Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:	SSR Ryszard Kołodziejski
Protokolant:	stażysta Jowita Stafiej

po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2018 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. B.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3791,13 zł (trzy tysiące siedemset dziewięćdziesiąt jeden złotych trzynaście groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 1600/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 18 kwietnia 2017 r., powód J. B. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) kwoty 10 100 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 6 lutego 2017 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu, powód twierdził m.in., że na podstawie umowy cesji z dnia 1 marca 2017 roku przysługuje mu wierzytelność wobec pozwanego. Wierzytelność przysługująca powodowi wynika ze zdarzenia drogowego z dnia 4 stycznia 2017 r., w którym uszkodzeniu uległ samochód S. nr rej. (...), stanowiący własność K. T. (1). Na etapie postępowania likwidacyjnego pozwany uznał swoją odpowiedzialność za zdarzenie drogowe i wypłacił poszkodowanemu K. T. (1) kwotę 4 532,92 zł netto tytułem odszkodowania. W ocenie powoda wypłacona poszkodowanemu kwota jest rażąco zaniżona i niewystarczająca do pokrycia uzasadnionych kosztów naprawy. Zgodnie z przeprowadzoną kalkulacją do zapłaty pozostaje jeszcze kwota 15 199,26 zł, z czego kwoty 10 100 zł dochodzi niniejszym pozwem.

Sąd Rejonowy w Toruniu w Wydziale V Gospodarczym wydał dnia 6 czerwca 2017 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, wniesionym, pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

Pozwany wskazał, że kwestionuje żądanie pozwu co do wysokości. Koszty naprawy pojazdu nie przenosiły wypłaconej kwoty 4 532,94 zł. Powód nie przedstawił żądanych faktur naprawy, nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Wskazał, że obowiązkiem pozwanego jest minimalizowanie szkody.

W odpowiedzi na sprzeciw, powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko. Wskazał, że dla ustalenia szkody co do wysokości, nie ma znaczenia czy poszkodowany takie koszty rzeczywiście poniósł, poniesie i czy rzeczywiście przeprowadzi wszystkie potrzebne naprawy, czy też dokona napraw niezbędnych, godząc się na spadek wartości pojazdu.

Sąd ustalił co następuje

W dniu 4 stycznia 2017 r. pojazd K. S. nr rej. (...) wskutek kolizji drogowej uległ uszkodzeniu. Sprawcą zdarzenia był kierowca, który posiadał ubezpieczenie OC w pozwanym Towarzystwie (...) w W.. W dniu 30 stycznia 2017 r. pozwany wypłacił K. T. (1) kwotę 4 532, 94 zł tytułem odszkodowania za uszkodzenie pojazdu. W dniu 1 marca 2017 r. K. T. (1) i powód J. B. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) zawarli umowę cesji wierzytelności wynikającej z szkody komunikacyjnej w pojeździe S. nr rej. (...) z dnia 4 stycznia 2017 r.

/Bezsporne/

Gdyby pojazd naprawiany był poprzez wymianę części, z zastosowaniem cen nowych, oryginalnych części, wówczas koszt naprawy pojazdu wynosiłby 19 443,06 zł netto. Uszkodzony samochód naprawiony był jednak przez K. T. (1) we własnym warsztacie samochodowym w B. we własnym zakresie. Pewne uszkodzone części pojazdu poszkodowany, dzięki posiadanym umiejętnościom, naprawił osobiście, nie decydując się na ich wymianę. Kwota pieniędzy wypłaconych przez pozwane towarzystwo ubezpieczeń poszkodowanemu, była wystarczająca dla naprawienia szkody w pojeździe. Wskutek naprawy pojazd został doprowadzony do pełnej sprawności.

/ dowód: zeznania świadka K. T. (2) k. 87v., opinia biegłego z dziedziny techniki samochodowej S. D. (1) k. 99- 101, opinia uzupełniająca biegłego S. D. (2) k. 117/

Sąd zważył, co następuje

Przedstawiony wyżej stan faktyczny ustalony został na podstawie dowodów, w szczególności z pisemnej i uzupełniającej opinii sądowej biegłego sądowego S. D. (1). Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów w całości, gdyż nie budziły one wątpliwości co do swojej prawdziwości, a żadna ze stron ich nie zakwestionowała.

Oceniając twierdzenia stron, Sąd miał na uwadze brzmienie art. 229 kpc i art. 230 kpc. W myśl art. 229 kpc nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną. “Fakty przyznane”, w rozumieniu art. 229 kpc, to fakty podane przez jedną stronę i potwierdzone jako zgodne z prawdą przez stronę przeciwną w drodze wyraźnego oświadczenia złożonego w toku postępowania. Jako, że okoliczności przyznane przez strony nie budziły wątpliwości, sąd był związany ich przyznaniem. Strona pozwana nie kwestionowała przebiegu zdarzenia, sprawcy szkody, swojej odpowiedzialności co do zasady.

Spór między stronami ogniskował się w okół ustalenia wysokości szkody. Powód twierdził, że wypłacona przez pozwanego kwota była niewystarczająco do pokrycia uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu. Na poparcie swoich twierdzeń przedstawił kalkulację szkody. Pozwany natomiast wskazał, że wypłacona kwota była wystarczającą restytucją, odwołując się w tym zakresie do zeznań świadka - poszkodowanego.

Sąd uznał za wiarygodną opinię biegłego sądowego S. D. (1), bowiem była ona logiczna i spójna, a ponadto opinia ta nie wykraczała poza zakres tezy dowodowej, sformułowanej przez Sąd Rejonowy w postanowieniu o dopuszczeniu dowodu. W uzupełnieniu swojej opinii do protokołu rozprawy z dnia 13 czerwca 2018 r. biegły uwzględnił nieznane dotąd okoliczności, wynikające z zeznań świadka K. T. (1). Biegły, po uwzględnieniu opisanych przez świadka napraw przeprowadzonych w pojeździe, w sposób stanowczy stwierdził, że koszt naprawy pojazdu w realiach sprawy mógł zamknąć się w kwocie 4 532,92 zł netto, tj kwocie wypłaconej przez pozwane towarzystwo ubezpieczeń poszkodowanemu. W ocenie Sądu uzupełniająca opinia biegłego jest w pełni wiarygodna a dodatkowo uwzględnia całokształt okoliczności sprawy, w szczególności okoliczności ujawnione w toku postępowania dowodowego na rozprawie.

Sąd uwzględnił w pełni zeznania świadka K. T. (1) (k. 87v.) - właściciela pojazdu, który wskutek zdarzenia uległ uszkodzeniu. Świadek w sposób stanowczy wskazał, że świadczenie wypłacone przez ubezpieczyciela pokryło koszt naprawy jego pojazdu. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań tego świadka.

Dla porządku wiec należy jedynie zaznaczyć, że konsekwencją zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zgodnie z treścią art. 822 § 1 kpc jest zobowiązanie do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Źródłem odpowiedzialności pozwanego towarzystwa ubezpieczeń jest, więc umowa ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, którą ubezpieczyciel zawarł ze sprawcą kolizji oraz powstanie zdarzenia objętego ubezpieczonym ryzykiem. Kwestia ta, jak już wskazano, nie była sporna w niniejszej sprawie. Źródłem odpowiedzialności odszkodowawczej sprawcy kolizji drogowej, antycypującym obowiązek wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela jest natomiast art. 436 § 2 kc, który przewiduje odpowiedzialność na zasadzie winy samoistnych posiadaczy pojazdów mechanicznych, które się zderzyły, a więc odsyła do dyspozycji art. 415 kc, przewidującego odpowiedzialność deliktową za szkody będące następstwem zawinionego działania lub zaniechania osoby odpowiedzialnej. Do przesłanek odpowiedzialności deliktowej należą: zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.). I tak w myśl art. 361 § 2 w granicach normalnych następstw działania lub zaniechania, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Ustalenie wysokości szkody podlegającej reparycji dokonuje się poprzez zastosowanie metody dyferencyjnej (różnicy), polegającej na porównaniu stanu majątkowego poszkodowanego istniejącego przed zdarzeniem wyrządzającym szkodę oraz tego stanu majątkowego, który powstał wskutek owego zdarzenia (K. Zagrobelny [w:] Kodeks cywilny. Komentarz pod red. E. Gniewka i P. Machnikowskiego C.H. Beck 7 wydanie str. 654). Na dłużniku ciąży w związku z tym powinność zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw (uszczerbku majątkowego), niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Procesową realizacji w/w normy jest art. 232 k.p.c., w myśl którego na stronie spoczywa obowiązek wskazywania dowodów potrzebnych dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku aktywności w sferze wniosków dowodowych. Strona , która nie udowodni przytoczonych twierdzeń musi liczyć się z określonymi konsekwencjami.

W toku postępowania dowodowego, pozwany skutecznie obalił twierdzenie powoda jakoby wysokość celowych i ekonomicznie uzasadnionych wydatków na naprawę pojazdu (do stanu pełnej sprawności) wykraczała ponad uznaną w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 4 532,92 zł netto. Należy podkreślić, że pozwany nie ograniczył się w tym zakresie tylko do biernego kwestionowania twierdzeń powoda, lecz przedstawił odpowiednie dowody. Twierdzenia pozwanego potwierdzały bowiem zeznania świadka - poszkodowanego K. T. (1). Świadek zeznał, iż przeprowadził w pojeździe naprawę, wskutek której pojazd uzyskał pełną sprawność. Biegły na rozprawie w dniu 13 czerwca 2018 r. (k. 117), po zapoznaniu się z przywołanymi zeznaniami potwierdził powyższe zapatrywanie, modyfikując wnioski swojej opinii pisemnej. W toku postępowania dowodowego powód nie podjął żadnej aktywności, mającej na celu obalenie faktów, wynikających z wiarygodnych dowodów.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazywał, że celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, pozwalające na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw zdarzenia drogowego z dnia 4 stycznia 2017 r. nie przekraczały kwoty 4 532,94 zł. Kwota ta w całości zrekompensowała powstały wskutek zdarzenia uszczerbek w majątku poszkodowanego. Należy podkreślić, że restytucja nie może przekraczać zakresu szkody i prowadzić do nieuzasadnionego wzbogacenia wierzyciela. W tej sytuacji, przyznanie odszkodowania wyższego, wyliczonego w sposób abstrakcyjny przez program komputerowy, oderwany od realiów konkretnej sprawy, naruszałoby ograniczenie wynikające z art. 824 ¹ § 1 kc, zgodnie z którym odszkodowanie nie może przekraczać poniesionej szkody. Domaganie się przez powoda wyższego odszkodowania nie znajdowało podstaw w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Uwzględnienie powództwa stanowiłoby w istocie wykroczenie poza pojęcie straty w rozumieniu art. 361 § 2 kc. Mając na uwadze powyższe, Sąd w pkt I wyroku oddalił powództwo.

W zakresie kosztów Sąd postanowił na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc , art. 99 kpc w myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu i całością kosztów procesu obciążył powoda na rzecz pozwanego. Na kwotę 3 791,13 zł kosztów złożyły się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3 600,00 zł, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 34 zł, kwota 157,13 zł z tytułu przejazdu do Sądu świadka (wypłacona świadkowi z uiszczonej przez pozwanego zaliczki). Ponadto w zakresie kosztów procesu, obciążających powoda, mieściła się kwota 1 298,03 zł, uiszczona przez powoda w toku postępowania, w ramach zaliczki.