Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2020r.

Sąd Rejonowy w Toruniu – V Wydział Gospodarczy

w składzie:

przewodniczący: SSR Maciej J. Naworski

protokolant: sekretarz sądowy I. serafin

po rozpoznaniu dnia 22 października 2020r.,

w T.

na rozprawie

sprawy

z powództwa H. B. ( NIP (...) )

przeciwko B. B. ( pesel (...) )

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego B. B. na rzecz powoda H. B. kwotę 12.576,91zł ( dwanaście tysięcy pięćset siedemdziesiąt sześć złotych i dziewięćdziesiąt jeden groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 czerwca 2019r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.246zł ( cztery tysiące dwieście czterdzieści sześć złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania w tym 3.600zł ( trzy tysiące sześćset złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

3.  przyznaje biegłemu R. F. wynagrodzenie w wysokości 4.534,60zł ( cztery tysiące pięćset trzydzieści cztery złote i sześćdziesiąt groszy ),

4.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 3.034,60zł ( trzy tysiące trzydzieści cztery złote sześćdziesiąt groszy ) tytułem zwrotu nieopłaconych wydatków.

Sygn. akt VGC 1740/19

UZASADNIENIE

H. B. żądał od B. B. 12.576,91zł z odsetkami, ponieważ pozwany jako członek zarządu odpowiada za zobowiązania (...) sp. z o.o. w G.; powód wygrał zaś sprawę ze spółką a z egzekucja z jej majtku była bezskuteczna ( k. 5 – 6 ); zobowiązanie opiewa zaś na dochodzona kwotę.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Pomimo tego, że zaniedbał złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie powód nie poniósł szkody bowiem spółka nie miała żadnego majątku ( k. 38 ).

Sąd ustalił, co następuje:

Od 2017 r. prezesem zarządu (...) sp. z o.o. w G. jest B. B..

Bezsporne.

W marcu 2018r. (...) sp. z o.o. w G. zawarła z H. B. umowę o współpracę a 13 i 18 kwietnia 2018r. kupiła od niego paliwo za 9.419,63zł.

Bezsporne.

(...) sp. z o.o. w G. nie uiściła ceny H. B., przegrała z nim sprawę o zapłatę a egzekucja zasądzonego od niej świadczenia okazała się bezskuteczna; zobowiązanie spółki wynosi obecnie 12.576,91zł.

Bezsporne.

Sytuacja ekonomiczna (...) sp. z o.o. w G. od 2017r. stopniowo się pogarszała; 15 kwietniu 2018r. spółka stała się niewypłacalna.

Dowód: opinia biegłego, k. 93.

Sąd zważył, co następuje:

1. Stan faktyczny był częściowo bezsporny wobec czego Sąd ustalił go w oparciu o zgodne oświadczenia stron i art. 230 k.p.c. Dowody przeprowadzone w sprawie nie potwierdziły przytaczanych przez pozwanego faktów wobec czego omówienie ich w tym miejscu nie jest potrzebne.

2. Przed przystąpieniem do zasadniczych rozważań należy poczynić następujące uwagi ogólne.

Po pierwsze, proces cywilny jest de lege lata kontradyktoryjny i obowiązuje w nim zasada prawdy formalnej. W konsekwencji na stronach spoczywa obowiązek przeprowadzenia postępowania; ponoszą też one ryzyko niepowodzenia i zaniechania dowodu.

Po drugie, ciężar dowodu faktów istotnych dla rozstrzygnięcia spoczywa na stronie, która wywodzi z nich skutki prawne ( ei incumbit probatio qui dicit – art. 6 k.c. ).

Po trzecie, zgodnie z art. 299 § 1 k.s.h. jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają za jej zobowiązania. Zgodnie z utrwaloną w doktrynie i w judykaturze opinią odpowiedzialność członka zarządu ma charakter odszkodowawczy, a powołany wyżej przepis wprowadza domniemanie istnienia jej przesłanek a zatem szkody, związku przyczynowego i winy. W jurysprudencji panuje też zgoda, że członek zarządu odpowiada za szkodę wynikającą ze zmniejszenia możliwości zaspokojenia wierzyciela spółki z jej majątku powstałą na skutek jego działań i zaniechań. Zwraca przy tym uwagę rygoryzm odpowiedzialności, o której mowa, skoro do jej zaktualizowania wystarczające jest uzyskanie tytułu wykonawczego przeciwko spółce i bezskuteczność egzekucji.

Po czwarte, w myśl art. 299 § 2 k.s.h. członek zarządu spółki może się uwolnić od odpowiedzialności za jej zobowiązania, jeśli wykaże, że we właściwym czasie złożył wniosek o ogłoszenie upadłości lub otwarcie postępowania restrukturyzacyjnego albo, że niezgłoszenie tego typu wniosku nastąpiło bez jego winy albo, że pomimo niezgłoszenia wniosku, wierzyciel nie poniósł szkody.

3. Sporne było wyłącznie, czy powód, pomimo, że pozwany nie zachował terminu do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki, która zarządzał, poniósł szkodę. Strona powodowa twierdziła, że szkoda jest oczywista; pozwany, że spółka nie miała majątku, wobec czego jego zaniechania nie wpłynęły na stopnień zaspokojenia przeciwnika.

Obrona pozwanego okazała się nieskuteczna.

Biegły nie był bowiem w stanie przesądzić, jaki byłby stopień zaspokojenia powoda, gdyby postępowanie upadłościowe rozpoczęło się we właściwym czasie ( k. 93 ) wobec czego dowód okoliczności, która zwalniała pozwanego z odpowiedzialności nie był skuteczny.

Dla porządku Sąd stwierdza, że pozwany nie uiścił zaliczki na uzupełniającą opinię biegłego ( zarządzenie, wezwanie i zwrotka k. 121, 125, 126 ) co uzasadniało oddalenie wniosku; dowód tego typu należy bowiem do czynności połączonych z wydatkami, których przeprowadzenie jest uzależnione od zagwarantowania przez strony odpowiednich środków na ich pokrycie ( art. 288 w związku z art. 130 ⁴ § 5 k.p.c. ).

Także dowód z przesłuchania stron nie pozwolił ustalić faktów po myśli strony biernej.

Lakoniczność i ogólnikowość wypowiedzi pozwanego przekreśliła dowodowy walor jego słów. W szczególności, pozwany nie podał żadnych konkretnych danych na temat majątku spółki i jej kondycji finansowej. Nie sposób było zatem na tej podstawie ustalić faktów.

Innych dowodów strona pozwana natomiast nie ofiarowała a, jak była już mowa, ją obciążał onus probandi.

Wypada jedynie odnotować, że pomimo niedobrej i pogarszającej się sytuacji ekonomicznej spółka zawiadywana przez pozwanego nie zawiesiła działalności w kluczowym dla sprawy okresie, a zatem pierwszym półroczu 2018r., lecz kontynuowała ją aż do początku 2019r. Sugeruje to zaś, że osiągała nie tylko straty ale także generowała przychody, zwłaszcza, jeżeli weźmie się pod uwagę, że zajmowała się transportem, od powoda kupiła paliwo i zatrudniała kierowcę ( ojca pozwanego – tak pozwany k. 61v. ).

Teza pozwanego, że naruszenie obowiązku złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości nie wpłynęło na stopnień zaspokojenia powoda, nie była zatem oczywista.

Pamiętać zaś trzeba, że na gruncie art. 299 § 1 i 2 k.s.h. domniemywa się, że przesłanki odpowiedzialności członka zarządu są spełnione. Wysiłek aby udowodnić, że wystąpiły okoliczności zwalniające z odpowiedzialności, powinien podjąć pozwany.

Treść podnoszonego zarzutu nakazywała natomiast ujawnienie całokształtu sytuacji spółki, w tym rozmiarów prowadzonej działalności, liczby kontrahentów i wierzycieli, zakresu świadczonych usług, rentowności podejmowanych działań i ich udokumentowania. Tylko w takim kontekście można by było zasadnie mówić o braku widoków na zaspokojenie powoda gdyby wniosek o ogłoszenie upadłości wpłynął do sądu w wymaganym czasie. W przeciwnym razie w grę wchodzi czysta spekulacja, która, co oczywiste, nie jest dowodem.

4. W konsekwencji Sąd uwzględnił powództwo na podstawie art. 299 § 1 k.s.h. i 481 § 1 k.c.

5. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 w związku z art. 99 k.p.c.

6. Na podstawie art. 113 ustawy z dnia 8 lipca 2005r.o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( tekst j. Dz. U. z 2020r., poz. 755 ze zm. ) Sąd nakazał pobrać od pozwanego 3.034,60zł tytułem zwrotu nieopłaconych wydatków związanych z przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłego, których nie pokryła zaliczka.