Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu

w składzie: Przewodniczący: SSR Alina Kordus-Krajewska

Protokolant: stażysta Izabela Tarkowska

po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2018 roku

sprawy z odwołania R. M.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi d/s Orzekania o Niepełnosprawności w B.

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

w związku z odwołaniem od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu d/s Orzekania o Niepełnosprawności w B.

z dnia 4 lipca 2017 roku

orzeka:

I. Zmienia zaskarżone orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu d/s Orzekania o Niepełnosprawności w B. z dnia 4 lipca 2017 roku, w ten sposób, że stwierdza, że symbolem przyczyny niepełnosprawności R. M. jest także 04-O oraz, że odwołujący spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 3a pkt.1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r.-Prawo o ruchu drogowym,

II. W pozostałym zakresie odwołanie oddala,

III. Przyznaje r.pr. A. R. ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 90 zł (dziewięćdziesiąt złotych) podwyższoną o kwotę podatku Vat tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej odwołującemu z urzędu.

Sygn. akt IV U 396/17

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia 4 lipca 2017 r. Wojewódzki Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności uchylił orzeczenie Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w całości i zaliczył odwołującego do stopnia niepełnosprawności - umiarkowanego, wskazał symbole przyczyny niepełnosprawności - 10-N, 06-E, 05-R, orzeczenie wydał do 30.11.2019 r., ustalił, że niepełnosprawność istnieje od 28.08.2016 r., a ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 17.10.2016 r. W pozostałym zakresie Wojewódzki Zespół orzekł, że możliwa jest praca w warunkach chronionych, nie ma konieczności szkolenia, zatrudniania w zakładzie aktywności zawodowej ani uczestnictwa w terapii zajęciowej, występuje natomiast konieczność zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie danej osoby, a także korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. Wojewódzki Zespół uznał, że nie ma konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innych osób w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, a także że odwołujący nie spełnia przesłanek określonych w art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 128) i nie ma prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju.

Odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez:

-zaliczenie do stopnia niepełnosprawności - znacznego;

-dodanie symbolu niepełnosprawności w postaci 04-O;

-uznanie, iż odwołujący spełnia przesłanki z art. 8 ust. 3a pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym;

-uznanie, iż odwołujący ma prawo do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju;

Odwołujący wniósł także o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika z urzędu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.

W uzasadnieniu wskazano ,że Wbrew stanowisku Wojewódzkiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w B. odwołujący spełnia przesłanki do zaliczenia go do znacznego stopnia niepełnosprawności oraz wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Ponadto przyczyną stopnia niepełnosprawności, obok wskazanych przez Zespół, jest także przyczyna okulistyczna (04-O).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Ponadto zgodnie z art. 4 ust. 4 w/w ustawy poprzez pojęcie niezdolności do samodzielnej egzystencji należy rozumieć naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację.

Odwołujący 28 sierpnia 2016 r. doznał urazu czaszkowo-mózgowego ze stłuczeniem prawej półkuli mózgu. Wskutek tego urazu doszło również do niedowładu spastycznego lewej kończyny ornej, padaczki objawowej z napadami ogniskowymi częściowymi. Padaczka jest następstwem wieloodłamowego złamania kości ciemieniowej z wgłębieniem fragmentów kostnych. Jej objawy się nasilają i stała się również lekooporna. Ataki padaczki są bardzo bolesne, odwołujący się dochodzi do nich do siebie przez kilka godzin, w tym czasie jest obolały, rozdrażniony, zdezorientowany. Wymaga wtedy ciszy i spokoju. Zdarzają się tak silne ataki, że odwołujący musiał być hospitalizowany. Jednocześnie fakt, że ataki się nasilają i stają coraz częstsze powoduje, że odwołujący obawia się samodzielnie wyjść z domu, nie jest w związku z tym samodzielnie załatwić jakiejkolwiek sprawy, zrobić zakupów czy wyjść na spacer. Trudno sobie wyobrazić wykonywanie jakiejkolwiek pracy, nawet w warunkach chronionych.

Podkreślono , że odwołujący cierpi na niedowład lewej strony ciała, w szczególności kończyny górnej. Nasilone objawy dotyczą lewej dłoni w postaci wzmożonego napięcia mięśniowego typu spastycznego, przeczulicy i niedoczulicy z bólami. Stan lewej ręki praktycznie całkowicie uniemożliwia samodzielne wykonywanie najprostszych czynności dnia codziennego takich jak umycie się, ubranie, przygotowanie jedzenia czy zrobienie zakupów. Stan ręki prawej również nie jest do końca prawidłowy, co powoduje, że problemem staje się obsługa komputera czy dłuższe trzymanie długopisu. Odwołujący z zawodu jest technikiem ekonomistą jednak w zawodzie nigdy nie pracował. Przed wypadkiem prowadził działalność gospodarczą związaną z budownictwem. Obecny stan jego zdrowia nie pozwala nawet na pracę w warunkach chronionych, na co wskazuje orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu.

Odwołujący cierpi również na bóle głowy o znacznym nasileniu, wymaga wtedy odizolowania od świata zewnętrznego, co w warunkach mieszkaniowych jego rodziny jest obecnie niemożliwe. Bóle nasilają się pod wpływem zmęczenia, nawet najdrobniejszego wysiłku fizycznego. Niezbędne jest przyjmowanie silnych leków przeciwbólowych na bazie tramalu. Bólom głowy bardzo często towarzyszą zawroty głowy.

Ponadto, u odwołującego występują zaburzenia równowagi, a także niekontrolowane uginanie się kolana lewego, co powoduje upadki lub zataczanie się na lewą stronę. Problemem bywa wstanie z krzesła, wysiadanie z samochodu lub nawet wyjście z wanny. Coraz częściej również przy tych czynnościach niezbędna jest pomoc osób trzecich.

Uraz spowodował również zaburzenia mózgu w postaci otępienia. Skutkiem tych zaburzeń są problemy z pamięcią wypowiadanych słów, szybkie zmiany nastroju, niekontrolowane wybuchy nerwowe, nadwrażliwość na światło, trudności z zasypianiem czy brak koncentracji. Odwołujący cierpi również na depresję powypadkową.

Do wskazanych dolegliwości dochodzi również pogarszający się wzrok w oku lewym oraz zaniżenie głosu, co według lekarzy jest nie do wyleczenia.

Powyższe okoliczności wykazane w drodze dokumentacji medycznej znajdujących się w aktach sprawy potwierdzają, że odwołujący nie jest w stanie bez pomocy innych osób, zaspokoić swoich podstawowych potrzeb życiowych. Należy zauważyć, iż zawarte w art. 4 ust. 4 ustawy wyliczenie podstawowych potrzeb życiowych jako samoobsługi, poruszania się i komunikacji jest jedynie przykładowe, na co wskazuje zwrot „przede wszystkim". Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach, które odwołujący podziela, do czynności zabezpieczających samodzielną egzystencję człowieka nie należą wyłącznie tzw. czynności samoobsługi, jak mycie się, ubieranie, samodzielne jedzenie posiłków, ale również nabywanie żywności, przyniesienie jej do domu, ogrzewanie mieszkania, przynoszenie w tym celu wiader z węglem, podstawowe prace porządkowe niewymagające wysiłku fizycznego i prac na wysokości (wyrok z 27 kwietnia 2000 r., sygn.akt III AUa 190/00, OSA 2001/12/44, lex nr 45589). Odwołujący bez pomocy osób trzecich z pewnością nie jest w stanie samodzielnie nie tylko załatwić swoich spraw w bardziej skomplikowanych sytuacjach życiowych (przykładowo udanie się do jakiegokolwiek urzędu, sądu, innego organu administracji), lecz także zapewnić sobie wyżywienie, odzież i pomoc w podstawowych czynnościach życiowych, których z uwagi na swój stan zdrowia nie może wykonywać samodzielnie.

W odpowiedzi na odwołanie organ wniósł o odrzucenie odwołania.

Postanowieniem z dnia 17.10.2017r. Sąd oddalił wniosek o odrzucenie odwołania.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 17 października 2016r. odwołujący R. M. złożył wniosek o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności

Dowód: wniosek z 17.10.2016r. w aktach WZON wraz z dołączona do wniosku dokumentacja lekarską ( brak numeracji kart)

Orzeczeniem Miejskiego Zespołu ds Orzekania o Niepełnosprawności odwołujący został zaliczony do lekkiego stopnia niepełnosprawności.

Dowód: orzeczenie z dnia 17.11.2016r.

Orzeczeniem z dnia 24.01.2017r. Wojewódzki Zespół ds Orzekania o Niepełnosprawności utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.

Dowód: orzeczenie z dnia 24.01.2017r.

R. M. złożył odwołanie od orzeczenia z dnia 24.01.2017r. Orzeczeniem z dnia 26.04.2017r. w sprawie IVU 169/17 Sąd Rejonowy w Toruniu uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do rozpoznania organowi rentowemu oraz umorzył postępowanie w myśl przepisu art. 477 ¹⁴ §6 k.p.c.

Dowód : pismo z dnia 31 maja 2017r. w aktach WZON

Orzeczeniem z dnia 4 lipca 2017 r. Wojewódzki Zespół ds Orzekania o Niepełnosprawności uchylił orzeczenie Miejskiego Zespołu ds Orzekania o Niepełnosprawności w całości i zaliczył odwołującego do stopnia niepełnosprawności - umiarkowanego, wskazał symbole przyczyny niepełnosprawności - 10-N, 06-E, 05-R, orzeczenie wydał do 30.11.2019 r., ustalił, że niepełnosprawność istnieje od 28.08.2016 r., a ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 17.10.2016 r. W pozostałym zakresie Wojewódzki Zespół orzekł, że możliwa jest praca w warunkach chronionych, nie ma konieczności szkolenia, zatrudniania w zakładzie aktywności zawodowej ani uczestnictwa w terapii zajęciowej, występuje natomiast konieczność zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie danej osoby, a także korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. Wojewódzki Zespół uznał, że nie ma konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innych osób w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, a także że odwołujący nie spełnia przesłanek określonych w art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 128) i nie ma prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju.

Dowód: orzeczenie WZON z dnia 4.07.2017r., dokumentacja lekarska i orzecznicza w aktach WZON

Biegła neurolog stwierdziła u badanego niedowład połowiczy lewostronny, który dotyczy głównie kończyny górnej i uznaje, że stan neurologiczny uzasadnia zaliczenie badanego do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, bowiem badany jest niezdolny do pracy i wymaga częściowo pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych, ale nie wymaga stałej i długotrwałej pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Nie wymaga zamieszkiwania w oddzielnym pokoju, nie porusza się na wózku, chodzi sprawnie, nie ma ograniczeń w przyjmowaniu pokarmów i innych czynnościach fizjologicznych. Biegła proponowała przyznać umiarkowany stopień niepełnosprawności od 28.08.2016, to jest od daty urazu do 30.11.2019.Biegła zgodziła się z orzeczeniem WZON z 04.07.2017 r.

Dowód: opinia biegłego neurologa k.26-27v

Biegli psychiatra i psycholog rozpoznali u wnioskodawcy R. M. organiczne zaburzenia nastroju (depresyjne) i osobowości. Wnioskodawca z powodu zaburzeń psychicznych ujawnia naruszenie sprawności organizmu powodujące zdolność do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej a ponadto wnioskodawca wymaga czasowej i częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych . Wymaga ona wsparcia m.in. w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia. Zasadne było zatem orzeczenie umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Wnioskodawca z powodu zaburzeń psychicznych nie wymaga , w celu pełnienia ról społecznych , stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Nie stwierdzono zaburzeń otępiennych . Badany z uwagi na stan psychiczny jest samodzielny w zakresie podstawowych czynności dnia codziennego , może pozostawać samodzielnie w domu , komunikować się z innymi. Nie ma zatem podstaw do orzeczenia znacznego stopnia niepełnosprawności. Stan psychiczny badanego nie uzasadnia konieczności zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. Umiarkowany stopień niepełnosprawności ma charakter okresowy - na 2 lata od daty złożenia wniosku.

Dowód: opinia psychiatry i psychologa k.42-44

Wnioskodawca ma obniżoną ostrość wzroku do 0,6 w oku prawym i 0,.4 w lewym. Zwraca uwagę spadek widzenia w stosunku do września b.r. Pole widzenia w styczniu 2017r. było prawidłowe, a w październiku stwierdzono znaczne koncentryczne zwężenie, które nadal utrzymuje się. Badany niepewnie porusza się w gabinecie pomiędzy sprzętami. Przyczyną zmian w polu widzenia może być postępująca atrofia nerwów wzrokowych, nie można również wykluczyć psychogennego podłoża zmian. Problem ten wymaga dalszej, starannej diagnostyki, nie mniej w chwili obecnej jest faktem bez względu na jego przyczynę. Biegły okulista proponował orzeczenie umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z powodów ocznych (symbol 04-O) od października 2017r.do 30 listopada 2019r.

Dowód: opinia biegłego okulisty k.62-63

Badany R. M. w trakcie badania neurologicznego sam się rozbierał i ubierał nie wymagał w tych czynnościach żadnej pomocy drugiej osoby. Ponadto biegły w badaniu przedmiotowym stwierdził ,że niedowład jest niedużego stopnia, nie zaburza chodzenia. Jedyne odchylenia jakie biegły stwierdził w badaniu neurologicznym to żywsze odruchy ścięgniste i okostnowe z lewych kończyn, ruchy naprzemienne w lewej kończyny górnej gorsze. Natomiast siła mięśniowa globalna badana w próbie Barre była prawidłowa. Stan neurologiczny nie daje podstaw do uznania wyższego stopnia niepełnosprawności aniżeli umiarkowany. Z analizy kserokopii wizyt z gabinetu neurologicznego, gdzie badany leczy się na padaczkę, wynika że napady padaczki są 1-2 x w miesiącu, a więc nie są to szczególnie częste napady padaczkowe. Czasami też dawki leku p/ padaczkowego wymagają korekty prowadzonej pod kontrolą stężenia leku we krwi, i to też może zmniejszyć ilość napadów padaczkowych. Biegły nie stwierdził u badanego zaburzeń równowagi, czy zaburzeń chodzenia. Niekontrolowane " uginanie" się lewego kolana świadczy o osłabieniu mięśnia czworogłowego lewego i może być poprawione przez ćwiczenia tego mięśnia.

Dowód: uzupełniająca opinia biegłego neurologa k.75

Sąd zważył co następuje:

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów przedłożonych przez obie strony i znajdujących się w aktach WZON oraz w oparciu o opinie sądowo-lekarskie sporządzone w sprawie przez biegłych sądowych .

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów zebranym w toku postępowania albowiem ich autentyczności nie podważała żadna ze stron i nie budziły one również wątpliwości Sądu z punktu widzenia autentyczności zawartych w dokumentach informacji.

Ocena zdrowia powoda wymagała wiadomości specjalnych dlatego też Sąd kierując się treścią art. 278 kpc dopuścił dowód z opinii biegłych o specjalnościach związanych leczeniem chorób, które rozpoznano u wnioskodawcy. Biegli dokładnie ocenili stan zdrowia wnioskodawcy , dokonali oceny dokumentacji lekarskiej zebranej postępowaniu przed Zespołami do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności . Sąd uznał za wiarygodne opinie biegłych albowiem odznaczały się one spójnością, a także udzielały odpowiedzi na pytania ujęte w sentencji postanowienia dopuszczającego ten dowód. Ponadto, opinie te sporządzone zostały przez osoby posiadające wiedzę medyczną z dziedzin objętych zakresem przedmiotowym opinii, pozwalającą im na właściwą ocenę stanu zdrowia wnioskodawcy.

Przechodząc do rozważań prawnych należy wskazać, iż zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 roku, Nr 14, poz. 92) ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do realizacji celów określonych ustawą tj. znaczny, umiarkowany oraz lekki stopień niepełnosprawności. Ustawa definiuje także wspomniane rodzaje stopni niepełnosprawności.

Przepis art. 4 cyt. ustawy stanowi w ust.1, że do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji.

W ust.2 do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.

W ust. 3 do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

Zasady orzekania o niepełnosprawności oraz jej stopniach określa także rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. 2003 r., Nr 139, poz. 1328). W § 29 ust. 1 tego rozporządzenia wskazano standardy w zakresie kwalifikowania do znacznego stopnia niepełnosprawności, które zawierają kryteria określające skutki naruszenia sprawności organizmu powodujące:

1)niezdolność do pracy - co oznacza całkowitą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu;

2)konieczność sprawowania opieki - co oznacza całkowitą zależność osoby od otoczenia, polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem;

3)konieczność udzielania pomocy, w tym również w pełnieniu ról społecznych - co oznacza zależność osoby od otoczenia, polegającą na udzieleniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych.

Z ust. 2 § 29 wynika, że przez długotrwałą opiekę i pomoc w pełnieniu ról społecznych rozumie się konieczność jej sprawowania przez okres powyżej 12 miesięcy w zakresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i 3.

Zgodnie z § 30 tego rozporządzenia, aby móc zakwalifikować osobę do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności musiałaby u niej wystąpić konieczność:

1.  czasowej pomocy w pełnieniu ról społecznych, co oznacza konieczność udzielenia pomocy, o której mowa w § 29 ust. 1 pkt 3, w okresach wynikających ze stanu zdrowia;

2.  częściowej pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza wystąpienie, co najmniej jednej okoliczności, o których mowa w § 29 ust. 1 pkt 3.

Przepis ten odwołuje się w swej treści do regulacji zawartej w § 29 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia, a więc musi zachodzić: konieczność udzielania pomocy, w tym również w pełnieniu ról społecznych - co oznacza zależność osoby od otoczenia, polegającą na udzieleniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych.

Jeżeli powyższe przesłanki nie występują musiałaby być podstawa do uznania ,że dana osoba jest osobą niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej. Zgodnie z § 29 ust.1 pkt. 1 cyt. rozporządzenia niezdolnością do pracy - jest całkowita niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu.

Materiał dowodowy nie dawał podstaw do zaliczenia odwołującego do znacznego stopnia niepełnosprawności . Biegli przedstawili stanowiska w sprawie , z których wynika ,że u odwołującego nie występowała konieczność sprawowania opieki polegająca na całkowitej zależności osoby od otoczenia, polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem.

Odwołujący wymagał udzielenia wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych. Wsparcie jest przesłanką umiarkowanego a nie znacznego stopnia niepełnosprawności.

Sąd oddalił odwołanie w zakresie zaliczenia odwołującego do znacznego stopnia niepełnosprawności .

Orzeczenie o niepełnosprawności zawiera także wskazania określone w art. 6b cyt. ustawy. Jak wskazano w powyższym przepisie art. 6b ust.3 w orzeczeniu powiatowego zespołu, poza ustaleniem niepełnosprawności lub stopnia niepełnosprawności, powinny być zawarte wskazania dotyczące w szczególności:

1)odpowiedniego zatrudnienia uwzględniającego psychofizyczne możliwości danej osoby;

2)szkolenia, w tym specjalistycznego;

3)zatrudnienia w zakładzie aktywności zawodowej;

4)uczestnictwa w terapii zajęciowej;

5)konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające funkcjonowanie danej osoby;

6)korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki;

7)konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji;

8)konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji;

9) spełniania przez osobę niepełnosprawną przesłanek określonych w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm. ³⁾),

10)prawo do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju.

Sąd oddalił odwołanie w zakresie prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. Bierze się pod uwagę rodzaj niepełnosprawności, w szczególności, czy osoba porusza się na wózku inwalidzkim, jest leżąca, ma znaczne ograniczenia w przyjmowaniu pokarmów i innych czynnościach fizjologicznych. Jest to wyliczenie przykładowe, lecz żadna z wyżej w/w przesłanek nie została spełniona. Biegli z uwagi na schorzenia odwołującego także nie znaleźli podstaw do uznania w/w wskazania.

Odwołujący wnosił także o symbol niepełnosprawności 04-0 oraz uznanie przesłanki określonej w art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.-Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.) .

Mając na uwadze opinie biegłego okulisty były przesłanki do zmiany orzeczenia w tym zakresie . Ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się wynikały z wady wzroku. Przesłanek określone w art. 8 ust. 3a pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.) dotyczą tylko osób niepełnosprawnych zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności spełnienie tych przesłanek może zostać stwierdzone jedynie w przypadku ustalenia przyczyny niepełnosprawności oznaczonej symbolem 04-O (choroby narządu wzroku), 05-R (upośledzenie narządu ruchu) lub 10-N (choroba neurologiczna).

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 477 ¹⁴ . § 1 k.p.c. Sąd ocenił ,że była podstawa do zmiany w części orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B..

O kosztach zastępstwa procesowego należnego od Skarbu Państwa ( k.4), gdyż tego dotyczył wniosek o przyznanie kosztów orzeczono na mocy § 15. 2 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu(Dz. U. z dnia 18 października 2016 r.)

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.