Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2023 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Krzysztof Katafias

Protokolant sekr. sąd. Magdalena Górka

w obecności Prokuratora Michała Ilnickiego

po rozpoznaniu dnia 16 lutego 2023 roku

sprawy:

D. C. s. M. i A.

ur. (...) w T.

oskarżonego o to, że:

w dniu w dniu 17 października 2020 roku w T. przy ul. (...), na terenie firmy (...) używał wobec A. D. przemocy poprzez szarpnięcie go, dwukrotnie uderzenie pięścią w lewy bark i odepchnięcie, w celu zmuszenia pokrzywdzonego do zwrotu dokumentów transportowych

tj. o przestępstwo z art. 191 § 1 k.k.

orzeka:

1.  Ustalając, że odnośnie uderzeń pięścią, jedno z nich zostało oddane w lewy bark pokrzywdzonego, a jedno w okolice jego serca, na mocy art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne w sprawie VIII K 511/21 przeciwko D. C. warunkowo umarza na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby;

2.  Na podstawie art. 67 § 3 k.k. zobowiązuje oskarżonego D. C. do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego A. D. kwoty 5 000
(pięciu tysięcy) złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

3.  Zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. D. 1 200 (jeden tysiąc dwieście) złotych netto tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 100 (sto) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami w wysokości 260 (dwustu sześćdziesięciu) złotych.

VIII K 511/21

UZASADNIENIE

Pokrzywdzony A. D. pracował w firmie (...) z siedzibą w T.. W październiku 2020 roku złożył wypowiedzenie. 17 października 2020 roku wrócił z trasy po Europie i udał się do siedziby firmy celem zdania samochodu.

Dowód: zeznania A. D. (k. 132v-133v).

W siedzibie firmy spotkał D. C. – syna właścicieli, któremu chciał przekazać kluczyki do samochodu. Mężczyźni rozmawiali o zakończeniu pracy przez A. D.. Po chwili D. C. odszedł i wrócił z kartką papieru, którą kazał podpisać A. D.. Powiedział również pokrzywdzonemu, że z dniem dzisiejszym już u niego nie pracuje. Pokrzywdzony odpowiedział, że został zatrudniony przez ojca oskarżonego, a wszystkie dokumenty podpisywał jak dotąd z jego matką.

Dowód: zeznania A. D. (k. 132v-133v).

Według wiedzy pokrzywdzonego, oskarżony nie był upoważniony do odebrania od niego dokumentów, dlatego też pokrzywdzony nie przekazał ich.

Dowód: zeznania A. D. (k. 132v-133v).

Oskarżony ponownie odszedł i wrócił po chwili. Był już wówczas zdenerwowany i zaczął krzyczeć na pokrzywdzonego, żądając od niego wydania wszystkich dokumentów transportowych, międzynarodowego listu przewozowego i dokumentów pojazdu.

Dowód: zeznania A. D. (k. 132v-133v).

A. D. przekazał mu dokumenty dotyczące ostatniego ładunku. W tym celu udał się do swojego auta, stojącego 10-15 m od ciężarówki. Podczas otwierania drzwi samochodu, oskarżony szarpnął pokrzywdzonego, uderzył dwukrotnie w lewę ramię i w okolice serca, pchnął na pojazd. Oskarżony chciał w ten sposób wymusić na pokrzywdzonym oddanie mu wszystkich dokumentów transportowych.

Dowód: zeznania A. D. (k. 1-4, 32-33, 132v-133v).

Pokrzywdzony zdołał wejść do samochodu i zamknąć zamki. Oskarżony zaczął wówczas krzyczeć na niego, nazywając go złodziejem. D. C. zamknął bramę wjazdową, uniemożliwiając pokrzywdzonemu wyjazd z terenu firmy. A. D. zadzwonił wówczas na numer alarmowy 112. Poprosił o przyjazd patrolu policji oraz karetki pogotowia ze względu na drętwienie nóg i rąk.

Dowód: zeznania A. D. (k. 3, 132v-133v).

Po przyjeździe karetki, D. C. otworzył bramę wjazdową, a sam opuścił miejsce zdarzenia. Pogotowie zabrało pokrzywdzonego do szpitala, gdzie wykonano mu badania. W wyniku dwukrotnego uderzenia pokrzywdzonego w lewy bark i okolice serca oraz pchnięcia doznał naruszenia nietykalności cielesnej.

Dowód: zeznania A. D. (k. 3), szpitalna karta informacyjna (k 7), opinia sądowo – lekarska (k. 11).

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed sądem.

Dowód: wyjaśnienia D. C. (k. 81-83, 132 – 132v).

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, ponieważ przeczą temu przede wszystkim spójne i logiczne zeznania pokrzywdzonego. A. D. nie miał powodów, żeby fałszywie pomówić D. C., narażając się tym samym na odpowiedzialność karną. Działania pokrzywdzonego nie ograniczyły się jedynie do złożenia zawiadomienia w komisariacie policji. Bezpośrednio po zdarzeniu A. D. zadzwonił na numer 112. Przed zdarzeniem z 17 października 2020 roku pokrzywdzony z oskarżonym mieli poprawne relacje, między nimi nie było żadnego zatargu i konfliktu. A. D. nie kierowała chęć zemsty czy odwetu. Z tych powodów sąd uznał za obiektywne i przekonujące zeznania pokrzywdzonego (k. 1-4, 32-33, 132v-133v), które były głównym dowodem w sprawie i pozwoliły szczegółowo ustalić przebieg zdarzenia.

Zeznania M. C. (k. 44), P. P. (1) (k. 53) i R. A. (k. 132v) są obojętne dla sprawy. Nie byli oni bezpośrednimi świadkami pobicia, a wiedzę na ten temat posiadali jedynie z ustnych przekazów osób w nim uczestniczących. Świadczą o tym fragmenty ich wypowiedzi. M. C.: „ Ja nie wiem co dokładnie zaszło między moim synem a tym D.” (k. 44v). P.: „ Ja nie znam dokładnych okoliczności zajścia, nie byłem jego świadkiem,” (k. 53v). A.: „Nie wiem kto kogo miał popchnąć. Ja nie znam też Pana D..” (k. 132v).

Opinia sądowo-lekarska (k. 11) została wydana w sposób obiektywny i bezstronny przez biegłego z wieloletnim doświadczeniem. Ten dowód jest prawdziwy.

Pozostałe dokumenty urzędowe w postaci: danych o karalności oskarżonego (k. 67) i dokumentacji medycznej (k. 7) korzystały z dwóch domniemań: autentyczności oraz zgodności z prawdą złożonych w nich oświadczeń. Domniemania te nie zostały skutecznie wzruszone przez żadną ze stron w toku postępowania jurysdykcyjnego.

D. C. został uznany za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu z art. 191 § 1 k.k. Użył wobec A. D. przemocy działając w celu zmuszenia go do określonego działania, to jest wydania dokumentów transportowych. Wina umyślna wystąpiła w postaci zamiaru bezpośredniego. Sprawca chciał popełnić to przestępstwo i go dokonał.

Przesądzając winę oskarżonego sąd zastosował wobec niego instytucję warunkowego umorzenia postępowania z art. 66 § 1 i 2 k.k. oraz 67 § 1 k.k., okres próby ustalił na 2 lata. Warunkowe umorzenie postępowania jest środkiem probacyjnym, który opiera się na zaniechaniu skazania i wymierzenia kary sprawcy winnemu popełnienia przestępstwa. Przesłankami warunkowego umorzenia postępowania są: uprzednia niekaralność sprawcy za przestępstwo umyślne, zagrożenie czynu karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat, stopień winy i stopień społecznej szkodliwości nie mogą być znaczne, brak wątpliwości co do okoliczności popełnienia czynu, tzw. pozytywna prognoza kryminologiczna, wyrażająca się w opartym na ocenie właściwości i warunków osobistych sprawcy oraz jego dotychczasowym sposobie życia przypuszczeniu, że sprawca pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. D. C. spełnił warunki do zastosowania warunkowego umorzenia postępowania. Oskarżony jest niekarany, jego wina i okoliczności zdarzenia nie budzą wątpliwości. Ponadto, jego dotychczasowy sposób życia przemawia za tym, by sądzić, że samo postępowanie karne jest dla niego wystarczającą karą i w przyszłości będzie przestrzegał porządku prawnego.

Sąd uznał za słuszne zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 5 000 (pięciu tysięcy) złotych, co nastąpiło na mocy art. 67§3 k.k. Kwota ta odpowiada krzywdzie, jaką oskarżony wyrządził oskarżycielowi posiłkowemu. Krzywda to uszczerbek dotykający sfery przeżyć człowieka, np. w postaci cierpienia fizycznego (bólu) albo cierpień psychicznych takich jak stres czy uczucie pogorszenia jakości życia. Zdarzenie z 17 października 2020 roku negatywnie wpłynęło na stan psychiczny i fizyczny pokrzywdzonego. Oskarżony wiedział, że D. ma problemy z żebrami i właśnie w to miejsce uderzył zadając dotkliwy ból. Sąd uwzględnił charakter i natężenie doznanych przez pokrzywdzonego cierpień fizycznych i psychicznych, a także okoliczności zdarzenia i motywacji sprawcy. Biorąc powyższe pod uwagę stwierdził, że kwota 5 000 tysięcy złotych odpowiada charakterowi krzywdy doznanej przez pokrzywdzonego.

Koszty zastępstwa procesowego zostały określone według stawek minimalnych, o których mowa w § 11 ust. 1 pkt 1, § 11 ust. 2 pkt 3 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 z późn. zm.). Na tej podstawie zasądzono od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego 1 200 (jeden tysiąc dwieście) złotych netto tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

O kosztach sądowych orzeczono na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. i art. 629 k.p.k.