W.

IV

I

Sąd na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 k.k. orzekł w stosunku do oskarżonego obowiązek przeproszenia pokrzywdzonego na piśmie w terminie miesiąca od uprawomocnienia się wyroku. W ocenie Sądu, orzeczenie tego obowiązku stanowi nieodzowny element oddziaływania wychowawczego w stosunku do oskarżonego. Przemawia za tym również rozmiar krzywd doznanych przez pokrzywdzonego, który poza majątkową satysfakcją winien zostać przez oskarżonego przeproszony za swój czyn.

K. W.

V

I

Sąd na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 orzekł w stosunku do oskarżonego obowiązek informowania kuratora raz na dwa miesiące, na piśmie, o przebiegu okresu próby - w okresie trwania próby. Zdaniem Sądu, nałożenie na oskarżonego tego obowiązku jest nieodzowne przez wzgląd na poddanie sprawcy dozorowi kuratora.

K. W.

VI

I

Sąd na podstawie art. 72 § 1 pkt 6b orzekł w stosunku do oskarżonego obowiązek w postaci uczestnictwa w oddziaływaniach korekcyjno-edukacyjnych w zakresie radzenia sobie z gniewem w terminie jednego miesiąca od uprawomocnienia się wyroku. Sąd zważył w tym zakresie, że sprawca charakteryzuje się ponadprzeciętną impulsywnością skłaniającą go do podejmowania czynów nagannych, wobec czego, dla potrzeb realizacji celów kary, winien podjąć się udziału w w/w oddziaływaniach, co istotnie zminimalizuje ryzyko podobnego zachowania w przyszłości.

K. W.

VII

I

Sąd na podstawie art. 41a § 1 i 4 k.k. orzekł w stosunku do oskarżonego środek karny w postaci zakazu zakazu zbliżania się do pokrzywdzonego P. R. na odległość mniejszą niż 50 (pięćdziesiąt) metrów na okres 2 (dwóch) lat. Jako że czyn, którego dopuścił się oskarżony, został popełniony umyślnie i z użyciem przemocy, jak również zachodzi obawa, że sprawca w obecności pokrzywdzonego mógłby przejawiać chęć podejmowania zachowań nagannych, zasadne było orzeczenie wymienionego środka karnego, jako zmierzającego do zapewnienia środkom reakcji prawnokarnej stosowanym w stosunku do oskarżonego właściwego przymiotu prewencyjnego.

K. W.

VIII

I

Sąd na podstawie art. 41a § 1 k.k. orzekł w stosunku do oskarżonego środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonym P. R. bez wyraźnej jego zgodny na okres 2 (dwóch) lat. Mając na uwadze, że czyn, którego dopuścił się oskarżony, został popełniony umyślnie i z użyciem przemocy, jak również zachodzi obawa, że sprawca w obecności pokrzywdzonego mógłby przejawiać chęć podejmowania zachowań nagannych, w tym polegających na słownym prowokowaniu lub grożeniu pokrzywdzonemu, zasadne było orzeczenie wymienionego środka karnego, jako zmierzającego do zapewnienia środkom reakcji prawnokarnej stosowanym w stosunku do oskarżonego właściwego przymiotu prewencyjnego.

K. W.

IX

I

Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł o obowiązku naprawienia przez oskarżonego szkody niemajątkowej doznanej przez pokrzywdzonego poprzez zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia za doznaną przez pokrzywdzonego krzywdę wyrządzoną przestępstwem. Sąd zważył, że rozmiar krzywd, bólu i cierpień psychicznych i fizycznych, jakie ujawniono w postępowaniu sądowym i przygotowawczym, pozwoliły na ustalenie ponad wszelką wątpliwość, że zasadne jest przyznanie pokrzywdzonemu zadośćuczynienia majątkowego w wysokości 7.000 zł (siedmiu tysięcy złotych). Sąd zastosował przy tym wprost przepisy prawa cywilnego w postaci art. 445 § 1 k.c.

Wskazać należy, że każdorazowo zadośćuczynienie, jakie przyznaje Sąd za doznane przez pokrzywdzonego krzywdy, podlega swoistemu miarkowaniu, gdyż w rzeczywistości nie sposób precyzyjnie wycenić wartości uszczerbków niematerialnych, jakich doznał pokrzywdzony wskutek przestępstwa. Jako dyrektywę wymiaru zadośćuczynienia w orzecznictwie podaje się, że satysfakcja, jaką przydaje się pokrzywdzonemu wskutek możności rozdysponowania przyznanej mu kwoty winna pozostawać w stosunku proporcjonalnym do rozmiaru krzywd, bólu i cierpień, jakich doznano wskutek popełnienia czynu zabronionego.

Zdaniem Sądu, dolegliwość oraz intensywność wszelkiego rodzaju negatywnych doznań, jakie przeżył pokrzywdzony, tak podczas samego zdarzenia, jak również po jego zakończeniu (w okresie rekonwalescencji) - w wymiarze, który udowodniono i ustalono w postępowaniu karnym - domagają się kompensacji umożliwiającej pokrzywdzonemu na przeznaczenie ich w dowolnym celu w taki sposób, by realizacja tego celu była istotnym pozytywnie przeżyciem. Dla tych względów Sąd zważył, że właściwą kwotą zadośćuczynienia będzie równowartość 7000,00 zł (siedmiu tysięcy złotych).

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

X

Stosownie do treści art. 627 k.p.k. Sąd od skazanego w sprawie z oskarżenia publicznego zasądził tytułem kosztów sądowych:

- kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem opłaty sądowej, zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223; zm.: Dz. U. z 1989 r. Nr 61, poz. 363, z 1991 r. Nr 62, poz. 261, z 1993 r. Nr 59, poz. 270, z 1995 r. Nr 89, poz. 443, z 1996 r. Nr 156, poz. 779, z 2003 r. Nr 229, poz. 2272, z 2011 r. Nr 240, poz. 1431, z 2013 r. poz. 1247 oraz z 2022 r. poz. 655),

- kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem wydatków postępowania.

1.Podpis