Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2020 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Ryszard Kołodziejski
Protokolant:	st.sekr.sądowy Justyna Kołakowska

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2020 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. w W.

przeciwko J. K.

o zapłatę

I zasądza od pozwanej J. K. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. w W. kwotę 35.266,73 zł (trzydzieści pięć tysięcy dwieście sześćdziesiąt sześć złotych siedemdziesiąt trzy grosze) w tym kwotę 29.998,62 zł (dwadzieścia dziewięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt dwa grosze) z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 7 stycznia 2019r. do dnia zapłaty oraz kwotę 4.803,11 zł (cztery tysiące osiemset trzy złote jedenaście groszy) i kwotę 465 zł (czterysta sześćdziesiąt pięć złotych);

II zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.058 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 1758/19

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 3 lutego 2020 r.

Pozwem w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 7 stycznia 2019 r. powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanej J. K. kwoty 35.266,73 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 7 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarła z powodem umowę o kartę kredytową, która została wprowadzona do systemu bankowego w dniu 29 grudnia 2016 r. Pozwana nie wywiązywała się z zobowiązania na rzecz powoda, w związku z czym powód skierował do pozwanej wypowiedzenie umowy, zaś roszczenie stało się wymagalne w dniu 22 czerwca 2018 r. Ponadto powód wezwał pozwaną do spłaty zadłużenia, kierując przedsądowe wezwanie do zapłaty. Na dochodzoną pozwem kwotę składały się: 29.998,62 zł tytułem wymagalnego kapitału, 4.803,11 zł tytułem odsetek od niespłaconej należności naliczonych do dnia 6 stycznia 2019 r. oraz kwota 465 zł tytułem pozostałych kosztów, opłat i prowizji.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie w sprawie o sygn. akr VI Nc-e (...) wydał w dniu 6 lutego 2019 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodny z żądaniem pozwu.

Pozwana J. K. w przepisanym terminie złożyła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zakwestionowała dochodzone roszczenie tak co do zasady, jak i wysokości. Podniosła nadto zarzut przedawnienia roszczenia.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2019 r. przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Toruniu.

Powód w piśmie procesowym z dnia 8 listopada 2019 r. podtrzymał żądania pozwu w całości. Jednocześnie wskazał, iż w dniu 29 grudnia 2016 r. pozwana za pośrednictwem bankowości internetowej zawarła z powodem umowę o kartę kredytową, zgodnie z którą pozwanej przyznano limit kredytowy w wysokości 30000 zł, oprocentowany według zmiennej stopy procentowej. Pozwana spłacała kartę kredytową w kwotach i terminach odbiegających od określonych w umowie, wobec czego powód wezwał ją do dobrowolnej spłaty zaległych należności. Biorąc pod uwagę brak spłat, powód pismem z dnia 23 marca 2018 r. skierował do pozwanej wypowiedzenie umowy. Ponadto powód wskazał, iż na dochodzoną kwotę składa się kwota 29.998,62 zł z tytułu kapitału, kwota 4.803,11 zł z tytułu odsetek (odsetki umowne w kwocie 2.191,98 zł oraz odsetki za opóźnienie w kwocie 2.611,13 zł) oraz koszty w kwocie 465 zł (90 zł - opłata za trzy wezwania do zapłaty, 375 zł - opłata za kartę kredytową za pięć miesięcy).

W piśmie procesowym z dnia 23 grudnia 2019 r. pozwana podniosła, że powód nie udowodnił, że doszło do skutecznego zawarcia umowy, jak również by pozwana zaakceptowała umowę. Jednocześnie pozwana wskazała, że przedstawione przez powoda dokumenty mają charakter prywatny i nie mogą stanowić podstawy do ustalenia istnienia dochodzonego pozwem roszczenia. Ponadto pozwana podniosła, że jeżeli posiadacz karty kredytowej zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia podawanej każdorazowo w wyciągach bankowych, bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś dopiero po wyczerpaniu limitu kredytu. Niezależnie od powyższego pozwana zwróciła uwagę, że w przedmiotowej umowie obciążono ją zawyżonymi kosztami kredytu, zaś całkowita kwota kredytu miała wynosić 30000 zł. Pozwana wskazała nadto, że przedłożony wyciąg z ksiąg bankowych jest tylko dokumentem prywatnym, zaprzeczając jednocześnie prawdziwości treści tego wyciągu. Podniosła zarzut braku ekwiwalentności świadczeń, bowiem powód nie wykazał podstaw obciążenia pozwanej prowizjami oraz kosztami. W ocenie pozwanej naliczanie dodatkowych opłat jest próbą obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych, a tym samym jest nieważne na podstawie art. 58 § 1 k.c. Pozwana wskazała również, iż stosowanie tych opłat jest sprzeczne z art. 5 k.c., bowiem nadmierne obciążenie kredytobiorcy kwestionowanymi opłatami należy jej zdaniem uznać za godzące w zasady współżycia społecznego i dobre obyczaje również w stosunkach między przedsiębiorcami. Pozwana podkreśliła, że niezasadne jest żądanie zapłaty opłat z tytułu kosztów windykacji i czynności upominawczych, bowiem stanowią w istocie karę umową zastrzeżoną na wypadek niewykonania zobowiązania pieniężnego, co jest sprzeczne z ustawą.

W piśmie procesowym z dnia 27 grudnia 2019 r. powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz wskazał, iż przedmiotowa wierzytelność nie jest przedawniona w rozumieniu art. 118 k.c.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 29 grudnia 2016 r. J. K., za pośrednictwem bankowości internetowej, zawarła z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. umowę o kartę kredytową nr BG/KK- (...), zgodnie z którą pozwanej został przyznany limit kredytowy w wysokości 30.000 zł. Limit był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 10% w stosunku rocznym. Miesięczny cykl rozliczeniowy rozpoczynał się piątego dnia każdego miesiąca. Zgodnie z ust. 11 powyższej umowy jej integralną częścią stanowił Regulamin Kart Kredytowych oraz Tabela Opłat i Prowizji.

W myśl § 20 Regulaminu niespłacenie zadłużenia lub jego części w wymaganym terminie powodowało uznanie niespłaconej kwoty za zadłużenie przeterminowane. Oprocentowanie dla zadłużenia przeterminowanego stanowiła maksymalna stopa odsetek za opóźnienie. Zgodnie natomiast z § 22 ust. 9 Regulaminu bank mógł wypowiedzieć umowę o kartę kredytową w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu, w tym zalegania przez kredytobiorcę w całości lub części z zapłatą minimalnej kwoty spłaty wynikającej z dwóch następujących po sobie cykli rozliczeniowych.

(...) Bank S.A. w W. był uprawniony do pobierania opłat i prowizji w wysokości obowiązującej w Tabeli Opłat i Prowizji Kart Kredytowych. Opłata za każdorazowe wezwanie do zapłaty wynosiła 30 zł, zaś opłata miesięczna za obsługę karty (w przypadku wykonania miesięcznie transakcji bezgotówkowych kartą na łączną kwotę niższą niż 1.000 zł) wynosiła 0,25 % przyznanego limitu, tj. 75 zł.

(dowody: umowa o kartę kredytową nr BG/KK- (...), k. 61-62; potwierdzenie zawarcia umowy kredytu za pośrednictwem bankowości internetowej, k. 63; Tabela opłat i prowizji kart kredytowych, k. 98-98v; Regulamin kart kredytowych w (...) Bank S.A. dla przedsiębiorców, k. 99-103v)

J. K. spłacała kartę kredytową w kwotach i terminach odbiegających od określonych w umowie. W okresie od 1 lutego 2017 r. do 23 października 2017 r. pozwana dokonała jednorazowych spłat karty kredytowej w łącznej kwocie 5.914,30 zł oraz spłat raty w łącznej kwocie 5.140,12 zł. W powyższym okresie pozwana wpłaciła łącznie 11054,42 zł.

(dowody: wyciąg z rachunku karty kredytowej, k. 64-69; historia naliczenia odsetek, k. 70-71v; historia wpłat, k. 92-92v; raport – zestawienie należności i spłat kredytu, k. 93-96; raport dekretów, k. 97-97v)

(...) Bank S.A. z siedzibą w W. pismem z dnia 3 stycznia 2018 r. wezwał J. K. do uregulowania zadłużenia w kwocie 3.579,14 zł w terminie 14 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy i postawienia w stan wymagalności całej należności w kwocie 29.998,62 zł. Wezwanie zostało odebrane przez J. K. w dniu 10 stycznia 2018 r.

(dowody: ostateczne wezwanie do zapłaty, k. 72-72v; potwierdzenie odbioru, k. 73-73v)

(...) Bank S.A. z siedzibą w W. w piśmie z dnia 23 marca 2018 r. złożył J. K. oświadczenie, iż wypowiada umowę o kartę kredytową z dnia 29 grudnia 2016 r. z zachowaniem 1-miesięcznego terminu wypowiedzenia. W piśmie tym wskazano również, że przeterminowane zadłużenie wynosi łącznie 6.002,48 zł, którego spłaty należy dokonać w nieprzekraczalnym terminie 1 miesiąca od dnia otrzymania pisma, a brak jego uregulowania spowoduje natychmiastową wymagalność całej należności kapitałowej wraz z odsetkami. Wypowiedzenie umowy zostało skierowane na adres pozwanej przy ul. (...) G. oraz ul. (...) G..

(dowody: wypowiedzenie umowy o kartę kredytową, k. 76; potwierdzenie odbioru, k. 80-81)

Pismem z dnia 17 sierpnia 2018 r. (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wezwał J. K. do spłaty całości należnego wymagalnego zadłużenia w łącznej wysokości 33.621,33 zł w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania. Powyższe pismo zostało odebrane przez J. K. w dniu 7 września 2018 r.

(dowody: ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, k. 82; potwierdzenie odbioru, k. 83-84)

Upoważniony pracownik (...) S.A. z siedzibą w W. w dniu 7 stycznia 2019 r. wystawił wyciąg z ksiąg bankowych, w którym wskazano, że zadłużenie J. K. wynikające z umowy o kartę kredytową z dnia 29 grudnia 2016 r. wynosi łącznie 35.266,73 zł, w tym kapitał – 29.998,62 zł, odsetki od należności nie spłaconej w terminie do dnia 6 stycznia 2019 r. w kwocie 4.803,11 zł oraz koszty, opłaty i prowizje w kwocie 465 zł.

(dowody: wyciąg z ksiąg banku, k. 88; pełnomocnictwo, k. 90-90v)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową, których autentyczność nie była kwestionowana przez stronę przeciwną i nie budziła wątpliwości Sądu. Podkreślić jednak należy, że miały one charakter dokumentów prywatnych w rozumieniu art. 245 k.p.c., wobec czego korzystały jedynie z domniemania, iż osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenia w nim zawarte. Strona pozwana słusznie zwróciła uwagę, iż przedłożony przez powoda wyciąg z ksiąg banku jest jedynie dokumentem prywatnym (art. 95 ust. 1a ustawy Prawo bankowe) i nie korzysta z domniemania, które ustawodawca przypisał do treści dokumentów urzędowych. W konsekwencji jako samodzielny i zarazem jedyny dowód w sprawie nie może stanowić podstawy rozstrzygnięcia na korzyść strony, która się nim posługuje. Powyższe nie oznacza jednakże, iż dokument ten jest w procesie dokonania ustaleń faktycznych zupełnie nieprzydatny, bowiem podlega – jak inne dowody – ocenie Sądu. Z pewnością materialna moc dowodowa dokumentu prywatnego zależy od jego treści oraz od innych okoliczności w danym postępowaniu. Nie sposób zatem a priori zanegować wartości wyciągu z ksiąg rachunkowych banku jako dokumentu prywatnego. Zagadnienie mocy dowodowej dokumentów prywatnych jest przedmiotem jednolitego stanowiska judykatury, w myśl którego dowód z dokumentu prywatnego może być podstawą ustaleń faktycznych, jest środkiem dowodowym, którego moc sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c. Moc dowodowa dokumentu prywatnego nie ogranicza się do konsekwencji wynikających z domniemania przewidzianego w art. 245 k.p.c. ( tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 lipca 2010 r. w sprawie II CSK 119/10; w wyroku z dnia 13 grudnia 2013 r. w sprawie III CSK 66/13; w wyroku z dnia 12 września 2014 r. w sprawie I CSK 634/13). U podstaw zasady swobodnej oceny dowodów leży bowiem brak formalnej hierarchii środków dowodowych. Wskazać również należy, iż do niepodpisanych wydruków komputerowych w postaci wyciągu z rachunku bankowego i zestawienia operacji na rachunku zastosowanie znajduje art. 309 k.p.c., w którym mowa o tzw. „innych środkach dowodowych”, bowiem na gruncie art. 77 ³ k.c. mają one walor dokumentu, tj. nośnika umożliwiającego zapoznanie się z jego treścią.

W niniejszej sprawie kwestię sporną stanowił obowiązek zapłaty przez pozwaną na rzecz powoda łącznej kwoty 35.266,73 zł w związku z zawartą umową o kartę kredytową. Strona pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty zakwestionowała roszczenie powoda zarówno co do zasady, jak i wysokości, podnosząc przy tym zarzut przedawnienia. W dalszym toku procesu strona pozwana kwestionowała również sam fakt skutecznego zawarcia umowy oraz wysokość dochodzonego roszczenia.

Analizując materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, Sąd doszedł do przekonania, że dochodzone roszczenie było w pełni uzasadnione. Należy wskazać, iż strona powodowa przedłożyła m.in. umowę o kartę kredytową o nr BG/KK- (...), potwierdzenie zawarcia umowy kredytu za pośrednictwem bankowości internetowej, wyciągi z rachunku bankowego oraz wyciąg z ksiąg banku. Powyższe dokumenty, jakkolwiek nie zawierające podpisu pozwanej, pozostają w ocenie Sądu wiarygodne i wystarczające dla ustalenia, iż strony łączyła umowa o kartę kredytową. Dokumenty te są nadto spójnie wewnętrznie i wzajemnie ze sobą korelują. Co więcej, należy zwrócić uwagę na art. 7 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, w myśl którego oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych mogą być składane w postaci elektronicznej. Powyższa regulacja stanowi podstawę do stosowania w praktyce bankowej dokumentów elektronicznych, które na gruncie prawa procesowego należy uznać - na równi z oświadczeniem utrwalonym za pomocą pisma na nośniku tradycyjnym (np. papierze) - za dokument w rozumieniu k.p.c. Nie ulega przy tym wątpliwości, jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy, że oświadczenie woli w postaci elektronicznej dokonywane on-line zostaje złożone z chwilą jego przejścia do systemu informatycznego prowadzonego i kontrolowanego przez odbiorcę, to jest w momencie przyjęcia oświadczenia przez serwer odbiorcy i zarejestrowania na nim odpowiednich danych ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 2003 r., V CZ 127/03, L. ). Podkreślić wypada, że we współczesnym obrocie gospodarczym faktem powszechnie znanym jest, iż niejednokrotnie umowę kredytu lub pożyczki zawiera się za pośrednictwem posiadanego rachunku bankowego i profilu klienta na danym elektronicznym portalu instytucji bankowej. Dodać również należy, że w przedłożonej umowie wskazane zostały dane identyfikacyjne pozwanej, tj. imię i nazwisko, nr PESEL, NIP. REGON, adres siedziby, adres korespondencyjny, nr telefonu czy adres poczty elektronicznej. Dodatkowo każda ze stron wydrukowanej umowy zawierała indywidualny certyfikat umowy kredytu ( (...)), który widnieje również na dokumencie potwierdzenia zawarcia umowy. Co więcej, ten ostatni dokument zawiera również numer telefonu pozwanej, nr IP urządzenia, z którego korzystała przy zaakceptowaniu umowy. Z kolei z wyciągu z rachunku karty kredytowej (k. 64-66) wynika, że w okresie od 1 lutego 2017 r. do 24 sierpnia 2017 r. pozwana spłaciła kartę kredytową w łącznej wysokości 5.914,30 zł. Nie można również pominąć okoliczności, iż powód wystosował do pozwanej wezwania do zapłaty, które zostały odebrane przez pozwaną. Biorąc pod uwagę wskazane wyżej okoliczności, Sąd uznał, iż w rzeczywistości strony łączyła umowa o kartę kredytową.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia podniesionego przez stronę pozwaną, Sąd uznał go za niezasadny. Strona pozwana wskazywała bowiem, że jeżeli posiadacz karty kredytowej wydanej na podstawie umowy zawartej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych środkach płatniczych zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia, bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś dopiero po wyczerpaniu limitu kredytowego. Należy jednak wskazać, iż ustawa wskazywana przez stronę pozwaną, zakładająca 2 – letni termin przedawnienia roszczeń z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy, została uchylona ustawą z dnia 12 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2013 poz. 1036), która weszła w życie w dniu 7 października 2013 r. Z 2-letnim terminem przedawnienia będziemy mieć więc do czynienia jedynie przy roszczeniach, które powstały i nie zdążyły się przedawnić do dnia wejścia w życie tej nowelizacji, a więc 7 października 2013 roku. W niniejszej sprawie umowa o kartę kredytową została zawarta w dniu 29 grudnia 2016 r., a zatem w stanie prawnym, w którym nie obowiązywała już ustawa przewidująca 2-letni termin przedawnienia. W związku z powyższym do roszczenia powoda zastosowanie znajdzie 3-letni termin przedawnienia określony w art. 118 k.c. Wskazać należy, iż w związku z nieuregulowaniem zadłużenia przez pozwaną, na podstawie § 22 ust. 9 Regulaminu kart kredytowych, powód wypowiedział pozwanej umowę o kartę kredytową z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało skierowane w dniu 23 marca 2018 r. na ostatni adres korespondencyjny wskazany przez pozwaną (§ 22 ust. 5 Regulaminu), tj. przy ul. (...) G., przesyłka zaś została zwrócona do nadawcy w dniu 17 kwietnia 2018 r. Zatem roszczenie strony powodowej stało się wymagalne po upływie 30 dniowego terminu wypowiedzenia. W przedmiotowej sprawie nie było konieczności powoływania się na datę wymagalności roszczenia, bowiem powód złożył pozew w dniu 7 stycznia 2019 r., a zatem przed upływem 3-letniego terminu przedawnienia, który upływał by niewątpliwie dopiero w 2021 roku. Na marginesie należy dodać, iż niezasadny był również zarzut pozwanej, jakoby roszczenie pozostawało niewymagalne, a pozwana nie otrzymała wezwań do zapłaty. Nie ma racji strona pozwana, twierdząc, iż wezwania do zapłaty nie zostały jej skutecznie doręczone, bowiem skierowane zostały one na adres do korespondencji wskazany przez pozwaną, zaś powód przedłożył potwierdzenia odbioru przesyłek poleconych przez pozwaną. Jednocześnie oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało skierowane do pozwanej na tożsamy adres dla doręczeń (zgodnie z § 22 ust. 5 Regulaminu), a zatem skutkowało to uznaniem przesyłki za skutecznie doręczoną pozwanej.

W ocenie Sądu powód w zakresie kwoty 29.998,62 zł tytułem kapitału w sposób należyty udowodnił istnienie swojej wierzytelności względem pozwanej. Przedłożył bowiem umowę o kartę kredytową, która w sposób precyzyjny określa świadczenia, do których zobowiązały się strony, a ponadto przedłożył wyciąg z rachunku karty kredytowej oraz zestawienie należności spłat kredytu z kalkulacją odsetek za zwłokę, które w szczegółowy sposób uwzględniały wszystkie operacje na rachunku karty kredytowej przeprowadzone przez pozwaną. Z przedłożonych dokumentów jednoznacznie wynika, iż niespłacony kapitał z umowy o kartę kredytową wynosił 29.998,62 zł. Wbrew twierdzeniom pozwanej, powyższe bezsprzecznie wynikało z przedłożonych przez powoda dokumentów.

Z kolei kwota 4.803,11 zł stanowiła skapitalizowane odsetki umowne (kapitałowe) w kwocie 2.191,98 zł oraz odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 2.611,13 zł. Zgodnie przy tym z treścią umowy łączącej strony, udzielony limit był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 10% w stosunku rocznym. Tym samym powód zasadnie naliczył odsetki umowne w kwocie 2.191,98 zł, dokonując ich wyliczenia od dnia 5 września 2017 r. do 4 listopada 2017 r., od dnia 5 grudnia 2017 r. do dnia 4 lutego 2018 r. oraz od 5 marca 2018 r. do 21 czerwca 2018 r. według 10% stopy procentowej. Z kolei odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 2.611,13 zł zostały prawidłowo wyliczone według stopy procentowej w wysokości 14%. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie została z góry oznaczona, wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych (art. 481 § 2 k.c.). Tak ustalone odsetki za opóźnienie wynoszą od 1 stycznia 2016 r. 7% w skali roku, co wynika z Obwieszczenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 stycznia 2016 r. w sprawie wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (Monitor Polski 2016 r., poz. 47). Zgodnie zaś z art. 481 § 2 ¹ k.c., maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie. Nie ulega zatem wątpliwości, iż naliczenie odsetek w wysokości 14 % było prawidłowe i dopuszczalne. Ponadto sposób naliczenia odsetek, okresy, od jakich zostały naliczone oraz podstawy naliczenia wynikają jednoznacznie z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową, w tym zestawienia należności i zaległości kapitałowych z kalkulacją odsetek.

Strona powodowa domagała się również kwoty 465 zł, w skład której wchodziła kwota 90 zł za trzy wezwania do zapłaty oraz kwota 375 zł z tytułu opłat za kartę kredytową (5 miesięcy x 75 zł). Wskazać należy, iż uprawnienie do obciążenia pozwanej ww. opłatami dodatkowymi wynikało jednoznacznie z Tabeli Opłat i Prowizji Kart Kredytowych, stanowiącej załącznik do umowy. Powód przedstawił przy tym dowody, z których jednoznacznie wynikało, iż skierował do pozwanej trzy wezwania do zapłaty. Ponadto wykazał, iż w miesiącach od października 2017 r. do lutego 2018 r. pozwana dokonała miesięcznie transakcji bezgotówkowych kartą na łączną sumę niższą niż 1000 zł, co uzasadniało obciążenie pozwanej opłatą w wysokości 75 zł miesięcznie za obsługę karty (tj. 0,25% przyznanego limitu).

Mając na uwadze okoliczności niniejszej sprawy, Sąd uznał, iż przedłożone przez stronę powodową dokumenty były wystarczające dla rozstrzygnięcia, iż roszczenie w łącznej kwocie 35.266,73 zł było uzasadnione w całości. Strona pozwana poza zakwestionowaniem wysokości dochodzonego roszczenia nie przedłożyła żadnych dowodów uzasadniających odmienne rozstrzygnięcie sprawy. Nie ulega wątpliwości, że każda ze stron procesu cywilnego jest obowiązana do złożenia zgodnych z prawdą wyjaśnień odnośnie okoliczności sprawy i oświadczeń co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących okoliczności faktycznych (art. 3 k.p.c. i 210 § 2 k.p.c.), przy czym ogólnikowe zaprzeczenie wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej nie czyni zadość temu obowiązkowi. Strona powinna wypowiedzieć się szczegółowo co do konkretnych twierdzeń strony przeciwnej, zaś często stosowane w praktyce zaprzeczenie ogólne wszystkim twierdzeniom wyraźnie nieprzyznanym jest obejściem powyższego obowiązku, a co za tym idzie jest pozbawione skutków wypowiedzenia się co do twierdzeń drugiej strony i nie pozbawia sądu możliwości skorzystania z uprawnienia przewidzianego w art. 230 k.p.c. ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 kwietnia 2017 r., II CSK 22/07, L. ).

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd zasądził od pozwanej J. K. na rzecz powoda (...) Bank S.A. w W. kwotę 35.266,73 zł, w tym kwotę 29.998,62 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 7 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., w myśl zasady odpowiedzialności za wynik sprawy. W przedmiotowej sprawie stroną przegrywającą proces w całości była pozwana i to ona winna zwrócić powodowi poniesione koszty procesu. Do niezbędnych kosztów postępowania w niniejszej sprawie należy zaliczyć opłatę sądową od pozwu w kwocie 441 zł, a także koszty zastępstwa procesowego powoda w kwocie 3.600 zł ustalone zgodnie z § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 265) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Łączne koszty postępowania wyniosły zatem 4.058 zł.