Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2025 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący sędzia Andrzej Kurzych

Protokolant sekretarz sądowy Karolina Grudzińska

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2025 roku w Toruniu

sprawy K. M.

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

o zasiłek chorobowy

na skutek odwołania od decyzji z 18 marca 2024 roku, nr (...) - (...). (...).377.2024, z 8 kwietnia 2024 roku, nr (...) - (...). (...).511.2024 i z 26 kwietnia 2024 roku, nr (...) - (...). (...).613.2024

I.  zmienia decyzje z 8 kwietnia 2024 roku i z 26 kwietnia 2024 roku w ten sposób, że przyznaje K. M. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 8 marca 2024 roku do 21 marca 2024 roku i od 25 marca 2024 roku do 12 kwietnia 2024 roku,

II.  oddala odwołanie od decyzji z 18 marca 2024 roku.

sędzia Andrzej Kurzych

IV U 162/24

UZASADNIENIE

co do punktu I. wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 9 stycznia 2025 r.

Decyzją z 18 marca 2024 r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego odmówił K. M. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 21 lutego do 5 marca 2024 r., decyzją z 8 kwietnia 2024 r. za okres od 8 marca 2024 r. do 21 marca 2024 r. i decyzją z 26 kwietnia 2024 r. za okres od 25 marca do 12 kwietnia 2024 r. W uzasadnieniach decyzji organ rentowy powołał się na art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. 2024, poz. 90 ze zm.; dalej u.s.r.), zgodnie z którym zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który wskutek choroby jest niezdolny do pracy nieprzerwanie co najmniej 30 dni. Poszczególne okresy niezdolności do pracy były krótsze niż 30 dni (odpowiednio 14 dni, 14 dni i 19 dni).

W odwołaniu ubezpieczony wskazał, że choruje na nawracające bóle ostrogi piętowej i rwę kulszową. Jeździł na rehabilitację do K.. W tym czasie były protesty rolników, autobusy nie jeździły lub jeździły objazdami, bo blokowano rondo w G.. Musiał czasami brać taksówki.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał stanowisko w sprawie. W zakresie dotyczącym odwołania od decyzji z 18 marca 2024 r. organ rentowy wniósł o odrzucenie odwołania, a w części dotyczącej odwołania od decyzji z 8 kwietnia i 26 kwietnia 2024 r. o jego oddalenie.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony K. M. podlega ubezpieczeniu społecznemu rolników.

W okresach od 12 lutego 2024 r. do 5 marca 2024 r., od 8 marca 2024 r. do 21 marca 2024 r. i od 25 marca do 12 kwietnia 2024 r. ubezpieczony był niezdolny do pracy rolniczej z powodu choroby.

(fakty bezsporne)

Niezdolność do pracy od 12 lutego do 5 marca 2024 r. była spowodowana ostrogami piętowymi (...). W dniach 6 i 7 marca 2024 r. ubezpieczony był zdolny do pracy. Niezdolność do pracy od 8 marca 2024 r. do 21 marca 2024 r. i od 25 marca do 12 kwietnia 2024 r. była spowodowana rwą kulszową w przebiegu zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa (...). W dniach od 22 do 24 marca 2024 r. ubezpieczony również był niezdolny do pracy rolniczej z powodu rwy kulszowej.

Podczas wizyty lekarskiej w dniu 26 marca 2024 r. lekarz początkowo wystawił zwolnienie lekarskie za dzień 22 marca 2024 r., a następnie za okres od 23 marca do 7 kwietnia 2024 r., lecz następnie zwolnienia te anulował i wystawił zwolnienie lekarskie na okres od 25 marca do 7 kwietnia 2024 r. Podczas wizyty lekarskiej w dniu 8 kwietnia 2024 r. ubezpieczony uzyskał zwolnienie lekarskie za okres od 8 do 12 kwietnia 2024 r.

(dowody:

⚫

opinia biegłego – k. 34-36 akt,

⚫

dokumentacja lekarska – k. 17-20 akt)

Ubezpieczony wystąpił do KRUS o ustalenie prawa do zasiłku chorobowego za okres od 21 lutego do 5 marca 2024 r., od 8 marca 2024 r. do 21 marca 2024 r. i od 25 marca do 12 kwietnia 2024 r. Decyzjami z 18 marca, 8 i 26 kwietnia 2024 r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego odmówił ubezpieczonemu prawa do zasiłku za wskazane okresy.

(fakty bezsporne)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej spawie ustalony został na podstawie dokumentacji, której autentyczność nie została w żadnej mierze podważona oraz na podstawie opinii biegłego ortopedy. Opinia z 2 listopada 2024 r. nie była kwestionowana przez organ rentowy. Zarzut wobec opinii zgłosił ubezpieczony (zob. pismo z 18 listopada 2024 r. – k. 47 akt). Odnosiły się one do ustalenia biegłego, iż ubezpieczony był zdolny do pracy rolniczej w dniach 6 i 7 marca 2024 r. Skutkiem tego ustalenia było wyłącznie oddalenie odwołania od decyzji z 18 marca 2024 r., o czym Sąd orzekł w punkcie II. sentencji wyroku. Wniosek organu rentowego o doręczenie odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem nie odnosił do tej części wyroku. Ustosunkowywania się w motywach wyroku do zarzutów ubezpieczonego było zatem zbędne.

Zgodnie z przywołanym już art. 14 ust. 1 u.s.r. zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który wskutek choroby jest niezdolny do pracy nieprzerwanie przez co najmniej 30 dni.

Ubezpieczony przedłożył zwolnienia lekarskie za okres od 8 marca 2024 r. do 21 marca 2024 r. i od 25 marca do 12 kwietnia 2024 r. Nie dysponował natomiast zwolnieniem lekarskim za okres od 22 do 24 marca 2024 r., lecz z niekwestionowanej w tej mierze opinii biegłego wynikało, że w tym czasie ubezpieczony był niezdolny do pracy. Oznacza to, że w okresie od 8 marca do 12 kwietnia 2024 r. ubezpieczony był nieprzerwanie niezdolny do pracy przez okres dłuższy niż wymagany przez art. 14 ust. 1 u.s.r. okres 30 dni.

Podkreślić należy, że wskazany przepis nie uzależnia prawa do zasiłku chorobowego od tego, czy co najmniej 30-dniowa niezdolność do pracy wykazana została stosownym zwolnieniem lekarskim, lecz od tego, aby ona rzeczywiście utrzymywała się przez wymagany okres w sposób nieprzerwany. Niezdolność do pracy należy odróżnić od „zaświadczenia lekarskiego”, które ma ten stan dowodzić. Przepis art. 14 ust. 1 u.s.r. posługuje się pojęciem „niezdolności do pracy”, nie używa zaś sformułowania „orzeczona niezdolność do pracy” czy „niezdolność do pracy stwierdzona zaświadczeniem lekarskim”. Niezdolność do pracy w rozumieniu przywołanego przepisu ujmować więc należy jako obiektywnie istniejący stan uniemożliwiający podjęcie pracy z przyczyn zdrowotnych bez względu na to, czy został on stwierdzony zaświadczeniem lekarskim (zob. np. uchwały Sądu Najwyższego z 2 września 2009 r., II UZP 7/09, OSNP 2010/7-8, poz. 93, a przede wszystkim z 16 czerwca 2021 r., III UZP 2/21, OSNP 2022/2, poz. 16). Choć w sferze realizacyjnej nie jest możliwie nabycie prawa do zasiłku chorobowego bez wykazania niezdolności do pracy zaświadczeniem lekarskim, to jednak sam fakt niezdolności do pracy, który jest relewantny z punktu widzenia materialnoprawnych przesłanek prawa do zasiłku chorobowego, może zostać wykazany innymi dowodami niż zaświadczenia lekarskie, np. dowodem z opinii biegłego.

W niniejszej sprawie wystąpiła sytuacja, w której niezdolności do pracy ubezpieczonego trwała dłużej niż 30 dni, choć kilka dni tej niezdolności nie została potwierdzona zaświadczeniem lekarskim. Ten stan rzeczy uzasadniał na podstawie art. 14 ust. 1 u.s.r. i art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmianę zaskarżonej decyzji w ten sposób, że ubezpieczonemu przyznane zostało prawo do zasiłku chorobowego za okres od 8 marca 2024 r. do 21 marca 2024 r. i od 25 marca do 12 kwietnia 2024 r., o czym orzeczono w punkcie I. sentencji wyroku.

sędzia Andrzej Kurzych