Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2021r.

Sąd Rejonowy w Toruniu – V Wydział Gospodarczy

w składzie:

przewodniczący: SSR Maciej J. Naworski

protokolant: st. sekretarz sądowy Irena Serafin

po rozpoznaniu 9 września 2021r., w T.,

na rozprawie

sprawy

z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej w G. ( KRS (...) )

przeciwko K. A. ( pesel (...) )

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego K. A. na rzecz powoda Spółdzielni Mieszkaniowej w G. kwotę 3536,56 zł (trzy tysiące pięćset trzydzieści sześć złotych pięćdziesiąt sześć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od 23 października 2020r. do dnia 8 września 2021r.,

II.  rozkłada zasądzoną w punkcie I. ( pierwszym ) kwotę na 8 ( osiem ) rat w wysokości pierwsza rata 36,56 zł (trzydzieści sześć złotych pięćdziesiąt sześć groszy) i siedem rat w wysokości po 500 zł (pięćset złotych) każda płatnych do ostatniego dnia każdego miesiąca począwszy od listopada 2021r. wraz z odsetkami przypadającymi od każdej z rat za okres i w wysokości opisanych w punkcie I. ( pierwszym ) i odsetkami w tej samej wysokości w przypadku opóźnienia w zapłacie której którejkolwiek z rat, od dnia jej płatności do dnia zapłaty,

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 936,44 zł (dziewięćset trzydzieści sześć złotych czterdzieści cztery grosze) tytułem zwrotu części kosztów postępowania,

IV.  nie obciąża pozwanej kosztami postepowania w pozostałej części.

Sygn. akt VGC 697/21

UZASADNIENIE

Spółdzielnia Mieszkaniowa w G. żądała od K. A. 8.916,79zł czynszu przy czym kwoty 3.536,56zł zwrotu upustu; pozwana miała bowiem płacić niższy czynsz niż określony pierwotnie pod warunkiem, że nie wypowie umowy przed oznaczoną datą; umowę jednak wypowiedziała wobec czego powinna dopłacić czynsz do właściwej wysokości ( k. 3 – 5 ).

Referendarz uwzględnił powództwo wydając nakaz zapłaty a pozwana zaskarżyła go tylko w zakresie zwrotu upustu. Umowę wypowiedziała bowiem z uwagi na ograniczenie działalności wynikające z epidemii S. C. oraz ciąży, w którą zaszła. W dodatku przedstawiciele powoda doradzali jej złożenie wypowiedzenia z uwagi na sytuacje, w której się znalazła, wobec czego powództwo nie jest usprawiedliwione ( k. 50 ). Na rozprawie pozwana wycofała się z zarzutów wnosząc jedynie o rozłożenie świadczenia na raty po 500zł ( k. 75 ).

Sąd ustalił co następuje:

K. A. wynajmowała lokal użytkowy od Spółdzielni Mieszkaniowej w G. i płaciła czynsz w obniżonej wysokości pod warunkiem, że nie wypowie umowy przed oznaczoną datą; umowę jednak wypowiedziała i była zobowiązana dopłacić Spółdzielni 3.536,56zł tytułem czynszu, którego nie zapłaciła dotychczas.

Bezsporne.

K. A. zajmowała się dietetyką. W 2020r. z uwagi na epidemię S. – (...) oraz ciążę, w którą zaszła, ograniczyła a następnie zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej; obecnie pozostaje na utrzymaniu męża i korzysta z pomocy rodziny i świadczeń publicznych; zamierza podjąć pracę po oddaniu dziecka do żłobka; prowadzi też rozmowy ugodowe z wierzycielami, których zamierza spłacać w ratach .

Bezsporne.

Sąd zważył co następuje:

1. Stan faktyczny okazał się bezsporny a z uwagi na zmianę stanowiska przez pozwaną, rozstrzygnięcie było oczywiste w świetle art. 659 § 1 i 481 § 1 k.c.

2. Na podstawie art. 320 k.p.c. Sąd rozłożył zasądzoną kwotę na raty przyjmując, że zachodzi uzasadniony przypadek, o którym mowa w powołanym ostatnio przepisie.

Sąd uznał bowiem za wiarygodne zeznanie pozwanej na temat jej sytuacji rodzinnej i majątkowej, zwłaszcza, że znajdowało potwierdzenie w powszechnie znanych faktach. W 2020r. doszło bowiem z uwagi wystąpienie epidemii i działania władz publicznych do dezorganizacji życia gospodarczego; nie trzeba też długiego wywodu aby stwierdzić, że ciąża powoduje istotne perturbacje w codziennym życiu i ogranicza możliwości wykonywania pracy zarobkowej.

Powód nie zakwestionował przy tym ani wniosku pozwanego ani jego zeznań.

Fakt, że zignorował rozprawę nic tu nie zmienia.

Strona, która bez usprawiedliwiania nie stawia się w sądzie traci możliwość aktywnego wpływania na przebieg posiedzenia w tym zadawania pytań przeciwnikowi; odroczenie rozprawy wchodzi zaś w grę tylko w okolicznościach opisanych w art. 214 § 1 k.p.c., które nie miały miejsca.

Nie było natomiast żadnych podstaw do przyjęcia, że pozwany podawał nieprawdę, wobec czego Sąd w pełni dał mu wiarę.

W konsekwencji Sąd uzgodnił wiosek.

Ustalając wysokość raty Sąd kierował się deklaracją pozwanego, mając przy tym na uwadze, że suma 500zł pozwoli spłacić dług w ciągu niespełna roku a zatem w niezbyt długim czasie.

Oczywiste jest, że stosując art. 320 k.p.c. Sąd powinien uwzględniać nie tylko sytuację dłużnika lecz brać pod uwagę także słuszne interesy wierzyciela. Wbrew pozorom, uwzględnienie wniosku pozwanego nie narusza praw powoda. Pozwana obecnie nie prowadzi działalności gospodarczej i nie pracuje a jej przychód ze świadczeń publicznych i pomocy rodziny nie podlega zajęciu. W rezultacie spełnienie świadczenia w deklarowanych przez pozwaną częściach daje powodowi lepszą perspektywę zaspokojenia niż przymusowa egzekucja, której skuteczność pozostaje w sferze teorii.

3. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 w związku z art. 99 k.p.c. i 102 k.p.c. zasądzając od pozwanego jednie część należnych powodowi kosztów mając na uwadze opisane powyżej okoliczności i dopasowując ich wysokość do wielkości raty świadczenia głównego.