Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2021r.

Sąd Rejonowy w Toruniu – V Wydział Gospodarczy

w składzie:

przewodniczący: SSR Maciej J. Naworski

protokolant: sekretarz sądowy Irena Serafin

po rozpoznaniu dnia 4 listopada 2021r.,

w T.

na rozprawie

sprawy

z powództwa P. G. (1) ( NIP (...) )

przeciwko (...) Towarzystwu (...) S.A. w W. ( KRS (...) )

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda P. G. (1) kwotę 295,20zł ( dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 grudnia 2019r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 137zł ( tysiąc trzydzieści siedem złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania w tym 90zł dziewięćdziesiąt złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VGC 264/21

UZASADNIENIE

P. G. (2) domagał się od (...) Towarzystwa (...) S.A. w W. 295,20zł. Podniósł, że kierowca ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przez pozwanego spowodował kolizję drogową, w czasie której uszkodzeniu uległ samochód osobowy a jego właściciel wynajął od niego inny pojazd za 172,20zł dziennie i zobowiązał się zapłacić 73,80zł za jego podstawienie; najem trwał 4 dni, kosztował łącznie z opłatą za dowóz 762,60zł, powód nabył roszczenie o odszkodowanie na drodze cesji a pozwana zapłaciła tylko 467,40zł, co uzasadnia żądanie ( k. 5 – 6 ).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa, ponieważ po pierwsze, pozwana złożyła poszkodowanemu ofertę zorganizowania samochodu zastępczego i zastrzegła, że nie uzna wyższego czynszu; ponadto powodowi nie należy się zwrot kosztów podstawienia pojazdu zastępczego, ponieważ do szkody doszło w P. a powód ma siedzibę w K.; z pewnością można zaś było wynająć samochód z P., którego nie trzeba było nigdzie wozić ( k. 62 – 68 ).

W odpowiedzi powód zaprzeczył, że pozwany złożył poszkodowanemu ofertę najmu samochodu zastępczego przyznając jedynie, że informował go o możliwości wynajęcia samochodu zastępczego od osób, które z nim współpracują ( k. 84 ).

Sąd ustalił, co następuje:

W 2018r. (...) S.A. w T. miał samochód marki S. która była używana w oddziale w P..

Bezsporne.

13 sierpnia 2019r. w T. P. kierowca ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przez (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. spowodował kolizję drogową i uszkodził S. należącą do (...) S.A.

Bezsporne.

19 października 2019r. w (...) S.A. wynajął od P. G. (3) podobny samochód za 172,20zł dziennie i korzystał z niego przez 4 dni, w czasie której dokonał naprawy uszkodzonego samochodu; zobowiązał się także uiścić 73zł za podstawienie samochodu.

Bezsporne.

(...) S.A. przelał na P. G. (3) roszczenie o odszkodowanie za wynajęcie samochodu zastępczego.

Bezsporne.

(...) Towarzystwo (...) S.A. zapłaciła P. G. (3) 467,40zł odszkodowania za wynajęcie samochodu zastępczego.

Bezsporne.

Sąd zważył co następuje:

I.

1. Stan faktyczny w zasadniczej części był bezsporny wobec czego Sąd ustalił go na podstawie zgodnych oświadczeń stron i art. 230 k.p.c.

Dokumenty złożone przez strony były wiarygodne z formalnego punktu widzenia; nie budziły bowiem wątpliwości a strony nie podniosły przeciwko nim żadnych zarzutów.

2. Przed przystąpieniem do zasadniczych rozważań należy poczynić kilka uwag natury ogólnej.

Po pierwsze, zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych pokrywa się z odpowiedzialnością sprawcy szkody.

Po drugie, w sprawach o odszkodowanie ciężar dowodu okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia spoczywa przede wszystkim na stronie powodowej. Powód musi bowiem udowodnić fakt poniesienia szkody, jej wysokość i typowy związek przyczynowy pomiędzy szkodą a działaniem sprawcy. Pozwanego obciąża z kolei ciężar udowodnienia faktów, które przytacza, jeżeli podejmuje obronę tego typu ( ei incumbit probatio qui dicit – art. 6 k.c. ).

Po trzecie, w świetle art. 361 § 2 k.c., szkoda na gruncie prawa cywilnego polega albo na powstaniu straty ( damnum emergens ) albo na utracie spodziewanych korzyści ( lucrum cessans ). Zgodnie przy tym z communis opinio stratę rodzi zarówno zmniejszenie aktywów jak zwiększenie pasywów poszkodowanego scil. polegające na zaciągnięciu zobowiązania ( zob. zwłaszcza uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2008r., III CZP 62/08, OSN z 2009r, nr 7 – 8, poz. 106, powoływanej dalej jako uchwała z dnia 10 lipca 2008r., w której Sąd ten uznał, że zaciągnięcie zobowiązanie nawet jeżeli nie jest ono wymagalne stanowi stratę w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. ).

Po czwarte, wierzyciel może przelać wierzytelność, w tym także wierzytelność przyszłą, na osobę trzecią ( art. 509 k.c. ) a umowa tego typu wywołuje skutek rozporządzający ( art. 510 § 1 k.c. ).

II.

Powództwo było usprawiedliwione.

Poszkodowany zaciągnął bowiem zobowiązanie do zapłaty czynszu a zatem poniósł szkodę, za którą odpowiadał pozwany. Obecnie wynajęcie samochodu zastępczego należy przecież uznać za typowy skutek zniszczenia pojazdu.

Powód nabył zaś roszczenie przeciwko pozwanemu na drodze cesji.

Zachodziły zatem wszystkie przesłanki jego odpowiedzialności.

Podkreślenia wymaga też, że powód przedstawiając umowę najmu wykazał fakt poniesienia szkody. Zaciągniecie zobowiązania oznacza bowiem obciążenie majątku; wzrost pasywów jest natomiast równoznaczny z powstaniem szkody ( tak trafnie Sąd Najwyższy w powoływanej już uchwale z dnia 10 lipca 2008r. ).

W rezultacie na pozwanym spoczywał ciężar wykazania przesłanek zwalniających go od odpowiedzialności.

III.

1. Pozwany bronił się twierdząc, że informował poszkodowanego o możliwości zorganizowania mu samochodu zastępczego za 116zł dziennie, który sam zresztą miał opłacać.

Trzeba jednak pamiętać, że poszkodowany już tylko z tej racji, że doznał szkody nie ma obowiązku poszukiwania najtańszych ofert najmu, lecz może skorzystać z dogodnego i niestrącającego problemów rozwiązania.

Pozwany zawarł zaś umowę najmu, wobec czego na pozwanym spoczywał ciężar wykazania, że określony w niej czynsz tak dalece odbiega od typowych stawek, że wykracza poza ramy adekwatnego związku przyczynowego.

Dowód ten jednak nie powiódł się.

Pozwany ograniczył się bowiem twierdzenia, że udzielił poszkodowanemu informacji o tym, że może mu zapewnić samochód zastępczy.

Twierdzenie strony, tak w czasie postępowania jak i przed jego rozpoczęciem nie stanowi dowodu w rozumieniu art. 6 k.c. i przepisów Działu III, Tytułu VI, księgi pierwszej, części pierwszej k.p.c. Ma bowiem taką samą wagę jak uzasadnienie odpowiedzi na pozew. Innymi słowy z faktu, że pozwany twierdził, że poszkodowany mógł otrzymać samochód zastępczy za jego pośrednictwem za 116zł dziennie, nie wynika, że tak było. Jest to tylko hipoteza podlegająca udowodnieniu. Nic nie zmienia przy tym oświadczenie jej poszkodowanemu na dowolnym etapie postępowania likwidacyjnego. Powód zaprzeczał zaś takiej możliwości ( k. 84 ).

Odmienne zapatrywanie prowadzi przy tym do absurdu, ponieważ oznacza, że dłużnik składając określone oświadczenia może wpływać na wysokość swojego zobowiązania.

Jest zaś oczywiste, że ma interes w ich ogłaszaniu.

Pozwany nie przeprowadził natomiast dowodu, że był w stanie uczynić zadość swojej deklaracji, a zatem, że dysponował w październiku 2019r. samochodem podobnym do S., który mógł użyczyć poszkodowanemu. Jego deklaracja pozostała zatem w sferze czystej spekulacji.

Tylko na marginesie wypada odnotować, że informacja, o której pisał pozwany z pewnością nie była ofertą w rozumieniu art. 66 § 1 k.c.

Także odwołanie się do się do cenników dwóch wypożyczalni samochodów ( k. 75 – 77 ) nie pozwalało rozstrzygnąć sporu po myśli pozwanego. Strona powodowa przeprowadziła bowiem symulację czynszu najmu w tych wypożyczalniach; oba wyniki były zasadniczo wyższe niż umówiony przez poszkodowanego z powodem ( k. 86 – 88 ).

W konsekwencji nie może być mowy ani o zawyżeniu czynszu, ani też o przyczynieniu się poszkodowanego do zwiększenia szkody.

W rezultacie twierdzenia pozwanego, z uwagi na zaniechanie dowodowe, nie zostały potwierdzone.

2. Pozwany kwestionował też obowiązek zwrotu kosztu dowiezienia samochodu

poszkodowanemu, twierdząc, że skoro do szkody doszło w P. to poszkodowany powinien wynająć samochód w tym mieście i uniknąć dodatkowego kosztu; powód działa bowiem w K..

Argumentacja pozwanego trafiła w próżnię, ponieważ poszkodowany umowę zawarł w P., co wynika z niej expressis verbis ( k. 15 ) a opłata wiązała się zawiezieniem samochodu poza parking wynajmującego.

Pozwany nie przeprowadził natomiast żadnych dowodów zmierzających do wykazania, że wykracza ona poza typowe ramy; trudno go sobie zresztą wyobrazić skoro chodzi o niespełna 75zł.

IV.

1. W konsekwencji na podstawie art. 805 § 2 pkt 1 i 822 § 4 związku z art. 415, 463 § 2, 361 § 2 i 509 § 1 i 2 k.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda 6295,20zł ( 4 razy 172,20zł plus 73,80zł minus 467,40zł już spełnionego świadczenia ).

2. Sąd zasądził od pozwanego odsetki zgodnie z żądaniem, ponieważ pozwany go nie kwestionował a było uzasadnione w myśl art. 481 § 1 w związku z art. 817 § 1 k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( tekst j. Dz. U. z 2018r., poz. 473 ze zm. ).

3. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Z.

1. odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. pozwanego,

2. z wpływem lub za 2 tyg.