Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:	SSR Ryszard Kołodziejski
Protokolant:	stażysta Jowita Stafiej

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2018 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. S.K.A. w T.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) S.A. w Ł.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego (...) Towarzystwo (...) S.A. w Ł. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. S.K.A. w T. odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 961,56 zł (dziewięćset sześćdziesiąt jeden złotych pięćdziesiąt sześć groszy) od dnia 11 grudnia 2017 roku do dnia 08 lutego 2018 roku;

II umarza postępowanie w pozostałej części;

III zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 336 zł (trzysta trzydzieści sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 1219/18

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 8 października 2018 r.

Pozwem z dnia 3 stycznia 2018 roku powód (...) Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w T. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w Ł. kwoty 961,56 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2017 roku oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 16 czerwca 2017 r. miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego doszło do szkody w pojeździe marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiącym własność W. P., a upoważniona do podejmowania decyzji w sprawie wypłaty odszkodowania oraz wynajmu pojazdu zastępczego została K. P.. Szkoda ta została spowodowana przez kierowcę, który posiadał zawartą z pozwanym ubezpieczycielem umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Uszkodzony pojazd został oddany do naprawy do warsztatu w S.. Z uwagi na brak możliwości korzystania z uszkodzonego pojazdu, poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu auta zastępczego od dnia 21 września 2017 roku na czas nieokreślony za jednodniowym okresem wypowiedzenia. Wraz z umową najmu pojazdu zastępczego, poszkodowany zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności należnego mu od pozwanego z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy odszkodowania. W dniu 26 września 2017 roku poszkodowany zwrócił auta zastępcze, a w dniu 10 listopada 2017 roku powód wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 961,56 zł, stanowiącą łączny koszt najmu pojazdu w przewidzianym umową okresie. Pismem z dnia 10 listopada 2017 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty powyższej kwoty, a w dniu 19 grudnia 2017 roku przesłał pozwanemu ostateczne wezwanie do zapłaty w terminie do dnia 27 grudnia 2017 roku. Powód wskazał ponadto, iż niniejszym pozwem dochodzi również refundacji kosztów podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego jako kosztów niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych.

Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu V Wydziale Gospodarczym w dniu 14 lutego 2018 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał pozwanemu (...) S.A. w Ł., aby zapłacił na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. S.K.A. w T. kwotę 961,56 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 209,25 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w Ł. w dniu 29 marca 2018 roku złożył sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 14 lutego 2018 roku, zaskarżając go w całości i wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, iż sprawca zdarzenia z dnia 16 czerwca 2017 roku był ubezpieczony w pozwanym Towarzystwie (...) w zakresie odpowiedzialności cywilnej z tytułu szkód związanych z ruchem pojazdów. W związku z tym pozwany ubezpieczyciel wszczął i przeprowadził postępowanie likwidacyjne w sprawie szkody o nr (...). Ubezpieczyciel przyznał i wypłacił na rzecz powoda kwotę wynikającą z faktury VAT z dnia 10 listopada 2017 roku w pełnej wysokości, tj. 961,56 zł. Tym samym pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

Pismem z dnia 24 września 2018 roku powód cofnął pozew w części, tj. dotyczącej zasądzenia na rzecz powoda należności głównej z uwagi na fakt, iż w dniu 8 lutego 2018 roku pozwany zapłacił kwotę 961,56 zł na rachunek bankowy powoda. Ponadto powód podtrzymał wniosek o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz odsetek ustawowych za zwłokę od dnia 11 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty, tj. 8 lutego 2018 roku oraz wniosek o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 16 czerwca 2017 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do W. P.. Szkoda została spowodowana przez kierowcę, który posiadał zawartą z pozwanym (...) S.A. w Ł. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi, który zarejestrował ją pod numerem (...). Poszkodowany upoważnił K. P. do podejmowania decyzji w sprawie wypłaty odszkodowania oraz wynajmu pojazdu zastępczego.

(okoliczności bezsporne, nadto dowód: upoważnienie z dnia 21 września 2017 r. – k. 13v)

Wobec uszkodzeń pojazdu i braku możliwości jego zastąpienia innym posiadanym pojazdem, K. P., działając w imieniu poszkodowanego, w dniu 21 września 2017 roku zawarła z (...) Sp. z o.o. S.K.A. w T. umowę najmu pojazdu zastępczego marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na czas nieokreślony.

(dowód: oświadczenie poszkodowanego z dnia 21 września 2017 r. – k. 14v, umowa najmu pojazdu zastępczego – k. 11-11v)

W dniu 21 września 2017 roku poszkodowany zawarł z (...) Sp. z o.o. S.K.A. w T. umowę przelewu wierzytelności, tj. odszkodowania należnego od pozwanego z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy szkody. Zgodnie z aneksem z dnia 26 września 2017 roku do powyższej umowy, kwota wierzytelności wynosiła 961,56 zł, na którą składały się: opłata za podstawienie pojazdu – 81,03 zł, opłata za najem pojazdu zastępczego – 799,50 zł oraz opłata za odbiór pojazdu w kwocie 81,03 zł. Pismem z dnia 21 września 2017 roku poszkodowany zawiadomił ubezpieczyciela o wynajęciu auta zastępczego oraz przelewie wierzytelności na rzecz powoda.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności – k. 12-12v, zawiadomienie o wynajęciu auta zastępczego – k. 14, aneks z dnia 26 września 2017 r. – k. 13)

Najem pojazdu zastępczego trwał od 21 września 2017 roku do dnia 26 września 2017 roku, tj. łącznie 5 dni. Za wynajem pojazdu została wystawiona faktura VAT nr (...) z dnia 26 września 2017 roku na kwotę 961,56 zł, która obejmowała opłatę za podstawienie pojazdu w wysokości 81,03 zł, opłatę za najem pojazdu zastępczego w kwocie 799,50 zł brutto oraz opłatę za odbiór pojazdu – 81,03 zł. Stawka dzienna najmu pojazdu zastępczego wynosiła 130,00 zł netto.

(dowód: faktura VAT nr (...) – k. 17)

Pismem datowanym na dzień 10 listopada 2017 roku powód wezwał pozwane Towarzystwo (...) do zapłaty kwoty 961,56 zł w terminie do 10 grudnia 2017 roku. Wobec braku zapłaty powyższej należności, powód w dniu 18 grudnia 2017 roku wystosował do pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty z terminem płatności w dniu 27 grudnia 2017 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 10 listopada 2017 r. wraz z wydrukiem wiadomości e-mail – k. 18-19, ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 18 grudnia 2017 r. wraz z wydrukiem wiadomości e-mail – k. 20-21)

Decyzją z dnia 5 lutego 2018 roku (...) S.A. w Ł. przyznało odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w wysokości 961,56 zł. Przyznana kwota wpłynęła na rachunek bankowy powoda w dniu 8 lutego 2018 roku.

(dowód: decyzja z dnia 5 lutego 2018 r. –k. 30-30v, wydruki potwierdzenia przelewu – k. 31 i k. 47)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów przedłożonych przez strony oraz dalszych pism procesowych, które Sąd uznał za wiarygodne i nie budzące wątpliwości. Strony nie podważały wiarygodności przedłożonych do sprawy dokumentów, a również Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich autentyczności.

W niniejszej sprawie stan faktyczny pozostawał bezsporny między stronami.

Zgodnie z art. 822 §1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Przepisy kodeksu cywilnego (art. 361-363 k.c.) precyzują, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W sytuacji gdy poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

Ponadto w myśl art. 19 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 2060) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Jak stanowi art. 34 wyżej wskazanej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Należy również wskazać, iż poniesione przez posiadacza uszkodzonego pojazdu mechanicznego celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego stanowią szkodę majątkową, przewidzianą w art. 361 § 2 k.c. Sąd Najwyższy w Uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 17 listopada 2011 roku (III CZP 5/11) wskazał, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomiczne uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego i nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej.

Po analizie materiału dowodowego, Sąd uznał, iż niewątpliwie pozwany był odpowiedzialny za szkodę poniesioną przez poszkodowanego, gdyż posiadał on zawartą ze sprawcą zdarzenia z dnia 16 czerwca 2017 roku umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Warto wskazać, iż szkoda obejmuje również uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. W niniejszej sprawie strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność i jednocześnie uznała w całości roszczenie powoda, przyznając odszkodowanie i wpłacając w dniu 8 lutego 2018 roku całość żądanej w pozwie kwoty, tj. 961,56 zł. Wobec tego powód pismem z dnia 21 września 2018 roku cofnął powództwo w części dotyczącej należności głównej z uwagi na jej zapłatę przez pozwanego, podtrzymując wniosek o zasądzenie od pozwanego odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 961,56 zł od dnia 11 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na rzecz powoda kosztów procesu.

Zgodnie z art. 203 § 1 i § 3 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Ponadto w myśl art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. W niniejszej sprawie powód cofnął pozew w całości przed rozpoczęciem posiedzenia wyznaczonego na rozprawę z uwagi na uregulowanie należności przez pozwanego po dniu wniesienia pozwu. W związku z powyższym nie była potrzebna zgoda pozwanego do skutecznego cofnięcia pozwu. Ponadto wobec braku negatywnych przesłanek z art. 203 § 4 k.p.c., Sąd uznał cofnięcie powództwa za dopuszczalne. Z tych względów Sąd umorzył postępowanie w części dotyczącej należności głównej.

Mając powyższe na względzie, Sąd zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w Ł. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. S.K.A. w T. odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 961,56 zł od dnia 11 grudnia 2017 roku do dnia 8 lutego 2018 roku, umarzając postępowanie w pozostałej części na podstawie art. 355 § 1 k.p.c..

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 § 1 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odnośnie umów ubezpieczenia zastosowanie ma art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 r. (Dz.U. z 2016 r., poz. 2060), który stanowi, że Zakład (...) wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W niniejszej sprawie powód pismem z dnia 10 listopada 2017 roku wezwał pozwanego do zapłaty należności w terminie do 10 grudnia 2017 roku. Zatem od dnia 11 grudnia 2017 roku pozwany pozostawał w opóźnieniu z zapłatą należności i zasadnym było zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie zgodnie z żądaniem pozwu. Z uwagi na zapłatę przez pozwanego całości roszczenia po wniesieniu pozwu, Sąd zasądził odsetki do dnia 8 lutego 2018 roku, tj. do dnia zapłaty.

W zakresie kosztów procesu Sąd postanowił na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Za wynik procesu ponosi odpowiedzialność z reguły strona przegrywająca sprawę (merytorycznie lub formalnie) bez względu na to – w zasadzie – czy to z jej inicjatywy toczył się proces oraz z jakich przyczyn przegrała sprawę, a mianowicie – istniejących od początku procesu czy powstałych w jego toku (np. wskutek zmiany stanu sprawy). Jednakże zaspokojenie przez stronę pozwaną roszczenia powoda dopiero po wytoczeniu powództwa jest równoznaczne z przegraniem przez nią sprawy. W razie umorzenia postępowania decydujące znaczenie mają przyczyny wskutek których to nastąpiło. Powód uważany będzie za stronę wygrywającą sprawę, gdy cofnął pozew właśnie na skutek zaspokojenia jego roszczenia przez stronę pozwaną w toku procesu ( tak: Blachowski Paweł, Rozstrzygnięcie o kosztach procesu, [w:] Bladowski Bogdan, Metodyka pracy sędziego cywilisty, LEX 2013). W niniejszej sprawie powód cofnął powództwo co do należności głównej właśnie z powodu zaspokojenia roszczenia przez pozwanego po dniu wytoczenia powództwa, a co za tym idzie to pozwany jest stroną przegrywającą sprawę. Dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 336,00 zł złotych, na którą złożyły się kwota 49,00 złotych opłaty sądowej od pozwu, kwota 17,00 złotych opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa oraz kwota 270,00 złotych kosztów zastępstwa procesowego (§ 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie /Dz. U. z 2015 r., poz. 1800/).

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego,

3.  Przedłożyć z wpływem lub za 22 dni.