Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Ryszard Kołodziejski
Protokolant:	st.sekr.sądowy Justyna Kołakowska

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2019 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z o.o. w L.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II zasądza od powoda (...) Spółki z o.o. w L. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. kwotę 1.179,73 zł (jeden tysiąc sto siedemdziesiąt dziewięć złotych siedemdziesiąt trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 145/19

Uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 4 grudnia 2019 r.

Pozwem z dnia 27 sierpnia 2018 r. powód (...) sp. z o.o. z siedzibą w L. wnosił o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 1.998,28 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powód domaga się dopłaty odszkodowania z tytułu szkody w pojeździe marki R. od pozwanego, z którym sprawca kolizji drogowej posiadał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Powód podał, że pozwany wypłacił odszkodowanie w kwocie 959,67 zł, podczas gdy uzasadniony koszt naprawy wynosił 2.207,74 zł. Powód dochodził różnicy między ww. kwotami, nadto kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji w kwocie 738 zł oraz skapitalizowanych odsetek za opóźnienie od kwoty 1.248,07 zł za okres od 3 lipca 2018 r. do 22 sierpnia 2018 r. w wysokości 12,21 zł. (k. 2-3v)

W dniu 13 listopada 2018 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. (k. 41)

W skutecznie wniesionym sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zażądał oddalenia powództwa w całości i zasądzenia od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, że wypłacił odszkodowanie w łącznej kwocie 1.335,39 zł. Podniósł również, że powód nie wykazał, by w związku z zawartą umową cesji uiszczono na rzecz poszkodowanego wynagrodzenie, a przelew wierzytelności przyszłej jest dopuszczalny, jednakże wywiera on skutek dopiero z chwilą jej powstania. W ocenie pozwanego wypłacone odszkodowanie w całości zaspokoiło roszczenia poszkodowanego, a jeżeli otrzymał on jakąś kwotę z tytułu cesji od powoda, to miało to wpływ na zmniejszenie rozmiaru szkody. Przedmiotowy pojazd miał kilkunastoletni przebieg, a zatem użycie w czasie naprawy wyłącznie oryginalnych części zamiennych (jakość O) nie było uzasadnione. Nadto słuszne było zastosowanie rabatów na ceny części zamiennych (14 %) oraz na materiały lakiernicze (40 %), ponieważ poszkodowany miał możliwość dokonania naprawy w sieci warsztatów współpracujących z pozwanym. Pozwany zakwestionował również zasadność domagania się zwrotu kosztów prywatnego kosztorysu, bowiem ich poniesienie nie było konieczne i nie pozostawało w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. (k. 51-60)

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko, wskazując, że odszkodowanie jest niezależne od naprawy samochodu i czy w ogóle poszkodowany ma zamiar doprowadzić go do stanu sprzed kolizji. W przypadku kosztorysowej metody rozliczenia szkody poszkodowanemu należy się pełna rekompensata przez przywrócenie stanu poprzedniego bądź przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Wskazał również, że nie posiada fachowej wiedzy pozwalającej mu zweryfikować poprawność kalkulacji ubezpieczyciela i dla tego zasadne było zlecenie sporządzenia prywatnego kosztorysu. Powód podkreślił, że przelew wierzytelności obejmuje ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi. Zaakcentował, że jego legitymacja procesowa wynika z umowy przelewu wierzytelności, której treść ani cel nie sprzeciwiały się naturze stosunku prawnego, przepisom ustawy ani zasadom współżycia społecznego. (k. 83-88)

Postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2019 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego S. D. na okoliczność ustalenia wysokości szkody i zakresu uszkodzeń pojazdu marki R. o numerze rej. (...) oraz kosztów niezbędnych do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia przy uwzględnieniu średnich stawek serwisów rzemieślniczych i serwisów autoryzowanych, ustalenia czy wypłacone cedentowi odszkodowanie w pojeździe marki R. o numerze rej. (...) w pełni rekompensuje poniesioną przez niego szkodę i przywraca pojazd do stanu sprzed zdarzenia z dnia 18 czerwca 2018 roku oraz na okoliczność czy pojazd marki R. został naprawiony, jeżeli tak to jakich części użyto do naprawy, jakie części zostały wymienione (oryginalne czy zamienniki), jaki był rzeczywisty koszt naprawy; kosztu naprawy pojazdu marki R. w dwóch wariantach (przy uwzględnieniu wieku przedmiotowego pojazdu, wcześniejszych szkód, poziomu jego wyeksploatowania oraz rabatów na części alternatywne i materiały lakiernicze stosowanych przez pozwanego zgodnie z informacją udzieloną poszkodowanej w załączniku do kosztorysu w pozycji ,,Części zamienne stosowane w kalkulacji naprawy (NETTO)”:

Wariant I – wyliczenie kosztów naprawy w oparciu o ceny części zamiennych alternatywnych stosowanych na rynku zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 marca 2011 roku w sprawie wyłączenia niektórych rodzajów porozumień wertykalnych spod zakazu porozumień ograniczających konkurencję (T.J. DZ. U. z 2014 poz. 1012) i Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 września 2005 roku w sprawie wykazów przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów, których ponowne użycie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego lub negatywnie wpływa na środowisko (Dz.U. z 2005 roku nr 201, poz. 1666).

Wariant II – wyliczenie kosztów naprawy o ceny części używanych dostępnych na rynku z uwzględnieniem rynku części internetowych i w/w wymienionego Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 września 2005 roku, wskazania czy wysokość odszkodowania wypłacona dotychczas przez pozwanego jest wystarczająca do pokrycia kosztów naprawy pojazdu i doprowadzenia go do stanu sprzed szkody, ustalenia czy naprawa dokonana przy użyciu zamienników jest w przypadku przedmiotowego pojazdu wystarczająca do przywrócenia stanu sprzed momentu powstania szkody pod względem technologicznym, technicznym i estetycznym, a w przypadku odpowiedzi przeczącej wskazania na czym polegają różnice, wskazania czy na skutek naprawy pojazdu powoda doszło (mogłoby dojść) do wzrostu wartości pojazdu – w przypadku odpowiedzi twierdzącej wskazania tej wartości, wskazania które elementy samochodu posiadały uszkodzenia wcześniejsze powstałe przed dniem szkody lub późniejsze, niepozostające w związku z w/w zdarzeniem, czy zostały one naprawione, jeśli tak to jakie części zastosowano a jeśli nie to jak to wpłynęło na wartość pojazdu przy uwzględnieniu kosztów naprawy (robocizny) w nieautoryzowanych zakładach naprawczych lub rzemieślniczych zakładach naprawczych na podst. cen stosowanych przez warsztaty naprawcze działające na terenie miejsca zamieszkania, siedziby uprawnionego lub miejsca naprawy pojazdu przy uwzględnieniu rabatów na części oryginalne i alternatywne oraz materiały lakiernicze stosowanych przez pozwanego zgodnie z informacją udzieloną powodowi w załączeniu do kosztorysu w pozycji ,,Części zamienne stosowane w kalkulacji naprawy (NETTO)”, z których powód miał możliwość skorzystać jak również mając na względzie wiek pojazdu. (k. 100-100v)

Biegły sądowy złożył opinię w dniu 21 października 2019 r. (k. 123, 126-128)

Pozwany w piśmie z dnia 12 listopada 2019 r. oświadczył, że nie wnosi zastrzeżeń do opinii i nie wnosi o wezwanie go na rozprawę. (k. 182-186)

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 18 czerwca 2018 r. na skutek kolizji drogowej doszło do uszkodzenia pojazdu marki R. (...) o nr rej. (...), rok produkcji 2002, stanowiącego własność P. K.. Sprawca zdarzenia posiadał zawartą z pozwanym umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

(bezsporne, nadto dowody: płyta DVD z aktami szkody, k. 71)

Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. na podstawie wyceny naprawy samochodu decyzją z dnia 2 lipca 2018 r. przyznało poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 959,67 zł brutto. Poinformowało również, że ceny części zamiennych użyte w przesłanej kalkulacji pochodzą od producentów lub importerów pojazdów oraz dostawców części funkcjonujących na rynku motoryzacyjnym, które można nabyć na rynku lokalnym, zaś w obrocie handlowym dostępne są również części pochodzące od innych dostawców. Natomiast przypadku trudności z nabyciem części oryginalnych w cenach podanych w niniejszym kosztorysie i materiałów lakierniczych w cenach podanych w niniejszym kosztorysie, poproszono poszkodowanego o skontaktowanie się z ubezpieczycielem.

Następnie decyzją z dnia 5 września 2018 r. przyznano dodatkowe odszkodowanie w kwocie 375,72 zł brutto oraz w kwocie 200 zł tytułem kosztu wykonania kalkulacji.

(dowody: wycena naprawy, k. 30-31v; decyzja z dnia 2 lipca 2018 r., k. 25-26; pismo z dnia 5 września 2018 r., str. 1-2 pliku „1” pdf w aktach szkody na płycie CD, k. 71)

P. K. samodzielnie usunął mechaniczne uszkodzenia w pojeździe oraz zlecił w warsztacie naprawczym wykonanie prac lakierniczych. Łączny koszt naprawy wyniósł 1.500 zł. Wypłacone mu bezpośrednio przez pozwanego odszkodowanie (959,67 zł), w połączeniu z wynagrodzeniem z tytułu umowy sprzedaży wierzytelności, wystarczyło na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody.

(dowody: zeznania świadka P. K. na rozprawie w dniu 26 czerwca 2019 r., k. 114-114v)

Poszkodowany P. K. w dniu 20 sierpnia 2018 r. przelał na (...) sp. z o.o. z siedzibą w L. wierzytelność w postaci prawa do odszkodowania w pojeździe, powstałej na skutek kolizji z dnia 18 czerwca 2018 r.

(dowody: umowa przelewu, k. 13)

Powód zlecił sporządzenie prywatnej oceny techniczno-ekonomicznej, z której wynikało, że uzasadniony koszt naprawy samochodu, przy uwzględnieniu stawki za roboczogodzinę prac naprawczych na poziomie 120 zł netto oraz cen części nowych, oryginalnych części zamiennych, zgodnych ze specyfikacją samochodu, wynosił 2.207,74 zł brutto. G. L. za sporządzenie opinii wraz z kalkulacją wystawił powodowi w dniu 22 sierpnia 2018 r. fakturę VAT na kwotę 738 zł brutto.

(dowody: ocena techniczno-ekonomiczna, k. 14-17; kalkulacja naprawy, k. 18-20; faktura VAT, k. 21

Powód pismem z dnia 22 sierpnia 2018 r. wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 1.998,28 zł tytułem dopłaty odszkodowania w terminie 3 dni od dnia otrzymania wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

(dowody: zawiadomienie o przelewie wierzytelności – przedsądowe wezwanie do zapłaty, k. 9)

Hipotetycznie ustalona, w oparciu o system komputerowy A., wysokość kosztów naprawy pojazdu marki R. (...) wynosiła odpowiednio:

- przy zastosowaniu nowych części zamiennych z logo producenta pojazdu, bez rabatów na części zamienne i materiał lakierniczy w autoryzowanym serwisie naprawczym – 2.318,80 zł brutto,

- przy zastosowaniu nowych części zamiennych z logo producenta pojazdu, z rabatem na części zamienne i materiał lakierniczy w autoryzowanym serwisie naprawczym – 1.929,59 zł brutto,

- przy zastosowaniu nowych części zamiennych z logo producenta pojazdu, bez rabatów na części zamienne i materiał lakierniczy w dobrym nieautoryzowanym warsztacie naprawczym – 2.055,58 zł brutto,

- przy zastosowaniu nowych części zamiennych z logo producenta pojazdu, z rabatem na części zamienne i materiał lakierniczy w dobrym nieautoryzowanym warsztacie naprawczym – 1.666,37 zł brutto,

- przy zastosowaniu nowych części zamiennych z logo producenta pojazdu i logo producenta części, z rabatem na części zamienne i materiał lakierniczy w dobrym nieautoryzowanym warsztacie naprawczym – 11.384,77 zł brutto,

- przy zastosowaniu nowych części zamiennych jakości PJ, z rabatem na części zamienne i materiał lakierniczy w dobrym nieautoryzowanym warsztacie naprawczym – 1.093,24 zł brutto,

- przy zastosowaniu części używanych oraz tanich materiałów lakierniczych w tanim warsztacie nieautoryzowanym – 751.05 zł brutto.

Samochód przed kolizją posiadał uszkodzenia powłoki lakierowej przedniego, lewego błotnika oraz przedniego zderzaka. Naprawa tych elementów eliminowałaby wcześniejsze uszkodzenia i skutkowałaby wzrostem wartości pojazdu o kwotę 300 zł.

(dowody: opinia biegłego sądowego, k. 126-128; kalkulacje naprawy, k. 129-172; wycena, k. 173-174; określenie zmiany wartości pojazdu po naprawie, k. 175-177)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie ustalono na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów, których autentyczność nie była kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu, nadto w oparciu o zeznania świadka P. K. oraz pisemną opinię biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego S. D..

Zeznania świadka Sąd uznał za wiarygodne, szczere, logiczne, precyzyjne i spójne zarówno wewnętrznie, jak i z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Ponadto w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności uzasadniające odmowę przyznania omawianym zeznaniom waloru pełnowartościowego dowodu w niniejszej sprawie. Co istotne, świadek zeznał, iż częściowo dokonał samodzielnej naprawy pojazdu, a w pozostałym zakresie, dotyczącym prac lakierniczych, zlenił usunięcie uszkodzeń w warsztacie naprawczym. Wskazał przy tym, iż koszt naprawy wyniósł 1.500 zł, zaś wypłacone mu przez ubezpieczyciela sprawcy kolizji odszkodowanie w kwocie 959,67 zł, wraz kwotą otrzymaną od powoda z tytułu cesji wierzytelności, wystarczyło na pokrycie kosztów przywrócenia samochodu do stanu sprzed zdarzenia.

Pisemną opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego S. D. Sąd uznał za rzetelną i fachową, przy czym w świetle zeznań świadka – poszkodowanego – opinia ta miała jedynie wtórne znaczenie. Niemniej jednak wskazać należy, że biegły po dokonaniu analizy zgromadzonych w sprawie dokumentów wydał jednoznaczną w swych wnioskach i spójną opinię w sprawie. Biegły wykonał wycenę kosztów naprawy w siedmiu wariantach, w zależności od rodzaju części zamiennych, warsztatu naprawczego oraz zastosowania rabatów na części zamienne i materiały lakiernicze.

W niniejszej sprawie nie były kwestionowane okoliczności związane z kolizją drogową z dnia 18 czerwca 2018 r. i zakresu uszkodzeń pojazdu marki R. (...). Pozwany na etapie postępowania likwidacyjnego uznał swoją odpowiedzialność za szkodę i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 959,67 zł. Następnie, w dniu 5 września 2018 r. przyznał dodatkową kwotę 375,72 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy oraz kwotę 200 zł tytułem częściowej refundacji kosztów sporządzenia przez powoda prywatnej oceny techniczno-ekonomicznej.

Jak stanowi art. 822 § 1 i 2 k.p.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

W doktrynie przeważa stanowisko, że szkoda majątkowa to różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po wystąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek a stanem, jaki by zaistniał gdyby zdarzenie to nie nastąpiło. Naprawienie szkody, a więc i odszkodowanie powinno obejmować wszystkie straty, które poszkodowany poniósł wskutek zaistnienia szkody (art. 362 § 2 k.c.). Wysokość odszkodowania jest ograniczona kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c.) i nie może przekraczać poniesionej szkody (art. 8241 § 1 k.c.). W orzecznictwie utrwalone zostało stanowisko, iż dla pojęcia szkody ubezpieczeniowej należy sięgnąć do odpowiednich regulacji zawartych w kodeksie cywilnym. W myśl art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda. Związek przyczynowy jest kategorią obiektywną i należy go pojmować jako obiektywne powiązanie „przyczyny” ze zjawiskiem określonym jako „skutek”. Ustawodawca wprowadzając w art. 361 § 1 k.c. dla potrzeb odpowiedzialności cywilnej, ograniczenie tej odpowiedzialności tylko za normalne – typowe, występujące zazwyczaj następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła, nie wprowadza związku przyczynowego w rozumieniu prawnym odmiennego od istniejącego w rzeczywistości.

Zgodnie zaś z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Nie budzi wątpliwości, że skoro odszkodowanie pieniężne ma pełnić taką samą funkcję jak przywrócenie do stanu poprzedniego, to jego wysokość powinna pokryć wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. Sąd Najwyższy uznał w wyniku wykładni art. 361 § 2 k.c. i art. 363 § 2 k.c., że ubezpieczyciel, powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości. Przywrócenie do takiego stanu oznacza, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy, w takim stopniu, jak przed zdarzeniem. W myśl art. 19 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 j.t.) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Jak stanowi art. 34 wyżej wskazanej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż jak wynika z wiarygodnych zeznań świadka P. K., skutecznie przywrócił on uszkodzony samochód do stanu sprzed kolizji z dnia 18 czerwca 2018 r. Niektóre czynności naprawcze wykonał on samodzielnie, a prace lakiernicze zlecił w wybranym przez siebie warsztacie naprawczym. Co istotne, świadek zeznał, iż koszt tak przeprowadzonej naprawy zamknął się w kwocie 1.500 zł, przy czym wypłacona przez ubezpieczyciela kwota bezpośrednio poszkodowanemu (959,67 zł), w połączeniu z wynagrodzeniem, które otrzymał on od powoda z tytułu przelewu wierzytelności, wystarczyła na pokrycie kosztów naprawy. Wprawdzie dla określenia chwili powstania obowiązku ubezpieczyciela spełnienia świadczenia z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nie ma znaczenia okoliczność, czy uprawniony z tej umowy faktycznie naprawił już szkodę, a nawet czy zamierza to uczynić. Tak rozumiany obowiązek odszkodowawczy nie mógł jednak, zdaniem Sądu, abstrahować od faktu, czy poszkodowany w konkretnych okolicznościach dokonał naprawy oraz czy i jakim kosztem to uczynił. W sytuacji, gdy do naprawy uszkodzonego pojazdu, objętego ubezpieczeniem już doszło, należało mieć na uwadze realnie poniesione koszty naprawy, nie zaś ich hipotetyczną wysokość. (tak trafnie Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 7 grudnia 2018 r., III CZP 74/18, L.). Podobne stanowisko wyrażone zostało również w orzecznictwie Sądu Okręgowego w Toruniu (patrz wyroki z 20 listopada 2019 r., VI Ga 232/19, z 21 października 2019 r., VI Ga 160/19 oraz z 7 czerwca 2019 r., VI Ga 73/19, niepubl.). Podkreślenia wymaga, że odszkodowanie odpowiadające kosztom naprawy ustalonych w sposób teoretyczny, z uwzględnieniem cen oryginalnych i nowych części zamiennych, stanowiłoby nieuzasadnione przysporzenie majątku powoda, jako następcy prawnego poszkodowanego, bowiem przekraczałoby koszty, które na naprawę należałoby wydatkować, mając na uwadze także racjonalność i ekonomikę naprawy.

Co istotne, pojazd marki R. (...) w dniu zdarzenia z dnia 18 czerwca 2018 r. był eksploatowany od 16 lat. Nie da się zatem skutecznie obronić tezy, chociaż poglądy odmienne są prezentowane także w orzecznictwie Sądu Najwyższego, że jeżeli sam poszkodowany dokonuje w ramach otrzymanego odszkodowania naprawy auta i twierdzi, że to zaspokaja jego roszczenia odszkodowawcze, to podmiot, który nabył od niego wierzytelność, może skutecznie domagać się od ubezpieczyciela dopłaty odszkodowania.

Pozwany w dniu 5 września 2019 r. przyznał powodowi dodatkowe odszkodowanie w kwocie 375,72 zł z tytułu kosztów naprawy oraz 200 zł z tytułu kosztów prywatnej opinii rzeczoznawcy. Należało mieć przy tym na względzie, iż mimo zapłaty już po wytoczeniu powództwa, co miało miejsce w dniu 27 sierpnia 2018 r. (data stempla pocztowego), powód nie cofnął pozwu w tej części. Podkreślić trzeba, iż powód w istocie nie wykazał, by faktycznie poniósł koszty związane ze sporządzeniem na jego zlecenie kalkulacji naprawy. Wobec powyższego uznać należało, iż de facto na poczet odszkodowania za naprawę pojazdu otrzymał od pozwanego ubezpieczyciela kwotę 575,72 zł, która łącznie z przyznanym poszkodowanemu odszkodowaniem (959,67 zł) dawała kwotę 1.535,39 zł, która przekroczyła wskazane przez świadka rzeczywiste koszty naprawy samochodu.

W konsekwencji uznać należało, iż wypłacona przez pozwanego kwota w całości zaspokoiła zasadne roszczenia poszkodowanego z tytułu szkody rzeczowej w pojeździe, wobec czego powodowi nie przysługiwało roszczenie o dopłatę odszkodowania, bowiem skutkowałoby to nieuzasadnionym przysporzeniem w majątku powoda jako następcy prawnego poszkodowanego, bowiem przekraczałoby koszty, które na naprawę należałoby wydatkować, mając na uwadze także racjonalność i ekonomikę naprawy.

Jedynie na marginesie wskazać należy, iż gdyby za miarodajną dla ustalenia kosztów naprawy uznać metodę kosztorysową, to z siedmiu przedstawionych przez biegłego wariantów – biorąc pod uwagę wiek pojazdu i jego wcześniejsze uszkodzenia (vide opinia biegłego oraz pismo pozwanego stanowiące odpowiedź na opinię, k. 182v) – za najbardziej właściwy należałoby uznać wariant szósty, zgodnie z którym w przypadku przeprowadzenia naprawy w dobrym warsztacie nieautoryzowanym z zastosowaniem nowych części zamiennych jakości (...) oraz rabatem na części zamienne i materiał lakierniczy, koszt doprowadzenia pojazdu zamykał by się kwotą 1.093,24 zł, a więc mniejszą, niż wypłacone przez pozwanego odszkodowanie. Sąd nie podziela przy tym stanowiska powoda, iż w tym konkretnym przypadku zasadne byłoby użycie części oryginalnych. Po pierwsze bowiem nie zostało wykazane w niniejszej sprawie jakiego rodzaju elementy były w pojeździe zamontowane przed kolizją. Po wtóre brak jest zdaniem Sądu ekonomicznych przesłanek dla uznania, iż naprawa 16 letniego pojazdu zostałaby skutecznie przeprowadzona wyłącznie z użyciem nowych, oryginalnych części zamiennych z logo producenta pojazdu lub producenta części. W niniejszej sprawie za całkowicie wystarczające należałoby uznać wykonanie naprawy za pomocą części zamiennych o jakości alternatywnej ( (...)).

W konsekwencji powodowi nie należał się również zwrot kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy w kwocie 738 zł. Niezależnie od powyższego w realiach niniejszej sprawy w ocenie Sądu powyższy wydatek nie pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą z dnia 18 czerwca 2018 r. Co do tej kwestii wypowiedział się także ostatnio i trafnie Sąd Najwyższy stwierdzając iż nabywcy – w drodze przelewu – wierzytelności o odszkodowanie za szkodę komunikacyjną przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. (vide: uchwała SN z dnia 29 maja 2019 r., III CZP 68/18, L.). W niniejszej sprawie to nie poszkodowany poniósł koszty sporządzenia opinii, a powód - nabywca wierzytelności. Są to jednak, w świetle wspomnianej uchwały Sądu Najwyższego. koszty nie mieszczące się w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Sąd dochodząc do takiego wniosku miał przy tym na uwadze, iż inaczej należy oceniać działania samego poszkodowanego, który nie ma orientacji w kwestiach dotyczących naprawy samochodu, jest laikiem w tej dziedzinie, a inaczej firmy windykacyjnej lub podmiotu, zawodowo zajmującego się oceną ryzyka i szacowaniem strat, przez ten pryzmat należy więc oceniać także niezbędność sporządzania prywatnej opinii do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Wspomnieć należy, że sam powód wnosił w pozwie o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność wysokości szkody. Mając to na względzie należy stwierdzić, że koszt sporządzenia prywatnej opinii w sprawie nie był łącznie: niezbędny, celowy, konieczny, racjonalny i ekonomicznie uzasadniony w dochodzeniu odszkodowania, albowiem to w zasadzie na podstawie ustaleń biegłego (o którego przeprowadzenie zwrócił się powód) kształtuje się ostateczna i rzeczywista wysokość poniesionej szkody. Przy tym mając także na względzie wspomnianą uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2019 r. w ocenie Sądu niezasadne byłoby ustalanie precyzyjnej wysokości żądania na etapie przedsądowym przez powoda i obciążanie tymi samymi kosztami (dowodu z opinii biegłego) dwukrotnie strony przegrywającej sprawę. Warto na marginesie dodać, że prywatna kalkulacja została wykonana przed zawarciem przez powoda umowy cesji, co może świadczyć o tym, że ekspertyza służyła powodowi nie tyle do efektywnego dochodzenia odszkodowania, ile do oceny opłacalności zawarcia umowy przelewu wierzytelności.

Wobec powyższego należało na podstawie art. 19 ust. 1, art. 34 ust. 1, art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 822 § 1 k.c. i art. 361 i art. 362 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. a contrario oddalić powództwo w całości.

W przedmiocie kosztów procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Na poniesione przez stronę pozwaną koszty procesu złożyły się – wynagrodzenie pełnomocnika (900 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz. U. z 2015 r. poz. 108 ze zm.), zwrot kosztów stawiennictwa świadka P. K. na rozprawę w dniu 26 czerwca 2019 r. w kwocie 102,02 zł oraz część wynagrodzenia biegłego za sporządzenie opinii w kwocie 177,71 zł. Pozwany wygrał sprawę w całości, a zatem należał mu się od powoda zwrot kwoty 1.179,73 zł.

Sędzia Ryszard Kołodziejski

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron,

3.  Postanowienie z dnia 4.12.2019 r. prawomocne w dniu 12.12.2019 r.

4.  Wypłacić biegłemu wynagrodzenie (k. 202) z zaliczek uiszczonych przez strony (1.200 zł z zaliczki powoda i 177,71 zł z zaliczki pozwanego).

5.  Zwrócić pozwanemu resztę niewykorzystanej zaliczki.

6.  Przedłożyć z wpływem lub po 21 dniach od doręczenia z pkt 2.

Sędzia Ryszard Kołodziejski