Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie:

Przewodniczący Sędzia Barbara Trokowska-Stempnik

Protokolant st. sekr. sądowy Anna Pachniewska

po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2023 r. w Toruniu

sprawy z powództwa: małol etniego S. Z., działającego przez matkę P. K.

przeciwko: K. Z.

o: alimenty

I.  zasądza od pozwanego K. Z. na rzecz małoletniego powoda S. Z. alimenty w kwocie po 1500 zł (tysiąc pięćset złotych) miesięcznie, płatną do rąk matki dziecka lub na jej rachunek bankowy, poczynając od dnia 23 maja 2023 roku do dnia 10. każdego miesiąca z góry, z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat,

II.  oddala powództwo w pozostałej części,

III.  nie obciąża małoletniego powoda kosztami sądowymi w części oddalonego powództwa,

IV.  nie obciąża pozwanego kosztami sądowymi w sprawie,

V.  znosi między stronami koszty procesu,

VI.  uchyla postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia z dnia 14 września 2023 roku,

VII.  wyrokowi w pkt I. nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sędzia Barbara Trokowska-Stempnik

Sygn. akt III RC 424/23

Uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 1 grudnia 2023 roku

w sprawie o sygnaturze akt III RC 424/23

Pozwem z dnia 23 maja 2023 roku powód – S. Z., działający przez matkę P. K. domagał się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz alimentów w kwocie 3.250 zł, płatnych do 10. dnia każdego miesiąca do rąk matki, począwszy od dnia wniesienia pozwu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wytoczonego powództwa wskazano, że małoletni S. Z. urodził się w dniu (...) i jest synem P. K. i K. Z.. Strony nie mieszkają ze sobą od kwietnia 2023 roku, niemniej również wówczas, gdy mieszkały razem na terenie Holandii, pozwany uczestniczył w opiece nad dzieckiem jedynie w minimalnym stopniu. Z uzyskanych przez matkę powoda informacji wynika, że K. Z. jest uzależniony od narkotyków. W zestawieniu kosztów miesięcznego utrzymania powoda wskazano następujące pozycje:

- zamieszkanie – około 150 zł,

- wyżywienie – 700 zł,

- transport, ubezpieczenie, paliwo – 600 zł,

- zdrowie: lekarstwa, suplementy – 100 zł, stomatolog – 150 zł, pediatra – 150 zł,

- edukacja, rozwój, zabawki, gry, książki – 300 zł,

- opieka nad dzieckiem (niania) – 25 zł/h,

- przedszkole z wyżywieniem – 600 zł,

- odzież i obuwie – 400 zł,

- wypoczynek/czas wolny – 250 zł,

- kosmetyki (patyczki do uszu, pampersy, chusteczki nawilżane, żel do mycia, balsamy/kremy, szampon do włosów, grzebień, pasta do zębów, szczoteczka, akcesoria higieniczne) – 250 zł,

- wizyta u fryzjera – 50 zł,

- środki czystości – 100 zł,

- środki do prania – 100 zł,

- zajęcia dodatkowe – 450 zł,

- inne uzasadnione wydatki, w tym: rozrywka, baj (...), K. park, fiku miku, fikołki, język angielski – 250 zł.

Łączny koszt utrzymania małoletniego wynosi zatem 4.650 zł.

Jeśli chodzi o możliwości zarobkowe rodziców to wskazano, że matka dziecka aktualnie przebywa na urlopie, niemniej jej możliwości oscylują w granicach kwoty 2.800 zł, zaś ojciec małoletniego ma wykształcenie inżynierskie – ukończył studia na Politechnice (...) w G. na kierunku (...). W (...) pozwany pracował w sortowni warzyw i owoców. Obecnie pracuje w nieznanym matce powoda zakładzie pracy w Holandii. Z tego tytułu osiąga wynagrodzenie w wysokości ok. 2800 euro, tj. 12.600 zł miesięcznie.

Strona powodowa podkreśliła, że w przypadku obowiązku alimentacyjnego rodziców względem dzieci obowiązuje zasada równej stopy życiowej, co oznacza, że jeśli rodzice mają znaczne możliwości majątkowe i zarobkowe, to powinni zaspakajać potrzeby dzieci nawet na wyższym poziomie niż ich usprawiedliwione potrzeby, tj. na takim poziomie, który pozwoli utrzymać równą stopę życiową rodzica i dziecka.

W dniu 24 lipca 2023 roku pozwany złożył odpowiedź na pozew, w której uznał powództwo do kwoty 500 zł i wniósł o oddalenie powództwa w pozostałym zakresie i zwrot kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że poza kwotą stale przekazywaną do rąk przedstawicielki ustawowej powoda – świadczy na niego dodatkowe rzeczy, tj. systematycznie dokłada się do zakupu odzieży, wizyt lekarskich, wyżywienia, zabawek. Koszty zaspokojenia swoich potrzeb K. Z. określił na kwotę 2500 zł miesięcznie. Wskazał ponadto, że strona powodowa nie udowodniła wysokości roszczenia. Nie odniósł się również do swoich możliwości zarobkowych.

Postanowieniem z dnia 14 września 2023 roku Sąd Rejonowy w Toruniu III Wydział Rodzinny i Nieletnich udzielił zabezpieczenia roszczenia zgłoszonego w pozwie na okres do czasu prawomocnego zakończenia niniejszego procesu poprzez zobowiązanie pozwanego do uiszczania na rzecz małoletniego powoda S. Z. alimentów w kwocie po 1000 zł miesięcznie, płatnych począwszy od 23 maja 2023 roku do 10. dnia każdego miesiąca, do rąk matki małoletniego powoda, z góry, z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat.

Na rozprawie strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił, co następuje:

Małoletni S. Z. urodził się w dniu (...) w R. w Holandii. Jest synem P. K. i K. Z..

Dowód: akt urodzenia S. Z., k. 11.

Po narodzinach S. Z. jego rodzice nadal zamieszkiwali razem w (...). W kwietniu 2023 roku P. K. wróciła z synem do Polski i zamieszkała z matką. K. Z. nie interesuje się S., od kwietnia 2023 roku tylko jeden raz podjął próbę kontaktu z dzieckiem. Ponadto w okresie od kwietnia do maja 2023 roku przekazał na rzecz dziecka kwotę 300 euro.

K. Z. aktualnie nie łoży na utrzymanie S. Z., nie dokłada się do jego podstawowych potrzeb i nie interesuje się stanem zdrowia dziecka.

Dowód: zeznania świadków: A. M., złożone na rozprawie w dniu 17 listopada 2023 roku, 00:04:22-00:16:11, k. 92v; M. K., złożone na rozprawie w dniu 17 listopada 2023 roku, 00:16:46-00:26:00, k. 92v-93.

P. K. wyjeżdża 2-3 razy w miesiącu do (...), aby skończyć szkołę językową. Z tego tytułu otrzymuje stypendium w wysokości 1.000 euro miesięcznie.

Dowód: zeznania P. K., złożone na rozprawie w dniu 1 grudnia 2023 roku, 00:04:18-00:30:22, k. 114v-115.

S. Z. jest zdrowych dzieckiem. Niemiej kontrolnie matka dziecka chodzi z nim na wizyty do stomatologa i do pediatry, średnio dwa razy w miesiącu. Koszt jednej wizyty to kwota 150 zł.

P. K. kupuje S. ubrania i obuwie za kwotę ok. 100-200 zł miesięcznie. Środki higieniczne i czystości są kupowane w każdym miesiącu za kwotę ok. 200 zł. S. Z. bardzo chętnie uczęszcza do klubów malucha, na trampoliny, na język angielski, na basen, zajęcia plastyczne i muzyczne. Związane są z tym koszty w wysokości ok. 700 zł miesięcznie. Koszty związane z zamieszkiwaniem małoletniego w nieruchomości należącej do jego babci to ok. 150 zł. Na wyżywienie dziecka P. K. przeznacza kwotę ok. 700 zł miesięcznie. Małoletni otrzymuje także zabawki, książki, gry za kwotę ok. 300 zł miesięcznie. S. Z. jest zawożony do lekarzy czy na zajęcia dodatkowe samochodem osobowym, co wiąże się z zakupem paliwa.

Miesięczny koszt utrzymania małoletniego powoda to kwota ok. 2500 zł miesięcznie.

Małoletni nie uczęszcza aktualnie do przedszkola. Gdy P. K. wyjeżdża do (...) dzieckiem opiekuje się jej babcia. Matka małoletniego nie otrzymuje aktualnie świadczenia wychowawczego „500 PLUS”.

Dowód: zeznania P. K., złożone na rozprawie w dniu 1 grudnia 2023 roku, 00:04:18-00:30:22, k. 114v-115.

K. Z. posiada wykształcenie wyższe. Ukończył studia na Politechnice (...) w G. na kierunku (...). Od wielu lat mieszka i pracuje w (...) Minimalne wynagrodzenie, jakie tam osiąga to kwota 1.995 euro brutto, czyli ok. 1800 euro netto, co daje kwotę ok. 8.000 zł.

Miesięczne wydatki pozwanego to kwota ok. 2.500 zł, na co składa się: wyżywienie – 1000 zł, zakup odzieży i obuwia – 200 zł, zakup środków higieny i czystości – 200 zł, koszty utrzymania mieszkania zajmowanego przez pozwanego – 800 zł, opłata za abonament telefoniczny – 100 zł, inne wydatki związane; z bieżącym utrzymaniem – 200 zł.

K. Z. nie stawił się na żaden termin rozprawy i nie złożył zeznań.

Dowód: zeznania świadków: A. M., złożone na rozprawie w dniu 17 listopada 2023 roku, 00:04:22-00:16:11, k. 92v; M. K., złożone na rozprawie w dniu 17 listopada 2023 roku, 00:16:46-00:26:00, k. 92v-93; zeznania P. K., złożone na rozprawie w dniu 1 grudnia 2023 roku, 00:04:18-00:30:22, k. 114v-115; tłumaczenie poświadczone z języka (...) dotyczącego minimalnego wynagrodzenia za 2023 roku, k. 120.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz zeznań świadków: A. M., M. K. oraz przesłuchania strony powodowej.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, ponieważ nie budziły one wątpliwości Sądu, a strony także nie kwestionowały ich autentyczności.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadków A. M. oraz M. K., albowiem były one spójne, logiczne, konsekwentne, wewnętrznie niesprzeczne i obiektywne. Świadkowie ci zeznawali na okoliczności związane z opuszczeniem przez matkę dziecka Holandii, a także tego faktu, że od powrotu do Polski pomagają P. K. i jej synowi, zarówno finansowo, jak i oferując opiekę nad dzieckiem. Wskazywali ponadto, że pozwany nie widuje się z synem. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania twierdzeń świadków.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania P. K. w całości, ponieważ w ocenie Sądu były one spójne i logiczne. Przedstawicielka ustawowa powoda wskazywała na koszty związane z utrzymaniem syna oraz możliwości zarobkowe pozwanego. Wprawdzie nie potrafiła jednoznacznie wskazać, jaka kwota alimentów od ojca byłaby wystarczająca dla zaspokojenia potrzeb dziecka (1000 zł czy 1000 euro), niemniej w ocenie Sądu okoliczność ta nie wpływa na ogólną ocenę jej zeznań. Podnieść bowiem w tym miejscu trzeba, że P. K. dwa albo trzy razy miesiącu wyjeżdża do (...), gdzie ma zobowiązania, posługuje się zatem prawie na równi walutą euro i złotym. Swoje wynagrodzenie otrzymuje natomiast w walucie euro. W ocenie Sądu zatem brak jednoznacznego wskazania, jakie kwoty przeznacza na małoletniego wynikało zarówno z faktu posługiwania się praktycznie na co dzień różnymi walutami, ze stresu związanego ze składaniem zeznań oraz z tego, że w utrzymaniu syna pomagają jej rodzice i brat, kupując np. żywność i ubrania.

K. K. (2) nie stawił się na termin rozprawy, nie usprawiedliwił swojego niestawiennictwa i nie złożył zeznań. Sąd przyjął zatem, że jego możliwości zarobkowe są zgodne z twierdzeniami strony powodowej, natomiast ponoszone wydatki wynoszą tyle, ile wskazywał sam pozwany.

W niniejszej sprawie sporna między stronami była wysokość należnego od pozwanego świadczenia alimentacyjnego. Powódka domagała się zasądzenia kwoty 3.250 zł, natomiast pozwany uznał roszczenie do kwoty 500 zł i wskazał, że powództwo nie zostało udowodnione co do zasady i co wysokości.

Przechodząc do rozważań prawnych należy wskazać na przepis art. 133 § 1 k.r.o., który stanowi, że rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zgodnie z treścią art. 135 § 1 k.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. W doktrynie i orzecznictwie przez usprawiedliwione potrzeby rozumie się nie tylko te elementarne związane z zapewnieniem minimum egzystencji, ale chodzi o stworzenie małoletniemu normalnych warunków bytowania, odpowiadających jego wiekowi, stanowi zdrowia i okolicznościom konkretnej sprawy. Zasada równej stopy życiowej oznacza, że dziecko nie może żyć na niższym poziomie materialnym niż jego rodzice. Innymi słowy chodzi o doprowadzenie do takiej sytuacji, w której dziecko żyje w takim samym standardzie, jak jego rodzice.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że niewątpliwie małoletni S. Z. nie może jeszcze samodzielnie się utrzymać. Ponadto musi spożywać posiłki, posiadać ubrania, obuwie, środki higieniczne, przechodzić kontrole lekarskie, mieszkać gdzieś oraz, stosownie do możliwości rodziców, uczęszczać na zajęcia dodatkowe. W ocenie Sądu wskazywana przez matkę wydatkowana kwota ok. 1800 zł, związana z elementarnym utrzymaniem małoletniego (tj. bez zabawek i zajęć dodatkowych) jawi się jako usprawiedliwiona. P. K. podała ponadto, że wydatkuje na syna kwotę ok. 700 zł miesięcznie na zabawki, gry, rozrywkę, wizyty w baju (...), zajęcia z języka angielskiego, basen, zajęcia plastyczne, muzyczne, sportowe. W ocenie Sądu, przy uwzględnieniu równej stopy życiowej rodziców i dziecka, przyjąć należy, że są to również wydatki usprawiedliwione i zasadne.

K. Z. mieszka i pracuje w (...), gdzie zarabia ok. 8000 zł. Biorąc pod uwagę fakt, że nie stawił się na żadną z terminów rozpraw, a także w odpowiedzi na pozew nie wskazał na wysokość jego rzeczywistych zarobków, Sąd doszedł do przekonania, iż przyznał tę okoliczność, że żyje na wysokim poziomie materialnym. Gdyby bowiem pozwany rzeczywiście borykał się z jakimiś trudnościami finansowymi, to chociażby wskazałby wysokość swoich rzeczywistych zarobków. K. Z. nie chciał jednak zająć stanowiska ponad to, że uznaje powództwo do kwoty 500 zł, a w pozostałej części wnosi o jego oddalenie z uwagi na niewykazanie wysokości roszczenia. W tym miejscu podnieść należy, że powódka dołączyła do pozwu szereg dokumentów, z których wynikają kwoty, jakie należy wydatkować w celu zapewnienia dziecku rozrywki: muzykalne brzdące – 140 zł miesięcznie, język angielski dla dzieci – 100-110 zł miesięcznie, zajęcia na basenie – 15 zł/h, zajęcia w wodzie – 80 zł/h, sala zabaw (...) – 15 zł/h, sala zabaw (...) – 109-119 zł miesięcznie. Doliczając do tego zakup dziecku zabawek, gier edukacyjnych zapewnienie wyjazdów wakacyjnych kwota 700 zł jawi się w ocenie Sądu jako adekwatna na zaspakajanie potrzeb niespełna trzyletniego dziecka. Biorąc pod uwagę to, że K. Z. ma możliwości zarobkowe, dzięki którym może zapewnić dziecku korzystanie ze wskazanych atrakcji, należało uznać, że są to usprawiedliwione potrzeby małoletniego, które częściowo powinny być zaspakajane przez ojca.

Zgodnie z treścią art. 135 § 2 k.r.o. wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie albo wobec osoby niepełnosprawnej może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego. W niniejszej sprawie bezspornie to matka i jej krewni sprawują bieżącą pieczę nad małoletnim powodem. P. K. wypełnia zatem w ten sposób częściowo swój obowiązek alimentacyjny. Wobec tego jej wkład finansowy w utrzymanie małoletniego w ocenie Sądu powinien być niższy (60% - ojciec, 40% - matka).

Biorąc powyższe pod uwagę, tj. usprawiedliwione potrzeby powoda oraz możliwości zarobkowe pozwanego, a także zasadę równej stopy życiowej, Sąd doszedł do przekonania, że kwota 1.500 zł tytułem alimentów jest kwotą adekwatną i wobec tego w punkcie pierwszym wyroku Sąd zasądził od pozwanego K. Z. na rzecz małoletniego powoda S. Z. alimenty w kwocie po 1500 zł miesięcznie, płatne do rąk matki dziecka lub na jej rachunek bankowy, poczynając od dnia 23 maja 2023 roku do dnia 10. każdego miesiąca z góry, z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat.

W punkcie drugim wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Jak wyżej wskazywano, z zasady równej stopy życiowej rodziców i dziecka wynika, że małoletni powinien funkcjonować na takim poziomie materialnym, który zapewni mu zaspokojenie wszystkich, także innych niż podstawowe potrzeb. W ocenie Sądu biorąc pod uwagę fakt, że małoletni ma aktualnie niespełna (...) lata i wbrew twierdzeniom pozwu nie uczęszcza do przedszkola, kwota 1.500 zł alimentów z przeznaczeniem na potrzeby małoletniego jest wystarczająca. Sąd uwzględnił właściwie wszystkie wskazywane przez matką wydatki, które znajdują uzasadnienie na aktualnym etapie rozwoju dziecka.

Sąd przyjął kwotę 150 zł, wskazywaną przez matkę, tytułem udziału małoletniego w kosztach utrzymania nieruchomości, w której zamieszkuje. Kwota 700 zł na wyżywienie została uznana za adekwatną. Sąd nie uwzględnił kosztów transportu jako usprawiedliwionych potrzeb małoletniego przyjmując, że w żaden sposób nie zostały one wykazane. Ponadto zdaniem Sądu mogą one ewentualnie wynosić maksymalnie 100 zł, a nie 600 zł, jak wskazywano w pozwie. Jeśli chodzi o lekarstwa, suplementy, wizyty u lekarzy, to Sąd przyjął kwotę 300 zł miesięcznie jako wystarczającą do zaspokojenia tych potrzeb. Dodać w tym miejscu bowiem trzeba, że S. Z. jest dzieckiem zdrowym, a wizyty lekarskie mają najczęściej charakter kontrolny i, zgodnie z twierdzeniami jego matki, zdarzają się raz-dwa razy w miesiącu. Na edukację i rozwój, wskazane w pozwie, Sąd przyjął kwotę 300 zł. Sąd nie uwzględnił kwoty 25zł/h jako kosztu związanego z korzystaniem z usług niani oraz kwoty 600 zł tytułem opłat związanych z uczęszczaniem małoletniego do przedszkola. Podkreślić trzeba, że aktualnie małoletni pozostaje pod opieką matki i jej krewnych, którzy nie otrzymują z tego tytułu żadnego wynagrodzenia. P. K. nie ponosi zatem kosztów z tym związanych. Gdyby sytuacja się zmieniła powódka ma możliwość wystąpienia z nowym pozwem zgodnie z art. 138 k.r.o., niemniej zauważyć należy, że w sytuacji, gdy małoletni powód zacznie uczęszczać do przedszkola, liczba zajęć dodatkowych z pewnością się zmniejszy i nie będzie potrzeby wydatkowania tak wysokich kwot z tym związanych. Jeśli chodzi natomiast o odzież i obuwie, to Sąd ustalił wydatkowany koszt na podstawie zeznań matki dziecka, a nie twierdzeń pozwu (P. K. wskazała, że jest to kwota 100-200 zł miesięcznie). Na środki higieniczne przeznaczone na małoletniego Sąd przyjął kwotę ok. 200 zł miesięcznie (zamiast kwoty 250 zł, wskazanej w pozwie). Oczywistym jest bowiem to, że nie kupuje się co miesiąc grzebienia, pasty do zębów, szczoteczki. Sąd uznał wydatek rzędu 50 zł na wizyty i fryzjera za uzasadniony. W kolejnym punkcie wskazanym w pozwie podnoszono, że P. K. wydatkuje kwotę 200 zł na środki czystości i środki do prania, co zdaniem Sądu jest powtórzeniem pozycji „kosmetyki” i koszty z tym związane mieszczą się we wspomnianych wyżej 200 zł. Jeśli chodzi natomiast o pozycje „zajęcia dodatkowe” oraz „inne uzasadnione wydatki” Sąd uznał, że częściowo pokrywają się one z pozycją „edukacja, rozwój i zabawki” (kwota 300 zł). Ponadto w pozycji tej wskazano koszt karnetów na 3 i 12 miesięcy (odpowiednio 60 zł i 100 zł), zatem nie są to wydatki miesięczne. Zdaniem Sądu, o czym była już wielokrotnie mowa powyżej, kwota 700 zł miesięcznie z przeznaczeniem na edukację, rozwój, zabawki, książki, gry, zajęcia dodatkowe oraz inne uzasadnione wydatki na zaspokojenie potrzeb małoletniego jest adekwatna i wystarczająca. Wobec powyższego w punkcie drugim wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

W punkcie trzecim wyroku Sąd nie obciążył małoletniego powoda kosztami sądowymi w części oddalonego powództwa na podstawie art. 102 k.p.c.

W punkcie czwartym wyroku Sąd nie obciążył pozwanego kosztami sądowymi w sprawie na podstawie art. 102 k.p.c.

W punkcie piątym wyroku Sąd zniósł między stronami koszty procesu na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. W niniejszej sprawie powództwo zostało uwzględnione mniej więcej w połowie, wobec tego Sąd uznał, że koszty pełnomocników stron powinny zostać wzajemnie zniesione.

W punkcie szóstym Sąd uchylił postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia z dnia 14 września 2023 roku.

W punkcie siódmym wyroku Sąd nadał wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c.

Sędzia

Barbara Trokowska-Stempnik