Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2024r.

Sąd Rejonowy w Toruniu – V Wydział Gospodarczy

w składzie SSR Maciej J. Naworski

po rozpoznaniu

dnia 25 października 2024r. w T.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy

z powództwa (...) sp. z o.o. w G. – D. ( KRS (...) )

przeciwko F. S. (1) ( NIP (...) ) i G. S. ( pesel (...) )

o zapłatę

1.  utrzymuje w mocy w całości nakaz zapłaty wydany przez referendarza w Sądzie Rejonowy w Toruniu dnia 5 marca 2024r. pod sygnaturą VGNc 533/24,

2.  ustala, że zasądzone nakazem odsetki umowne nie mogą przekraczać maksymalnych odsetek za opóźnienie,

3.  ustala, że odpowiedzialność pozwanego G. S. jest ograniczona do majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską w związku małżeńskim z pozwanym F. S. (2),

4.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda dalszą kwotę 1.200zł ( tysiąc dwieście złotych ) z odsetkami w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VGC 1328/24

UZASADNIENIE

(...) sp. z o.o. w G. – D. żądała solidarnie od G. (...) 30.680,92zł ceny i skapitalizowanych odsetek; sprzedała im bowiem środki do produkcji rolnej, a pozwani jej nie zapłacili, chociaż uznali dług ( k. 3 – 6 ).

(...)wniosła o oddalenie powództwa, ponieważ nie kupowała nic od powódki, nie uznała długu a co najwyżej, wyraziła zgodę na zakupy swojemu mężowi; F. S. (1) także wnosił o oddalenie powództwa, jednak nie podniósł żadnych argumentów przeciwko roszczeniu wnosząc jedynie o skierowanie sprawy do postępowania mediacyjnego ( k. 61a ).

Sąd ustalił co następuje:

W 2022r. F. S. (1) kupował od (...) sp. z o.o. środki produkcji rolniczej.

Bezsporne.

W 2022r. F. S. (1) uznał względem (...) sp. z o.o. dług z tytułu zawartych umów do kwoty 59.159,08zł i zawarł z nią ugodę, w której jego zobowiązanie zostało podzielone na raty płatne do kwietnia 2023r.

Bezsporne ( ugoda, k. 39 ).

(...)jest żoną F. S. (1).

Bezsporne.

(...) podpisała ugodę zawartą przez F. S. (1) z (...) sp. z o.o. jako jego „współmałżonka”.

Bezsporne.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

1. Stan faktyczny był bezsporny wobec czego Sąd oparł się na zgodnych oświadczeniach stron; dokumenty nie rodziły przy tym wątpliwości i nie były kwestionowane.

2. W tym miejscu należy poczynić następujące uwagi ogólne.

Po pierwsze, proces cywilny jest de lege lata kontradyktoryjny i obowiązuje w nim zasada prawdy formalnej.

Po drugie, ciężar dowodu faktów istotnych dla rozstrzygnięcia spoczywa na stronie, która wywodzi z nich skutki prawne ( ei incumbit probatio qui dicit – art. 6 k.c. ).

Po trzecie, przez umowę ugody strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać ( art. 917 k.c. ).

Po czwarte wreszcie, małżonek odpowiada majątkiem wspólnym za zobowiązania zaciągnięte za jego zgodą przez drugiego małżonka ( art. 41 § 1 k.r. i o. ),

3. Powództwo było oczywiście uzasadnione w stosunku do F. S. (1). Nie zakwestionował bowiem roszczenia i wnosił tylko o skierowanie sprawy do postę-powania mediacyjnego. Mediacja nie jest jednak obowiązkowa a wola zawarcia ugody nie skutkuje odroczeniem terminu spełnienia świadczenia.

4. Żądanie było usprawiedliwione także w stosunku do G. S..

Wyraziła bowiem zgodę na zaciągniecie zobowiązania przez męża i w rezultacie ponosi za nie odpowiedzialność. Sąd meriti stoi przy tym na stanowisku, że zgoda małżonka na gruncie art. 41 § 1 k.r. i o. może być wyrażona także ex post i przybrać formę potwierdzenia. Przemawia za tym wykładnia a fortiori powołanego unormowania i względy systemowe. Otóż, skoro ustawodawca dopuszcza w art. 37 § 2 k.r. i o. potwierdzenie wyszczególnionych w art. 37 § 1 k.r. i o. czynności prawnych dokonanych przez jednego z małżonków bez zgody drugiego nadając im charakter negotiorum caludicans, tym bardziej możliwe jest potwierdzenie w sytuacji, w której w grę nie wchodzi nieważność czy-nności prawnej a jedynie określenie zakresu odpowiedzialności za wynikające z niej zobowiązanie. Wniosek ten znajduje dalsze usprawiedliwienie w treści art. 63 § 1 zd. 1 k.c. ( Na ten temat sporu co do terminu wyrażenia zgody zob. np.: A. Lutkiewicz – Rucińska [w:] Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz pod red. H. Doleckiego i T. Skołowskiego, Warszawa 2013, s. 255 – 256 i zebrane przez autorkę opinie piśmiennictwa ).

Nawet jednak gdyby per inconcessum bronić odmiennego zapatrywania, nie zmiana to rozstrzygnięcia.

Strony umowy sprzedaży a zatem (...) sp. z o.o. zawarły bowiem

ugodę składając zgodnie oświadczenia woli o rozłożeniu ceny na raty w dokumencie zatytułowanym „uzgodnienie zapłaty”. Podpisała je zaś także G. S. jako „współmałżonka”. Tym samym zaakceptowała jego zobowiązanie, którego źródła należy upatrywać w ugodzie. Ponosi więc za nie odpowiedzialność.

Realizacja praw wierzyciela może natomiast polegać w takim wypadku na wytoczeniu powództwa, na co wskazuje użyte w art. 41 § 1 k.r. i o. słowo „żądanie”.

5. W konsekwencji Sąd uwzględnił żądanie w całości na podstawie art. 535 § 1 , art. 917 i art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 41 § 1 k.c. mając na względzie rozpoznanie sprawy w postępowaniu nakazowym.

6. Na zasadzie art. 481 § 1 ² k.c. Sąd zastrzegł, że odsetki umowne za opóźnienie nie mogą przekraczać maksymalnych.

Sąd zastrzegł też w stosunku do G. S. ograniczenie odpowiedzialności cum viribus patrimonii, zgodnie z art. 41 § 1 k.r. i o.

7. Wypada też odnotować, że z uwagi na treść art. 458 ⁵ § 1 oraz 247 k.p.c. i jednoznaczne brzmienie dokumentu pod tytułem „uzgodnienie zapłaty” powódka nie mogła prowadzić dowodów, że G. S. uznała dług względem niej. Ta okoliczność nie uzasadniała jednak oddalenia powództwa w stosunku do niej, ponieważ było uzasadnione w świetle przytoczonego przez powódkę stanu faktycznego ( niekwestionowane zawarcie przez F. S. (1) umowy sprzedaży i podpisanie przez oboje pozwanych wymienionego wyżej dokumentu ) i treści powołanego wielokrotnie art. 41 § 1 k.r. i o. Zasadne było jedynie zastrzeżenia ograniczenia odpowiedzialności pozwanej do majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską.

8. Sąd orzekł o kosztach w myśl art. 98 § 1 i 3 w związku z art. 99 i 98 § 1 ¹ k.p.c.

9. Sąd rozstrzygnął sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. Przeprowadzenie rozprawy nie było potrzebne a strony nie złożyły wniosków w trybie art. 148 ¹ § 3 k.p.c.