Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Stella Czołgowska
Protokolant:	St. sek. Monika Jabłonecka

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2019 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S. A. w G.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) S. A. w G. kwotę 3265,65 zł (trzy tysiące dwieście sześćdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt pięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 listopada 2017 r. do dnia zapłaty;

II oddala powództwo w pozostałej części;

III zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1936,02 zł (tysiąc dziewięćset trzydzieści sześć złotych dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 1292/19

UZASADNIENIE

Wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 19 listopada 2019 r.

Pozwem z dnia 26 września 2019 r. (data stempla pocztowego) powód (...) S.A. w G. wniósł o zasądzenie na jego rzecz kwoty 3.878,19 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 5 listopada 2017 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Uzasadniając swoje stanowisko, wskazał, że w związku z kolizją drogową, której sprawca posiadał zawartą z pozwanym umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, uszkodzeniu uległ pojazd marki A., na skutek czego koniecznym stało się wynajęcie pojazdu zastępczego przez poszkodowanego w zdarzeniu. Podmiot wynajmujący poszkodowanemu pojazd wystawił fakturę VAT na kwotę 5.206,59 zł brutto ze względu na najem pojazdu przez 17 dni. W drodze bezpośredniej likwidacji szkody (...) S.A. przyznał odszkodowanie w kwocie 1.328,40 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu. W związku z powyższym powód na mocy umowy cesji wierzytelności domaga się kwoty stanowiącej różnicę między kosztami najmu pojazdu a wypłaconym odszkodowaniem. (k.3-5)

Pozwany Towarzystwo (...) S.A. w W. złożył sprzeciw od nakazu zapłaty wydanego w dniu 5 marca 2019 roku w postępowaniu upominawczym w związku z czym ten utracił moc. Pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości oraz wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu swojego stanowiska podniósł zarzut braku legitymacji procesowej powoda. Wierzyciel pierwotny nie przelał skutecznie swojej wierzytelności albowiem nie poniósł rzeczywiście kosztów najmu pojazdu zastępczego, najem odbył się bezgotówkowo, poprzez podpisanie umowy cesji wierzytelności. (k.74-76)

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał powództwo w całości oraz odniósł się do zarzutu pozwanego wskazując, że orzecznictwo w tej sprawie już wypracowała wspólną linię, zgodnie z którą poszkodowany może skutecznie zbyć wierzytelność – bezgotówkowo. (k. 92-96)

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 22 maja 2017 roku miało miejsce zdarzenie w wyniku, którego uległ uszkodzeniu pojazd marki A. (...), rok produkcji 2001, należący do J. K. . Sprawcą szkody była osoba posiadającą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. Szkoda likwidowana była w drodze (...) (bezpośrednia likwidacja szkody) u innego ubezpieczyciela – (...) Spółka Akcyjna w W..

(w części bezsporne, nadto dowód: plik pdf „11_zgloszenie_szkody”, „16_notatka_z_policji”, „08_dowod_rejestracyjny”w aktach szkody na płycie CD – k. 85)

Oględziny uszkodzonego pojazdu miały miejsce w dniu 23 maja 2017 roku. W tym samym dniu został sporządzony kosztorys naprawy.

( dowód: plik pdf „05_kosztorys”, „20_zdjecia” w aktach szkody na płycie CD – k. 85)

W wyniku uszkodzeń w zdarzeniu z dnia 22 maja 2017 roku pojazd marki A. (...) wymagał naprawy i pozostawienia auta w zakładzie naprawczym. (...) do warsztatu zostało zdane w dniu 6 czerwca 2017 roku. 7 czerwca 2017 roku zamówiono części zamienne, które do zakładu dotarły w dniu 14 czerwca 2017 roku. Rozpoczęto naprawę w dniu 15 czerwca 2017 roku. Naprawę zakończono w dniu 21 czerwca 2017 roku, a pojazd wydano poszkodowanemu w dniu 22 czerwca 2017 roku.

( dowód: protokół naprawy pojazdu – k. 28, kalkulacja naprawy – k. 33,zmówienie klienta na części – k. 34)

W dniu 6 czerwca 2017 roku poszkodowany J. K., ze względu na brak auta i za tym możliwości dojazdów do pracy a także załatwiania spraw osobistych, zawarł umowę najmu pojazdu zastępczego z B. (...) sp. z o.o. Przedmiotem najmu był pojazd marki F. (...), stawka za dobę wynosiła 249 zł netto. Zwrot auta miał miejsce w dniu 22 czerwca 2017 roku. Najem łącznie trwał 17 dni. Wynajmujący wystawił poszkodowanemu fakturę VAT za najem pojazdu na kwotę 5.206,59 zł

( dowód: umowa najmu pojazdu zastępczego – k. 35, ogólne warunki najmu samochodu – k. 36, protokół zdawczo odbiorczy – k. 38, faktura VAT – k. 41, oświadczenie J. K. –k. 40, cennik – k. 39)

W tym samym dniu co umowę najmu pojazdu zastępczego tj. w dniu 6 czerwca 2017 r. poszkodowany zawarł umowę cesji wierzytelności z B. (...) sp. z o.o. w W., której mocą zbył przysługującą mu wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego, w związku ze szkodą z dnia 22 maja 2017 roku, za którą odpowiedzialność ponosi (...) Polska.

( dowód: umowa cesji wierzytelności – k. 37)

B. rent a car w dniu 4 października 2017 r. zawiadomiło pozwanego o umowie cesji wierzytelności oraz wezwało do zapłaty kwoty 5.206,59 zł. Decyzją z dnia 19 października 2017 roku (...) S.A. w W. przyznało odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w wysokości 1.328,40 zł

( dowód: pismo z dnia 4 października 2017 r. – k. 42, decyzja z dnia 19 października 2017 r. – k. 43, potwierdzenie wypłaty –k. 45)

W dniu 28 maja 2018 r. powód oraz B. (...) sp. z o.o. w W. zawarli umowę cesji wierzytelności, której przedmiotem była między innymi wierzytelność przysługująca cedentowi z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego pierwotnie przysługująca poszkodowanemu J. K.. O przelewie wierzytelności zawiadomiono pozwanego pismem z dnia 19 czerwca 2018 roku.

( dowód: umowa cesji wierzytelności – k. 15-18, aneks do umowy – k. 21, zawiadomienie o cesji wierzytelności – k. 23, pełnomocnictwa – k. 26-27)

Biegły sądowy mgr Ł. W. uznał, iż uzasadnionym i koniecznym czasem naprawy pojazdu był okres wynoszący 15 dni (przy uwzględnieniu także dni wolnych od pracy). Ponadto określił dzienna stawkę wynajmu pojazdu zastępczego w klasie D (klasa wynajętego pojazdu) bez kaucji, bez udziału własnego w szkodzie, bez opłat za podstawienie i odbiór , bez limitu przejechanych kilometrów, przy bezgotówkowej formie rozliczeń z najemcą występująca na lokalnym rynku w czerwcu 2017 r. przy okresie wynajmu 15 dni zawiera się w przedziale 139-220 zł netto.

( dowód: opinia biegłego – k. 112-116)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów przedłożonych przez obie strony oraz opinię biegłego sporządzoną na okoliczność wysokości stawek dobowych najmu pojazdów odpowiadających klasie auta F. (...) na rynku lokalnym z uwagi na miejsce zamieszkania poszkodowanego w czerwcu 2017 r a także okresu koniecznego do naprawy pojazdu uszkodzonego w wyniku kolizji z dnia 22 maja 2017 r. Sąd za wiarygodne uznał dowody w postaci dokumentów, bowiem nie budziły one wątpliwości, a strony również nie kwestionowały ich prawdziwości. Sporządzoną w niniejszej sprawie opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, wyceny pojazdów mechanicznych i kosztów napraw Ł. W. Sąd uznał za rzetelną i fachową. Biegły po dokonaniu analizy zgromadzonych w sprawie dokumentów oraz na podstawie posiadanej fachowej wiedzy, wydał jednoznaczną w swych wnioskach i spójną opinię w sprawie. Sąd uznał, iż opinia biegłego w sposób wiarygodny ustala okoliczności, na które biegły został powołany.

W niniejszej sprawie bezspornym pozostawały okoliczności faktyczne niniejszej sprawy, tj. fakt zaistnienia zdarzenia z dnia 22 maja 2017 roku, w skutek którego został uszkodzony pojazd marki A., zakwalifikowanie przez pozwanego tej szkody jako szkody częściowej, a także sama odpowiedzialność pozwanego z tytułu najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego. Pozwany nie kwestionował także klasy wynajmowanego pojazdu. Uznał on swoją odpowiedzialność za powstałą szkodę i wypłacił kwotę 1.328,40 zł brutto.

Pozwany zgłosił zarzut braku legitymacji czynnej procesowej po stronie powoda, albowiem jak twierdził poszkodowany nie mógł przelać na niego wierzytelności, ponieważ szkoda w jego majątku nie powstała. Pozwany, według siebie, odpowiada jedynie za rzeczywiście poniesione koszty wynikłe z przedmiotowej szkody, a poszkodowany takich kosztów nie poniósł, w związku z czym cesja wierzytelności jest bezprzedmiotowa.

W pierwszej kolejności odnieść się wypada do powyższego zarzutu. Otóż w orzecznictwie już ugruntowała się linia orzecznicza wskazująca na to, że nie sam fakt poniesienia kosztów przez poszkodowanego a powstanie zobowiązania w jego majątku stanowi szkodę. Ponadto zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wskazać należy, iż zapłata za najem pojazdu zastępczego nie musiała nastąpić w formie gotówkowej, bowiem cesja wierzytelności jest ekwiwalentną formą rozliczenia, co oznacza, iż stanowi formę zapłaty ( zob. wyrok Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 23 maja 2019 r., VI Ga 41/19). Zatem wbrew twierdzeniom pozwanego, po stronie poszkodowanego powstała wierzytelność o zapłatę odszkodowania, która mogła być przedmiotem skutecznego przelewu wierzytelności. Warto wskazać, iż w praktyce handlowej przedsiębiorców zajmujących się m.in. wynajem samochodów zastępczych czy usługami holowania, zapłata często następuje w formie przelewu wierzytelności. Taka sytuacja miała miejsce również w niniejszej sprawie. Mamy więc do czynienia z przelewem w celu zapłaty ( cessio solutionis causa). Dzięki temu powód mógł dochodzić zapłaty odszkodowania, czy też pozostałej jego części bezpośrednio od ubezpieczyciela. W tym miejscu warto zaznaczyć, że pozwany w toku postępowania likwidacyjnego nie kwestionował dokumentów potwierdzających cesję wierzytelności oraz przyjął swoją odpowiedzialność za szkodę co do zasady i wypłacił bezsporną część odszkodowania. Mając, więc na uwadze przedłożoną umowę cesji wierzytelności, w ocenie Sądu, nie budziła wątpliwości w świetle art. 509 k.c. i n. legitymacja czynna strony powodowej w niniejszej sprawie.

Kwestią sporną między stronami była wysokość kosztów najmu pojazdu zastępczego. Powód wskazywał, że ustalona w umowie stawka w kwocie 249 zł netto za dobę jest stawką rynkową. Pozwany co prawda nie odniósł się w żadnej mierze, ani do stawki zaproponowanej przez wynajmującego ani do okresu najmu, jednakże mając na uwadze, że wnosił o oddalenie powództwa w całości nie można przyjąć, iż nie kwestionował powyższych okoliczności. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady.

W ocenie Sądu roszczenie powoda zasługuje w części na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 822 §1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Przepisy kodeksu cywilnego (art. 361-363 k.c.) precyzują, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W sytuacji gdy poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

Ponadto w myśl art. 19 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 j.t.) poszkodowany w związku
ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Jak stanowi art. 34 wyżej wskazanej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Po analizie materiału dowodowego, Sąd stwierdził, iż niniejsze powództwo podlega częściowemu uwzględnieniu. Pozwany posiadał zawartą ze sprawcą wypadku komunikacyjnego z dnia 22 maja 2017 roku umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych i z tego tytułu był on odpowiedzialny za szkodę poniesioną przez poszkodowanego, która obejmuje również uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego.

Poniesione przez posiadacza uszkodzonego pojazdu mechanicznego celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego stanowią szkodę majątkową, przewidzianą w art. 361 § 2 k.c. Sąd Najwyższy w Uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 17 listopada 2011 roku III CZP 5/11 wskazał, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomiczne uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego i nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. Co więcej wynajęcie przez poszkodowanego pojazdu zastępczego będącego normalnym następstwem deliktu nie narusza obowiązku współdziałania wierzyciela z dłużnikiem określonego w art. 354 k.c. i odpowiada społeczno-gospodarczemu celowi tego uprawnienia oraz zasadom współżycia społecznego.

Odnosząc się do uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego Sąd uznał za biegłym, iż był nim okres 15 dni. Biegły w swojej opinii uwzględnił zarówno technologiczny okres naprawy ustalając go na 2,2 dnia w zaokrągleniu na 3 dni, dni wolne od pracy oraz czas oczekiwania na części zamienne. Nie uwzględnił natomiast dodatkowego dnia na czynności zdawczo-odbiorcze, wskazując że czynności te z reguły trwają nie więcej niż 4 godziny i mieszczą się w zaokrąglonym technologicznym czasie naprawy. 15 czerwca 2017 roku przypadał dzień wolny od pracy, podobnie jak 17 i 18 czerwca 2017 roku. Naprawa w warsztacie trwała od 14 do 21 czerwca 2017 r. Odliczając, więc trzy dni wolne od pracy wynosiła 4-5 dni. Biegły w oparciu o fachową wiedzę ustalił technologiczny koszt naprawy na 3 dni. Z powyższych okoliczności wynika, więc różnica pomiędzy rzeczywistym okresem najmu a uzasadnionym okolicznościami. Powód wniósł zastrzeżenia do opinii biegłego wskazując, że zasadnym jest uwzględnienie dodatkowego dnia roboczego ze względu na oczekiwanie na utwardzenie powłoki lakierowanej na częściach pojazdu oraz na wewnętrzny transport pomiędzy stanowiskami naprawczymi a także dodatkowy dzień na zakończenie prac – umycie pojazdu i czynności administracyjne związane z wydaniem pojazdu. Biegły w ustnej opinii wygłoszonej na rozprawie w dniu 19 listopada 2019 roku odniósł się do tych zarzutów w całości podtrzymując opinię pisemną ( k. 136).

Co do stawki dobowej za najem biegły także się wypowiedział w sposób jednoznaczny. Ustalił on ceny rynkowe w okresie zdarzenia na rynku lokalnym w przedziale od 139-220 zł netto za dobę. Należy, co oczywiste, wskazać, że nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, 362 i 826 § 1 KC). Na dłużniku powinien w związku z tym ciążyć obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela, co mogłoby prowadzić do odczuwalnego wzrostu składek ubezpieczeniowych. Stawka zaproponowana przez podmiot wynajmujący pojazd zastępczy nieznacznie przewyższały stawki rynkowe ustalone przez biegłego. Z pojęciem stawki rażąco wygórowanej mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy jest ona wyższa od stawki rynkowej uderzająco. Zaznaczyć trzeba, że pojęcie rażącego wygórowania, choć ukształtowane i utrwalone w orzecznictwie, nie zostało zdefiniowane zarówno w kodeksie cywilnym, jak i w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Właściwym więc i niezbędnym w tej sytuacji jest sięganie do ewentualnych innych unormowań dotyczących tej kwestii, a jedyny akt normatywny, który wprowadza zbliżone znaczeniowo pojęcie tj. ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych. W przepisach jej zawarto określenie rażąco niskiej ceny w stosunku do przedmiotu zamówienia, a w art. 90 ust. 1 a za takowy ustawodawca uznał przypadek, gdy cena całkowita oferty jest niższa o co najmniej 30 % od wartości zamówienia. Należy również wyjaśnić, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależenie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałyby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte u danego przedsiębiorcy (którego przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem pojazdów) byłyby wyższe od przeciętnych. Nadto Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt. I CKN 1466/99) stwierdził, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi w tymże zakresie najtaniej. Poszkodowanemu przysługuje prawo wyboru miejsca wypożyczenia pojazdu, przy czym może on się kierować takimi kryteriami jak renoma, lokalizacja w określonej części kraju, czy też nawet określonej części miejscowości, a zwłaszcza w niedalekiej odległości od warsztatu naprawczego, w którym pozostawiono pojazd uszkodzony. Innymi słowy, o wyborze danego wynajmującego decydują przede wszystkim czynniki subiektywne po stronie poszkodowanego, na które ani sprawca szkody, ani jego ubezpieczyciel nie mają i nie mogą mieć wpływu. Brak jest w systemie prawa polskiego zakazu korzystania z najwyższej jakości usług. Brak również nakazu poszukiwania na terenie kraju czy też konkretnej miejscowości podmiotów, w których wynajem jest najtańszy. Poszkodowany ma prawo dokonać naprawy tam, gdzie jest to dla niego, z różnych względów, najbardziej dogodne i w pobliżu tego miejsca wynająć pojazd zastępczy. Sprawca kolizji czy jego ubezpieczyciel wyboru tego nie może kwestionować. (patrz: Odszkodowanie za utratę możliwości korzystania z uszkodzonego pojazdu – glosa – III CZP 5/11, dr T. S., M. (...), Nr 9, str. 495). Wydaje się więc racjonalnym przyjęcie na gruncie niniejszego sporu takiego rozwiązania, że za rażąco wygórowaną można już uznać stawkę wyższą o 30 % od najwyższej stawki na rynku ustalonej przez biegłego. Zaznaczyć należy także, że to na pozwanym leżał obowiązek wykazania, iż stawka przyjęta przez wypożyczalnię nie mieściła się w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. W rezultacie powyższego, w okolicznościach niniejszej sprawy uzasadnione jest uwzględnienie stawki 249 zł netto.

Zgodnie z tym co wskazał Sąd Najwyższy (Postanowienie SN z dnia 7 listopada 2000 r., sygn. akt I CKN 1170/98) opinia biegłego podlega ocenie zgodnie z art. 233 k.p.c. na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów, jednak z uwagi na specyficzny charakter dowodu z opinii biegłego ocena ta jest o tyle ograniczona, że nie może wkraczać w zakres wymagający wiedzy specjalnej. Gdyby w rezultacie tej oceny wnioski biegłego nie przekonały sądu, instrumentem pozwalającym na wyjaśnienie kwestii wymagających wiadomości specjalnych może być zażądanie od biegłego dodatkowych informacji, bądź dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego lub zespołu biegłych (art. 286 k.p.c.). Każda opinia biegłego sądowego jest także jednym z dowodów, którego zasady przeprowadzenia regulują przepisy od art. 278 do art. 291 k.p.c., a ocena takiego dowodu winna być dokonana przez Sąd z zachowaniem wymogów art. 233 § 1 k.p.c. Sąd jako podmiot nieposiadający wiadomości specjalnych odpowiadających kwalifikacjom biegłego ocenia opinię zgodnie z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej. Wszystkie wyjaśnienia poczynione przez biegłego, Sąd uznał za jasne, spójne, logiczne i znajdujące poparcie w zgromadzonym materiale dowodowym. Sąd po wysłuchaniu biegłego na rozprawie w dniu 19 listopada 2019 r., na której biegły z całą stanowczością podtrzymał swoje dotychczasowe wnioski, nie znalazł podstaw do nieuwzględnienia jego ustaleń. Opinia pisemna a także ustna nie były ani niespójne, ani niejasne, ani niekompletne. Sąd także nie uznał, by wiedza biegłego powołanego do niniejszej sprawy była niekompletna bądź niewystarczająca. W ocenie Sądu, okoliczności zakresu odpowiedzialności za szkodę zostały dostatecznie wyjaśnione.

Poszkodowany nie dysponował w okresie zdarzenia innym pojazdem, a więc konieczność najmu auta zastępczego była niewątpliwa. Sąd orzekający podziela w całości pogląd wyrażony w uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku sygn. akt III CZP 5/11, w którym to orzeczeniu Sąd stwierdził, że stratą w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. są objęte także te wydatki, które służą ograniczeniu (wyłączeniu) negatywnych następstw majątkowych doznanych przez poszkodowanego w wyniku uszkodzenia (zniszczenia) pojazdu. Negatywnym następstwem majątkowym jest tu utrata możliwości korzystania z rzeczy. W takiej sytuacji poszkodowanemu przysługuje roszczenie o zwrot wydatków na najem pojazdu zastępczego nieprzeznaczonego do kontynuowania działalności gospodarczej lub zawodowej, można je bowiem uznać za stratę (art. 361 § 2 k.c.). Słusznie w cytowanym uzasadnieniu podano, że samochód w sposób bardziej wszechstronny i funkcjonalny zaspokaja potrzeby życiowe i korzystanie z niego jest standardem cywilizacyjnym. W związku z powyższymi okolicznościami Sąd przyjął, że uzasadnionym okresem wynajmu pojazdu zastępczego jest okres 15 dni po stawce 249 zł netto.

Podsumowując powyższe rozważania, Sąd uznając powództwo za zasadne w części i zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) S.A. w G. kwotę 3.265,65 zł (15 dni x 306,27 zł = 4.594,05 zł; 4.594,06 zł – 1.328,40 zł = 3.265,65 zł) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 listopada 2017 roku do dnia zapłaty na podstawie art. 19 ust. 1, art. 34 ust. 1, art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 822 § 1 k.c. i art. 361 i art. 362 k.c. w art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 509 § 1 k.c.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek wydano w oparciu o art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 509 § 1 k.c. Przepis art. 481 § 1 k.c. stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wskazuje, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Wierzyciel – B. (...) sp. z o.o. wezwał pozwanego do zapłaty mailem z dnia 5 października 2017 r. (...) S.A. wydał decyzję w tym zakresie w dniu 19 października 2017 r. Pozostawał zatem w opóźnieniu z wypłatą odszkodowania od dnia 5 listopada 2017 roku i od tego dnia żądanie zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie było zasadne. Wspomnieć przy tym można, że pozwany nie odniósł się do daty naliczania odsetek.

O kosztach procesu Sąd orzekł jak w punkcie III sentencji wyroku na podstawie art. 100 zd. 1 in fine k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. stosunkowo rozdzielając je zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. W niniejszej sprawie do niezbędnych kosztów procesu poniesionych przez powoda należy zaliczyć koszty zastępstwa procesowego powoda w kwocie 900 zł ustalone zgodnie z § 2 pkt. 3 w zw. z § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, opłatę sądową od pozwu w kwocie 194 zł, wynagrodzenie biegłego w kwocie 1230,82, zł oraz 129, 56 zł , a więc łącznie 2471,38 zł. Z kolei pozwany poniósł koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł § 2 pkt. 3 w zw. z § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1804), opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Z uwagi na fakt, że powództwo okazało się zasadne w ok. 84,20 % (3.265,65 zł z 3.878,19 zł), powodowi winny zostać zwrócone koszty postępowania w kwocie 2080,90 zł. Pozwany z kolei wygrał sprawę w 15,80 %, a więc należy mu się zwrot kosztów w wysokości 144,88 zł. Po wzajemnym potrąceniu kosztów, Sąd orzekł o obowiązku zwrotu przez pozwanego na rzecz powoda kwoty 1936,02 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.