Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:	SSR Ryszard Kołodziejski
Protokolant:	stażysta Jowita Stafiej

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2019 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa F. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W.

przeciwko M. G.

o zapłatę

I umarza postępowanie co do części należności głównej to jest co do kwoty 173,26 zł (sto siedemdziesiąt trzy złote dwadzieścia sześć groszy);

II oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III obciąża powoda kosztami postępowania.

Sygn. akt V GC 1261/18 upr

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 28 stycznia 2019 r.

Pozwem złożonym w dniu 29 marca 2018 roku do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie powód F. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. G. kwoty 2.928,11 zł wraz ze wskazanymi szczegółowo odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż strona pozwana zawarła z (...) S.A. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Za świadczone usługi telekomunikacyjne pozwany zobowiązany był do zapłaty należności zgodnie z wystawionymi dokumentami: notą obciążeniową z dnia 24 maja 2015 r., fakturą z dnia 19 marca 2015 r., fakturą z dnia 19 lutego 2015 r., notą odsetkową z dnia 19 stycznia 2015 r., fakturą z dnia 19 stycznia 2015 r. oraz fakturą z dnia 19 grudnia 2014 roku. W dniu 11 czerwca 2015 r. (...) S.A. zawarła z powodem umowę ramową cyklicznego przelewu wierzytelności, w której ustalono zasady w oparciu o które nastąpił przelew wierzytelności objętej pozwem. Następnie w dniu 29 lipca 2015 r. (...) S.A. zawarła z powodem umowę cesji wierzytelności. Powód wskazał, iż podjął próbę pozasądowego rozwiązania sporu drogą telefoniczną oraz wysyłając wiadomości SMS do pozwanego, które nie doprowadziły do rozwiązania sporu. Następnie powód skierował do pozwanego ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty należnej kwoty, przesyłając nadto zawiadomienie o przelewie wierzytelności.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w dniu 31 lipca 2018 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodny z żądaniem zawartym w pozwie.

Pozwany M. G. w przepisanym terminie złożył sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości. W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż pozew został wniesiony po upływie 3 lat, powołując się przy tym na postanowienie Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 16 kwietnia 2018 r., w którym stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty.

W odpowiedzi na sprzeciw powód cofnął pozew w części wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwot, co do których nastąpiło przedawnienie, tj. kwoty 173,26 zł. Na powyższą kwotę składają się: kwota 46,49 zł stwierdzona fakturą VAT nr (...), kwota 3,10 zł stwierdzona notą odsetkową, kwota 46,49 zł stwierdzona fakturą VAT nr (...), kwota 45,38 zł stwierdzona fakturą VAT nr (...) oraz kwota 31,8 zł stanowiąca kwotę skapitalizowanych odsetek. Jednocześnie powód podtrzymał roszczenie co do kwoty 2.754,85 zł, na którą składały się: kwota 2.244,36 zł stwierdzona notą obciążeniową, kwota 46,49 zł stwierdzona fakturą VAT nr (...) oraz kwota 464 zł stanowiąca kwotę skapitalizowanych odsetek. Ponadto powód podtrzymał żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie od wskazanych kwot od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód wskazał, iż dochodzi należności wynikającej z noty obciążeniowej, która została wystawiona w związku z jednostronnym rozwiązaniem umowy przez operatora. Ponadto powód wskazał sposób obliczenia powyższej noty obciążeniowej. Dodatkowo powód podniósł, iż dochodzi należności wynikającej z faktury VAT nr (...) za usługi telekomunikacyjne.

Sąd ustalił, co następuje:

Stronę pozwaną M. G. łączyła umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) z (...) S.A. z dnia 7 marca 2014 roku. Umowa została zawarta na okres 36 miesięcy, a określona w umowie ulga przyznana abonentowi wynosiła kwotę 3.572,12 zł. Przedmiotem umowy było świadczenie przez operatora na rzecz abonenta usług zapewnienia przyłączenia do sieci telekomunikacyjnej, usługi wykonywania i odbierania połączeń głosowych, usługi transmisji danych, usługi wysyłania i odbierania krótkich wiadomości tekstowych, wiadomości multimedialnych, usługi poczty głosowej, usługi lokalizacyjne. Zgodnie z § 3 ust. 7 pkt 1 tejże umowy, w przypadku wypowiedzenia umowy przez operatora z przyczyn leżących po stronie abonenta, operatorowi przysługuje roszczenie o zwrot przyznanej ulgi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

(dowód: umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych wraz z załącznikami – k. 56-77)

Strony umowy uzgodniły, że operatorowi z tytułu świadczonych usług telekomunikacyjnych przysługiwać będzie miesięczna opłata abonamentowa. Na tej podstawie operator wystawił wobec pozwanego następujące faktury VAT:

- faktura VAT nr (...) z dnia 19 grudnia 2014 r. na kwotę 46,49 zł z terminem płatności w dniu 2 stycznia 2015 r.,

- faktura VAT nr (...) z dnia 19 stycznia 2015 r. na kwotę 49,59 zł z terminem płatności w dniu 2 lutego 2015 r.,

- faktura VAT nr (...) z dnia 19 lutego 2015 r. na kwotę 46,49 zł z terminem płatności w dniu 5 marca 2015 r.,

- faktura VAT nr (...) z dnia 19 marca 2015 r. na kwotę 46,49 zł z terminem płatności w dniu 2 kwietnia 2015 r.

(dowód: faktury VAT – k. 80-83)

W dniu 19 stycznia 2015 roku (...) S.A. wystawił pozwanemu notę odsetkową nr (...) na kwotę 3,10 zł płatną do dnia 2 lutego 2015 roku.

(dowód: nota odsetkowa nr (...) – k. 78)

Następnie w dniu 24 maja 2015 roku (...) S.A. wystawił notę obciążeniową nr (...), w której obciążył pozwanego kwotą 2.244,36 zł z tytułu niedotrzymania warunków zawartej na czas określony umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Termin płatności wystawionej noty przypadał na 8 czerwca 2015 roku. Pozwany nie otrzymał powyższej noty obciążeniowej.

(dowód: nota obciążeniowa nr (...) – k. 79; dowód z przesłuchania pozwanego – k. 129-129v)

W dniu 11 czerwca 2015 roku (...) S.A. zawarła z (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym umowę ramową cyklicznego przelewu wierzytelności, której przedmiotem było ustalenie zasad, w oparciu o które nastąpi przeniesienie wierzytelności przez (...) S.A. na rzecz powoda. Następnie powyższe podmioty zawarły Porozumienie z dnia 29 lipca 2015 r. W wykazie papierowym do Protokołu Przekazania Wierzytelności z dnia 5 sierpnia 2018 r. pod pozycjami 12893-12898 znajdowały się wierzytelności wobec M. G. na łączną kwotę 2.460,77 zł.

(dowód: umowa ramowa cyklicznego przelewu wierzytelności – k. 42-49v; porozumienie z dnia 29 lipca 2015 r. – k. 51-51v; protokół przekazania wykazu wierzytelności – k. 55; wykaz papierowy – k. 52-54)

Pismem datowanym na dzień 17 sierpnia 2015 roku powód zawiadomił o dokonanej cesji wierzytelności, wskazując wysokość wierzytelności. Następnie powód pismem z dnia 24 sierpnia 2015 r. wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 2.477,29 zł w terminie do dnia 29 sierpnia 2015 roku. Pozwany nie otrzymał wezwania do natychmiastowej zapłaty.

(dowód: zawiadomienie o cesji wierzytelności – k. 32; wezwanie do natychmiastowej zapłaty k. 31-31v; dowód z przesłuchania pozwanego – k. 129-129v)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został w całości ustalony w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę powodową oraz dowód z przesłuchania strony pozwanej.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania autentyczności przedłożonych w sprawie dokumentów. Zważyć jednak należy, że czym innym jest uznanie prawdziwości danego dokumentu, tj. uznanie, że nie został on podrobiony, czy przerobiony, a czym innym jest wyciąganie stosownych wniosków z treści takiego dokumentu.

Sąd dał wiarę w całości dowodowi z przesłuchania strony pozwanej. Zeznania pozwanego były wyczerpujące i spójne, a ponadto korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Należy wskazać, iż pozwany jednoznacznie wskazał, że nie otrzymał żadnego wezwania do zapłaty z tytułu nieuregulowanych faktur VAT ani noty obciążeniowej.

Ustalając stan faktyczny, Sąd miał na uwadze, iż okolicznością bezsporną było związanie pozwanego umową o świadczenie usług telekomunikacyjnych z (...) S.A. Poza sporem pozostawał także fakt, iż operator przelał wierzytelność przysługującą wobec pozwanego na rzecz powoda – (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego. Pozwany nie kwestionował ważności umowy cesji wierzytelności, jak również tego, że pakiet wierzytelności objęty umową, zawierał zobowiązania pozwanego wobec operatora telekomunikacyjnego. Strona pozwana zgłosiła jednak zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia z uwagi na wytoczenie powództwa po upływie 3 lat. Ponadto pozwany zakwestionował fakt otrzymania wezwania do zapłaty należności z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych oraz noty obciążeniowej.

Na wstępie należy wskazać, iż powód, odnosząc się do sprzeciwu pozwanego, w piśmie procesowym z dnia 14 grudnia 2018 r. cofnął pozew w części wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwot, co do których nastąpiło przedawnienie, tj. co do łącznej kwoty 173,26 zł. Zgodnie z brzmieniem art. 118 k.c. roszczenia o świadczenia okresowe (w tym roszczenia o opłatę abonamentową i wynagrodzenie z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych) przedawniają się z upływem lat trzech ( zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2009 r., III CZP 20/09, Legalis 127682). Tym samym, mając na uwadze datę wniesienia pozwu, roszczenie o zapłatę kwoty 46,49 zł stwierdzonej fakturą VAT z dnia 19 lutego 2015 r., kwoty 46,49 zł stwierdzonej fakturą z dnia 19 stycznia 2015 r., kwoty 45,38 zł stwierdzonej fakturą z dnia 19 grudnia 2014 r., kwoty 3,10 zł stwierdzonej notą odsetkową oraz kwoty 31,8 zł stanowiącej kwotę skapitalizowanych odsetek uległo przedawnieniu.

Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Cofnięcie pozwu podlega kontroli Sądu, który zgodnie z art. 203 § 4 k.p.c. może uznać je za niedopuszczalne tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że cofnięcie jest sprzeczne z prawem lub z zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. Częściowe cofnięcie pozwu w niniejszej sprawie nastąpiło przez rozpoczęciem rozprawy, a nadto było połączone ze zrzeczeniem się roszczenia. Tym samym nie wymagało zgody pozwanego. Cofnięcie należało uznać za dopuszczalne, gdyż brak było podstaw do stwierdzenia przesłanek negatywnych z art. 203 § 4 k.p.c. W konsekwencji Sąd na podstawie art. 355 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie co do kwoty 173,26 zł.

Należy wskazać, iż powód podtrzymał swoje roszczenie w zakresie kwoty 2.754,85 zł, na którą składały się należności: 2.244,36 zł stwierdzona notą obciążeniową nr (...), 46,49 zł stwierdzona fakturą VAT z dnia 19 marca 2015 r. oraz kwota 464,00 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustalonych do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu. Powód podtrzymał ponadto żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie od powyższych kwot od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Strona powodowa wskazywała, że dochodzona kwota 46,49 zł wynika z faktury VAT nr (...) z dnia 19 marca 2015 r. tytułem świadczonych usług telekomunikacyjnych. Z kolei nota obciążeniowa została wystawiona w związku z jednostronnym rozwiązaniem umowy przez operatora (...) S.A. na mocy § 3 ust. 7 pkt 1-3 umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Powód podnosił, że podstawą obciążenia pozwanego kwotą wskazaną w nocie obciążeniowej była konieczność wypowiedzenia umowy, tj. skorzystania przez operatora z uprawnienia, które zostało dokonane w związku z brakiem terminowego regulowania należności przez pozwanego.

Należy jednak wskazać, iż w zakresie podtrzymanego żądania powoda, Sąd oparł się na twierdzeniach strony pozwanej. Pozwany zeznał bowiem, iż do momentu otrzymania nakazu zapłaty w przedmiotowej sprawie nie miał żadnych informacji od operatora o zaleganiu w płatnościach, jak również nie została mu doręczona informacja o zerwaniu umowy i wystawieniu noty obciążeniowej. Warto wskazać, iż strona powodowa podnosiła doręczenie pozwanemu wezwania do natychmiastowej zapłaty z dnia 24 sierpnia 2015 r. oraz zawiadomienia o cesji wierzytelności, przedkładając wydruk potwierdzenia nadania przesyłki. Załączony wydruk nie potwierdza jednak nadania wskazanej przesyłki dla pozwanego, gdyż obok danych pozwanego pod pozycją 449 nie widnieje żaden numer nadawczy. Trudno zatem uznać, że powód udowodnił doręczenie omawianych dokumentów pozwanego. Ponadto powód nie przedłożył dowodu doręczenia pozwanemu faktur VAT czy noty obciążeniowej. W ocenie Sądu powód nie udowodnił, że należność dochodzona w niniejszym postępowaniu w ogóle powstała, a w związku z tym nie było podstaw do zasądzenia roszczenia. Powód arbitralnie obliczył wysokość należności i przedstawił je do zapłaty. Takie działanie powoda, zdaniem Sądu, było nieuprawnione. Należy nadmienić, że zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodzenia co do tych okoliczności na niej spoczywał, zaś sąd powinien wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów (zob. wyrok SA w Białymstoku z dnia 28 lutego 2013 r., I ACa 613/12, LEX nr 1294695). W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie powód nie sprostał ciężarowi dowodu dla wykazania zasadności swoich twierdzeń.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie co do kwoty 173,26 zł. W punkcie drugim sentencji wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałej części.

O kosztach procesu orzeczono jak w punkcie trzecim sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Zgodnie z tą zasadą w przypadku oddalenia powództwa, kosztami procesu (w tym uiszczoną opłatą od pozwu w kwocie 100 zł) obciążono stronę powodową. Orzeczenie zaś o kosztach procesu było obligatoryjne, mając na uwadze treść art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c.