Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:	SSR Stella Czołgowska
Protokolant:	St.sekr.sąd. Monika Jabłonecka

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2019 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka z o.o. w M.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz (...) Spółka z o.o. w M. kwotę 3 013,50 zł (trzy tysiące trzynaście złotych pięćdziesiąt groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 listopada 2017 r. do dnia zapłaty;

II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 068 zł (jeden tysiąc sześćdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 1395/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 listopada 2018 r. złożonym do Sądu Rejonowego w Bydgoszczy powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 3 013,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 listopada 2017 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż na podstawie zlecenia naprawy z dnia 2 października 2017 r. świadczył usługi naprawcze pojazdu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W dniu 25 października 2017 r. powód wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT (...) na kwotę 4 391,10 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego, który odpowiadał parametrom pojazdu uszkodzonego znajdującego się w naprawie. Powód nadmienił, iż pozwany wypłacił na jego rzecz odszkodowanie w kwocie 1 377,60 zł. Następnie powód wezwał pozwanego do dobrowolnej wpłaty kwoty 3 013,50 zł, jednak pozwany odmówił zaspokojenia roszczenia.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy wydał w dniu 31 stycznia 2019 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodny z żądaniem pozwu.

Pozwany Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w ustawowym terminie złożył sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany potwierdził, że prowadził postępowanie likwidacyjne szkody powstałej na skutek zdarzenia drogowego z dnia 29 września 2017 r. oraz wypłacił odszkodowanie w wysokości 1 377,60 zł. Strona pozwana podniosła brak właściwości Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z uwagi na miejsce zamieszkania poszkodowanych. W ocenie pozwanego powód nie ma w sprawie legitymacji procesowej czynnej, bowiem poszkodowani nie przenieśli skutecznie wierzytelności na powoda z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Ponadto pozwany wskazał, iż w momencie zawarcia umowy przelewu wierzytelności poszkodowanej nie przysługiwała żadna wierzytelność, a dopiero przez rzeczywiste poniesienie kosztów najmu mogłaby powstać wierzytelność odszkodowawcza względem wierzyciela. Pozwany zakwestionował również okres najmu pojazdu ponad 16 dni, za które przyznał odszkodowanie, wskazując, iż powód nie wykazał, by okres najmu był konieczny przez 21 dni. Strona pozwana zanegowała również wysokość stawki najmu powyżej kwoty 70 zł netto za dobę jako nieuzasadnione zwiększenie przez poszkodowaną wysokości szkody. Pozwany wskazał, iż w piśmie z dnia 29 września 2017 r. skierowanym do S. S. (zgłaszającego szkodę) zadeklarował gotowość zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, przesyłając jednocześnie informację o wysokości obowiązujących stawek. W ocenie strony pozwanej stawka dobowa najmu w wysokości 209,10 zł brutto była zawyżona i pozwany nie ma obowiązku refundowania kosztów najmu pojazdu zastępczego powyżej kwoty 86,10 zł brutto za dobę.

Postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2019 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Toruniu.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz wskazał, iż strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego nie kwestionowała nigdy legitymacji procesowej powoda, wypłacając bezsporną kwotę roszczenia. Ponadto powód podniósł, iż poszkodowany nie ma obowiązku szukania najtańszego sposobu naprawienia szkody i może wybrać podmiot, z którym zawrze umowę najmu pojazdu zastępczego. W ocenie powoda pozwany nie przedstawił dowodów na poparcie podnoszonych argumentów dotyczących wysokości stawki czynszu najmu i wskazania, że nie odpowiada ona stawkom rynkowym za najem pojazdu tego typu na rynku lokalnym i jest stawką zawyżoną.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 29 września 2017 roku miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego doszło do uszkodzenia pojazdu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiącego własność E. S. i J. S.. Sprawca szkody posiadał zawartą z Towarzystwem (...) S.A. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

(okoliczności bezsporne)

Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi w dniu 29 września 2017 r. przez S. S. i zarejestrowana pod numerem 115- (...). S. S. uzupełnił druk zgłoszenia szkody w dniu 30 września 2017 r.

W piśmie z dnia 29 września 2017 r. Towarzystwo (...) S.A. w W. skierowanym do S. S. drogą mailową wskazało, iż deklaruje gotowość zorganizowania usługi najmu pojazdu zastępczego za dzienną stawkę najmu uzależnioną od jego klasy. W przypadku zainteresowania ofertą ubezpieczyciela poszkodowany miał poinformować go mailowo lub telefonicznie na wskazany numer telefonu.

(dowód: wydruk pisma z dnia 29 września 2017 r., k. 38-38v; zrzuty ekranu z programu komputerowego (...), k. 39-41; druk zgłoszenia szkody, k. 79v-80)

Poszkodowani E. S. i J. S. zlecili w dniu 2 października 2017 r. naprawę uszkodzonego pojazdu (...) Sp. z o.o. w M.. Jednocześnie poszkodowani scedowali na rzecz powoda prawo do odszkodowania od ubezpieczyciela, jako należne (...) Sp. z o.o. wynagrodzenie za wykonaną naprawę.

(dowód: zlecenie wykonania naprawy z dnia 2 października 2017 r., k. 22)

W dniu 2 października 2017 r. J. S. zawarł z (...) Sp. z o.o. umowę najmu samochodu marki S. (...). W dniu 25 października 2017 r. (...) Sp. z o.o. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 4 391 zł brutto z tytułu najmu pojazdu zastępczego przez 21 dni po stawce 209,10 zł brutto za dobę.

(dowód: faktura VAT nr (...), k. 19; umowa najmu samochodu do zlecenia naprawy, k. 21)

Poszkodowani korzystali z pojazdu zastępczego w okresie 21 dni, tj. w czasie naprawy uszkodzonego pojazdu. W dniu 12 października 2017 r. warsztat naprawczy zgłosił ubezpieczycielowi dodatkowe uszkodzenie prawego reflektora. Ubezpieczyciel przesłał warsztatowi nowy kosztorys naprawy w dniu 17 października 2017 r. W dniu 24 października przeprowadzono badania techniczne pojazdu, który tego samego dnia został wydany właścicielom.

(dowód: zeznania świadka P. N., k. 187-187v; wiadomość e-mail z dnia 12 października 2017 r., k. 114-115; kalkulacja naprawy z dnia 12 października 2017 r., k. 118-121; kalkulacja z dnia 17 października 2017 r., k. 131-131v; pismo z dnia 17 października 2017 r., k. 132; zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu, k. 143-143v)

Decyzją z dnia 17 grudnia 2017 r. Towarzystwo (...) S.A. w W. przyznało odszkodowanie w kwocie 1 377,60 zł z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego w okresie 16 dni, weryfikując stawkę najmu do poziomu 70 zł netto. Powyższa kwota została przekazana na rachunek bankowy powoda w dniu 18 grudnia 2017 r.

(dowód: decyzja o przyznaniu odszkodowania z dnia 17 grudnia 2017 r., k. 157-158; potwierdzenie realizacji przelewu, k. 20)

Pismami datowanymi na dzień 10 lipca 2018 r. i 4 września 2018 r. pełnomocnik powoda wezwał ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 3 013,50 zł.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 4 września 2018 r. wraz z wydrukiem książki nadawczej z dnia 5 września 2018 r., k. 15-16; wezwanie do zapłaty z dnia 10 lipca 2018 r. wraz z wydrukiem książki nadawczej z dnia 11 lipca 2018 r., k. 17-18)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony postępowania oraz w oparciu o zeznania świadka P. N..

Autentyczność dowodów z dokumentów nie była kwestionowana przez strony w toku postępowania, wobec czego również Sąd nie znalazł podstaw do ich zanegowania.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka P. N., uznając je za wiarygodne, szczere, logiczne i spójne zarówno wewnętrznie, jak i z pozostałym materiałem dowodowym. Świadek zeznał, iż w czasie naprawy uszkodzonego pojazdu poszkodowani korzystali z pojazdu zastępczego od powoda. Świadek przedstawił również szczegółowo cały proces naprawy pojazdu praktykę warsztatu naprawczego na zasadach ustalonych z ubezpieczycielem.

W niniejszej sprawie stan faktyczny pozostawał w przeważającej mierze bezsporny. Pozwany nie kwestionował okoliczności zdarzenia komunikacyjnego z dnia 29 września 2017 roku ani samej konieczności najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanych. Ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłacił odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Strona pozwana podniosła jednak zarzut braku legitymacji czynnej powoda, wskazując, iż nie doszło do przelewu wierzytelności względem ubezpieczyciela. Ponadto pozwany zakwestionował zasadny czas najmu pojazdu zastępczego oraz dzienną stawkę najmu, podnosząc, iż poszkodowani nie skorzystali z propozycji najmu oferowanej przez ubezpieczyciela.

Przechodząc do rozważań prawnych należy wskazać, że zgodnie z art. 822 § 1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Przepisy kodeksu cywilnego (art. 361-363 k.c.) precyzują, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W sytuacji gdy poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Ponadto w myśl art. 19 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 2060 ze zm.) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Jak stanowi art. 34 wyżej wskazanej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

W uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 17 listopada 2011 r. ( III CZP 5/11 OSNC 2012, Nr 3, poz. 28) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego, niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej, obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. W uzasadnieniu uchwały wskazano, że nie wszystkie wydatki, pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym, mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i 826 § 1 k.c.). Na dłużniku ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Sąd Najwyższy zauważył, iż nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela, co mogłoby prowadzić do wzrostu składek ubezpieczeniowych. Za celowe i ekonomicznie uzasadnione mogą być – co do zasady – uznane wydatki poniesione na najęcie pojazdu zastępczego tego samego typu co uszkodzony i na czas niezbędny do naprawy albo zakupu nowego pojazdu. Pogląd ten Sąd Rejonowy w całości podziela.

Ponadto zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 r. ( III CZP 20/17, LEX nr 2340475) wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. Sąd Najwyższy w przytoczonej uchwale stwierdził, że nie mogą być uznane za celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, które nie są konieczne do wyeliminowania negatywnego następstwa majątkowego w postaci utraty możliwości korzystania z uszkodzonego (zniszczonego) pojazdu, gdyż następstwo to może być wyeliminowane - bez uszczerbku dla godnych ochrony interesów poszkodowanego - w inny, mniej uciążliwy dla dłużnika sposób. Jeżeli zatem ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te - w zakresie nadwyżki - będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za "celowe i ekonomicznie uzasadnione". W tym kontekście istotne znaczenie ma nie tylko równorzędność samego pojazdu, ale także dodatkowych warunków umowy, takich jak np. czas i miejsce udostępnienia oraz zwrotu pojazdu zastępczego czy też obowiązek wpłaty kaucji. Jeżeli istotne warunki wynajmu proponowanego przez ubezpieczyciela (we współpracy z przedsiębiorcą wynajmującym pojazdy) czynią zadość potrzebie ochrony uzasadnionych potrzeb poszkodowanego, nie ma podstaw, by obciążać osoby zobowiązane do naprawienia szkody wyższymi kosztami związanymi ze skorzystaniem przez poszkodowanego z droższej oferty.

Po analizie materiału dowodowego Sąd uznał, iż niniejsze powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Należy wskazać, iż pozwany Towarzystwo (...) S.A. w W. posiadał zawartą ze sprawcą wypadku komunikacyjnego z dnia 29 września 2017 r. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych i z tego tytułu był on odpowiedzialny za szkodę poniesioną przez poszkodowanych, która obejmuje również uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu strony pozwanej, iż poszkodowani nie przenieśli skutecznie wierzytelności na powoda, bowiem w momencie przelewu nie przysługiwała im jeszcze żadna wierzytelność, Sąd uznał, iż pozostaje on bezzasadny. W ocenie pozwanego dopiero poprzez rzeczywiste poniesienie przez poszkodowanych kosztów najmu mogłaby powstać wierzytelność odszkodowawcza względem ubezpieczyciela, a przelew nie mógłby służyć zapłacie kosztów najmu. Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wskazać należy, iż zapłata za najem pojazdu zastępczego nie musiała nastąpić w formie gotówkowej, bowiem cesja wierzytelności jest ekwiwalentną formą rozliczenia, co oznacza, iż stanowi formę zapłaty ( zob. wyrok Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 23 maja 2019 r., VI Ga 41/19). Zatem wbrew twierdzeniom pozwanego, po stronie poszkodowanego powstała wierzytelność o zapłatę odszkodowania, która mogła być przedmiotem skutecznego przelewu wierzytelności. Warto wskazać, iż w praktyce handlowej przedsiębiorców zajmujących się m.in. wynajem samochodów zastępczych czy usługami holowania, zapłata często następuje w formie przelewu wierzytelności. Taka sytuacja miała miejsce również w niniejszej sprawie. Mamy więc do czynienia z przelewem w celu zapłaty ( cessio solutionis causa). Dzięki temu powód mógł dochodzić zapłaty odszkodowania, czy też pozostałej jego części bezpośrednio od ubezpieczyciela. W tym miejscu warto zaznaczyć, że pozwany w toku postępowania likwidacyjnego nie kwestionował dokumentów potwierdzających cesję wierzytelności oraz przyjął swoją odpowiedzialność za szkodę co do zasady i wypłacił bezsporną część odszkodowania.

Odnosząc się zaś do wysokości stawki najmu pojazdu zastępczego, Sąd uznał, że stawka zastosowana przez powoda była uzasadniona. Pozwany wskazywał, iż złożył poszkodowanemu propozycję najmu pojazdu zastępczego za stawkę 70 zł netto (86,10 zł brutto) za dobę najmu, przesyłając w dniu 29 września 2017 r. wiadomość e-mail na adres S. S. (zgłaszającego szkodę). Celem potwierdzenia powyższej okoliczności pozwany przedłożył wydruk pisma z dnia 29 września 2017 r. oraz wydruki zrzutów ekranu z programu komputerowego. Jednakże w ocenie Sądu pozwany w żaden sposób nie wykazał, aby wiadomość z dnia 29 września 2017 r. faktycznie dotarła do S. S.. Nie jest przy tym wiadomym, czy poszkodowani posiadali informację o możliwości zorganizowania pojazdu zastępczego przez ubezpieczyciela ani ewentualnie w jakiej dacie to nastąpiło. Podkreślić również należy, że strona pozwana nie złożyła wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z zeznań poszkodowanych czy zgłaszającego szkodę. W tej sytuacji Sąd uznał, iż poszkodowani w żaden sposób nie przyczynili się do powstania szkody, czy też zwiększenia jej rozmiaru. Nic nie stało na przeszkodzie, by skorzystali z oferty najmu pojazdu zastępczego zaproponowanej przez powoda. Warto również zwrócić uwagę, iż ubezpieczyciel ,,zaproponował” wynajem pojazdu zastępczego po stawce 70 zł netto za dobę (dla pojazdu klasy B) i po takiej stawce wypłacił odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Tymczasem z zeznań świadka P. N. wynika, iż uszkodzony pojazd marki S. (...) należy do klasy pojazdów (...), a poszkodowani korzystali z pojazdu zastępczego należącego do tej samej klasy pojazdu co uszkodzony.

Nadto strona pozwana nie wykazała w żaden sposób, aby stawka określona przez (...) Sp. z o.o. była zawyżona. Pozwany ograniczył się jedynie do ogólnego wskazania o niewłaściwej wysokości stawki zastosowanej w niniejszej sprawie, nie przedkładając żadnych dowodów dla wykazania swoich twierdzeń. Natomiast z zeznań świadka P. N. wynika, iż powód stosuje stawki uśrednione na rynku (...), a wynajmowane pojazdy zastępcze są w pełni ubezpieczone, nie mają limitu kilometrów ani ograniczeń co do wyjazdów. Wskazać należy, że gdyby cena wynajęcia pojazdu była rażąco wyższa niż na danym rynku, to ubezpieczonemu można by zarzucić nielojalne postępowanie, skutkujące zwiększeniem rozmiarów szkody. Okoliczność ta powinna być jednak udowodniona przez pozwanego, gdyż to on z tego faktu wywodzi skutki prawne. Same twierdzenia strony nie stanowią przy tym dowodu. Skoro strona pozwana twierdziła, że stawka w wysokości 170 zł netto za dobę była zawyżona, to właśnie ona powinna wystąpić z inicjatywą dowodową w tym zakresie. Kwestia zawyżenia kosztów najmu pojazdu nie została więc udowodniona przez pozwanego zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu. Tym samym Sąd uznał za zasadną stawkę najmu pojazdu zastępczego zastosowaną przez powoda, tj. 170 zł netto.

Rozstrzygając natomiast kwestię zasadnego czasu najmu pojazdu zastępczego, Sąd uznał, iż najem pojazdu w okresie 21 dni jest okresem uzasadnionym i pozostającym w normalnym związku przyczynowym ze szkodą. Z materiału dowodowego zarówno w postaci dokumentów, jak i zeznań świadka P. N. wynika, iż poszkodowani korzystali z pojazdu zastępczego w okresie naprawy uszkodzonego pojazdu, tj. przez 21 dni. Poszkodowani zlecili naprawę w dniu 2 października 2017 r., zaś pojazd marki S. (...) został im zwrócony po przeprowadzonym badaniu technicznym w dniu 24 października 2017 r. Strona pozwana zakwestionował okres najmu ponad 16 dni, a w decyzji o przyznaniu odszkodowania z dnia wskazano, iż na cały okres najmu składały się: 3 dni (od dnia rozpoczęcia najmu do wysłania kalkulacji), 2 dni na zgłoszenie dodatku, 4 dni oczekiwania na akceptację dodatku, 4 dni technologicznego czasu naprawy, 2 dni wolne od pracy oraz 1 dzień organizacyjny. Należy mieć na względzie, iż w dniu 12 października 2017 r. zgłoszono dodatkowe uszkodzenie reflektora, zaś ubezpieczyciel zaakceptował dodatek w dniu 17 października 2017 r. Tego samego dnia część została zamówiona przez warsztat i wymieniona w dniu 23 października 2017 r. po jej otrzymaniu. W dniu 24 października 2017 r. pojazd został poddany badaniom technicznym i wydany właścicielom. W świetle powyższych okoliczności wykazanych przez stronę powodową Sąd uznał, iż okres naprawy uszkodzonego pojazdu wynoszący 21 dni, który obejmował czas szeroko rozumianej naprawy (a więc nie tylko naprawy technicznej, ale również konieczność zgłoszenia wymiany części, oczekiwanie na akceptację, ich zamówienie i oczekiwanie na część) był celowy i ekonomicznie uzasadniony. Strona pozwana w żaden sposób nie wykazała, iż naprawa pojazdu powinna zakończyć się wcześniej, ograniczając się jedynie do ogólnego zakwestionowania okresu najmu. Ponadto pozwany nie złożył w tym zakresie żadnych wniosków dowodowych. W konsekwencji Sąd uznał za uzasadniony czas naprawy, a w ślad za tym uzasadniony okres najmu w wymiarze 21 dni.

Podsumowując powyższe rozważania, należy wskazać, iż powództwo okazało się zasadne w całości. W związku z tym Sąd na podstawie art. 19 ust. 1, art. 34 ust. 1, art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 822 § 1 k.c. i art. 361 i art. 362 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 013,50 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 listopada 2017 roku do dnia zapłaty.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek wydano w oparciu o art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. z 14 ust. 1 ustawy dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Przepis art. 481 § 1 k.c. stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei art. 14 ust. 1 ustawy dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wskazuje, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W niniejszej sprawie zgłoszenie szkody nastąpiło w dniu 29 września 2017 r. Tym samym Sąd uznał za zasadne zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie zgodnie z żądaniem pozwu, mając na uwadze, że strona pozwana nie zakwestionowała roszczenia odsetkowego.

W punkcie II sentencji wyroku orzeczono o kosztach procesu zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 068 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na koszty te składała się opłata sądowa od pozwu w kwocie 151 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego powoda w kwocie 900 zł (zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych /t.jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 265/).