Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:	SSR Ryszard Kołodziejski
Protokolant:	stażysta Jowita Stafiej

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2019 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa S. K.

przeciwko FIRMIE HANDLOWO - USŁUGOWEJ (...) Sp. z o.o. w C.

o zapłatę

I zasądza od pozwanej FIRMY HANDLOWO - USŁUGOWEJ (...) Sp. z o.o. w C. na rzecz powódki S. K. kwotę 2142,33 zł (dwa tysiące sto czterdzieści dwa złote trzydzieści trzy grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 marca 2018 roku do dnia zapłaty;

II w pozostałej części oddala powództwo;

III zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 677,33 zł (sześćset siedemdziesiąt siedem złotych trzydzieści trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 2225/18

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 29 maja 2019 r.

Pozwem z dnia 24 września 2018 r. (data stempla pocztowego) powódka S. K. wniosła o zasądzenie od pozwanego FIRMY HANDLOWO-USŁUGOWEJ (...) Sp. z o.o. w C. kwoty 5.568,36 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31 marca 2018 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że strony łączyła umowa o świadczenie usług sprzątania hotelu w C., zawarta na czas określony od 26 sierpnia 2017 r. do 26 sierpnia 2019 r. Strony ustaliły ryczałtowe wynagrodzenie za sprzątanie części wspólnych hotelu w kwocie 14.200 zł netto, za sprzątanie jednego pokoju hotelowego – 21.50 zł netto, a sprzątanie apartamentu wyceniono na kwotę 29 zł netto. Powódka wystawiła pozwanemu fakturę VAT za okres od 26 sierpnia 2017 r. do 26 września 2017 r., a następnie kolejną fakturę za okres od 27 września 2017 r. do 10 października 2017 r. Pozwany nie zapłacił w terminie za wykonane usługi, dlatego też powódka rozwiązania umowę w trybie natychmiastowym. Należności z tytułu ww. faktur VAT zostały zaspokojone dopiero w postępowaniu egzekucyjnym. Dochodzone pozwem roszczenie obejmuje kwotę 4.339,86 zł z tytułu utraconych korzyści za sprzątanie części wspólnych hotelu przez okres 21 dni, kwotę 1.039,50 zł z tytułu utraconych korzyści za sprzątanie pokoi hotelowych przez 21 dni oraz kwotę 189 zł tytułem utraconych korzyści związanych ze sprzątaniem apartamentów przez okres 21 dni.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany przyznał, że strony łączyła umowa o świadczenie usług sprzątania, która została przez powódkę wypowiedziana. Nadto podkreślił, że powódka nie wskazała podstawy prawnej roszczenia, którą wydaje się być regulacja art. 746 § 2 k.p.c. Jeżeli zatem szkoda nastąpiła po rozwiązaniu umowy, nie jest zasadne twierdzenie, że wydarzeniem, które wywołało szkodę, było niewykonanie czy tez nienależyte wykonanie umowy. Pozwany wskazał, że powódka nie udowodniła swojego roszczenia w postaci utraconych korzyści. Powódka nie była jedynym podmiotem odpowiedzialnym za sprzątanie hotelu w C..

Powódka w piśmie z dnia 14 stycznia 2019 r. wniosła o rozpoznanie sprawy z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym. Wskazała także, iż podstawą dochodzonego roszczenia jest art. 361 § 2 k.c., bowiem gdyby nie była zmuszona do wypowiedzenia umowy z winy pozwanego, otrzymałaby ryczałtowe wynagrodzenie za wykonanie swoich usług. Zaakcentowała, że ponosiła koszty związane z wynagrodzeniem pracowników, koszty ich dojazdu oraz koszty środków czystości oraz sprzętu.

W dniu 27 lutego 2019 r. postanowieniem wydanym na rozprawie rozpoznano sprawę z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił, co następuje.

W dniu 25 sierpnia 2017 r. S. K. zawarła z FIRMĄ HANDLOWO-USŁUGOWĄ (...) Sp. z o.o. w C. umowę o świadczenie usług sprzątania w hotelu (...) w C.. Umowa została zawarta na czas określony, tj. od 26 sierpnia 2017 r. do 26 sierpnia 2019 r. Powódka była uprawniona do rozwiązania umowy w trybie natychmiastowym w przypadku powstania zaległości w płatności za jeden miesiąc. Miesięczne wynagrodzenie powódki, związane ze sprzątaniem części wspólnych w hotelu wynosiło 14.200 zł netto. Niezależnie od tego powódce należało się wynagrodzenie w kwocie 21,50 zł netto za posprzątanie jednego pokoju (...)-osobowego oraz 29 zł netto za posprzątanie jednego pokoju rodzinnego lub apartamentu. Pozwany miał obowiązek uregulować należne powódce wynagrodzenie na podstawie wystawionej faktury VAT za usługi wykonane w ciągu danego miesiąca.

Powódka miesięcznie ponosiła koszty w wysokości średnio 8.000 zł netto, związane ze świadczonymi przez siebie usługami. Posprzątanie jednego pokoju hotelowego generowało po stronie powódki koszt w kwocie 17 zł, zaś jednego apartamentu i pokoju rodzinnego – 20 zł.

(dowody: umowa o oświadczeniu usług sprzątania, k. 6-7v; okoliczność bezsporna)

Powódka z tytułu usług świadczonych w okresie od 26 sierpnia 2017 r. do 26 września 2017 r. wystawiła pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 27.156,56 zł brutto (sprzątanie części wspólnych – 12.700 zł netto, posprzątanie 389 pokoi standard – 8.363,50 zł netto i posprzątanie 35 apartamentów/pokoi rodzinnych – 1.015 zł netto).

W tym okresie powódka świadczyła usługi w 49,95 % wszystkich dostępnych w hotelu pokojach.

(dowody: faktura VAT, k. 14; dokument obłożenie, k. 65; opinia biegłego sądowego, k. 85-91)

Następnie powódka wystawiła pozwanemu fakturę VAT nr (...) z tytułu usług sprzątania w okresie od 27 września 2017 r. do 10 października 2017 r. na kwotę 11.017,31 zł brutto (sprzątanie części wspólnych – 6.626,66 zł netto, posprzątanie 103 pokoi standard – 2.214,50 zł netto, posprzątanie 4 apartamentów/pokoi rodzinnych – 116 zł netto).

(dowody: faktura VAT, k. 10)

Średnio w sezonie pracownicy powódki sprzątali 11 pokojów standardowych i 1 apartament dziennie. We wrześniu 2017 r. poziom obłożenia pokojów hotelowych był wysoki, wynosił prawie 41 %. W tzw. sezonie wysokim powódka miała szansę wykonywać usługi na poziomie ok. 50 % obłożenia w przeliczeniu na ilość pokoi.

(dowody: zeznania świadka I. W., k. 78; opinia biegłego sądowego, k. 85-91)

Pozwany nie uregulował należności, o których mowa w ww. fakturach, w konsekwencji powódka pismem z dnia 13 października 2017 r. złożyła pozwanemu oświadczenie o rozwiązaniu umowy w trybie natychmiastowym z powodu niedotrzymania warunków umowy.

(dowody: pismo z dnia 13 października 2017 r., k. 8; zeznania świadka I. W., k. 77v-78; zeznania powódki, k. 104)

Następnie powódka wystąpiła do tut. Sądu z pozwami o zapłatę kwot 27.256,56 zł oraz 11.017,31 zł. W dniu 16 listopada 2017 r. wydano przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w postepowaniu nakazowym, a w dniu 22 listopada 2017 r. – nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym.

W wyniku wszczętych na wniosek powódki postępowań egzekucyjnych, wyegzekwowano od pozwanej należne od niej wynagrodzenie.

(dowody: nakazy zapłaty, k. 11 i 13; postanowienie z dnia 14 lutego 2018 r., k. 12; postanowienie z dnia 13 lutego 2018 r., k. 15

Średnia rentowność prowadzonej przez powódkę działalności gospodarczej w latach 2017-2018 wyniosła 36,96 %, przy uwzględnieniu przychodów i kosztów ich uzyskania.

Szacowany przychód powódki w okresie od października 2017 r. do sierpnia 2019 r., w oparciu o obłożenie pokoi hotelowych, przedłożone przez stronę pozwaną, wynosiłby 258.613,84 zł brutto, zaś w październiku 2017 r. – 24.298,84 zł brutto. Druga z wystawionych faktur VAT obejmowała kwotę 2.214,50 zł netto z tytułu sprzątania pokoi hotelowych oraz kwotę 6.626,66 zł netto tytułem sprzątania części wspólnych w hotelu.

Różnica między szacowanym przychodem powódki za październik 2017 r., a jej wynagrodzeniem z tytułu świadczonych usług do 10 października 2017 r., wynosiła 7.728,84 zł. Utracone korzyści powódki za pozostałą część października 2017 r. rozumiane jako różnica między przychodem a kosztem jego uzyskania, tj. przy zastosowaniu procentowo wyrażonej średniej rentowności prowadzonej działalności gospodarczej wynosiły 2.142,33 zł. Wzrost kosztów pracy nie miał wpływu na utracone przez powódkę korzyści.

(dowody: opinia biegłego sądowego, k. 85-91; zeznania biegłego sądowego, k. 103-103v

Sąd zważył, co następuje.

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie ustalono na podstawie dokumentów, których autentyczności strony nie kwestionowały, nadto w oparciu o zeznania świadka I. W., powódki S. K. oraz opinię biegłej sądowej E. K. oraz jej zeznań, złożonych na rozprawie w dniu 20 maja 2019 r.

Zeznania świadka K. Ś. nie dostarczyły relewantnych dla rozstrzygnięcia sporu informacji.

Zeznania świadka I. W. oraz powódki Sąd uznał za wiarygodne, szczere, logiczne, precyzyjne i spójne zarówno wewnętrznie, jak i z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Ponadto w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności uzasadniające odmowę przyznania omawianym zeznaniom waloru pełnowartościowego dowodu w niniejszej sprawie.

Sąd uznał sporządzoną przez biegłą sądową opinię za rzetelną, wyczerpującą i klarowną. Biegła w obszernej formie wyjaśniła, w jaki sposób dokonała obliczenia utraconych korzyści, jaką przyjęła metodologię oraz na jakich dokumentach oparła swoją opinię. W ocenie Sądu poczynione przez biegłą ustalenia należało uznać za istotną podstawę wydanego rozstrzygnięcia. Brak było podstaw ku temu, by kwestionować profesjonalizm biegłej oraz niezgodność jej ustaleń z rzeczywistym stanem.

W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostawał fakt zawarcia przez strony umowy o świadczenie usług sprzątania w hotelu, znajdującym się w C.. W istocie nie było również kwestionowane, iż wobec braku dobrowolnego uregulowania wystawionych przez pozwaną dwóch faktur VAT, powódka skutecznie złożyła pozwanemu oświadczenie o rozwiązaniu umowy ze skutkiem natychmiastowym. Dowodem na to, iż w rzeczywistości pozwana zalegała z płatnością, są niewątpliwie wydane przez tut. Sąd nakazy zapłaty. Nie ulegała również wątpliwości wysokość należnego powódce wynagrodzenia, została ona w sposób nie budzący zastrzeżeń uregulowana w umowie.

Powódka domagała się od pozwanego zapłaty kwoty 5.568,36 zł tytułem utraconych – w związku z zakończeniem współpracy z pozwaną – korzyści, dotyczących wynagrodzenia, które mogłaby otrzymać w okresie od 11 do 31 października 2017 r. (21 dni), gdyby nie doszło do rozwiązania umowy. Z kolei pozwany podnosił, że art. 746 k.c. nie przewiduje obowiązku naprawienia szkody przez dającego zlecenie w przypadku, gdy to przyjmujący zlecenie wypowiada umowę. Nadto argumentował, że przepis art. 471 k.c. może mieć zastosowanie tylko w sytuacji, gdy do szkody doszło na skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Wskazywał, że powódka nie wykazała wysokości dochodzonego roszczenia, bowiem pozwany zatrudniał również inne podmioty świadczące usługi sprzątania.

W ocenie Sądu co do istoty powództwo było zasadne, jednakże nie w takiej wysokości, jak dowodziła to strona powodowa.

Podstawę roszczenia powódki stanowiła regulacja art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którą naprawienie szkody – w granicach normalnych następstw działań lub zaniechań – obejmuje również korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Podstawowym problemem związanym z kompensacją utraconych korzyści jest kwestia prawdopodobieństwa ich osiągnięcia, wnioskowanie dotyczące wysokości lucrum cessans ma zawsze charakter hipotetyczny. W orzecznictwie zwraca się uwagę, że zasądzenie odszkodowania za utracone korzyści uzależnione jest od wykazania przez poszkodowanego graniczącego z pewnością stopnia prawdopodobieństwa, że uzyskałby te korzyści (wyrok SN z 21 czerwca 2002 roku, IV CKN 382/00; wyrok SN z 28 stycznia 1999 roku, III CKN 133/98; wyrok SN z 28 kwietnia 2004 roku, III CK 495/02; wyrok SN z 22 kwietnia 2015 roku, III CSK 256/14, L.). Ponieważ ustawodawca nie wskazał w tekście ustawy, na jakiej podstawie rekonstruowany ma być hipotetyczny stan majątku poszkodowanego, wskazywane jest dość generalne kryterium "doświadczenia życiowego" ( wyrok SN z 14.10.2005 roku, III CK 101/05; wyrok SN z 21 czerwca 2011 roku, I CSK 598/10, L.). Na tle art. 361 § 2 k.c. ustalenia wielkości szkody dokonuje się z reguły z wykorzystaniem tzw. metody dyferencyjnej, która nakazuje porównanie stanu rzeczywistego dóbr poszkodowanego, ze stanem, który istniałby, gdyby nie doszło do zdarzenia powodującego szkodę. Utrata korzyści polega na niepowiększeniu się czynnych pozycji majątku poszkodowanego, które pojawiłyby się w tym majątku, gdyby nie zdarzenie wyrządzające szkodę. Szkoda w postaci utraconych korzyści nie może być całkowicie hipotetyczna, ale musi być wykazana przez poszkodowanego z tak dużym prawdopodobieństwem, że w świetle doświadczenia życiowego uzasadnia przyjęcie, iż utrata spodziewanych korzyści rzeczywiście nastąpiła (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 marca 2017 roku, I ACa 1002/16, L.). Ustaleniu bowiem podlega, czy gdyby dłużnik nie zachował się sprzecznie z zobowiązaniem, wierzyciel osiągnąłby zysk w określonym czasie i w określonej wysokości. Zarówno utrata zysku, jak i jego wysokość, muszą zostać w procesie udowodnione, a ciężar dowodu w tym zakresie, stosownie do art. 6 k.c., spoczywa na żądającym odszkodowania powodzie.

Przekładając powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, oczywistym było, iż powódka, która – zmuszona nierzetelnym postepowaniem pozwanego – odstąpiła od umowy o świadczenie usług, została tym samym pozbawiona dochodu, który z pewnością osiągnęłaby, gdyby pozwany w terminie uregulował należności, wynikające z faktur VAT. Umowa pierwotnie miała bowiem obowiązywać do sierpnia 2019 r., a zatem – skoro druga z faktur VAT nie obejmowała całego miesiąca, lecz jedynie okres do 10 października 2017 r. – powódka była uprawniona do żądania naprawienia szkody. Wymaga zaakcentowania, iż gdyby powódka nie podjęła decyzji o zakończeniu współpracy, de facto byłaby zmuszona w dalszym ciągu świadczyć na rzecz pozwanego usługi, za które pozwany wcześniej nie regulował należnego wynagrodzenia. Wskazać należy, iż bezsprzecznie powódka wykazała wysoki stopień uprawdopodobnienia utraty korzyści w październiku 2017 r. Nic nie wskazywało bowiem na to, że nie będzie u pozwanego zapotrzebowania na świadczone przez powódkę usługi. Wszak w miesiącu poprzedzającym, tj. we wrześniu 2017 r., pracownicy powódki posprzątali niemalże połowę ze wszystkich dostępnych pokoi hotelowych. Jak wynika zaś z przedłożonych przez powódkę dokumentów, potwierdzających liczbę posprzątanych pokoi, ich liczba – mając na względzie, iż druga faktura VAT nie obejmowała całego miesiąca – była porównywalna z ilością sprzątniętych w proporcjonalnym okresie miesiąca poprzedniego. Co istotne, pozwany nie przedłożył dokumentu, obrazującego obłożenie pokoi hotelowych w październiku 2017 r. Mógł w ten sposób jednoznacznie wykazać, iż zapotrzebowanie na usługi powódki było realnie znacząco niższe. Prawdopodobieństwo uzyskania dochodów przez powódkę w związku ze świadczonymi usługami nie było jedynie potencjalne i hipotetyczne.

Biegła sądowa oszacowała liczbę pokoi, które powódka mogłaby sprzątnąć do końca października 2017 r., z uwzględnieniem tzw. niskiego sezonu w hotelarstwie. Jednocześnie podkreśliła, iż wyliczenia powódki w zakresie utraconych korzyści nie uwzględniały właśnie sezonowości, posiadania przez pozwaną własnego personelu oraz tego, że umowa nie gwarantowała stałej liczby sprzątanych pokoi. Z tego względu zdaniem Sądu dokonane przez biegła wyliczenia (vide – tabela nr 4 opinii, k. 90) były znacznie bardziej miarodajne od w znacznej mierze hipotetycznych twierdzeń powódki. Należało mieć przy tym na uwadze, iż znaczną część miesięcznego wynagrodzenia upadłej stanowiła stała kwota, związana ze sprzątaniem tzw. wspólnych części w hotelu, a więc użytkowanych przez wszystkich gości. Niezależnie od ilości klientów pozwanej, tę usługę powódka winna była świadczyć w sposób stały przez cały czas trwania umowy. Jedynie zatem wynagrodzenie, powiązane z ilością posprzątanych pokoi mogło ulec zmianie w sytuacji mniejszego obłożenia hotelu.

Biegła oszacowała, iż przychody powódki za cały październik 2017 r. powinny wynieść 24.298,84 zł. Przy sześciu sprzątanych przez powódkę pokojach dziennie, winna ona otrzymać wynagrodzenie w kwocie 12.700 zł netto z tytułu sprzątania części wspólnych oraz 3.870 zł netto (180 pokoi x 21,50 zł netto) z tytułu sprzątania pokoi hotelowych. Faktura VAT za pierwsze 10 dni października 2017 r. obejmowała kwotę 2.214,50 zł netto za sprzątanie pokoi i 6.626,66 zł tytułem sprzątania wspólnych części, a zatem za pozostałą część miesiąca powódka – przy założeniu sprzątania tylko 6 pokojów dziennie – otrzymałaby wynagrodzenie w kwocie 7.728,84 zł. W konsekwencji w oparciu o obliczony przez biegłą współczynnik rentowności przedsiębiorstwa powódki, utracone przez nią w tym okresie korzyści, rozumiane jako spodziewany przychód pomniejszony o koszty jego uzyskania, wynosiły 2.142,33 zł.

Nie zasługiwały na uwzględnienie zastrzeżenia pozwanego do opinii biegłej sądowej, bowiem wyjaśniła ona, na jakiej podstawie przyjęła, iż zyskowność z działalności spółki przekłada się na dochodowość z umowy zawartej między stronami. Wypowiedziała się w również co do wpływu kosztów uzyskania przychodu na utracone przez powódkę korzyści. Wprawdzie umowa została zawarta w 2017 r. na okres 2 lat, jednakże jej § 7 ust. 6 stanowił, iż powódka zastrzegła sobie prawo do podniesienia stawek do 5 % po 12 miesiącach świadczenia usługi. W rezultacie ewentualny zwrot wynagrodzeń pracowników powódki lub innych kosztów, związanych ze świadczonymi usługami, przekładałby się na wyższe ich ceny. Taki proces jest całkowicie naturalny i uzasadniony w realiach gospodarki rynkowej, uwzględniającej rządzące nią zasady popytu i podaży.

Sąd podziela stanowisko, wyrażone przez Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 28 września 2018 r. (I ACa 467/17), zgodnie z którym „wysokość utraconych dochodów, która ma charakter szacunkowy, winna być wyliczona w oparciu o faktycznie uzyskiwany dochód w okresie zbliżonym do okresu objętego żądaniem pozwu. (…) Wysokość utraconych zarobków oblicza się w odniesieniu do hipotetycznych (często uśrednionych) dochodów z danego okresu, nawet jeśli występują w poszczególnych miesiącach znaczne różnice.”

Jednocześnie należy zaakcentować, iż powódka nie przedłożyła dostatecznych dowodów celem wykazania, iż w październiku 2017 r. jej usługi obejmowałyby sprzątanie średnio 11 pokoi standardowych oraz 1 apartamentu dziennie. Wprawdzie pewną wskazówką w tym zakresie mogłyby być dokumenty, obrazujące liczbę sprzątniętych pokoi w miesiącu poprzednim, jednakże – jak podkreśliła biegła – miesiąc październik nie należy już do okresu wzmożonego obłożenia hotelowego i ruchu turystycznego, zwłaszcza, iż należąca do pozwanego nieruchomość nie jest położona w szczególnie atrakcyjnej części miasta. Wobec powyższego, mając jednocześnie na względzie dane, dotyczące sprzątniętych pokoi w okresie poprzedzającym dzień 10 października 2017 r., Sąd uznał, iż ustalenie liczby sześciu sprzątanych pokoi przez pozostałą część miesiąca było uzasadnione.

Podsumowując powyższe rozważania, nie ulegało wątpliwości, iż nierzetelna postawa pozwanego przyczyniła się w sposób kluczowy do rozwiązania umowy o świadczenie usług, a w dalszej kolejności do powstania po stronie powódki szkody w postaci utraconych korzyści. Z pewnością brak spodziewanego przychodu za 21 dni października 2017 r. było normalnym następstwem działania strony pozwanej. W świetle art. 361 § 1 k.c. za normalne następstwo pewnego zdarzenia można uznać takie inne zdarzenie, które w danym układzie stosunków, wedle zasad doświadczenia życiowego i wiedzy występuje jako typowe. Przesądzenie związku przyczynowego pomiędzy dwoma faktami jest stwierdzeniem, że według empirycznie poznanych praw przyrody drugi fakt jest skutkiem pierwszego. Należało przy tym mieć na względzie, iż z oczywistych względów ustalenie wysokości lucrum cessans niemal każdym przypadku nosi cechy szacunkowego obliczenia, na podstawie dostępnych i wystarczających dla Sądu danych. Jak wynika zaś z art. 322 k.p.c., jeżeli w sprawach o naprawienie szkody ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, Sąd może zasądzić odpowiednią sumę według swojej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy. Uprawnienie orzekania przez sąd według własnej oceny nie zwalnia stron z ciążącego na nich ciężaru dowodu (art. 232 zd. 1 k.p.c.), ani nie zmienia jego rozkładu (art. 6 k.c.). Sąd nie może zaś, mając wątpliwości, jaka ma być ostateczna wysokość odszkodowania, oddalić w całości powództwo, jeżeli poza sporem jest, że strona skarżąca szkodę poniosła (wyr. SN z 2.3.2012 r., II CSK 362/11, L.). Uprawnienie sądu do szacunkowego określenia wysokości należnego odszkodowania powstaje jedynie wtedy, kiedy nie tylko bezsporny jest fakt poniesienia szkody, ale także wykazane zostaną podstawy odpowiedzialności odszkodowawczej podmiotu, przeciwko któremu kierowane jest roszczenie (wyr. SN z 17.11.2010 r., I CSK 671/09, L.). Wprawdzie w przedmiotowej sprawie został przeprowadzony dowód z opinii biegłego, jednakże wyliczenia przez niego poczynione były obarczone, z natury rzeczy, pewną dozą niepewności i nie stanowiły jednoznacznego dowodu. Dlatego też Sąd ustalił należne powódce odszkodowanie wprawdzie głównie w oparciu o twierdzenia biegłego, jednakże również w oparciu o swoje przekonanie o całokształt okoliczności sprawy.

Dlatego też na podstawie art. 361 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 322 k.p.c. Sąd zasądził od pozwanego FIRMY HANDLOWO-USŁUGOWEJ (...) Sp. z o.o. w C. na rzecz powódki S. K. kwotę 2.142,33 zł, tytułem odszkodowania za utracone korzyści w okresie od 11 do 31 października 2017 r., z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31 marca 2018 r. do dnia zapłaty.

W pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone jako pozbawione podstaw faktycznych i prawnych.

W przedmiocie odsetek orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł jak w punkcie trzecim sentencji wyroku na podstawie art. 100 zd. 1 in fine k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. stosunkowo rozdzielając je zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. W niniejszej sprawie do niezbędnych kosztów procesu poniesionych przez powoda należy zaliczyć koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.800 zł (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, opłatę sądową od pozwu w wysokości 250 zł oraz wynagrodzenie biegłego (971,70 zł + 115,97 zł), tj. łącznie 3.154,67 zł. Z kolei pozwany poniósł koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.800 zł (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych). Artykuł 100 k.p.c. nie wymaga arytmetycznie dokładnego rozdzielenia kosztów wg stosunku wygranej części do przegranej. Rozdzielenie kosztów nie musi wynikać z ich szczegółowego, matematycznego (rachunkowego) rozliczenia (zob. wyr. SN z 21.2.2002 r., I PKN 932/00, L.). Po wzajemnym potrąceniu powyższych kwot, Sąd orzekł o obowiązku zwrotu przez pozwanego na rzecz powódki kwoty 677,33 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Ryszard Kołodziejski