Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2024r.

Sąd Rejonowy w Toruniu – V Wydział Gospodarczy

w składzie:

przewodniczący: SSR Maciej J. Naworski

protokolant: sekretarz sądowy Irena Serafin

po rozpoznaniu dnia 17 października 2024r.,

w (...)

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) w (...) (...) )

przeciwko (...). w(...) (...) )

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...). w (...) na rzecz (...)w (...) kwotę 419,76zł ( czterysta dziewiętnaście złotych i siedemdziesiąt sześć groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 lipca 2023r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałej części,

III.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego 946,51 zł (dziewięćset czterdzieści sześć złotych pięćdziesiąt jeden groszy) z odsetkami w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienia od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty ) tytułem zwrotu kosztów postępowania,

IV.  nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 226,30zł ( dwieście dwadzieścia sześć złotych trzydzieści groszy ) tytułem zwrotu części nieopłaconych kosztów postępowania,

V.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 111,43zł ( sto jedenaście złotych i czterdzieści trzy grosze ) tytułem zwrotu części nieopłaconych kosztów postępowania.

Sygn. akt VGC 518/24

UZASADNIENIE

(...) w (...)domagała się od (...)w (...) 1.283,47zł. Podniosła, że (...). ubezpieczyła u pozwanej samo-chód, który został uszkodzony w czasie zdarzenia objętego ryzykiem ubezpiecze-niowym, pozwana zaniżyła odszkodowanie o dochodzoną kwotę a powódka nabyła roszczenie od poszkodowanej na drodze cesji, co uzasadnia żądanie ( k. 5 ).

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa, ponieważ umowa przelewu zawarta przez powódkę była nieważna, gdyż nie miała causea; ponadto ustaliła wysokość świadczenia zgodnie z ogólnymi warunkami ubezpieczenia ( dalej jako o.w.u. ) wobec czego powó-dztwo jest bezzasadne ( k. 28 – 38 ).

Sąd ustalił, co następuje:

W 2023r. (...) miała w leasingu samochód (...) ubezpieczony w zakresie AC na rzecz leasingodawcy w (...)

Bezsporne.

W 2023r. (...) użytkowany przez (...) został uszkodzony w czasie zdarze-nia objętego ryzykiem ubezpieczeniowym przewidzianym umową stron.

Bezsporne.

Zgodnie z o.w.u. mającymi zastosowanie do umowy zawartej przez (...) z (...)., odszkodowanie jest ustalane z uwzględnieniem cen oryginalnych części zamiennych, określonych w systemach(...) (...)lub DAT cen lakierów i norm czasowych operacji naprawczych oraz średnią stawkę za roboczogodzinę stosowaną przez warsztaty porównywalnej kategorii do wykonującego naprawę na terenie województwa, w którym znajduje się ten warsztat.

Dowód: polisa k. 12,

o.w.u. § 17, k. 82v.

Naprawa samochodu należącego do (...)z cen oryginalnych części zamiennych, określonych w systemach(...), (...)lub (...)cen lakierów i norm czasowych operacji naprawczych oraz średnią stawkę za roboczogodzinę stosowaną przez warsztaty porównywalnej kategorii do wykonującego naprawę na terenie województwa (...) kosztuje 3.293,69zł.

Dowód: opinia biegłego k. 121 i 93.

W 2023r. leasingodawca przelał roszczenie przeciwko (...) (...)

Bezsporne ( umowa, k. 10 ).

(...)zapłaciła (...) 3.252,70zł.

Bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

1. Stan faktyczny w znacznej części był bezsporny wobec czego Sąd ustalił go w oparciu o zgodne oświadczenia stron i art. 230 k.p.c.

W pozostałym zakresie Sąd ustalił fakty na podstawie opinii biegłego. Ekspertyza była bowiem jasna, spójna i konkretna a wnioski biegłego logicznie wypływały z przeprowadzonych przez niego wywodów i obliczeń. Biegły przekonująco obronił zaś swoje stanowisko w odpowiedzi na zarzuty pozwanej; trafny okazał się przy tym ten związany z miejscem naprawy. W świetle o.w.u. należało bowiem wziąć pod uwagę średnie ceny pracy w województwie (...) a nie (...). W celu obniżenia kosztów Sąd nie zlecał biegłemu sporządzania całej opinii, lecz ustalenie średnich kosztów pracy w okolicach (...) przeliczenie kosztorysu nie wymaga bowiem wiadomości specjalistycznych a jedynie kilku prostych działań matematycznych.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z kolejnej opinii ( k. 133 ), już tylko z tej racji, że wcześniejsze koszty ekspertyz dwukrotnie przewyższył wartość przedmiotu sporu oraz dlatego, że pozwana za 1.500zł dodatkowego wynagrodzenia biegłego uzyskała zmianę wniosków opinii o niecałe 50zł.

Ostatnie uwagi pozwanej były zaś nieuzasadnione. Biegły podał bowiem średnią stawkę pracy w województwie (...), udzielił odpowiedzi na pytanie czwarte pełnomocnika a skoro mając tytuł doktora habilitowanego przyjął, że po wymianie szyby czołowej samochodu należy przeprowadzić jazdę próbną, to tak być powinno.

2. Przed przystąpieniem do zasadniczych rozważań należy podkreślić, że po pierwsze, de lege lata, proces cywilny jest kontradyktoryjny i obowiązuje w nim zasada prawdy formalnej.

Po drugie, ogólne warunki umów wiążą strony i stanowią podstawę oceny zasadności roszczeń wynikających z umowy ( art. 384 § 1 k.c. ).

Po trzecie, w sprawie o odszkodowanie z umowy ubezpieczenia ciężar dowodu spoczywa przede wszystkim na stronie powodowej, która jest zobowiązana wykazać zasadność zgłoszonych pretensji. Pozwanego obciąża zaś konieczność przeprowadzenia dowodu przytaczanych przez siebie faktów, jeżeli wywodzi z nich skutki prawne ( art. 6 k.c. – ei incumbit probatio, qui dicit ). W rezultacie onus probandi rozkłada się na obie strony.

3. Spór dotyczył kosztu naprawy samochodu wobec czego Sąd oparł się na wnios-kach biegłego. Rację miała przy tym pozwana podnosząc, że o.w.u. określają wiążąco sposób obliczenia wysokości świadczenia zakładu ubezpieczeń, w oderwaniu od rzeczy-wistych kosztów naprawy samochodu. Strony umowy ubezpieczenia działając w grani-cach swobody umów ( art. 353 ¹ k.c. ) mają bowiem prawo dokonać tego typu ustaleń a fakt, że w grę wchodził wzorzec umowny, a sama umowa miała charakter adhezyjny, nic nie zmienia.

Oceny zgłoszonego roszczenia należało zatem dokonać poprzez pryzmat umowy stron, a więc w szczególności o.w.u.

Określony w ten sposób koszt naprawy wynosił zaś 3.293,69zł netto a z uwzględnie-niem połowy stawki podatku od towarów i usług 3.672,46zł. Jak była już mowa, Sąd w kosztorysie biegłego ( k. 93 ) zastąpił stawkę robocizny 250zł kwotą 240zł określoną przez eksperta w opinii uzupełniającej ( k. 121 ).

4. Dla porządku Sąd stwierdza, że zarzut braku legitymacji czynnej strony powodo-wej trafiał w próżnię.

Przede wszystkim dopuszczalność ustalenia, że umowa zawarta przez stronę procesu cywilnego z osobą, która nie bierze w nim udziału, budzi poważne wątpliwości. Trudno bo-wiem stwierdzić, że czynność prawna jest nieważna, jeżeli jej strony nie są uczestnikami postępowania, w którym ta kwestia ma podlegać weryfikacji. Pozwana nie dysponowała zaś orzeczeniem prejudycjalnym, które pozwoliło jej bronić swojego poglądu.

Ponadto, wbrew pozwanej, najbliższa przyczyna zawarcia umowy przelewu jest oczywista i nie budzi wątpliwości ( causa solvendi ) a z uwagi na rodzaj umowy, nie musiała

być wprost określona.

Zresztą, w świetle współczesnej opinii jurysprudencji, powódka miała własną legitymację do dochodzenia zgłoszonego roszczenia.

5. W konsekwencji Sąd na podstawie art. 805 § 2 pkt 1 w związku z art. 384 k.c. zasądził od pozwanej na rzecz powódki 419,76zł ( 3.293,69zł kosztu naprawy netto plus 378,77zł z tytułu połowy podatku VAT minus 3.252,70zł już spełnionego świadczenia ) i oddalił powództwo w pozostałej części.

6. Sąd zasądził od pozwanego odsetki zgodnie z żądaniem, ponieważ było usprawiedliwione w świetle art. 481 § 1 k.c. i 817 § 1 k.c. a pozwana go nie kwestionowała.

7. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 w związku z art. 98 § 1 i 3 oraz art. 99, 98 § 1 ¹ k.p.c., ponieważ powódka wygrała sprawę w 33 a pozwana w 67 setnych ( 420zł w stosunku do 1.284zł ), celowe koszty dochodzenia roszczenia wyniosły 1.887zł i obejmowały 100zł opłaty od pozwu, 17zł podatku od pełnomocnictwa, 270zł wynagrodzenia pełnomocnika i 1.500zł zaliczki na wynagrodzenie biegłego a na celowe koszty obrony w łącznej wysokości 2.342,13zł złożyły się 17zł podatku od pełnomocnictwa, 270zł wynagrodzenia pełnomocnika i 2.055,13zł wydatków ( 888,88, 166,33 i 1.000zł ). Powódce należał się więc zwrot 622,71zł ( 33 setne z 1.887zł ) a pozwanej 1.569,49zł ( 67 setnych z 2.342,13zł ); na korzyść pozwanej przypada więc różnica w wysokości 946,51zł ( 1.569,49zł odjąć 1.569,49zł ).

Z niewiadomych względów Sąd w postanowieniu ujętym w punkcie trzecim wyroku podał inną kwotę, co uzasadniało jego sprostowanie.

8. Na podstawie art. 113 ustawy z dnia z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( tekst j. Dz. U. z 2024r., poz. 959 ) Sąd nakazał pobrać od stron w stosunku w jakim uległy w sprawie 337,73zł nieopłaconych wydatków; na powódkę przypadało z niej 226,30zł a na pozwaną 111,43zł.