Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu, V Wydział Gospodarczy, w składzie

Przewodniczący: sędzia Przemysław Kowalski

po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2024 roku w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) 1 (...) spółki jawnej we W.

przeciwko (...) spółce z ograniczona odpowiedzialnością w T.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w T. na rzecz powoda (...) 1 (...) spółki jawnej we W. kwotę 99,01 euro (dziewięćdziesiąt dziewięć euro jeden eurocent) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od tej kwoty od dnia 12 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty;

II. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 148,54 zł (sto czterdzieści osiem złotych pięćdziesiąt cztery grosze) tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygnatura akt V GC 617/23 upr

Uzasadnienie wyroku z 12 stycznia 2024 roku

1. Stanowiska stron.

Pozwem z dnia 4 kwietnia 2023 roku F. 1 (...) spółka jawna z siedzibą w W. (dalej: powód) wystąpiła na drogę sądową przeciwko pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. (dalej: pozwany) o zapłatę kwoty 1.476 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od 12 kwietnia 2023 roku i kosztami procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska powód wskazał, że zawarł z pozwanym umowę przewozu, wykonał swoje zobowiązanie w postaci transportu towarów i nie otrzymał należnego mu wynagrodzenia.

Nakazem zapłaty z dnia 5 maja 2023 roku wydanym w postępowaniu upominawczym pod sygnaturą akt V GNc 923/23 referendarz sądowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany zaskarżył skutecznie nakaz zapłaty wnosząc sprzeciw (k. 37), żądając oddalenia powództwa w całości (k. 78).

Pozwany wskazał, że skompensował wynagrodzenie powoda z należnościami wynikającymi z not obciążeniowych, które zostały wystawione w związku z opóźnieniem powoda w dostawie towarów.

2. Ustalenia faktyczne sądu.

Powód przyjął od pozwanego zlecenie transportowe z B. do S. w Bułgarii. Zlecenie przewidywało załadunek w dniu 2 lutego 2023 roku do godziny 13:30 oraz rozładunek maksymalnie do 6 lutego 2023 roku do godziny 14:00. Strony uzgodniły wynagrodzenie za wykonanie przewozu w kwocie 1.200 euro netto, zaś w uwagach wskazano, że data i godzina rozładunku są nieprzekraczalne („fix”). Ponadto w warunkach zlecenia wskazano, że warunki zlecenia są ostateczne (pkt 3), zleceniobiorca ponosi pełną odpowiedzialność zgodnie z Konwencją CMR oraz Prawem Przewozowym (pkt 5), za niedotrzymanie terminu rozładunku zleceniobiorca zapłaci zlecającemu karę umowną w wysokości 250 euro za wyjątkiem gdy powstałe szkody przewyższają wysokość kary umownej (pkt 11). W trakcie przyjęcia zlecenia pracownik pozwanego J. O. (1) informowała wspólnika powoda, że towar musi dotrzeć na miejsce maksymalnie do 6 lutego 2023 roku. Powód zaakceptował te warunki.

Dowody: zlecenie transportowe (k. 12), korespondencja na platformie (...) (k. 103-106).

W liście przewozowym jako nadawcę wskazano Pojazdy Szynowe PESA B., jako odbiorcę E. T. w S.. W godzinach porannych (około 9:30) w dniu 6 lutego 2023 roku pracownik pozwanego J. O. (1) – z uwagi na brak kontaktu telefonicznego z powodem oraz brak informacji odnośnie transportu - zwróciła się do powoda z prośbą o wskazanie, co się dzieje z rozładunkiem. W odpowiedzi wspólnik powoda poinformował, że ładunek zostanie dostarczony w środę (za dwa dni). W odpowiedzi J. O. (2) poinformowała, że ładunek miał być dostarczony dziś, na miejscu na dostawę towaru czeka szereg osób, a z tytułu opóźnienia zostaną wobec powoda wyciągnięte konsekwencje finansowe. Około godz. 10:40 ze wspólnikiem powoda skontaktował się prezes zarządu pozwanej P. K., informując że w Bułgarii na ładunek czeka piętnastoosobowa specjalna ekipa montażowa, która w tym celu przyjechała dziś do Bułgarii, zaś koszty obciążeń – z uwagi na opóźnienie w dostawie - będą bardzo wysokie.

Powód dostarczył towar na miejsce rozładunku w dniu 8 lutego 2023 roku za pomocą dwóch pojazdów, mimo że zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami ładunek miał być przewożony jednym samochodem (solówką).

Dowody: list przewozowy (k. 14), list przewozowy z instrukcjami nadawcy (k. 115), korespondencja z platformy trans (k. 100-112, 138-143), korespondencja e-mail (k. 147), dokumentacja fotograficzna (k. 148-153).

Z tytułu zlecenia powód wystawił fakturę na kwotę 1.476 euro z terminem płatności do dnia 9 kwietnia 2023 roku

Dowody: faktura VAT (k. 15).

Pismem z 3 marca 2023 roku pozwany poinformował powoda, że trwają ustalenia dotyczące dokładnych kosztów, jakimi powód zostanie obciążony z powodu opóźnienia w dostawie. Jednocześnie z tego powodu wystawił notę obciążeniową na kwotę 1.176,15 zł (250 euro). Powód odesłał notę bez jej akceptacji.

W piśmie z 7 marca 2023 roku spółka (...) poinformowała pozwanego o obciążeniu go kosztami w wysokości 6.451,20 zł w postaci prac w godzinach nadliczbowych pracowników wysłanych w delegację na terenie Bułgarii, co było konieczne w związku z nieterminowym dostarczeniem transportu, celem uniknięcia kar umownych. Jednocześnie spółka (...) wystawiła pozwanemu notę obciążeniową na ww. kwotę, na którą składał się koszt 48 dodatkowych roboczogodzin po stawce 134,4 zł za roboczogodzinę. Kwotę tę spółka (...) potrąciła z należnym pozwanemu wynagrodzeniem za transport.

Pozwany finalnie obciążył tymi kosztami powoda, wystawiając w dniu 13 marca 2023 roku notę obciążeniową z tożsamą kwotą i terminem płatności: 7 dni. Pozwany przesłał powodowi jednocześnie informację o kompensacie wzajemnych zobowiązań. W odpowiedzi powód nie wyraził zgody na potrącenie. Pozwany ponowił oświadczenie o potrąceniu w dniu 23 marca 2023 roku, wskazując na podstawy dokonanej kompensaty.

Dowody: pismo powoda z 3 marca 2023 roku (k. 16), noty obciążeniowe (k. 17, ), pismo PESA z 7 marca 2023 roku (k. 18, 19, 20), kompensata (k. 21), dalsza korespondencja miedzy stronami (k. 22-26), korespondencja e-mail (k. 163-166).

3. Ocena dowodów.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów. Sąd nie brał pod uwagę załączonych przez pozwanego wydruków dotyczących opinii o powodzie (k. 156-160), gdyż kwestia ta nie była istotna dla rozstrzygnięcia sprawy. Ponadto sąd nie opierał się na załączonym przez powoda zleceniu transportowym, opatrzonym jego pieczątką z przyjęciem do realizacji i wskazaniem, że data rozładunku jest orientacyjna (k. 13). Po pierwsze, nie ma żadnego dowodu, aby dokument ten został przedstawiony pozwanemu wcześniej, przy zawarciu zlecenia. W pozwie wskazano, że jest to zlecenie transportowe odesłane pozwanemu, jednak nie poparto to żadnym dowodem. Po drugie, jak wynika z korespondencji z platformy (...), wspólnik powoda zaakceptował bez zastrzeżeń, że towar musi się znaleźć na miejscu rozładunku najpóźniej w dniu 6 lutego 2023 roku (k. 104), co jest zgodnie ze zleceniem transportowym. Po trzecie, jednostronna zmiana warunków zlecenia, a z taką mielibyśmy do czynienia, gdyby przyjąć, że dokument ten został wystawiony już 1 lutego 2023 roku i zakomunikowany pozwanemu, byłaby niezasadna z uwagi na treść pkt 3 warunków zlecenia, gdzie stwierdzono że są one ostateczne (k. 12v.). Nie można zatem uznać, że dokument ten stanowi zastrzeżenia do złożonej przez pozwanego oferty, jak wywodził powód w pozwie.

Warto zauważyć, że część dokumentów znajdujących się w aktach została zdublowana, więc w stanie faktycznym wymieniono jedynie te dokumenty, które znalazły się w aktach chronologicznie pierwsze.

4. Ocena prawna.

4.1. Uwagi ogólne.

Na wstępie rozważań natury prawnej zaznaczyć należy, że co do zasady każdy przypadek międzynarodowego, odpłatnego przewozu drogowego towarów podlega przepisom konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) sporządzonej w G. w dniu 19 maja 1956 roku, Dz.U. 1962 Nr 49, poz. 238 (dalej: konwencja CMR), co wynika z art. 1 ust. 1 Konwencji CMR. Zasada ta obowiązywała również w niniejszym stanie faktycznym, gdzie przewóz miał miejsce między Polską a Bułgarią.

Nie było kwestionowane w sprawie, że ostatecznie ładunek został dostarczony przez powoda. Pozwany nie podważał również wysokości umówionego wynagrodzenia powoda. Kluczowe w niniejszej sprawie było zatem rozstrzygnięcie o zasadności zarzutu potrącenia sformułowanego przez pozwanego.

4.2. Ocena formalna zgłoszonego zarzutu potrącenia.

Na wstępie należy zaznaczyć, że pozwany powołał się na zarzut potrącenia w pierwszym piśmie procesowym (sprzeciwie od nakazu zapłaty). Miało to miejsce przed wejściem w życie znowelizowanego art. 203 ¹ kpc, to jest przed 1 lipca 2023 roku. Zgodnie z art. 20 ustawy z dnia 9 marca 2023 roku o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023 r. poz. 614) miarodajnym dla oceny skuteczności zarzutu jest brzmienie ww. przepisu sprzed nowelizacji, gdyż czynności dokonane w sprawach wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy zachowują moc zgodnie z dotychczasowymi przepisami kodeksu postępowania cywilnego. Wierzytelność pozwanego wynikała z tego samego stosunku prawnego (była związana z umową przewozu), jak również została – w przypadku noty obciążeniowej na kwotę 6.451,20 zł – uprawdopodobniona dokumentem niepochodzącym wyłącznie od pozwanego (a mianowicie od PESA B. – k. 18).

Powód podnosił, że zarzut potrącenia jest niedopuszczalny z tej przyczyny, że sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, zaś zgodnie z art. 505 ³ § 1 kpc jednym pozwem można dochodzić tylko jednego roszczenia. Powód przeoczył jednak, że obie zgłoszone do potrącenia wierzytelności wynikały z tego samego stosunku prawnego (art. 505 ³ § 2 kpc). Niezależnie od powyższego zaznaczyć wymaga, że sąd w całości podzielił twierdzenia powoda o niedopuszczalności obciążenia go karą umowną w kwocie 250 euro za nieterminowe dostarczenie ładunku, gdyż takie postanowienia jest sprzeczne z art. 41 konwencji CMR.

Tym samym sąd de facto zajmował się wyłącznie zarzutem potrącenia pozwanego w kontekście przedstawionej do potrącenia wierzytelności na kwotę 6.451,20 zł.

4.3. Skuteczność zarzutu potrącenia pod kątem materialnoprawnym.

4.3.1. Opóźnienie dostawy.

Konwencja CMR reguluje między innymi, że przewoźnik odpowiada za opóźnienie dostawy (art. 17 ust. 1 Konwencji CMR). Opóźnienie dostawy ma miejsce jeżeli towar nie został dostarczony w umówionym terminie (art. 19 Konwencji CMR). Obecnie przyjmuje się, że odpowiedzialność ta nie jest oparta na zasadzie ryzyka, tylko winy domniemanej za nieosiągnięcie rezultatu, z możliwością zwolnienia się od niej z przyczyn oznaczonych w art. 17 ust. 2 – 4 konwencji CMR ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2019 roku, IV CSK 415/18, Legalis nr 2356321).

W realiach niniejszej sprawy fakt opóźnienia powoda pozostawał de facto bezsporny. Powód argumentował jednak, że nie ma to znaczenia dla wypłaty jego wynagrodzenia, gdyż zastrzegł w dokumencie przyjęcia zlecenia, że data rozładunku jest orientacyjna. Jak już wskazano w ocenie dowodów, dokument z k. 13 nie mógł stanowić podstawy ustalenia stanu faktycznego i był nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy z punktu jej prawnej oceny, na co wskazano we wcześniejszych rozważaniach. Sąd ustalił zatem, że powód nieprawidłowo wykonał swoje zobowiązanie, co daje podstawy do zaistnienia odpowiedzialności kontraktowej względem pozwanego.

4.3.2. Skuteczność złożonego zastrzeżenia.

Aby móc domagać się naprawienia szkody od powoda, pozwany powinien był, zgodnie z art. 30 ust. 3 Konwencji CMR, złożyć zastrzeżenie. W tym miejscu należy wskazać, że powód już w pozwie kwestionował skuteczność zgłoszonego zastrzeżenia, podnosząc że miało to miejsce po terminie wynikającym z ww. przepisu, to jest po upływie 21 dni.

Sąd nie podzielił zapatrywania pozwanego z następujących względów. W toku procesu pozwany przedłożył do akt sprawy wydruk korespondencji z platformy trans J. O. (1) (osoby posługującej się danymi firmowymi pozwanego oraz osoby która wystawiła sporne zlecenie transportowe, co pozwala na przyjęcie domniemania, że była ona upoważniona do przesłania również zastrzeżenia – por. k. 109) ze wspólnikiem powoda, w którym wprost zapowiedziano, że zostaną wyciągnięte konsekwencje w związku z niedotrzymaniem terminu rozładunku wynikającego z umowy przewozu. Celem zastrzeżenia jest uprzedzenie przewoźnika, że może być pociągnięty do odpowiedzialności za szkodę wynikającą z opóźnienia w przewozie ( por. wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 19 września 2019 roku, XIII Ga 856/19, Lex nr 2736933). Nie ulega wątpliwości, że korespondencja z platformy trans taki cel spełniła. Bez znaczenia jest również fakt, że zgłoszenie zastrzeżenia miało miejsce jeszcze przed formalnym postawieniem towaru do dyspozycji odbiorcy, skoro w dniu jego przesłania wiadomym było, że powód opóźni się z dostawą. Skrajnym formalizmem byłoby oczekiwanie powtórzenia tego komunikatu już po 8 lutego 2023 roku.

Odnosząc się do formy przesłanego zastrzeżenia, jakkolwiek w doktrynie i judykaturze przez dłuższy czas toczyły się spory co do możliwości przesłania zastrzeżenia drogą elektroniczną ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10 czerwca 2016 roku, V ACa 861/15, Lex nr 2057753 wraz z krytyczną glosą P. (...) , Glosa 2019/2/58-68, Lex), tak wątpliwości te zdezaktualizowały się na skutek ratyfikacji przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej protokołu dodatkowego do Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR), dotyczącego elektronicznego listu przewozowego, a sporządzonego w G. dnia 20 lutego 2008 roku (obowiązuje on od 11 września 2019 roku, dalej: protokół dodatkowy). Protokół ten był odpowiedzią na zmiany technologiczne, który zaszły po podpisaniu konwencji CMR i zdezaktualizował treść ww. orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Katowicach. Wprawdzie protokół ten nakłada na elektroniczny list przewozowy szereg wymogów (w tym podpisanie go stosownym podpisem elektronicznym - por. art. 3 protokołu dodatkowego), tak w zakresie zastrzeżeń stanowi jedynie (odmiennie), że (jakiekolwiek) zastrzeżenie (dotyczące wykonania umowy przewozu, do której Konwencja ma zastosowanie, a zatem również te z art. 30 ust. 3 konwencji CMR) może mieć formę komunikacji elektronicznej (art. 2 ust. 1 protokołu dodatkowego). Zgodnie z definicją zawartą w art. 1 protokołu dodatkowego za „komunikację elektroniczną” należy uznać informację generowaną, wysyłaną, odbieraną i przechowywaną przy użyciu środków elektronicznych, optycznych lub cyfrowych lub podobnych środków powodujących, że przekazywana informacja jest dostępna i może zostać wykorzystana jako późniejsze źródło odniesienia. Nie ulega wątpliwości, że wymogi te spełniała korespondencja z platformy trans. Tym samym w ocenie sądu nie jest konieczne w obecnym stanie prawnym przesłanie podpisanego podpisem własnoręcznym zastrzeżenia. W konsekwencji należało uznać, że zastrzeżenie zostało zgłoszone skutecznie.

4.3.3. Osoba uprawniona – kwestia legitymacji pozwanego.

Powód podnosił już w pozwie (k. 4), że pozwany nie może dochodzić od niego odszkodowania, skoro nie jest osoba uprawnioną według konwencji CMR, a za taką może uchodzić nadawca lub odbiorca, w zależności od tego, który z nich dysponuje prawem do rozporządzania przesyłką. Powód powołał się w tym zakresie na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 2003 roku w sprawie o sygnaturze akt II CKN 415/01. W ostatnim piśmie procesowym (k. 174) powód podnosił, że to odbiorca (E. T. w S.) jest wyłącznie uprawnionym do dochodzenia odszkodowania, co miałoby wynikać z odbioru przesyłki i listu przewozowego. Stanowisko powoda jest nieprawidłowe z następujących względów. Po pierwsze, zgodnie z art. 13 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 1 konwencji CMR powód nie wykazał, by prawo do rozporządzenia towarem przeszło na odbiorcę, gdyż musiałoby to się wiązać z wydaniem odbiorcy drugiego egzemplarzu listu przewozowego. W sprawie zostały przedłożone dwie wersje listu przewozowego jako egzemplarze dla nadawcy (k. 14 i 115), z których wynika jedynie, że towar został dostarczony odbiorcy w dniu 8 lutego 2023 roku. Po drugie, szkoda z tytułu opóźnienia w dostawie została wyrządzona w majątku nadawcy ( spółki (...)) z uwagi na konieczność wypłaty pracownikom wynagrodzenia z tytułu nadgodzin, a nie odbiorcy. Skoro następnie pozwany został obciążony w drodze regresu odszkodowaniem i spełnił w następstwie kompensaty wierzytelności roszczenie odszkodowawcze, to jest możliwe, by następnie dochodził on zwrotu odszkodowania od osoby, która bezpośrednio wyrządziła szkodę, to jest powoda ( por. rozważania zawarte w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2022 roku, II CSKP 308/22, OSNC 2023/6/60). Jeżeli nie byłoby to możliwe w drodze regresu na podstawie konwencji CMR, to na zasadzie subrogacji (art. 518 § 1 pkt 1 kc) lub ogólnych zasadach odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 kc). Z uwagi bowiem na specyficzny stan faktyczny sprawy, nawet gdyby przyjąć że nie znajdują tu zastosowania przepisy konwencji, to i tak sprawę należało ocenić z punktu widzenia krajowych przepisów o odpowiedzialności odszkodowawczej. Jakkolwiek przepisy konwencji CMR podlegają wykładni autonomicznej (to jest oderwanej od prawa krajowego, mającej na celu zagwarantować realizację celu konwencji, jakim jest ujednolicenie rozumienia jej rozwiązań), tak nie można wykluczyć, że niektóre stany faktyczne nie będą podpadały wprost pod zakres regulacji CMR ( por. rozważania zawarte w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2017 roku, II CSK 242/16, Legalis nr 1640643).

4.4. Wysokość szkody pozwanego.

Z treści art. 203 ¹ § 3 kpc wynika, że do pisma zawierającego zarzut potrącenia stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące pozwu. W ocenie sądu wysokość szkody pozwanego została wykazana w sposób należyty. Pozwany przedłożył dokument pochodzący od podmiotu trzeciego (nadawcy towaru), z którego wynikało, jaką kwotą został obciążony. Kwota ta koresponduje z kilkukrotnymi wskazaniami podczas rozmów na komunikatorze trans, że terminowa dostawa jest o tyle ważna, że do Bułgarii przyjechała w celu rozładunku towaru piętnastoosobowa specjalna ekipa. W tym kontekście nie ma również wątpliwości, że pomiędzy nienależytym wykonaniem zobowiązania powoda a szkodą pozwanego istnieje adekwatny związek przyczynowo-skutkowy. Logicznym jest bowiem, że opóźnienie w dostawie towaru skutkowało tym, że nadawca musiał opłacić dodatkowo tychże pracowników, zwłaszcza że jak podniesiono w piśmie przesłanym do pozwanego przez PESA B., w przeciwnym wypadku groziłoby to nałożeniem kar umownych przez kontrahenta. Sposób, w jaki została obliczona kwota 6.451,20 zł został przedstawiony w korespondencji e-mail (k. 164). Zarówno liczba nadgodzin (48), jak i koszt roboczogodziny (134.4 zł) nie budził wątpliwości sądu, skoro w sprawę było zaangażowanych aż piętnaście osób. Ponadto to powód w takiej sytuacji procesowej, skoro pozwany został obciążony odszkodowaniem za nienależyte wykonanie zobowiązania, co skutkowało obniżeniem poprzez kompensatę należnego mu wynagrodzenia, powinien zgłosić wnioski dowodowe w celu wykazania, że wysokość szkody jest zawyżona. Wysokość szkody pozwanego jako jedna z podstaw odpowiedzialności odszkodowawczej została bowiem wykazana, a w takiej sytuacji to na powodzie ciążył obowiązek wykazania przesłanek skutkujących obniżeniem odszkodowania. Powód ograniczył się jedynie do biernego kwestionowania przedstawionej do potrącenia kwoty.

Kwestia zadeklarowania czy też niezadeklarowania specjalnego interesu w dostawie przez pozwanego nie miała znaczenia w sprawie, skoro wierzytelność z tytułu szkody w kwocie 6.451,20 zł nie przewyższała wysokości przewoźnego.

4.6. Wysokość potrąconej wierzytelności.

Zaznaczenia wymaga, że dla skuteczności potrącenia wymagane było nie tylko stwierdzenie, czy wierzytelności pozwanego istnieje, ale również czy była ona wymagalna na datę złożenia przez pozwanego oświadczenia o potrąceniu (art. 498 kc). Pozwany niezasadnie wystawił dokument nazwany kompensatą już w dniu wystawienia noty obciążeniowej (k. 20 i 21), mimo że termin płatności noty wynosił 7 dni. Tym samym 13 marca 2023 roku potrącenie nie było jeszcze możliwe, skoro wierzytelność pozwanego nie była wówczas wymagalna. Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy należało uznać, że skuteczne oświadczenie o potrąceniu zostało złożone wraz z pismem pozwanego z 23 marca 2023 roku (k. 26), kiedy to pozwany ponownie wyraził chęć kompensaty wierzytelności. Nawet gdyby ten dokument nie uznać za ponowne oświadczenie o potrąceniu, to i tak taką rolę może pełnić w sprawie sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym zostało zawarte procesowe oświadczenie o potrąceniu, a które dotarło również do powoda, co potwierdził jego pełnomocnik na rozprawie.

Przeliczając kurs euro z daty potrącenia (4,6850 zł) z kwotą przedstawioną do potrącenia 6.451,20 zł pozwany obniżył wzajemne wierzytelności do kwoty 99,01 euro ( (...),99), z czego wierzytelność pozwanego została obliczona poprzez podzielenie kwoty 6.451,2 zł przez kurs euro (4,6850). Tym samym kwotę 99,01 euro należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda jako należne mu wynagrodzenie. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Żądanie zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 12 kwietnia 2023 roku było uzasadnione terminem płatności faktury wystawionej przez powoda.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 100 kpc. Powód wygrał sprawę w 6,7 % i poniósł łączne koszty w wysokości 2.217 zł. Pozwany nie poniósł zaś kosztów procesu. Celowe koszty procesu powoda to kwota 148,54 zł, którą należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda.

Z:

1. odnotować i zakreślić;

2. odpis wyroku doręczyć:

- pełnomocnikowi powoda z odpisem pisma pozwanego;

- pozwanemu z pouczeniem numer 6;

3. akta z wpływem lub po upływie 14 dni od wykonania.

T., dnia 12 stycznia 2024 roku, sędzia Przemysław Kowalski

1 https://www.piotrbanczyk.pl/blog/artykul,glosa-do-wyroku-sadu-apelacyjnego-w- (...)-z-10-czerwca-2016-roku-sygn--akt-v-aca- (...),91