Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2020 roku

Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Alina Kordus-Krajewska

Protokolant: sekr.sąd. Michał Ziółkowski

po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2020 roku

sprawy z odwołania M. G.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi d/s Orzekania o Niepełnosprawności w B.

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

w związku z odwołaniem od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu d/s Orzekania o Niepełnosprawności w B.

z dnia 2 grudnia 2019 roku

I.  Oddala odwołanie.

IVU 26/20

UZASADNIENIE

Wojewódzki Zespół do spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. orzeczeniem z dnia 2 grudnia 2019r. utrzymał w mocy orzeczenie Powiatowego Zespołu do spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. o zaliczeniu odwołującego do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności i dacie niepełnosprawności.

Odwołujący M. G. odwołał się od orzeczenia wskazując ,że niepełnosprawność postała w dzieciństwie, przed osiągnięciem pełnoletności. Świadczą o tym dowody historia choroby ze Szpitala w G..

Wojewódzki Zespół do spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu stanowiska wskazano ,że zakres naruszonej sprawności organizmu u p. M. G., spowodowany stanem po złamaniu kości jej prawej (05-R) powoduje ograniczenia w pracy fizycznej uzasadniające konieczność pracy w warunkach przystosowanych. Orzekany jest samodzielny w samoobsłudze, wymaga wsparcia w prowadzeniu gospodarstwa domowego. W celu poprawy funkcjonowania zaleca się odpowiednie zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze oraz korzystanie z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, Nie stwierdzono u p. M. G. utraty zdolności do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych (przede wszystkim samoobsługa, poruszanie się i komunikacja) w stopniu uzasadniającym konieczność stałej lub długotrwałej pomocy. Zgodnie z kryteriami ustawowymi osoba odwołująca kwalifikuje się do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Nie znaleziono podstaw do zmiany orzeczenia w zakresie daty powstania niepełnosprawności. Niepełnosprawność w zakresie stanu po leczeniu złamania powstała 21.05.2019 r. - kiedy usunięto zespolenie (zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia z dnia 21.08.2019 r.. Niepełnosprawność ta nie powstała w dzieciństwie, lecz w wieku 28 lat. Zaznaczono, że w okresie 30.05.2007 - 31.01.2008 orzekany posiadał orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności z powodu choroby psychicznej. W następnym orzeczeniu nie zaliczono p. M. G. do osób niepełnosprawnych. Poprzednio stwierdzona niepełnosprawność nie dotyczyła urazu kończyny lecz choroby psychicznej. Także obecnie choroba ta nie jest przyczyną niepełnosprawności, i nie można uznać, że niepełnosprawność orzeczona w roku 2019 z tytułu stanu po leczeniu urazu kończyny dolnej, powstała w dzieciństwie.

Sąd ustalił co następuje:

Odwołujący M. G. od września 2002r leczył złamanie kości udowej prawej.

Dowód: dokumentacja lekarska k.206-211v akt IVU 373/18

Odwołujący reprezentowany przez przedstawiciela ustawowego składał wnioski o orzeczenia o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności w następujących okresach:

-17.09.2002r. do wniosku o wydanie orzeczenia o niepełnosprawności załączono karty informacyjne leczenia szpitalnego z oddziału (...), (orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 8 października 2002r. wskazano niepełnosprawność datuje się od dnia 12.2001, symbol przyczyny niepełnosprawności par. 26 pkt.1 lit.a) ( k.18 )

- O8.08.2003r. do wniosku o wydanie orzeczenia o niepełnosprawności załączono kartę informacyjną leczenia szpitalnego z oddziału (...), (orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 2 września 2003r., symbol przyczyny niepełnosprawności 05-R) (k.19)

-30.06.2005r. do wniosku o wydanie orzeczenia o niepełnosprawności załączono historię choroby z i Poradni Chirurgicznej (orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 21 lipca 2005r. , symbol przyczyny niepełnosprawności 05-R),( k.20)

-27.06.2006r. do wniosku o wydanie orzeczenia o niepełnosprawności załączono 8 kart informacyjnych leczenia szpitalnego z oddziału (...), zaświadczenie z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej, orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego - 2 szt. (orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 4 sierpnia 2006r, symbol przyczyny niepełnosprawności 01-U, niepełnosprawność datuje się od 7 roku życia)( k.21)

-25.01.2007r. do wniosku o wydanie orzeczenia o niepełnosprawności załączono 8 kart informacyjnych leczenia szpitalnego z oddziału (...), zaświadczenie z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej, orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego (orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności z dnia 2 marca 2007r. symbol przyczyny niepełnosprawności 01-U, orzeczenie uchylające z dnia 30 maja 2007r. w części zaskarżone orzeczenie i orzeka symbol 02-P, niepełnosprawność powstała przed 16 rokiem życia ) (k.22-23)

-12.12.2008r. do wniosku o wydanie orzeczenia o niepełnosprawności załączono 8 kart informacyjnych leczenia szpitalnego z oddziału (...), historia choroby z Poradni Chirurgicznej (orzeczenie o nie zaliczeniu do stopnia niepełnosprawności)( k.24)

Dowód: pismo z dnia 31 marca 2020r. k.17, orzeczenia k. 18-24 akt sprawy

W dniu 22.08.2019r. Odwołujący złożył wniosek o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Do wniosku o wydanie orzeczenia o niepełnosprawności załączono dokumentację z poradni urazowo –ortopedycznej i leczenia szpitalnego. We wniosku wskazano orzeczoną częściową niezdolność do pracy odwołującego przez lekarza orzecznika ZUS.

Odwołujący w dniu 21.08.2017 doznał złamania kości udowej prawej w wyniku wypadku przy pracy. Po wykorzystaniu okresu zasiłkowego odwołujący korzystał ze świadczenia rehabilitacyjnego.

W maju 2019r. usunięto zespolenie kości udowej.

Dowód: wyrok z uzasadnieniem w sprawie IVU 373/18, dokumentacja medyczna w aktach WZON

Odwołujący M. G. kwalifikuje się do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, niepełnosprawność związana z powtórnym złamaniem kości udowej nie powstała w dzieciństwie ani przed osiągnięciem pełnoletności. Nie ma dowodów na niepełnosprawność odwołującego po 2008r. do czasu powtórnego złamania kości udowej.

Dowód: opinia biegłych k.32-33, k.39

Sąd zważył co następuje :

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów przedłożonych przez obie strony i znajdujących się w aktach WZON oraz w oparciu o opinie sądowo-lekarskie sporządzoną w sprawie przez biegłych sądowych.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów zebranym w toku postępowania albowiem ich autentyczności nie podważała żadna ze stron i nie budziły one również wątpliwości Sądu z punktu widzenia autentyczności zawartych w dokumentach informacji.

Ocena zdrowia odwołującego wymagała wiadomości specjalnych dlatego też Sąd kierując się treścią art. 278 kpc dopuścił dowód z opinii biegłych o specjalności chirurga-ortopeda i neurologa zajmujących się leczeniem chorób, które rozpoznano u wnioskodawcy i które w ocenie strony były podstawą do ustalenia niepełnosprawności przed osiągnięciem pełnoletniości. Biegli dokładnie ocenili stan zdrowia wnioskodawcy , dokonali oceny dokumentacji lekarskiej zebranej postępowaniu przed Zespołami do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności . Sąd uznał za wiarygodne opinie biegłych ( główna i uzupełniającą) . Biegli przeprowadzili badanie odwołującego , zapoznali się z dokumentami z akt sprawy i akt dołączonych, udzielili odpowiedzi na pytania ujęte w sentencji postanowienia dopuszczającego ten dowód. Ponadto, opinie sporządzone zostały przez osoby posiadające wiedzę medyczną z dziedzin objętych zakresem przedmiotowym opinii, pozwalającą im na właściwą ocenę stanu zdrowia wnioskodawcy. Trzeba także wskazać ,że Sąd biorąc pod uwagę zgłaszane zastrzeżenia do opinii skierował sprawę ponownie do biegłych celem odniesienia się do uwag odwołującego. W ocenie sądu biegli w sposób logiczny i przekonujący odpowiedzieli na zastrzeżenia odwołującego.

Sąd oddalił wniosek o nowy zespół biegłych , gdyż wszystkie okoliczności zostały przez orzekający w sprawie zespół biegłych wzięte pod uwagę i rozpoznane.

Trzeba podkreślić ,że biegli wzięli pod uwagę złożone dokumenty i wyjaśnili ,że brak dowodów na niepełnosprawności odwołującego po roku 2008r. do czasu wypadku przy pracy. Ubezpieczony jak wynika z akt sprawy oraz zastrzeżeń do opinii ( k.60) wiąże wcześniejszą niepełnosprawność ze złamaniem kości udowej prawej. To zostało przez biegłych zanalizowane.

Zgodnie z § 14 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. 2003 r., Nr 139, poz. 1328) datę lub okres powstania niepełnosprawności osoby zainteresowanej ustala się na podstawie przebiegu schorzenia, dokumentacji medycznej lub orzeczeń o inwalidztwie, niezdolności do pracy, wydanych przez organy na podstawie przepisów odrębnych.

4. Jeżeli z przedłożonej dokumentacji, przebiegu schorzenia, orzeczeń o inwalidztwie lub niezdolności do pracy osoby zainteresowanej nie da się ustalić daty lub okresu powstania niepełnosprawności, należy wpisać wyrazy "nie da się ustalić".

W odpowiedzi na odwołanie organu rentowego podano ,ze niepełnosprawność w zakresie stanu po leczeniu złamania powstała 21.05.2019 r. - kiedy usunięto zespolenie (zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia z dnia 21.08.2019 r.. Niepełnosprawność ta nie powstała w dzieciństwie, lecz w wieku 28 lat. Zaznaczono, że w okresie 30.05.2007 - 31.01.2008 orzekany posiadał orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności z powodu choroby psychicznej. W następnym orzeczeniu nie zaliczono p. M. G. do osób niepełnosprawnych. Poprzednio stwierdzona niepełnosprawność nie dotyczyła urazu kończyny, lecz choroby psychicznej. Nie można uznać, że niepełnosprawność orzeczona w roku 2019 z tytułu stanu po leczeniu urazu kończyny dolnej, powstała w dzieciństwie.

W ocenie sądu mając na uwadze zgromadzoną dokumentację i opinie biegłych należało podzielić powyższe stanowisko. Odwołujący miał orzekaną w dzieciństwie niepełnosprawność z powodów złamania symbol 05-R łącznie do 31 lipca 2006r. czyli z powodów ortopedycznych niepełnosprawność zakończyła się przed ukończeniem 16 roku życia odwołującego. Późniejsze orzeczenia o niepełnosprawności z powodu wyłącznie symbolu 02-P były wydawane łącznie do 31.01.2008r. . Wskazywano ,że niepełnosprawność powstała przed 16 rokiem życia ( k.23) Po tej dacie jednak nie była już orzekana niepełnosprawność i choć wniosek w tym zakresie został złożony w dniu 16.01.2009r. odwołujący nie został zaliczony do żadnego stopnia niepełnosprawności ( k.24) . Do każdego wniosku była dołączana dokumentacja z leczenia szpitalnego z oddziału (...), historia choroby z Poradni Chirurgicznej na co wskazano w piśmie z dnia 31 marca 2020r. ( k.14) Sąd też dołączył dokumentacje medyczną do sprawy ( k.206-211 akt IVU 373/18) Zatem w ocenie sądu logiczne było stanowisko biegłych ,że brak dowodów na ciągłości niepełnosprawności odwołującego po roku 2008 aż do skutków wypadku z 2017r., które stały się przyczyną umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Zatem wobec takiej przerwy w niepełnosprawności orzeczonej na podstawie zgromadzonej dokumentacji lekarskiej i badaniu odwołującego nie było podstaw do uwzględnienia odwołania.

Przechodząc do rozważań prawnych w zakresie także stopnia niepełnosprawności należy wskazać, iż zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 roku, Nr 14, poz. 92) ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do realizacji celów określonych ustawą tj. znaczny, umiarkowany oraz lekki stopień niepełnosprawności. Ustawa definiuje także wspomniane rodzaje stopni niepełnosprawności.

Przepis art. 4 cyt. ustawy stanowi w ust.1, że do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji.

W ust.2 do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.

W ust. 3 do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

Zasady orzekania o niepełnosprawności oraz jej stopniach określa także rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. 2003 r., Nr 139, poz. 1328). W § 29 ust. 1 tego rozporządzenia wskazano standardy w zakresie kwalifikowania do znacznego stopnia niepełnosprawności, które zawierają kryteria określające skutki naruszenia sprawności organizmu powodujące:

1)niezdolność do pracy - co oznacza całkowitą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu;

2) konieczność sprawowania opieki - co oznacza całkowitą zależność osoby od otoczenia, polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem;

3) konieczność udzielania pomocy, w tym również w pełnieniu ról społecznych - co oznacza zależność osoby od otoczenia, polegającą na udzieleniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych.

Z ust. 2 § 29 wynika, że przez długotrwałą opiekę i pomoc w pełnieniu ról społecznych rozumie się konieczność jej sprawowania przez okres powyżej 12 miesięcy w zakresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i 3.

Zgodnie z § 30 tego rozporządzenia, aby móc zakwalifikować osobę do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności musiałaby u niej wystąpić konieczność:

1.  czasowej pomocy w pełnieniu ról społecznych, co oznacza konieczność udzielenia pomocy, o której mowa w § 29 ust. 1 pkt 3, w okresach wynikających ze stanu zdrowia;

2.  częściowej pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza wystąpienie, co najmniej jednej okoliczności, o których mowa w § 29 ust. 1 pkt 3.

Przepis ten odwołuje się w swej treści do regulacji zawartej w § 29 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia, a więc musi zachodzić: konieczność udzielania pomocy, w tym również w pełnieniu ról społecznych - co oznacza zależność osoby od otoczenia, polegającą na udzieleniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych.

Jeżeli powyższe przesłanki nie występują musiałaby być podstawa do uznania ,że dana osoba jest osobą niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej. Zgodnie z § 29 ust.1 pkt. 1 cyt. rozporządzenia niezdolnością do pracy - jest całkowita niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu.

Ustęp 3 w/w przepisu stanowi ,że do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

Zasady orzekania o niepełnosprawności oraz jej stopniach określa rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. z dnia 8 sierpnia 2003 r.

W § 31 cyt. rozporządzenia określono, jakie warunki musi spełniać wnioskodawca aby został względem niego orzeczony lekki stopień niepełnosprawności. Tak więc musi wystąpić, zgodnie z ust. 1 tegoż paragrafu:

1) istotne obniżenie zdolności do wykonywania pracy, co oznacza naruszoną sprawność organizmu powodującą ograniczenia w wykonywaniu pracy zarobkowej znacznie obniżające wydajność pracy na danym stanowisku w porównaniu do wydajności, jaką wykazują osoby o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną;

ograniczenia w pełnieniu ról społecznych, co oznacza trudności doświadczane przez osobę zainteresowaną w relacjach z otoczeniem i środowiskiem według przyjętych norm społecznych, jako skutek naruszonej sprawności organizmu.

Nie ma w sprawie podstaw do zakwestionowania orzeczonego stopnia niepełnosprawności w zakresie jego podwyższenia. Odwołujący nie wymaga opieki co także wynika z wniosku odwołującego o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności z dnia 22.08.2019r. Odwołujący samodzielnie wykonuje czynności i z pomocą porusza się w środowisku . Jak wynika także z wniosku odwołujący został uznany przez Lekarza Orzecznika ZUS za częściowo niezdolnego do pracy co także nie daje podstaw do wyższego stopnia niepełnosprawności.

Zgodnie z Art. 5. ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych Orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o:

1) całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 2, i niezdolności do samodzielnej egzystencji, ustalone na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych traktowane jest na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności;

1a) niezdolności do samodzielnej egzystencji, ustalone na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy wymienionej w pkt 1, jest traktowane na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności;

2) całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy wymienionej w pkt 1, jest traktowane na równi z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności;

3) częściowej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 3, oraz celowości przekwalifikowania, o którym mowa w art. 119 ust. 2 i 3 ustawy wymienionej w pkt 1, jest traktowane na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie , gdyż nie było podstaw do zaliczenia wnioskodawcy do wyższego stopnia niepełnosprawności , nie było podstaw do oceny ,że obecna niepełnosprawność powstała w dzieciństwie lub przez pełnoletnością , nie ma także ciągłości w zakresie niepełnosprawności odwołującego bez względu na przyczynę po 2008r.