Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 sierpnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:	SSR Stanisław Dziurlikowski
Protokolant:	St.sekr.sąd. Monika Jabłonecka

po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2018 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w C.

przeciwko J. M.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego J. M. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. w C. kwotę 55.783,77 zł (pięćdziesiąt pięć tysięcy siedemset osiemdziesiąt trzy złote siedemdziesiąt siedem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21.08.2017 r. do dnia zapłaty;

II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.207,00 zł (osiem tysięcy dwieście siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt: V GC 792/18

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C. w dniu 26 października 2017 roku wniósł do Sądu Rejonowego w Chełmnie pozew o zapłatę przeciwko J. M.. Powód wnosił o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kwoty 55.783,77 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że Powód sprzedał pozwanemu J. M. materiały o łącznej wartości 55.783,77 zł, za które wystawił stosowne faktury. Pozwany nie uiścił zapłaty za zakupione towary widniejące w wystawionych fakturach. Nadto Powód wskazał, iż strony podpisały umowę kontraktacyjną dotyczącą 50 ton rzepaku o określonych parametrach, jednakże Pozwany nie wywiązał się z umowy i nie wydał rzepaku Powodowi. Mimo wielokrotnych kontaktów telefonicznych i korespondencyjnych oraz wzywaniu Pozwanego do zapłaty, Pozwany nie wywiązał się z zobowiązania.

Sąd Rejonowy w Chełmnie I Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 20 listopada 2017 roku stwierdził swoją niewłaściwość funkcjonalną i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Toruniu Wydziałowi V Gospodarczemu.

Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu V Wydziale Gospodarczym w dniu 1 lutego 2018 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany J. M. w dniu 22 marca 2018 roku złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty oraz sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 1 lutego 2018 roku, wnosząc o oddalenie powództwa w całości, przekazanie sprawy do Sądu Rejonowego w Olsztynie oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał jedynie, iż zaprzecza istnieniu stosunku zobowiązaniowego między stronami oraz jego wysokości. W jego ocenie wniesione przez Powoda powództwo nie zostało należycie udowodnione. Z ostrożności procesowej podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Odnośnie zarzutu niewłaściwości miejscowej wskazał, iż z załączonych faktur wynika, że sprzedaż nawozu miała miejsce w B., a zatem właściwym do rozpoznania jest Sąd Rejonowy w Olsztynie zgodnie z art. 34 k.p.c.

Postanowieniem z dnia 29 marca 2018 roku Sąd Rejonowy w Toruniu przywrócił pozwanemu termin do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Sąd ustalił co następuje:

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w C. jako sprzedawca zawarła z J. M. jako kupującym umowę o współpracy z dnia 10 lutego 2016 roku, której przedmiotem było określenie zasad współpracy handlowej pomiędzy sprzedawcą a kupującym w zakresie kupna-sprzedaży nawozów, środków ochrony roślin oraz innych towarów znajdujących się w ofercie handlowej sprzedawcy. J. M. złożył również wniosek kredytowy do kwoty 50.000 zł.

(dowód: umowa o współpracy z dnia 10 lutego 2016 roku, k. 20-21; wniosek kredytowy, k. 18-19;)

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w C. w okresie od lutego do sierpnia 2016 roku sprzedała pozwanemu J. M. towary pod produkcję rolną. Zakupiony przez J. M. towar został mu dostarczony wraz z wystawionymi fakturami. (...). z o.o. z siedzibą w C. wystawiła następujące faktury: nr (...) z dnia 19 lutego 2016 roku na kwotę 30.971,76 zł z terminem płatności na dzień 30 sierpnia 2016 roku, która została podpisana przez pozwanego J. M.; nr (...) z dnia 25 lutego 2016 roku na kwotę 8.337,60 zł z terminem płatności na dzień 30 sierpnia 2016 roku; nr (...) z dnia 8 marca 2016 roku na kwotę 8.337,60 zł z terminem płatności na dzień 30 sierpnia 2016 roku, która została podpisana przez pozwanego J. M.; nr (...) z dnia 5 maja 2016 roku na kwotę 1.799,16 zł z terminem płatności na dzień 30 września 2016 roku; nr (...) z dnia 20 lipca 2016 roku na kwotę 450 zł z terminem płatności na dzień 29 sierpnia 2016 roku; nr (...) z dnia 26 sierpnia 2016 roku na kwotę 75 zł z terminem płatności na dzień 25 października 2016 roku. Fakturą nr (...) z dnia 9 marca 2017 roku dokonano korekty zmieniając cenę o kwotę 5.812,65 zł i terminy płatności na 20 sierpnia 2017 roku.

(dowód: faktury VAT, k. 11-18; korekta z dnia 9 marca 2017 roku, k. 17; zeznania świadka J. P., k. 89-89v)

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w C. zawarła z J. M. umowę kontraktacyjną na rzepak nr 2017NK/1/WOJ. z dnia 7 lutego 2017 roku. Pismem z dnia 31 sierpnia 2017 roku J. M. został wezwany przez (...) SP. z o.o. w C. do wykonania umowy kontraktacji w ilości 50 ton rzepaku w terminie 3 dni.

(dowód: umowa kontraktacyjna, k. 22-23; wezwanie do realizacji przedmiotu umowy, k. 24.)

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w C. pismem z dnia 16 października 2017 roku wezwał J. M. do zapłaty należności wynikających z wystawionych w okresie od lutego do sierpnia 2016 roku faktur na łączną kwotę 55.783,77 zł.

(dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty, k. 25;.)

W okresie od 14 grudnia 2017 roku stycznia 2018 roku między (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C. a pełnomocnikiem J. M. trwały negocjacje w zakresie spłaty należności w wysokości 55.784 zł. Strony zainteresowane były zawarciem ugody co do wyżej wskazanej należności, a J. M. był zainteresowany rozłożeniem należności na pięć rat płatnych w ciągu całego roku.

(dowód: korespondencja e-mail, k. 68-72; zeznania świadka J. P., k. 89-89v.)

Sąd zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o zeznana świadka J. P. i przedłożone przez strony postępowania dokumenty. Powód i pozwany nie podważali wiarygodności przedłożonych do sprawy dokumentów, a również Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich autentyczności.

Zaznania świadka J. P. Sąd uznał za wiarygodne, bowiem były spójne, rzeczowe i korelowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Świadek w sposób wyczerpujący i logiczny omówił okoliczności związane ze współpracą stron, nabyciem towaru oraz rozliczeniami.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o przesłuchania świadka B. M., bowiem mimo wezwania pozwany nie uiścił zaliczki na koszty przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka. Zgodnie z art. 130 ⁴ §1 i §5 k.p.c. strona, która wnosi o podjęcie czynności połączonej z wydatkami, obowiązana jest uiścić zaliczkę na ich pokrycie w wysokości i terminie oznaczonym przez sąd. Jeżeli więcej niż jedna strona wnosi o podjęcie czynności, sąd zobowiązuje każdą stronę, która z czynności wywodzi skutki prawne, do uiszczenia zaliczki w równych częściach lub w innym stosunku według swego uznania. W razie nieuiszczenia zaliczki sąd pominie czynność połączoną z wydatkami.

Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanego, bowiem art. 299 k.p.c. przewiduje możliwość dopuszczenia dowodu z przesłuchania stron jedynie gdy po wyczerpaniu środków dowodowych lub ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Istotą dowodu z przesłuchania stron jest więc jego subsydiarność w stosunku do innych dowodów i nie służy stronie do ustosunkowania się do zebranego wcześniej materiału dowodowego, ale złożeniu zeznań o faktach, które nie zostały dostatecznie wyjaśnione.
W niniejszej sprawie, okoliczności co do których miał zeznawać pozwany zostały wyjaśnione i nie budziły wątpliwości, a zatem brak było podstaw do dopuszczenia dowodu
z jego zeznań. Nadto należy wskazać, iż mimo wezwania na rozprawę celem przesłuchania pozwany J. M. nie stawił się na termin rozprawy bez uzasadnienia.

Na wstępie należy wskazać, iż zarzut pozwanego dotyczący niewłaściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Toruniu jest niezasadny. Zgodnie z art. 46 k.p.c. Strony mogą umówić się na piśmie o poddanie sądowi pierwszej instancji, który według ustawy nie jest miejscowo właściwy, sporu już wynikłego lub sporów mogących w przyszłości wyniknąć z oznaczonego stosunku prawnego. Sąd ten będzie wówczas wyłącznie właściwy, jeżeli strony nie postanowiły inaczej lub jeżeli powód nie złożył pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym. W niniejszej sprawie Strony w umowie o współpracy w §6 pkt 3 wyraźnie wskazały, iż Sądem właściwym do rozpoznania sporów wynikłych z zawartej umowy będzie Sąd Rejonowy w Chełmnie. Jednak z uwagi na fakt, że Sąd Rejonowy w Chełmnie nie rozpoznaje spraw gospodarczych, Sąd ten wydał postanowienie z dnia 20 listopada 2017 roku w którym stwierdził swoją niewłaściwość funkcjonalną i sprawę przekazał do Sądu Rejonowego w Toruniu V Wydziału Gospodarczego, a zatem sąd ten stał się sądem właściwym. Należy tu wskazać, iż umowa stron powoduje, iż wybrany sąd staje się wyłącznie właściwy, a więc właściwość ta wyprzedza właściwość przemienną z art. 34 k.p.c. na którą powołuje się pozwany. Tym samym Sąd nie znalazł podstaw do przekazania sprawy do Sądu Rejonowego w Olsztynie.

W niniejszej sprawie kwestią sporną między stronami pozostawał obowiązek zapłaty przez Pozwanego kwoty 55.783,77 zł. Powód domagał się bowiem zapłaty kwoty 55.783,77 zł na którą składa się należność wynikająca z wystawionych w okresie od lutego do sierpnia 2016 roku faktur. Pozwany natomiast kwestionował zawarte w pozwie roszczenie wskazując, iż powód nie udowodnił w sposób należyty swojego żądania.

Przechodząc do merytorycznej oceny powództwa, w ocenie Sądu powództwo okazało się zasadne w całości. Umowa sprzedaży uregulowana jest w art. 535 k.c., który stanowi, iż przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Z zebranego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż strony pozostawały w stosunkach gospodarczych. Powód z pozwanym zawarli umowę o współpracy w dniu 10 lutego 2016 roku oraz umowę o kredyt kupiecki na kwotę 50.000 zł. Na przedłożonych przez Powoda umowach widnieje podpis Pozwanego, którego nie kwestionował. W zakresie swojej działalności Pozwany kupował u Powoda towary z odroczonym terminem płatności. Część wystawionych przez Powoda faktur została własnoręcznie podpisana przez Pozwanego. Co więcej z korespondencji e-mail obejmującej okres od 14 grudnia 2017 roku do stycznia 2018 roku jednoznacznie wynika, iż pozwany J. M. doskonale zdaje sobie sprawę ze swojego zadłużenia, bowiem nawiązał kontakt z Powodem w celu zawarcia ugody i ratalnej spłaty zobowiązania. W rozmowach proponowano rozłożenie należności w kwocie 55.784 zł na raty, zabezpieczenie spłaty należności oraz przystąpienie małżonki pozwanego B. M. do długu. Niemniej do zawarcia ugody między stronami nie doszło. Tak zgromadzony materiał dowodowy nie budzi wątpliwości, iż strony zawarły umowę na podstawie której doszło do sprzedaży Pozwanemu niezbędnych mu towarów, za które nie zapłacił. Wskazuje na ten fakt jednoznacznie chęć pozwanego rozłożenia owej należności na raty, które spłacałby przez okres roku.

W myśl art. 6 k.c. i 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, gdyż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Art. 6 k.p.c. reguluje podstawowe reguły dowodowe. Pierwszą - generalnie wymagającą udowodnienia powołanego przez stronę faktu, powodującego powstanie określonych skutków prawnych, oraz drugą regułę, która sytuuje ciężar dowodu danego faktu po stronie osoby, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Pierwsza „zasada obowiązku udowodnienia powoływanego faktu" jest w istocie nieunikniona ze względów racjonalnych, ponieważ odmienna regulacja powodowałaby powstanie niedopuszczalnej łatwości wywodzenia skutków prawnych z prostego powołania się na fakt bez potrzeby jego udowodnienia. Natomiast druga stanowi „ogólną zasadę rozkładu ciężaru dowodu", od której wyjątki mogą wskazywać niektóre przepisy szczególne (tak: Nazaruk P. - Ciszewski J. (red.), Jędrej K., Karaszewski G., Knabe J., Nazaruk P., Ruszkiewicz B., Sikorski G., Stępień-Sporek A. - Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. II., LexisNexis 2015). Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76, z glosą A. Zielińskiego, Palestra 1998, nr 1-2, s. 204; wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96, OSNC 1997, nr 8, poz. 113; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97, OSNAPiUS 1998, nr 21, poz. 643; uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00, OSNP 2002, nr 10, poz. 251). Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodzenia co do tych okoliczności na niej spoczywał, zaś sąd powinien wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów (zob. wyrok SA w Białymstoku z dnia 28 lutego 2013 r., I ACa 613/12, LEX nr 1294695).

Podsumowując powyższe rozważania należy wskazać, iż wbrew twierdzeniom Pozwanego, Powód w sposób nie budzący wątpliwości udowodnił swoje roszczenie oraz jego wysokość. Pozwany z kolei ograniczył się do kwestionowania istnienia stosunku zobowiązaniowego, nie przedkładając jednocześnie żadnego materiału dowodowego.

Tym samym Sąd, na podstawie art. 535 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 55.783,77 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 sierpnia 2017 roku.

Odnośnie odsetek orzeczono zgodnie z art. 481 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W niniejszej sprawie na podstawie faktury korygującej termin zapłaty należności wynikających z faktur został przedłużony do dnia 20 sierpnia 2017 roku, a więc zasadne stało się naliczenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 21 sierpnia 2017 roku zgodnie z żądaniem zwartym w pozwie.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszej sprawie to pozwanego należy uznać za stronę przegrywającą sprawę w całości i to on winien zwrócić powodowi koszty postępowania. Do kosztów postępowania poniesionych przez powoda należy zaliczyć koszty opłaty sądowej w kwocie 2.790 zł ustaloną zgodnie z art. 13 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (j.t. Dz.U. z 2016 r. poz. 623) oraz koszty zastępstwa procesowego ustalone zgodnie z §2 pkt 6. Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w łącznej kwocie 5.417 zł. Tym samym pozwany jest obowiązana zwrócić powodowi koszty w kwocie 8.207 zł, o czym orzeczono w punkcie II sentencji wyroku.