Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 stycznia 2021r.

Sąd Rejonowy w Toruniu – V Wydział Gospodarczy

w składzie:

przewodniczący: SSR Maciej J. Naworski

protokolant: sekretarz sądowy Irena Serafin

po rozpoznaniu dnia 14 stycznia 2021r.,

w T.

na rozprawie

sprawy

z powództwa W. B. ( pesel (...) )

( KRS (...) )

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W. ( KRS (...) )

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda I. B. kwotę 2.271,11zł ( dwa tysiące dwieście siedemdziesiąt jeden złotych i jedenaście groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 października 2019r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 5.460,49zł od dnia 18 lipca 2017r. do dnia 9 października 2019r. do dnia zapłaty,

III.  umarza postępowanie w pozostałej części,

IV.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.485,49zł ( trzy tysiące czterysta osiemdziesiąt pięć złotych i czterdzieści dziewięć groszy ) tytułem zwrotu kosztów postępowania w tym 1.800zł ( tysiąc osiemset złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VGC 7/20

UZASADNIENIE

W. B. żądał od Towarzystwa (...) S.A. w W. 5.460,49zł z odsetkami tytułem odszkodowania. Kierowca ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przez pozwanego spowodował bowiem wypadek drogowy i uszkodził samochód osobowy, pozwany zapłacił jego właścicielowi 11.343,76zł jednak naprawa kosztuje 16.804,25zł a powód nabył roszczenie o odszkodowanie od osoby, na którą przelał je poszkodowany co uzasadnia żądanie ( k. 4 ).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, że zapłacił powodowi dodatkowo 3.189,38zł i tym samym zaspokoił żądanie w całości. Roszczenie jest zaś wygórowane, ponieważ materiały do naprawy samochodu można było kupić po przecenie ( k. 33 ).

Powód cofnął pozew o 3.189,38zł ( k. 61 ) a pozwany się na to zgodził ( k. 79 ).

Sąd ustalił, co następuje:

W 2017r. kierowca ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przez Towarzystwo (...) S.A. w W. spowodował kolizję drogową i uszkodził samochód marki B. należący do M. Z..

Bezsporne.

M. Z. po kolizji częściowo naprawił samochód nowymi częściami; pomimo dołożenia własnych środków odszkodowanie nie pozwoliło na zakończenie reperacji.

dowód: zeznania M. Z., k. 87.

Skuteczna naprawa samochodu M. Z. powinna kosztować 19.465,62zł.

dowód: opinia biegłego, k. 159.

Towarzystwo (...) S.A. w W. zapłaciła M. Z. 11.343,76zł odszkodowania.

Bezsporne.

M. Z. przelał roszczenie o odszkodowanie za zniszczenie jego samochodu na (...) sp. z o.o., która następnie scedowała je W. B..

Bezsporne.

Towarzystwo (...) S.A. w W. zapłaciła W. B. 3.189,38zł odszkodowania.

Bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

I.

1. Stan faktyczny w części był bezsporny wobec czego Sąd ustalił go w oparciu o zgodne oświadczenia stron i art. 230 k.p.c.

Odpowiadały prawdzie zeznania M. Z., ponieważ były jasne i logiczne a nie zachodziły żadne przesłanki do twierdzenia, że świadek kłamał.

Spór dotyczył wysokości szkody wobec czego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego i oparł się na jego wnioskach. Dokonanie tego typu ustaleń wymaga bowiem wiadomości specjalistycznych. Ekspertyza była zaś jasna, spójna i konkretna a wnioski biegłego logicznie wypływały z przeprowadzonych przez niego wywodów i obliczeń.

Biegły uwzględnił przy tym jeden z zarzutów pozwanego, wyjaśniając, że wynikał z błędu programu komputerowego.

Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego w zakresie stawki pracy robotnika, którą biegły brał pod uwagę. To, jakie wynagrodzenie przyjął powód a jakie pozwany nie miało bowiem znaczenia. Przedmiotem ustaleń biegłego był bowiem zwykły koszt naprawy samochodu a nie weryfikacja kosztorysów sporządzonych przez strony.

2. W tym miejscu wypada poczynić następujące uwagi ogólne.

Po pierwsze, odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń kształtuje się identycznie jak ubezpieczonego posiadacza samoistnego pojazdu mechanicznego, z którego ruchem związana jest szkoda ( art. 822 § 1 k.c. ).

Po drugie, sprawca szkody ponosi odpowiedzialność jedynie za zwykłe następstwa swojego działania lub zaniechania, a zatem takie jego skutki, które pozostają ze szkodą w adekwatnym związku przyczynowym ( art. 361 § 1 k.c. ). Zgodnie przy tym z communis opinio adekwatny z punktu widzenia odpowiedzialności cywilnej związek przyczynowy zachodzi wówczas, jeżeli powstanie szkody stanowi typowy skutek zdarzenia, które ją wywołało.

Po trzecie, na gruncie prawa cywilnego obowiązuje zasada pełnego odszkodowania ( art. 361 § 2 k.c. ) zaś naprawienie szkody polega, według wyboru poszkodowanego na przywróceniu stanu poprzedniego albo na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej ( art. 363 § 1 zd 1 k.c. ). Od ubezpieczyciela można jednak dochodzić wyłącznie świadczenia pieniężnego.

Po czwarte, nie wdając się w teoretyczne rozważania wystarczy ograniczyć się do stwierdzenia, że w świetle art. 361 § 2 k.c. szkoda polegać może albo na poniesieniu przez poszkodowanego straty ( damnum emergens ) albo pozbawieniu go spodziewanej korzyści ( lucrum cessans ). W grę wchodzi zatem uszczuplenie majątku poszkodowanego lub utrata zysku, który by osiągnął, gdyby szkody mu nie wyrządzono. Zgodnie przy tym z dominującą opinią ustalenie, czy poszkodowany rzeczywiście poniósł stratę oraz określenie jej rozmiaru polega na porównaniu wartości jego majątku w okresie poprzedzającym wyrządzenie mu szkody i po tej dacie. Wynik prostego odejmowania wyraża natomiast jej wielkość. Zastosowanie powyższej metody wymaga ponadto uwzględnienia w rozrachunku także korzyści, które wynikać mogą z powstania szkody ( compensatio lucri cum damno ).

W konsekwencji uszkodzenie rzeczy powoduje uszczuplenie majątku poszkodowanego w takim stopniu w jakim jej wartość zmniejszyła się porównaniu z wartością rzeczy nieuszkodzonej.

Nie budzi jednak wątpliwości, że w przypadku rzeczy, które dają się naprawiać, odszkodowanie może odpowiadać kosztom przywrócenia jej do stanu poprzedniego, jeżeli zabieg tego typu pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Dzieje się tak natomiast, jeżeli naprawa jest ekonomicznie uzasadniona.

Po piąte wreszcie, wierzyciel może bez zgody dłużnika i w dowolnej formie przenieść wierzytelność na osobę trzecią przy czym umowa zobowiązująca rodzi także skutek rozporządzający ( 509 § 1 k.c. ).

II.

1. Rozstrzygniecie nie nastręczało trudności.

Strony były zgodne, że wysokość odszkodowania należy obliczyć ustalając szacunkowy

koszt naprawy pojazdu, wobec czego Sąd postąpił w ten właśnie sposób ( volenti non fit iniuria ).

Kluczowy był zatem dowód z opinii biegłego. Wynikało z niej natomiast, że skuteczna reperacja pojazdu pochłania ponad 19.000zł.

Podkreślić wypada, że typowy związek przyczynowy, który w istotnym zakresie determinuje rozmiar szkody, trzeba określać z odwołaniem do wzorca przeciętnego, jednak zapobiegliwego człowieka, który stawiany w określonych sytuacjach podejmuje pewne działania a innych unika. Nikt rozsądny nie użyłby zaś do naprawy samochodu najtańszych, a co za tym idzie, gorszych zamienników, skoro ich jakość może budzić wątpliwości.

Odnotować wypada przy tym, że w grę wchodził samochód marki B. a zatem pojazd dobrej jakości, który nie traci szybko walorów użytkowych.

2. Z kolei argumenty pozwanego nie przekonywały.

Po pierwsze, twierdził on, że prawidłowo oszacował wysokość szkody. Jego stanowisko nie wytrzymało jednak konfrontacji z wnioskami biegłego.

Po drugie, zdaniem pozwanego przy określeniu kosztu naprawy należno uwzględnić rabaty, które wynegocjował ze sprzedawcami części zamiennych i lakierów.

Ta kwestia nie miała jednak znaczenia.

Skoro bowiem strony były zgodne, że wysokość odszkodowania należy obliczyć z metodą kosztorysową, to istotne znaczenie miały przeciętne a nie wyjątkowe ceny usług i przedmiotów.

Nawet jednak gdyby per inconcessum stać na odmiennym stanowisku, nic to nie zmienia.

Obniżenie cen części musiałoby być powszechne aby wpływać na typowy ich koszt. Ponadto pozwany całkowicie abstrahował od problemów logistycznych wynikających z konieczności sprowadzania tańszych elementów; w szczególności nie odpowiedział na pytanie kto ma to czynić, na czyj koszt i ryzyko i jak rozwiązać problem z odpowiedzialnością za jakość naprawy, skoro części ma dostarczać inna osoba niż dokonującą reperacji; trafne są tu też uwagi biegłego na temat problemu z doborem właściwego lakieru i dostosowaniem jego barwy i kwestiami BHP ( k. 134 ).

Co więcej, przyjęcie opinii pozwanego oznacza nałożenie na poszkodowanego dodatkowych obowiązków, czego nie da się pogodzić z ideą odszkodowania w pieniądzu, o której mowa w art. 363 § 1 zd. 1 k.c.

Wreszcie, nie sposób abstrahować do tego, że nawet uwzględnienie rabatu nie uzasadniało oddalenia powództwa; także w takim wypadku koszt naprawy przekraczał bowiem znacznie przyjęty przez stronę pozwaną.

III.

1. Na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie w części, w której powód cofnął pozew.

2. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda na podstawie art. 415 k.c. w związku z art. 436 § 2, 822 § 1 i 4 oraz 509 § 1 k.c. kwotę 2.271,11zł. Szkoda wynosiła bowiem 19.465,62zł a pozwany zapłacił poszkodowanemu 11.343,76zł i 3.189,38zł powodowi ( 19.465,62zł odjąć 11.343,76 i 3.189,28 daje więcej niż 2.271,11zł ).

3. Sąd zasądził od pozwanego odsetki za opóźnienie zgodnie z żądaniem ( k. 63v. ) uwzględniając datę częściowej zapłaty, ponieważ było usprawiedliwione w świetle art. 481 § 1, 817 § 1 k.c. i art.14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( tekst j. Dz. U. z 2018r., poz. 473 ze zm. ).

Zobowiązanie pozwanego było bowiem terminowe wobec czego popadł w opóźnienie po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia mu szkody. Ani cesja roszczenia, ani późniejsza korespondencja z nabywcą roszczenia nie skutkują przecież otwarciem na nowo terminu, który już upłynął ani też jego prolongatą.

4. Dla porządku Sąd zaznacza, że powód nie dochodził zwrotu kosztów prywatnej opinii biegłego, wobec czego zarzuty pozwanego w tym zakresie nie podlegały analizie.

IV.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. przyjmując, że powód wygrał sprawę w całości, skoro pozwany spełnił część świadczenia będąc już w opóźnieniu i po dniu wytoczenia powództwa. Pozwany nie wykazał zresztą w jakiej dacie dokonał zapłaty powołując się tylko na wydanie decyzji; podjął ją jednak już po wpłynięciu sprawy do Sądu ( k. 3 i 40 ).

Celowe koszty dochodzenia roszczenia wyniosły natomiast 3.485,49zł i obejmowały 400zł opłaty od pozwu, 1.800zł wynagrodzenia pełnomocnika, 17zł podatku od pełnomocnictwa oraz (...),68 i 61,81zł zaliczek na wynagrodzenie biegłego.