Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2023 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Ryszard Kołodziejski
Protokolant:	st.sekr.sądowy Justyna Kołakowska

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2023 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 1.498,29 zł (jeden tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt osiem złotych dwadzieścia dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 lipca 2020 r. do dnia zapłaty;

II oddala powództwo w pozostałej części;

III zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 800,25 zł (osiemset złotych dwadzieścia pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygnatura akt V GC 303/22upr

UZASADNIENIE

Wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 22 maja 2023 r.

Powód (...) sp. z o.o. w W. w dniu 3 sierpnia 2021 r. złożył pozew, w którym wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda kwoty 1.945,39 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 lipca 2020 roku do dnia zapłaty oraz koszty procesu w tym koszty zastępstwa procesowego. Uzasadniając swoje roszczenie powód wskazał, że w związku z powstałą szkodą za którą odpowiedzialność gwarancyjną w ramach ubezpieczenia OC ponosi pozwany, poniósł koszty naprawy pojazdu należącego do poszkodowanego (...) E. A. (1) E.. Mocą umowy cesji nabył od poszkodowanego roszczenie względem pozwanego. Koszty naprawy wyniosły 5.054,18 zł netto (5.908,20 zł brutto), z czego pozwany nie uregulował kwoty 1.945,39 zł.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu w dniu 19 listopada 2021 roku wydal nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu. (k. 21)

Pozwany (...) S.A. w W. wniósł skutecznie sprzeciw od nakazu zapłaty zgodny skarżąc go w całości. Wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podniósł, że powód dochodzi roszczenia z dobrowolnej umowy ubezpieczenia OC sprawcy szkody a nie z obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, wobec czego do likwidacji szkody zastosowanie mają postanowienia umowy, która przewidywała franszyzę redukcyjną w wysokości 5%, nie mniej niż 500 zł. Pozwany w trakcie postępowania ustalił wysokość szkody na kwotę 3.058,67 zł netto do której doliczył 50%podatku VAT, zasadny koszt naprawy wyniósł więc 3.410,41 zł. Wypłacone odszkodowanie pozwala zaś na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia. Pozwany zakwestionował ponoszenie kosztów mycia pojazdu, dwukrotnej diagnostyki i jazdy próbnej. (k. 33-35)

Powód w odpowiedzi na sprzeciw pozwanego podtrzymał swoje żądanie. Wskazał, że franszyza redukcyjna wynikająca z polisy została opłacona, zaś sporządzona przez pozwanego kalkulacja szkody nie oddaje jej wartości. Naprawa winna odbyć się w autoryzowanym serwisie naprawczym przy wykorzystaniu części oryginalnych. Mycie pojazdu, diagnostyka komputerowa oraz jazda próbna były niezbędny do naprawy i są uwzględnianie w standardzie napraw. (k. 74-77)

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 12 maja 2020 roku miało miejsce zdarzenie w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki F. (...) (dach pojazdu) należący do E. A. (2). Sprawcą szkody była K. P.. Zdarzenie polegało na tym, że podczas prac na posesji sąsiadującej odłamek metalowej części uderzył w zaparkowany pojazd F., uszkadzając go. Odpowiedzialność za zdarzenia ponosił pozwany (...) S.A. w ramach polisy – (...), nr (...).

(bezsporne, nadto dowód: zgłoszenie szkody w pliku „2020-05-14_ (...)_ (...) zgloszenia szkody” w aktach szkody na płycie CD – k. 94, oświadczenie sprawcy szkody w pliku „2020-05-19_ (...)_O. sprawcy szkody” w aktach szkody na płycie CD – k. 94)

K. P. wykupiła dobrowolne ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w związku z posiadanym mieniem lub prowadzoną działalnością. Zgodnie z polisą przy ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej franszyza redukcyjna wynosiła 5% (nie mniej niż 500 zł). Zgodnie z Ogólnymi Warunkami Kompleksowego (...) franszyza redukcyjna stanowi ustaloną w umowie ubezpieczenia wartość kwotową, procentowo-kwotową albo procentową o jaką będzie pomniejszana wysokość każdego odszkodowania; w ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej – ustalono w umowie ubezpieczenia procentowo, kwotowo lub kwotowo – procentowo wartość pomniejszająca odszkodowanie z tytułu zajścia każdego wypadku ubezpieczeniowego, franszyza redukcyjna nie ma zastosowania do zwrotu kosztów o których mowa w § 24 ust. 2 oraz do szkód na osobie.

( dowód: polisa ubezpieczenia (...) Doradca nr (...) – k. 40-44, Ogólne Warunki Kompleksowego (...) – k. 45-60)

Poszkodowana E. A. (2) miała możliwość odliczenia podatku VAT w wysokości 50%.

(bezsporne, nadto dowód: oświadczenie – k. 14)

W dniu 27 maja 2020 r. poszkodowana E. A. (2) scedowała na powoda prawo do świadczenia ubezpieczeniowego w pełnym zakresie wraz z wszelkimi kosztami dodatkowymi przysługującymi jej od pozwanego w związku ze szkodą z dni 12 maja 2020 r. w pojeździe marki F. (...).

( dowód: oświadczenie – k. 12-13)

Poszkodowany oddał pojazd do naprawy do autoryzowanego serwisu naprawczego (...) sp. z o.o. Oddział w I., który dokonał naprawy zgodnie ze sporządzoną kalkulacją naprawy za kwotę 5.908,21 zł brutto (4.803,42 zł netto). W dniu 14 października 2020 roku poszkodowany wpłacił na rzecz serwisu kwotę 552,40 zł stanowiącą 50% VAT.

( dowód: faktura VAT – k. 8, kalkulacja naprawy – k. 9-11, certyfikat – k. 16)

Po dokonaniu oględzin pojazdu, w dniu 29 czerwca 2020 roku pozwany sporządził kalkulację naprawy uszkodzonego pojazdu i stwierdził, że koszt naprawy wynosi 3.762,16 zł brutto (3.058,67 zł netto). W dniu 1 lipca 2020 roku pozwany wypłacił odszkodowanie w wysokości 3.410,41 zł (z 50% podatku VAT).

( dowód : kalkulacja naprawy – k. 61-63)

Niezbędny i celowy (technicznie i technologicznie konieczny i uzasadniony) koszt naprawy pojazdu marki F. (...) wyliczony z wykorzystaniem cen nowych oryginalnych części zamiennych oferowanych przez producenta pojazdu w maju 2020 roku wynosił 5.414,98 zł brutto (4.402,42 zł netto). Stanowi to uzasadniony i konieczny koszt jaki należało ponieść aby przywrócić pojazd marki F. (...) do stanu sprzed szkody spowodowanej zdarzeniem z dnia 12 maja 2020 r.

( dowód: opinia biegłego sądowego – k. 99-107)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie niekwestionowanych oświadczeń obu stron (art. 229 i 230 k.p.c.), a także w oparciu o dowody z dokumentów i wydruków, których autentyczność nie wzbudzała wątpliwości stron ani Sądu. Sąd dokonywał ustaleń także w oparciu o opinię biegłego sądowego, której przyznał walor wiarygodności. Ostatecznie opinia te nie została zakwestionowana przez żadną ze stron.

Stan faktyczny sprawy był w zasadniczej części bezsporny. Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności za zdarzenie z dnia 12 maja 2020 r. ani jego przebiegu. Żadna ze stron nie kwestionowała również przebiegu postępowania likwidacyjnego, czy uszkodzeń pojazdu. Ubezpieczyciel nie podnosił zarzutów dotyczących legitymacji procesowej powoda. Spór sprowadzał się do kwestii ustalenia uzasadnionych i koniecznych kosztów naprawy.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił przepis art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Nie było sporu w niniejszej sprawie, że sprawca szkody zawarł z pozwanym dobrowolną umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. W myśl art. 822 § 5 k.c. ubezpieczyciel nie może przeciwko uprawnionego do odszkodowania podnieść zarzutu naruszenia obowiązków wynikających z umowy lub ogólnych warunków ubezpieczenia przez ubezpieczającego lub ubezpieczonego, jeżeli nastąpiło ono po zajściu wypadku.

W doktrynie przeważa stanowisko, iż szkoda majątkowa to różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po wystąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek a stanem, jaki by zaistniał gdyby zdarzenie to nie nastąpiło. Naprawienie szkody, a więc i odszkodowanie powinno obejmować wszystkie straty, które poszkodowany poniósł wskutek zaistnienia szkody (art. 362 § 2 k.c.). Wysokość odszkodowania jest ograniczona kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c.) i nie może przekraczać poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 k.c.). W orzecznictwie utrwalone zostało stanowisko, iż dla pojęcia szkody ubezpieczeniowej należy sięgnąć do odpowiednich regulacji zawartych w kodeksie cywilnym. W myśl art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda. Związek przyczynowy jest kategorią obiektywną i należy go pojmować jako obiektywne powiązanie „przyczyny” ze zjawiskiem określonym jako „skutek”. Ustawodawca wprowadzając w art. 361 § 1 k.c. dla potrzeb odpowiedzialności cywilnej, ograniczenie tej odpowiedzialności tylko za normalne – typowe, występujące zazwyczaj następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła, nie wprowadza związku przyczynowego w rozumieniu prawnym odmiennego od istniejącego w rzeczywistości.

Zgodnie zaś z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Nie budzi wątpliwości, że skoro odszkodowanie pieniężne ma pełnić taką samą funkcję jak przywrócenie do stanu poprzedniego, to jego wysokość powinna pokryć wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. Podkreślić też trzeba, że przywrócenie stanu poprzedniego ma miejsce, jeżeli stan pojazdu po naprawie pod każdym istotnym względem (stanu technicznego, zdolności użytkowania, części składowych, trwałości, wyglądu estetycznego itd.) odpowiada stanowi pojazdu przed uszkodzeniem.

Odnosząc się merytorycznie do żądania pozwu, w zakresie roszczenia wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, sporne pozostawały zasadniczo koszty naprawy pojazdu marki F.. Aby rozstrzygnąć tę kwestię Sąd oparł się na wiedzy specjalnej tj. na opinii biegłego sądowego, który wyraźnie ustalił, że uzasadnione i konieczne koszty naprawy przedmiotowego pojazdu pozwalające przywrócić go do stanu przed szkodą wynosiły 4.402,42 zł netto (4.908,70 zł w tym 50% podatku VAT) i taka też kwota należna była poszkodowanemu, a za nim powodowi. Powód dochodził nieco wyższej kwoty tj. 1.945,39 zł w tym 50% podatku VAT. Kwota przekraczająca konieczne i uzasadnione koszty naprawy przekracza poniesioną szkodę, wobec czego nie jest należna.

Dowód z opinii biegłego stosownie do utrwalonych w nauce i orzecznictwie poglądów, ze względu na swoją specyfikę może być oceniany przez sąd jedynie w płaszczyźnie poprawności logicznej, zgodności z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej (por. wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004r, sygn. akt II CK 572/04). Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wyprowadzać własne stwierdzenia. Biegły sporządzający opinię jest stałym i długoletnim biegłym sądowym. Nie ma podstaw do podważania jego kwalifikacji, wyjaśnień i metodyki opartych na wiedzy i doświadczeniu. W ocenie Sądu biegły sporządził prawidłową opinię uwzględniając zgromadzony w aktach materiał. Powód i pozwany jej nie kwestionowali.

Wobec powyższego należne powodowi uzupełniające odszkodowanie wynosiło kwotę stanowiącą różnicę między uzasadnionymi i koniecznymi kosztami naprawy, a kwotą dotychczas wypłaconą przez ubezpieczyciela z uwzględnieniem możliwości odliczenia przez powoda 50%VAT. Po dokonaniu odpowiedniego rachunku matematycznego Sąd ustalił, że powodowi należna jest kwota 1.498,29 zł (4.908,70 zł – 3.410,41 zł). Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.498,29 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 lipca 2020 r. do dnia zapłaty na mocy art. 822 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. jak w punkcie I sentencji wyroku. W punkcie II sentencji orzeczenia powództwo oddalił w pozostałej części.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek wydano w oparciu w oparciu o art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. w zw. z art. 509 § 1 k.c. w zw. z art. 817 § 1-2 k.c.. Przepis art. 481 § 1 k.c. stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Pozwany zobowiązany jest wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku ubezpieczeniowym. Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi w dniu 14 maja 2020 r. Z uwagi na to, że roszczenie w tej części nie było kwestionowane przez pozwanego, mając na uwadze ogólną zasadę terminu na wypłatę odszkodowania, należało przychylić się do żądania powoda w tym zakresie i zasądzić odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 9 lipca 2020 r.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w myśl zasady odpowiedzialności strony za wynik procesu. Powód wygrał sprawę w 75 % (722,43 zł z 3.066,23 zł), a pozwany – w 25 %. W niniejszej sprawie do niezbędnych kosztów postępowania poniesionych przez powoda, wynoszących w sumie 1.492 zł, należy zaliczyć koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł, ustalone zgodnie z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800), opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, opłatę sądową od pozwu w łącznej kwocie 200 zł oraz wynagrodzenie biegłego w kwocie 375 zł. Pozwany poniósł koszt wynagrodzenia pełnomocnika, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz wynagrodzenia biegłego w łącznej kwocie 1275 zł. Powodowi należy się zwrot poniesionych kosztów odpowiednio do stopnia, w którym wygrał sprawę: 1.492 zł x 75% = 1.119 zł. Pozwanemu również należy się zwrot poniesionych kosztów odpowiednio do stopnia, w którym wygrał sprawę: 1.275 zł x 25% = 318,75 zł. Ostatecznie, wskutek „potrącenia” wzajemnych należności, otrzymujemy kwotę 800,25 zł, którą powód winien zwrócić pozwanemu.