Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2022 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Krzysztof Katafias

Protokolant sekr. sąd. Magdalena Górka

w obecności oskarżyciela – prokuratora Joanny Kordzińskiej

po rozpoznaniu dnia 24 listopada 2022 roku i 14 grudnia 2022 roku

sprawy:

K. H. s. S. i W.

ur. (...) w m. A.

oskarżonego o to, że:

w dniu 29 października 2021r. ok. godz. 18:35 w B., na drodze (...) kierując pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...), jadąc z kierunku C. w kierunku T., nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym poprzez niezachowanie szczególnej ostrożności i podjęcie manewru wyprzedzania, poruszając się z prędkością około 100-102 km/h, wyższą od prędkości administracyjnie dopuszczalnej na tym odcinku drogi oraz w miejscu zabronionym co skutkowało nieustąpieniem pierwszeństwa i zderzeniem się z poruszającym się z przeciwka pojazdem marki M. (...) o nr rej. (...), w wyniku czego śmierć na miejscu zdarzenia poniósł kierujący pojazdem marki M. (...) o nr rej. (...) T. M.,

tj. o czyn z art. 177 § 2 k.k.

ORZEKA:

1.  Oskarżonego K. H. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w akcie oskarżenia z tym ustaleniem, że naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym nastąpiło umyślnie, to jest za winnego występku z art. 177 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 177 § 2 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności zawiesza wobec oskarżonego warunkowo na okres 3 (trzech) lat tytułem próby;

3.  Na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego w okresie próby do informowania kuratora o przebiegu okresu próby, pisemnie raz w miesiącu;

4.  Na podstawie art. 73 § 1 k.k. na okres próby oddaje oskarżonego pod dozór kuratora sądowego;

5.  Na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz: M. B. nawiązkę w wysokości 10 000 (dziesięciu tysięcy) złotych
i na rzecz R. M. nawiązkę w wysokości 2 000 (dwóch tysięcy) złotych;

6.  Na podstawie art. 42 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat;

7.  Na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od 29 października 2021 roku;

8.  Zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych: M. B., B. M. i R. M. po 1 608
(jeden tysiąc sześćset osiem) złotych netto tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

9.  Zwalnia w całości oskarżonego od uiszczenia opłaty sądowej, zaś wydatkami poniesionymi od chwili wszczęcia postępowania obciąża Skarb Państwa.

VIII K 526/22

UZASADNIENIE

29 października 2021 roku oskarżony K. H. prowadził samochód osobowy marki A. (...), numer rejestracyjny (...) i jechał drogą (...) z kierunku Ł. w kierunku T.. W tym samym czasie, z naprzeciwka, a więc z kierunku T. w kierunku Ł. jechał pokrzywdzony T. M., który prowadził samochód osobowy marki M. (...), numer rejestracyjny (...).

Dowody: wyjaśnienia K. H. k. 320v akt, oględziny miejsca wypadku k. 7-12 akt, oględziny pojazdu A. k. 28-29 akt, oględziny pojazdu M. k. 34-35.

Po godzinie 18.00, na 202 kilometrze tej drogi, doszło do wypadku drogowego. Tuż wcześniej, oskarżony wyprzedzał kolumnę samochodów jadących w kierunku T. za F. (...), którym kierował P. M.. Gdy ten ostatni skończył manewr oskarżony chciał nadal wyprzedzać i będąc na lewym pasie drogi zderzył się z jadącym z naprzeciwka samochodem pokrzywdzonego. W momencie zderzenia oba samochody przekroczyły maksymalną, dopuszczalną administracyjnie prędkość wynoszącą na tym odcinku drogi (...) kilometrów na godzinę. A. (...) jechało około 100-102 kilometry na godzinę, natomiast M. (...) około 106 kilometrów na godzinę. Dodatkowo, oskarżony rażąco naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym wykonując manewr wyprzedzania w miejscu do tego niedozwolonym ze znakiem poziomym P-4, podwójna linia ciągła.

Dowody: wyjaśnienia K. H. k. 320v akt, oględziny miejsca wypadku k. 7-12 akt, oględziny pojazdu A. k. 28-29 akt, oględziny pojazdu M. k. 34-35, opinia biegłego S. z zakresu badań wypadków drogowych k. 212- 220 akt, zeznania P. M. k. 335-335v akt.

W wyniku wypadku zmarł T. M..

Dowód: protokół oględzin i otwarcia zwłok k. 75-80 akt.

K. H. w toku postępowania przygotowawczego werbalnie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że nie pamięta wypadku. Dodał, że jeśli inne dowody wskażą jego winę, to zmieni swoje stanowisko (k. 236-239). Na sali rozpraw w całości przyznał się do winy i złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze, ale takiemu zakończeniu procesu sprzeciwili się oskarżyciele posiłkowi (k. 320v). Podkreśłił, że nie są prawdą jego wcześniejsze wyjaśnienia, bo przyznaje się do winy (k. 320v). Sąd dał w całości wiarę wyjaśnieniom sprawcy gdzie przyznał się do winy i wycofał się z wcześniejszych, co było podyktowane niezaznajomieniem się z pozostałym materiałem dowodowym. Ten dowód współgra z innymi i jest przekonujący, tym bardziej że zamierzał skorzystać z instytucji dobrowolnego poddania się karze.

Logiczne i przekonujące okazały się także zeznania świadków: J. O. (k. 99, 322-322v), który potwierdził, że oskarżony wyprzedzał kolumnę samochodów, często zjeżdżał na lewy pas, natomiast pokrzywdzony przed wypadkiem nie zjechał na pobocze. Kierowca A. nie zastosował się do znaku poziomego podwójna linia ciągła. Ważne okazały się też spostrzeżenia świadka P. M. (k. 335-335v), który kątem oka zauważył moment wypadku. Jechał przed oskarżonym i zdążył się schować w kolumnie wyprzedzanych samochodów. Potwierdził, że A. oskarżonego już się nie zmieściło i czołowo zderzyło się z M. T. M..

Zeznania R. L. (k. 320v), J. C. (k. 320v-321), M. G. (k. 321-321v), K. C. (k. 321v-322), A. R. (k. 322v), M. T. (k. 153v, 322v-323), R. R. (k. 323-323v), R. M. (k. 323v-324), T. O. (k. 333v) nie wniosły wiele istotnego do sprawy, bo nie widzieli momentu wypadku, a jedynie jego skutki. Świadkowie ci opowiedzieli o tym co działo się po zdarzeniu, co ma drugorzędne znaczenie dla sprawy, a nie o tym jak doszło do zdarzenia. Świadek R. pamiętał, że przed wypadkiem M. jechało nieprzepisowo, to znaczy zbyt szybko i domniemywał, że był to ten sam samochód, który brał udział w wypadku, bo nie wyprzedzało go inne M. (k. 323v). Świadkowie skoncentrowali się na opisie pomocy ofiarom wypadku oraz zachowaniach innych kierowców po zdarzeniu.

Kluczowym dowodem, tak samo zresztą jak i w innych tego typu sprawach, okazała się opinia z rekonstrukcji wypadków drogowych sporządzona przez biegłego S. (k. 212-220) połączona z jego zeznaniami na sali rozpraw (k. 333v-335). Ten biegły posiada wieloletnie doświadczenie zawodowe, co odzwierciedla treść jego opinii. Z przekonujących, opartych na ustalonych wzorach matematycznych obliczeń wynika, że oba samochody przekroczyły maksymalnie dopuszczalną administracyjnie prędkość na tym odcinku drogi, oskarżony o około 10-12 km, zaś pokrzywdzony o około 16 km na godzinę (k. 216-218v). Nieprawidłowe zachowanie K. H. polegało też na tym, że wykonał manewr wyprzedzania w miejscu zakazanym, z podwójną linią ciągłą. Przyczynienie się T. M. polegało zaś także na niezachowaniu należytej ostrożności i niepodjęciu manewru obronnego na zaistniałą sytuację, co pozbawiło go możliwości uniknięcia zderzenia (k. 220). Treść swojej opinii wraz z wnioskami w całości potwierdził na sali rozpraw (k. 333v). Dodał, że obliczenia, których używał są wykorzystywane przez (...) w K.. Ten dowód jest pełny, obiektywny sporządzony przez doświadczonego biegłego, polega na prawdzie.

Mając na uwadze ustalony stan faktyczny i dokonaną analizę materiału dowodowego sąd uznał K. H. za winnego popełnienia przestępstwa wypadku drogowego. Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona strony podmiotowej tego występku. Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym nastąpiło w sposób umyślny, a nie nieumyślny. Jeśli kierowca świadomie wyprzedza kolumnę samochodów i robi to w strefie obowiązywania podwójnej linii ciągłej, to czyni to świadomie. W ten sposób nie tylko umyślnie, ale rażąco umyślnie narusza zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Stąd zmiana opisu zarzutu z aktu oskarżenia.

K. H. wypełnił też znamiona strony przedmiotowej czynu z art. 177 § 2 k.k. Wyprzedzając w miejscu niedozwolonym i przekraczając dopuszczalną, maksymalną prędkość na tym odcinku drogi doprowadził do zderzenia z jadącym z naprzeciwka M. (...), w wyniku czego śmierć poniósł jego kierowca, pokrzywdzony T. M..

Sąd uznając oskarżonego winnym popełnienia występku z art. 177 § 2 k.k. na mocy art. 177 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech) lat tytułem próby. Przy wymiarze kary za okoliczność obciążającą sąd uznał brawurowy sposób prowadzenia samochodu. Wyprzedzanie wielu samochodów w kolumnie, także na podwójnej linii ciągłej z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości, a więc rażące złamanie zasad ruchu lądowego musiało znaleźć swe odbicie w wymiarze kary. Z drugiej strony sąd wziął pod uwagę okoliczności łagodzące, do których zaliczył dotychczasową niekaralność sprawcy, szczere przyznanie się do winy z wnioskiem o dobrowolne poddanie się karze jak także podwójne przeproszenie rodziny zmarłego tak na początku jak i na końcu procesu.

Mając powyższe na uwadze, a zwłaszcza fakt, że przestępstwo miało charakter nieumyślny i zostało popełnione przez osobę niekaraną sąd uznał, że w omawianym przypadku wystąpiła pozytywna prognoza kryminologiczna i zastosował instytucję warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Istnieje prawdopodobieństwo graniczące z pewnością, że w długim, trzyletnim okresie próby sprawca nie naruszy porządku prawnego i w ten sposób zostaną zrealizowane cele kary. Będzie nad tym czuwał kurator sądowy ustanowiony na podstawie art. 73 § 1 k.k. dodatkowo informowany przez oskarżonego pisemnie, raz w miesiącu o przebiegu okresu próby (art. 72 § 1 pkt 1 k.k.).

Z uwagi na znaczne pogorszenie się sytuacji życiowej dwóch z trzech oskarżycieli posiłkowych wskutek śmierci pokrzywdzonego sąd na mocy art. 46 § 2 k.k. orzekł od oskarżonego nawiązki na rzecz M. B. 10 000 (dziesięć tysięcy) złotych, zaś na rzecz R. M. 2 000 (dwa tysiące) złotych. Przyjęło to formę quasi-zadośćuczynienia za ból powstały po śmierci najbliższej osoby.

Sąd zdecydował się też zastosować wobec K. H. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat. Choć orzeczenie tego środka karnego jest w tym przypadku fakultatywne, to charakter tego wypadku przemawia za tym aby go użyć. Oskarżony jest osobą młodą, ma 25 lat, a doświadczenie zawodowe podpowiada, że należy do grupy osób, które popełniają najwięcej wypadków zwłaszcza związanych, tak jak tu, z przekroczeniem prędkości i niestosowaniem się do znaków drogowych. Po drugie, nie można tracić z pola widzenia tragicznych skutków takiego zachowania. Po takiej traumie oskarżony powinien przez dłuższy okres czasu zaprzestać jazdy choćby i z tego powodu, że popełnił wypadek drogowy ze skutkiem śmiertelnym. Trzyletni okres karencji wydaje się wystarczający, aby przemyślał swoje zachowanie i przede wszystkim zmienił styl swojej jazdy. Takie rozwiązanie powinno być korzystne nie tylko dla niego, ale i dla innych uczestników ruchu, których spotka na drodze. Brak tego środka mógłby spowodować kolejne zagrożenie bezpieczeństwa w komunikacji spowodowane przez tę osobę.

Sąd zaliczył K. H. okres zatrzymania prawa jazdy od 29 października 2021 roku, co nastąpiło zgodnie z art. 63 § 4 k.k.

Zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości po 1 608 (jeden tysiąc sześćset osiem) złotych netto znajduje swą podstawę prawną w § 11 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 3 oraz § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800).

Sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych mając na uwadze jego niskie dochody w (...) oraz wysokość zobowiązań wobec oskarżycieli posiłkowych. Podstawa prawna: art. 624 § 1 k.p.k.