Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:	SSR Ryszard Kołodziejski
Protokolant:	Sekretarz sądowy Jowita Stafiej

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2019 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. w G.

przeciwko D. Ż.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II kosztami postępowania obciąża powoda.

Sygn. akt V GC 706/18 upr

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. złożył w dniu 24 stycznia 2018 roku pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie przeciwko pozwanej D. Ż. o zapłatę kwoty 1 455,08 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 września 2017 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kosztów sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż na podstawie umowy sprzedaży energii elektrycznej dostarczał pozwanej energię elektryczną do lokalu wskazanego w przedmiotowej umowie. W związku z wykonaniem usługi strona powodowa wystawiła i doręczyła pozwanej fakturę VAT nr (...), która stała się wymagalna 18 września 2017 roku. Strona powodowa podniosła również, iż w celu polubownego zakończenia sporu pismem z dnia 12 grudnia 2017 roku wezwała pozwaną do spłaty zadłużenia. Powód wskazał, iż pomimo wezwania pozwana nie zapłaciła należności wynikających z wyżej wskazanej umowy oraz należnych odsetek.

Postanowieniem z dnia 7 marca 2018 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Toruniu.

Pismem z dnia 4 czerwca 2018 roku powód uzupełnił braki formalne pozwu złożonego w elektronicznym postępowaniu upominawczym poprzez złożenie pełnomocnictwa procesowego, a także uzupełnił pozew o istotne okoliczności faktyczne i dowody.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy wydał w dniu 11 czerwca 2018 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana D. Ż. w ustawowym terminie złożyła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, wnosząc o zwolnienie od kosztów sądowych.

W uzasadnieniu sprzeciwu wskazała, iż zobowiązanie dochodzone przez powoda zostało uregulowane. Podniosła również, że zapłaciła nawet należność za faktury za zużycie energii elektrycznej za okres, w którym już od dawna nie korzystała z lokalu. Pozwana oświadczyła, że działalność gospodarczą faktycznie zakończyła pod koniec 2016 r., zaś formalne zakończenie prowadzenia działalności nastąpiło w dniu 7 stycznia 2017 r. Pozwana niezwłocznie wystąpiła do powoda ze zgłoszeniem zaprzestania prowadzenia działalności i prośbą o demontaż licznika, jednakże zgłoszenie to nie zostało przyjęte. Wówczas z powyższą prośbą wystąpił właściciel najmowanego lokalu, który także otrzymał odpowiedź odmowną. Ponadto wskazała, iż kopia umowy przedstawiona przez powoda różni się znacząco od egzemplarza, który sama posiada. Dodała, iż pomimo nie korzystania z lokalu, obciążono ją opłatami za wykorzystanie energii elektrycznej w okresie, gdy nie była już użytkownikiem lokalu, a faktura z tego tytułu została opłacona przez matkę pozwanej. Pozwana próbowała wyjaśnić tę kwestię i dochodzić zwrotu nienależnie pobranej opłaty, jednak bezskutecznie.

W odpowiedzi na sprzeciw powód cofnął częściowo pozew w zakresie kwoty 713,19 zł i wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 741,89 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 września 2017 r. oraz kosztami procesu. Powód wskazał, iż podstawą jego roszczenia jest umowa kompleksowa, która obowiązywała do dnia 12 września 2016 r. W związku ze złożoną przez pozwaną reklamacją oraz oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, strona powodowa wystawiła faktury korekty, stanowiące rozliczenie do dnia 12 września 2016 r., który został przyjęty jako ostatni dzień obowiązywania umowy między stronami. Strona powodowa zaprzeczyła, aby kwota, której dochodzi w niniejszym postępowaniu, została spłacona przez stronę pozwaną. W ocenie powoda pozwana zobowiązana jest do uiszczenia należności za energię dostarczaną do dnia 12 września 2016 roku.

W piśmie procesowym z dnia 29 marca 2019 r. pozwana wskazała, iż należność podlegająca korekcie i co do której powód cofnął powództwo, została zapłacona. Odnosząc się do żądania zapłaty kwoty 741,89 zł podniosła, iż nie otrzymała faktury opiewającej na tę kwotę i nie zna źródła tego zobowiązania.

Postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2019 r. Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy oddalił wniosek pozwanej o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

Sąd ustalił, co następuje:

D. Ż. w okresie od 4 stycznia 2016 roku do 7 stycznia 2017 roku prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą ,,Firma Handlowa (...). Strony w ramach prowadzonych działalności gospodarczych zawarły w dniu 28 grudnia 2015 roku umowę kompleksową, której przedmiotem była sprzedaż pozwanej energii elektrycznej i zapewnienie usługi dystrybucji energii elektrycznej do obiektu położonego w J. przy ulicy (...). D. Ż. od stycznia 2017 roku nie użytkowała już powyższego lokalu.

(okoliczności bezsporne; nadto dowód: umowa kompleksowa nr (...) wraz z ogólnymi warunkami umów kompleksowych, k. 21-26v; wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, k. 92; kserokopia wypowiedzenia umowy najmu lokalu, k. 91)

Pismem z dnia 2 września 2016 roku D. Ż. złożyła wypowiedzenie umowy kompleksowej łączącej ją z powodem, wraz z wnioskiem o demontaż licznika. Następnie z wnioskiem o demontaż licznika wystąpił J. S. – właściciel lokalu przy ul. (...). Otrzymał on odpowiedź od powoda, że nie jest stroną umowy i jego zgłoszenie nie zostało przyjęte.

(dowód: wypowiedzenie umowy kompleksowej, k. 59; pismo z dnia 21 marca 2017 r., k. 56)

Należność w kwocie 796,24 zł wynikająca z faktury VAT nr (...) z dnia 25 lipca 2017 r. za okres rozliczeniowy od 1 czerwca 2017 r. do 20 lipca 2017 r. została uregulowana na rzecz powoda w dniu 4 września 2017 r.

(dowód: faktura VAT nr (...) wraz z potwierdzeniem zapłaty, k. 58-58v)

(...) S.A. z siedzibą w G. wystawiła w dniu 4 września 2017 r. na rzecz D. Ż. fakturę VAT nr (...) z tytułu zużycia energii elektrycznej na kwotę 2 251,32 zł, obejmującą rozliczenie za okres od 28 grudnia 2015 r. do 20 lipca 2017 r. Termin płatności powyższej faktury określono na dzień 18 września 2017 roku.

W dniu 24 stycznia 2018 roku (...) S.A. z siedzibą w G. wystawiła fakturę korygującą VAT nr (...) na kwotę 713,19 zł, obejmującą rozliczenie za okres od 28 grudnia 2015 r. do dnia 12 września 2016 r.

(dowód: faktura VAT nr (...), k. 19-20; faktura korygująca VAT nr (...), k. 76-78)

Pismem datowanym na dzień 2 października 2017 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 1 455,08 zł w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania.

(dowód: wezwanie przedsądowe z dnia 2 października 2017 r., k. 27)

Pismem z dnia 3 lutego 2018 roku pełnomocnik pozwanej zwrócił się do powoda o wyjaśnienie sprawy związanej z nienależnym obciążeniem opłatami za zużycie energii.

Ponadto pismami z dnia 27 lutego 2018 r. i 1 czerwca 2018 r. D. Ż. zwróciła się do Urzędu Regulacji Energetyki o zbadanie sprawy nienależnie naliczonego zużycia energii elektrycznej. Powód udzielił wyjaśnień co do podjętych działań powyższemu Urzędowi w piśmie z dnia 24 kwietnia 2018 r.

(dowód: pismo z dnia 3 lutego 2018 r. wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 54-55; pismo z dnia 1 czerwca 2018 r., k. 46; pismo z dnia 27 lutego 2018 r. wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 50-52; pisma z dnia 24 kwietnia 2018 r., k. 48-49v)

Umowa kompleksowa z dnia 28 grudnia 2015 roku obowiązywała od dnia jej zawarcia do dnia 12 września 2016 roku.

(okoliczność bezsporna)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony postępowania. Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów w całości, gdyż nie budziły one wątpliwości co swojej prawdziwości, a strony nie zakwestionowały ich skutecznie. Zważyć przy tym należy, że czym innym jest przyznanie dowodowi z dokumentu waloru prawdziwości, a zatem tego, że nie został on podrobiony czy przerobiony, a czym innym jest wyciąganie stosownych wniosków z treści tego dokumentu.

Sąd pominął dowód z przesłuchania strony pozwanej wobec jej niestawiennictwa na rozprawę.

Ustalając stan faktyczny, Sąd miał na uwadze, iż okolicznością bezsporną było związanie stron postępowania umową sprzedaży energii elektrycznej oraz świadczenie usług dystrybucji oraz fakt, że na podstawie tej umowy dostarczano pozwanej energię elektryczną do najmowanego lokalu, w którym prowadziła działalność gospodarczą.

Kwestią sporną był natomiast obowiązek zapłaty przez pozwaną na rzecz powoda kwoty 1 455,08 zł, a następnie po częściowym cofnięciu pozwu – kwoty 741,89 zł z tytułu opłat za zużycie energii elektrycznej. Powód wskazywał bowiem, że pozwana nie uregulowała w terminie należności wynikającej z wystawionej faktury VAT, następnie skorygowanej. Pozwana z kolei podnosiła, iż zobowiązanie na rzecz powoda zostało uregulowane. Ponadto w jej ocenie powód obciążył ją opłatami za wykorzystanie energii elektrycznej za okres, w którym nie korzystała już z najmowanego lokalu usługowego.

Należy wskazać, iż aktem prawnym, który określa zasady i warunki zaopatrywania odbiorców w energię przez przedsiębiorstwa energetyczne jest ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (t.j. Dz.U. z 2018r. poz. 755). Zgodnie z art. 5 ust. 1 i 3 powyższej ustawy dostarczanie paliw gazowych lub energii odbywa się, po uprzednim przyłączeniu do sieci, o którym mowa w art. 7, na podstawie umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji albo umowy sprzedaży, umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji i umowy o świadczenie usług magazynowania paliw gazowych lub umowy o świadczenie usług skraplania gazu. Dostarczanie paliw gazowych lub energii może odbywać się na podstawie umowy zawierającej postanowienia umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji tych paliw lub energii, zwanej dalej „umową kompleksową”. Nadto w myśl art. 535 § 1 k.c. w zw. z art. 555 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii, praw oraz wody.

W ocenie Sądu niniejsze powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie potwierdził zasadności dochodzonego przez powoda roszczenia. Pozwana zaprzeczyła istnieniu zobowiązania zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Powód co prawda cofnął w toku postępowania powództwo w części, tj. co do kwoty 713,19 zł, jednakże należy wskazać, iż nie wykazał zasadności żądania pozostałej kwoty 741,89 zł. W niniejszej sprawie bezsporne pozostawało, iż umowa kompleksowa łącząca strony obowiązywała od dnia 28 grudnia 2015 r. do 12 września 2016 r. na skutek wypowiedzenia jej przez stronę pozwaną w związku z zakończeniem prowadzenia działalności gospodarczej i zakończeniem użytkowania najmowanego lokalu. Powód nadto przyznał, iż dzień 12 września 2016 r. został przez niego uznany jako ostatni dzień obowiązywania umowy między stronami. Strona powodowa na skutek złożonego przez pozwaną oświadczenia o wypowiedzeniu umowy wystawiła fakturę korektę nr (...), stanowiącą rozliczenie od dnia 28 grudnia 2015 r. do dnia 12 września 2016 r. Należy jednak wskazać, iż powód nienależnie żądał opłat za zużycie energii elektrycznej po skutecznym wypowiedzeniu umowy, tj. po dniu 12 września 2016 r. Pozwana bowiem nie była już stroną umowy, a zatem nie była obowiązana do uiszczania jakichkolwiek należności na rzecz powoda. Ponadto w związku z zaistniałą sytuacją pozwana zwracała się o wyjaśnienie sprawy zarówno do powoda, jak i do Urzędu Regulacji Energetyki. Wskutek podjętych działań powód wystawił w dniu 24 stycznia 2018 r. fakturę korektę, jednakże, jak już wcześniej wskazano, pozwana nie była zobligowana do zapłaty należności za okres po 12 września 2016 r., bowiem umowa kompleksowa została skutecznie wypowiedziana a pozwana nie zajmowała już lokalu przy ul. (...). Na marginesie należy wspomnieć, iż pozwana, mimo że nie spoczywał na niej obowiązek regulowania należności na rzecz powoda po rozwiązaniu umowy, dokonała zapłaty kwoty 796,24 zł tytułem rozliczenia za okres od 1 czerwca 2017 r. do 20 lipca 2017 r. (k. 58).

Mając powyższe na względzie, Sąd oddalił powództwo zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne w z zw. z art. 535 § 1 k.c. i art. 555 k.c. a contrario.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Zgodnie z tą zasadą w przypadku oddalenia powództwa, kosztami procesu (w tym uiszczoną opłatą od pozwu oraz kosztami zastępstwa procesowego) obciążono stronę powodową. Orzeczenie zaś o kosztach procesu było obligatoryjne, mając na uwadze treść art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda,

3.  Przedłożyć z wpływem lub za 21 dni wraz z z.p.o.