Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2024r.

Sąd Rejonowy w Toruniu – V Wydział Gospodarczy

w składzie:

przewodniczący: SSR Maciej J. Naworski

protokolant: sekretarz sądowy Irena Serafin

po rozpoznaniu dnia 3 października 2024r.,

w T.

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) sp. z o.o. w W. ( KRS (...) )

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W. ( KRS (...) )

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. w W. kwotę 510,71zł ( pięćset dziesięć złotych siedemdziesiąt jeden groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 października 2023r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałej części,

III.  znosi między stronami koszty procesu.

Sygn. akt VGC 256/24

UZASADNIENIE

(...) sp. z o.o. w W. domagała się od Towarzystwa (...)-racji (...) S.A. w W. 1.180,50zł. Podniosła, że A. Ł. ubezpieczył u po-zwanej samochód, który został uszkodzony w czasie zdarzenia objętego ryzykiem ubez-pieczeniowym; pozwana powinna zapłacić mu zaś 8.980,42zł odszkodowania, ponieważ tyle kosztowała naprawa pojazdu. Uiściła jednak tylko 7.799,92zł a powód nabył roszcze-nie od poszkodowanego, co uzasadnia żądanie ( k. 4 ).

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa, ponieważ ustaliła wysokość świadczenia zgo-dnie z ogólnymi warunkami ubezpieczenia ( dalej jako o.w.u. ); a poszkodowany mógł rozliczyć z urzędem skarbowym połowę podatku od towarów i usług ( k. 28 – 38 ).

W odpowiedzi powódka podniosła, że umowa ubezpieczenia opiewała na odszkodowanie w kwocie brutto ( k. 107 ).

Sąd ustalił, co następuje:

W 2022r. A. Ł. miał w leasingu samochód F. ubezpieczony w zakresie AC na rzecz leasingodawcy w Towarzystwie (...) S.A.

Bezsporne.

W 2022r. F. użytkowany przez A. Ł. został uszkodzony w czasie zdarze-nia objętego ryzykiem ubezpieczeniowym przewidzianym umową stron.

Bezsporne.

Zgodnie z o.w.u. mającymi zastosowanie do umowy zawartej przez A. Ł. z Towarzystwem (...) S.A., odszkodowanie jest ustalane z uwzględnieniem cen części zamiennych określonych w polskiej wersji systemu A.-tex lub E. ale nie większych niż średnie ceny zalecane przez producentów lub importerów do stosowania w serwisach oraz średnich kosztów robocizny w warsztatach (...) na terenie województwa, w dokonano taryfikacji składki.

Dowód: polisa k. 57,

o.w.u. § 15 pkt 4, k. 56.

Naprawa samochodu należącego do A. Ł. z uwzględnieniem cen części zamiennych określonych w polskiej wersji systemu A. lub E., nie wyższych niż średnie ceny zalecane przez producentów lub importerów do stosowania w serwisach, średnich kosztów robocizny w warsztatach (...) na terenie województwa, w dokonano taryfikacji składki, kosztuje 8.310,63zł.

Dowód: opinia biegłego k. 134.

W 2023r. leasingodawca przelał roszczenie przeciwko Towarzystwu (...) S.A na A. Ł., który następnie scedował je na (...) sp. z o.o.

Bezsporne ( umowy cecji k. 13 i 15v. ).

Towarzystwo (...) S.A. zapłaciła (...) sp. z o.o. 7.799,92zł odszkodowania.

Bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

1. Stan faktyczny w znacznej części był bezsporny wobec czego Sąd ustalił go w oparciu o zgodne oświadczenia stron i art. 230 k.p.c.

W pozostałym zakresie Sąd ustalił fakty na podstawie opinii biegłego. Ekspertyza była bowiem jasna, spójna i konkretna a wnioski biegłego logicznie wypływały z przeprowadzonych przez niego wywodów i obliczeń. Strony zaakceptowały przy tym konkluzje opiniującego.

Dla porządku Sąd stwierdza, że urlop pełnomocnika powódki nie uzasadniał wydłużania terminu do skomentowania ekspertyzy, albowiem nie jest okolicznością wymienioną w art. 166 k.p.c., zwłaszcza, w kontekście wysokości roszczenia i przedmiotu działalności powodowej spółki.

Sąd dał wiarę świadkowi, ponieważ nie było podstaw do wniosku, że zeznawał niepra-wdę; zeznanie było jednak nieprzydatne dla rozstrzygnięcia.

Dokumenty złożone do akt nie budziły wątpliwości z formalnego punktu i nie były podważane przez strony.

Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii wykonanych w innych postępowaniach, ponieważ każda sprawa jest inna a ekstrapolowanie wniosków na odmienne stany faktyczne nie daje się zaaprobować.

2. Przed przystąpieniem do zasadniczych rozważań należy podkreślić, że po pierwsze, de lege lata, proces cywilny jest kontradyktoryjny i obowiązuje w nim zasada prawdy formalnej; strony są zatem zobowiązane przeprowadzić postępowania, w tym zwłaszcza dowodowe i ponoszą ryzyko zaniechań i niepowodzeń w tym zakresie.

Po drugie, ogólne warunki umów wiążą strony i stanowią podstawę oceny zasadności roszczeń wynikających z umowy ( art. 384 § 1 k.c. ).

Po trzecie, w sprawie o odszkodowanie z umowy ubezpieczenia ciężar dowodu spoczywa przede wszystkim na stronie powodowej, która jest zobowiązana wykazać zasadność zgłoszonych pretensji. Pozwanego obciąża zaś konieczność przeprowadzenia dowodu przytaczanych przez siebie faktów, jeżeli wywodzi z nich skutki prawne ( art. 6 k.c. – ei incumbit probatio, qui dicit ). W rezultacie onus probandi rozkłada się na obie strony.

3. Spór dotyczył kosztu naprawy samochodu wobec czego Sąd oparł się na wnios-kach biegłego. Rację miała przy tym pozwana podnosząc, że o.w.u. określają wiążąco sposób obliczenia wysokości świadczenia zakładu ubezpieczeń, w oderwaniu od rzeczy-wistych kosztów naprawy samochodu. Strony umowy ubezpieczenia działając w grani-cach swobody umów ( art. 353 ¹ k.c. ) mają bowiem prawo dokonać tego typu ustaleń a fakt, że w grę wchodził wzorzec umowny, zaś sama umowa miała charakter adhezyjny, nic nie zmienia.

Oceny zgłoszonego roszczenia należało zatem dokonać poprzez pryzmat umowy stron, a więc w szczególności o.w.u.

Odnotować natomiast trzeba, że odszkodowanie powinno uwzględniać kwotę brutto; ani w polisie ani w o.w.u. nie przewidziano obniżenia go do wartości netto a przecież podatek VAT jest cenotwórczy. Odwołanie się przez pozwaną do faktury budzi przy tym zdumienie. Przecież twierdziła, że faktura była bez znaczenia a obronę opierała na tezie, że określenie wysokości jej świadczenia ma nastąpić na podstawie wzorca umownego.

4. W konsekwencji Sąd na podstawie art. 805 § 2 pkt 1 w związku z art. 384 k.c. zasądził od pozwanej na rzecz powódki 510,71zł ( 8.310,63zł obliczone przez biegłego minus 7.799,92zł już spełnionego świadczenia ) i oddalił powództwo w pozostałej części.

5. Sąd zasądził od pozwanego odsetki zgodnie z żądaniem, ponieważ było usprawiedliwione w świetle art. 481 § 1 k.c. i 817 § 1 k.c. a pozwana go nie kwestionowała.

6. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 w związku z art. 98 § 1 i 3 oraz art. 99, 98 § 1 ¹ k.p.c. przyjmując, że powód wygrał sprawę w 43 ( 511zł w stosunku do 1.181zł ) a pozwany w 57 setnych, celowe koszty dochodzenia roszczenia wyniosły 1.887zł i obejmowały 100zł opłaty od pozwu, 17zł podatku od pełnomocnictwa, 270zł wynagrodzenia pełnomocnika i 1.500zł zaliczki na wynagrodzenie biegłego a na celowe koszty obrony w łącznej wysokości 1.441,22zł złożyły się 17zł podatku od pełnomocnictwa, 270zł wynagrodzenia pełnomocnika i 1.154,22zł wydatków. Powodowi należał się więc zwrot 811,41zł ( 43 setnych z 1.887zł ) a pozwanemu 821,49zł ( 57 setnych z 1.441,22zł ); koszty z uwagi na bardzo zbliżoną wysokość należało zatem znieść pomiędzy nimi.