Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2022 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie:

Przewodniczący sędzia Piotr Kawecki

Protokolant p.o. sekretarza sądowego Adrianna Zyblewska

po rozpoznaniu w dniu 7 września 2022 r. w Toruniu

sprawy z powództwa Z. K.

przeciwko G. G.

o alimenty

I.  oddala powództwo,

II.  nie obciąża powoda Z. K. obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanej G. G.,

III.  kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Toruniu.

Sygn. akt III RC 213/20

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2020r. Z. K. złożył pozew o zasądzenie – na podstawie art. 60 § 1 kro – od pozwanej G. G. na swoją rzecz kwoty 1300 zł tytułem świadczenia alimentacyjnego, płatnego z góry do rąk powoda do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od 1 marca 2020r.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że Sąd Okręgowy w (...) w sprawie (...) rozwiązał małżeństwo Z. K. i G. G. przez rozwód bez orzekania o winie. Przez ostatnie lata stan zdrowia powoda drastycznie się pogorszył. Z. K. wielokrotnie przebył zabieg (...) oka prawego, jest po (...) obu oczu. Rozpoznano u niego (...) i (...).

Ponadto u powoda zdiagnozowano (...) – (...), który z czasem może przerodzić się w (...). Z. K. choruje również na (...).

Z uwagi na dramatyczny, wciąż pogarszający się, stan zdrowia powód był zmuszony zrezygnować z pracy. W 2019r. Z. K. uzyskał dochód w wysokości zaledwie (...) zł, czyli ok. (...) zł miesięcznie. Do dnia 02 marca 2020r. utrzymywał się z zasiłku dla bezrobotnych, pożyczki od córki, w kwocie 5000 zł oraz oszczędności, które mu się skończyły.

Obecnie Z. K. nie ma żadnych dochodów, aktualnie stara się uzyskać rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Miesięczne koszty utrzymania powoda wynoszą ok. 1610 zł miesięcznie. Składają się na nie: wyżywienie – 700 zł, odzież i obuwie – 70 zł, środki higieny osobistej, środki czystości i kosmetyki – 50 zł, lekarstwa – 150 zł, lekarstw przepisane przez psychiatrę – 30 zł, wizyty lekarskie (...), noclegi związane z wizytami lekarskimi i dojazdy na wizyty – 280 zł, paliwo do użyczonego samochodu – 100 zł, telefon na kartę – 30 zł, koszty eksploatacji lokalu – 200 zł.

Powodowi nie jest znane aktualne miejsce pracy pozwanej, ani wysokość uzyskiwanych przez nią dochodów. Wskazano, iż G. G. otrzymuje rentę po byłym mężu w wysokości powyżej 3000 zł miesięcznie. W 2016r. pozwana otrzymała spadek o wartości ok. 200 000 zł. Pozwana jest właścicielką dwóch mieszkań. G. G. nie ma nikogo na swoim utrzymaniu.

W odpowiedzi na pozew G. G. wniosła o oddalenie powództwa w całości. Wskazała, że powód powinien otrzymywać stosowne świadczenia emerytalne czy socjalne w N., a w Polsce emeryturę (...). Zdaniem pozwanej stan zdrowia powoda nie uniemożliwia mu pracy zarobkowej i uzyskiwania środków pozwalających mu na samodzielne utrzymanie.

Pozwana wskazała, że powód jest właścicielem samochodu marki M. oraz posiada nieruchomości o powierzchni 2.650,00m ².

G. G. podkreśliła, że powód w N. prowadzi działalność gospodarczą, która była zarejestrowana w stosownych urzędach.

Ponadto pozwana podniosła, iż nie jest osobą zdrową. Ze względu na swój wiek korzysta z opieki medycznej, w tym wizyt lekarskich u specjalistów z zakresu: (...), (...) i (...).

G. G. podała, że jej dochody nie wystarczają na zaspokojenie podstawowych potrzeb. Przede wszystkim pozwana opłaca koszty swoje utrzymania. Pozwana nie posiada oszczędności, więc ma ogromny problem z opłaceniem nieprzewidywanych wydatków.

Miesięczny dochód pozwanej wynosi (...) zł z tytułu renty rodzinnej. Natomiast na miesięczne wydatki pozwanej składają się: czynsz i media – 574,84 zł, ubezpieczenie – 580 zł, żywność – 800 zł, środki czystości i higieny – 200 zł, odzież i obuwie 150 zł, wizyty lekarskie i lekarstwa – 200 zł, paliwo – 250 zł, prąd – 105,17 zł, telewizja – 141 zł, telefon – 70 zł.

W piśmie procesowym z dnia 03 marca 2021r. powód wniósł o zabezpieczenie roszczenia alimentacyjnego na czas trwania przedmiotowego postępowania poprzez zobowiązanie pozwanej do uiszczania na rzecz powoda alimentów w kwocie po 1000 zł miesięcznie na okres do prawomocnego zakończenia niniejszego procesu, płatnych począwszy od dnia wniesienia wniosku do 5-tego dnia każdego miesiąca, do rąk powoda z góry, z ustawowymi odsetkami w razi opóźnienia w płatności każdej z rat.

W uzasadnieniu wskazano, że Z. K. znajduje się w bardzo trudniej sytuacji materialnej. Powód utrzymuje się z pieniędzy pożyczonych od córki, nie ma żadnych oszczędności, ani przedmiotów, które mógłby sprzedać.

Z zaświadczenia lekarskiego z Wojewódzkiego Szpitala (...) z dnia 03 grudnia 2020r. wynika, że powód nie ma możliwości podjęcia pracy zawodowej z uwagi na swój stan zdrowia (...).

Podkreślono, iż pozwana posiada znaczne środki pieniężne zgromadzone na lokatach i kontach oszczędnościowych, odziedziczyła spadek, pobiera rentę po mężu.

W piśmie z dnia 26 października 2021r. pozwana wniosła o oddalenie wniosku o udzielenie zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego powoda w całości.

W uzasadnieniu wskazano, że powód pracuje i osiąga dochody, wbrew temu co oświadcza w Sądzie. Powód w dalszym ciągu prowadzi działalność budowlano-remontową na terenie N. przyjmuje zlecenia remontów i uzyskuje z tego tytułu dochód.

Podkreślono, że powód do chwili obecnej nie wykazał ani uzyskiwanych przez niego dochodów, ani ponoszonych wydatków. Pozwana zakwestionowała kwoty dochodów i wydatków dotychczas przez niego podawanych.

Powód sam wskazał, że korzysta z mieszkania znajomej, której przekazuje kwotę 200 zł. Jednocześnie nie przedstawił żadnej umowy ani też potwierdzenia opłat z tego tytułu. Pozwana wskazuje, iż powód mieszka wraz z partnerką A. S., do której mieszkanie to może należeć.

Ponadto wskazano, że powód nie wykazał wysokości sprzedanych przez siebie składników majątkowych jak: samochód marki M. oraz nieruchomość.

Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2022r. Sąd Rejonowy w T. oddalił wniosek powoda o udzielenie zabezpieczenie roszczenia.

W piśmie procesowym z dnia 28 lutego 2022r. powód wniósł zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w T. z dnia 14 stycznia 2022r. zaskarżając je w całości.

Postanowieniem z dnia 1 lipca 2022r. Sąd Rejonowy w T. w sprawie (...) oddalił zażalenie powoda Z. K. na postanowienie Sądu Rejonowego w T. z dnia 14 stycznia 2022r. wydane w sprawie III RC 213/20 w przedmiocie zabezpieczenia.

Na rozprawie w dniu 7 września 2022r. strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

G. G. i Z. K. zawarli związek małżeński w Urzędzie Stanu Cywilnego w J. w dniu (...)

Sąd Okręgowy w (...) na mocy wyroku z dnia 26 września 2017r., w sprawie (...), rozwiązał przez rozwód małżeństwo G. G. i Z. K. – bez orzekania o winie.

/dowód: akta (...)SO w (...)/

Z. K. ma (...) lata. Z wykształcenia jest mechanikiem samochodowym.

Powód jest osobą bezrobotną, zarejestrowaną w Powiatowym Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna. Nie otrzymywał żadnych ofert pracy.

W 2014r. był operowany z powodu (...). Po operacji(...) (...) wystąpiło u niego (...) leczone operacyjnie. Po operacji (...) także wystąpiło u niego (...) leczone trzykrotnie operacyjnie z powodu zawrotów. Ostatni zabieg miał w 2018r.

Decyzją z dnia 27 lutego 2019r. powód został uznany za osobę bezrobotną oraz przyznano mu prawo do zasiłku od dnia 27.02.2019r. w wysokości 100% podstawowej wysokości zasiłku, tj. (...) zł miesięcznie, a od dnia 28.05.2019r. w wysokości (...)zł.

Obecnie Z. K. ma problemy ze zdrowiem (...).

Powód choruje na (...) Ma (...) nawracające, jest leczony przewlekle. W okresie od dnia 2 września 2022r. przebywał w Wojewódzkim Szpitalu (...) w T..

Decyzją z dnia 27 lutego 2019r. ZUS w E. nie przyznał powodowi prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, iż naruszenie sprawności organizmu jest w stopniu niewielkim, nie ograniczającym aktywności zawodowej. Od powyższej decyzji Z. K. wniósł odwołanie.

Pozwany mieszka w użyczonym mieszkaniu.

Miesięczne koszty utrzymania powoda wynoszą ok. 1610 zł miesięcznie. Składają się na nie: wyżywienie – 700 zł, odzież i obuwie – 70 zł, środki higieny osobistej, środki czystości i kosmetyki – 50 zł, lekarstwa – 150 zł, lekarstw przepisane przez psychiatrę – 30 zł, wizyty lekarskie (...), noclegi związane z wizytami lekarskimi i dojazdy na wizyty – 280 zł, paliwo do użyczonego samochodu – 100 zł, telefon na kartę – 30 zł, koszty eksploatacji lokalu – 200 zł.

/ dowód: dokumentacja medyczna – k. 13-27, 446-447, 488-491, 564-565,

PIT – k. 28, 370-371,

decyzja – k. 29,

paragony i faktury, potwierdzenia transakcji – k. 30-33, 130-152, 458-469, 472, 506, 555-559, 561-563,

przesłuchanie Z. K. – k. 163v-166,

świadectwo pracy – k. 180-181,

raport składek społecznych i zdrowotnych – k. 372,

dokumentacja fotograficzna – k. 401-404, 411-414,

przesłuchanie Z. K. – k. 417-417v, 566-566v,

umowa sprzedaży samochodu – k. 435-436,

wypowiedzenie umowy ubezpieczenia OC – k. 437,

pismo procesowe organy rentowego – k. 438,

odwołanie – k. 439-443

pismo ZUS – k. 444-445

umowa przedwstępna sprzedaży – k. 470-471

pismo organu rentowego – k. 473,

karta rejestracyjna – k. 479-481/

Pozwana G. G. ma (...) lata. Utrzymuje się z renty. Obecnie otrzymuje ją w kwocie (...) zł netto miesięcznie. Nie ma innych źródeł dochodu. Nie może podjąć pracy, ponieważ zajmuje się matką oraz wnuczką. Finansowo wspomaga ją jej matka.

Pozwana mieszka sama w mieszkaniu stanowiącym jej własność. Jest właścicielką mieszkania o powierzchni 50m ².

Ponadto G. G. posiadała samochód marki T. (...) z 2005, który sprzedała za kwotę 8.000 zł. Samochód kupiła wspólnie z powodem, który spłacał na niego raty. Po sprzedaży pojazdu zakupiła samochód marki K. P. z 2021r. za kwotę 54.800 zł.

Nie posiada innych ruchomości oraz ruchomości.

Na miesięczne wydatki pozwanej składają się: czynsz i media – 574,84 zł, ubezpieczenie – 580 zł (obecnie 150 zł), żywność – 800 zł, środki czystości i higieny – 200 zł, odzież i obuwie 150 zł, wizyty lekarskie i lekarstwa – 200 zł, paliwo – 250 zł, prąd – 105,17 zł, telewizja – 141 zł, telefon – 70 zł.

Opłaty stałe, które ponosi pozwana wynoszą ok. 1.600 zł.

G. G. od 1991r. przelewała kwotę 400 zł na fundusz emerytalny. Obecnie nie odkłada na nim żadnych pieniędzy, ponieważ wszystko wydaje na życie. Posiada oszczędności w kwocie ok. 50.000 zł. Oprócz polisy nie ma innych oszczędności.

G. G. opłaca polisę dla wnuka w kwocie ok. 150 zł. Zrezygnowała z polisy na swoją rzecz. Wcześniej opłacała polisę w kwocie 580 zł.

Pozwana była na tomografie komputerowym, którego koszt wyniósł 600 zł.

G. G. jest leczona z powodu (...), wymaga systematycznego stosowania leków oraz okresowej kontroli lekarskiej.

Pozwana nie ma żadnych zobowiązań ani długów.

/dowód: zaświadczenie – k. 63,

Karta pojazdu – k. 64-65,

Paragony i faktury, potwierdzenia przelewu – k. 66, 69, 75-97, 187-188, 209-300, 303-366, 522-524, 535, 538-540

Postanowienie – k. 67,

Pismo ZUS – k. 68,

Akt notarialny – k. 70-74, 191-199, 202-206,

zaświadczenie – k. 189-190,

PIT – k. 200-201, 207-208, 528-531

zeznania J. K. – k. 416-417,

przesłuchanie G. G. – k. 417v-419

polisa – k. 520-521,

pismo A. – k. 525-526

umowa kupna-sprzedaży – k. 527

pismo N.-N. – K. 532-533

pismo (...) k. 534

zaświadczenie – k. 536,

dokumentacja medyczna – k. 537, 541-549/

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy, akta sprawy (...)Sądu Okręgowego w (...), zeznań świadka, a także przesłuchania stron.

Sąd przyjął za wiarygodne dowody w postaci dokumentów złożonych przez strony do akt sprawy, albowiem nie było podstaw do ich podważenia. W szczególności jednak żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności.

Zgodnie z art. 230 kpc uznano za bezsporne okoliczności faktyczne zawarte w pozwie, pismach procesowych złożonych w sprawie, którym strona przeciwna nie zaprzeczyła, gdyż nie budziły wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy i znalazły, w odpowiednim zakresie, potwierdzenie w pozostałym materiale procesowym.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka J. K., albowiem były spójne, logiczne i znalazły potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym.

Sąd co do zasady uznał za wiarygodne również przesłuchanie stron w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Były one bowiem rzeczowe, dokładne i logiczne. Znalazły także potwierdzenie w stosownych dokumentach urzędowych i prywatnych. Sąd miał jednak na uwadze, że każda ze stron oceniała swoją sytuację materialną w sposób subiektywny i starała się przedstawić ją w sposób jak najbardziej korzystny w kontekście toczącego się procesu.

Sąd nie dał wiary twierdzeniom powoda w tej ich części, z której wynikało, że znajduje się on w niedostatku, albowiem nie znalazło to potwierdzenia w całokształcie materiału dowodowego.

Powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty po 1300 zł miesięcznie tytułem alimentów począwszy od dnia wniesienia pozwu. Przedmiotowe powództwo znajduje podstawę w art. 60 § 1 kro.

Zgodnie z treścią art. 60 § 1 kro małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego.

Przesłanki tego obowiązku polegają na kumulatywnym wystąpieniu niedostatku oraz braku wyłącznej winy rozkładu pożycia po stronie małżonka uprawnionego, podczas gdy zobowiązany musi mieć możliwości zarobkowe i majątkowe do świadczenia w odpowiednim zakresie. Gdy zaistnieją łącznie te trzy przesłanki, sąd zobowiązany jest orzec alimenty na podstawie art. 60 § 1 kro. Zakres świadczeń jest „odpowiedni" do potrzeb uprawnionego i możliwości zobowiązanego (Sokołowski T., Komentarz do art. 60 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w: Andrzejewski M., Dolecki H., Haberko J., Lutkiewicz-Rucińska A., Olejniczak A., Sokołowski T., Sylwestrzak A., Zielonacki A., Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz, Opublikowano: LEX, 2013, Stan prawny: 2013.06.30).

Wedle poglądów doktryny i orzecznictwa, stan niedostatku jest to brak własnych środków utrzymania (zarobków lub dochodów) oraz możliwości pełnego zaspokojenia potrzeb uprawnionego, które należy uznać za uzasadnione w jego konkretnej, rozpatrywanej indywidualnie sytuacji życiowej (społecznej, zdrowotnej, wiekowej). Nie jest natomiast w niedostatku ten, kto: 1) jest zdolny do pracy, a jednak nie chce pracować, 2) ten, kto uzyskuje dochody wystarczające na koszty utrzymania, choć nie pochodzą one z pracy, 3) ani również osoba niezdolna do pracy i niemająca dochodów wystarczających na pokrycie kosztów utrzymania, jeśli jest właścicielem przedmiotów majątkowych, których zbycie jest możliwe i dostarczyłoby funduszy wystarczających na koszty utrzymania, np. przychody z ulokowanych w banku dużych oszczędności (por. wyroki SN: z dnia 5 czerwca 1962 r., I CR 444/61, OSNCP 1962, nr 10, poz. 227, z dnia 19 maja 1975 r., III CRN 55/75, OSNC 1976, nr 6, poz. 133, z dnia 5 lipca 2000 r., I CKN 226/00, LEX nr 51343; orzeczenie SN z dnia 28 września 1958 r., II CR 817/57, OSPiKA 1959, poz. 294 oraz Sokołowski T., Komentarz do art.60 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w: Andrzejewski M., Dolecki H., Haberko J., Lutkiewicz-Rucińska A., Olejniczak A., Sokołowski T., Sylwestrzak A., Zielonacki A., Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz, Opublikowano: LEX, 2013, Stan prawny: 2013.06.30).

Przez niedostatek rozumieć należy sytuację, w której były małżonek nie jest w stanie własnymi siłami zaspokoić swych usprawiedliwionych potrzeb, na które składają się m.in. wydatki z tytułu opłat mieszkaniowych, zakupu wyżywienia, ubioru, leków oraz innych wydatków związanych z jego utrzymaniem.

W niedostatku znajdują się osoby, które nie mają żadnych lub wystarczających możliwości zarobkowych lub majątkowych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5.05.1999r., sygn. akt III CKN 146/99).

Jak trafnie wskazał Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 10 lutego 2004 r., I ACa 1422/2003, Wokanda 2005, nr 2, s. 46, „niedostatek stanowiący podstawę zasądzenia alimentów na rzecz rozwiedzionego małżonka (art. 60 § 1 kro) ma charakter względny, stąd małżonek domagający się alimentów winien w pełni wykorzystać wszystkie możliwości w celu uzyskania dochodów niezbędnych do zaspokojenia usprawiedliwionych własnych potrzeb”.

Podkreślenia wymaga, że rozważając hipotezę normy wyrażonej w art. 60 § 1 kro odłożyć należy zawsze na bok zagadnienie wpływu rozwodu na powstanie niedostatku. Przesłanka niedostatku nie pozostaje bowiem w związku z rozwodem.

Należy również zauważyć, iż zakres świadczenia alimentacyjnego zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, przy uwzględnieniu możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego.

Usprawiedliwione potrzeby uprawnionego obejmują przede wszystkim wydatki związane z utrzymaniem na poziomie minimum socjalnego, m.in. na zakup wyżywienia, ubioru, leków, podstawowych środków higienicznych do życia, które powinien częściowo (tj. odpowiednio do tych potrzeb) finansować zobowiązany.

Z kolei zakres możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego jest rozumiany w doktrynie i orzecznictwie szeroko. Zasadne bowiem jest oparcie się na możliwościach zarobkowych pozwanego, a nie tylko na jego aktualnych zarobkach. Zakres obowiązku alimentacyjnego może i powinien być większy od wynikającego z faktycznych zarobków i dochodów zobowiązanego, jeśli przy pełnym i właściwym wykorzystaniu jego sił i umiejętności zarobki i dochody byłyby większe, a istniejące warunki społeczno-gospodarcze i ważne przyczyny takiemu wykorzystaniu nie stoją na przeszkodzie (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 maja 1975r. III CRN 48/75 Lex nr 7702).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że sytuacja powoda nie uzasadnia przyznania na jego rzecz alimentów od byłej żony.

Bezspornym w sprawie jest, iż małżeństwo powoda i pozwanej zostało rozwiązane przez rozwód bez orzekania o winie. Powód nie udowodnił jednak zaistnienia pozostałych okoliczności pozwalających na zasądzenie na jego rzecz obowiązku alimentacyjnego od pozwanej.

Mając na uwadze treść art. 60 § 1 kro stwierdzić należy, że po stronie powoda nie zachodzi niedostatek w rozumieniu tego przepisu. Zasądzenie zatem na jego rzecz alimentów nie było możliwe.

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, iż obecna sytuacja życiowa powoda jest trudna oraz uległa zmianie od momentu orzeczenia rozwodu, jednak zdaniem Sądu po stronie powoda nie powstał stan niedostatku.

Aktualna sytuacja materialna powoda nie może być sprowadzana do kategorii „niedostatku”. Powód posiada liczne zaświadczenia od lekarzy specjalistów potwierdzające jego zły stan jego oraz wskazujące na brak zdolności do podjęcia pracy zarobkowej, jednakże nie przedstawił on żadnych dowodów od lekarzy orzeczników, który przyznaliby mu decyzję o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy. Jednocześnie powód wskazuje, że poszukuje pracy, jest zarejestrowany jako bezrobotny – wskazuje to na fakt, że stan zdrowia nie jest przeszkodą do podjęcia pracy (choćby lekkiej, w warunkach chronionych).

Powód dochodząc roszczeń alimentacyjnych od pozwanej opierał swoje żądanie na treści dyspozycji art. 60 § 1 kro. Przepis ten stanowi w sposób nie budzący wątpliwości, że małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego. Z przedstawionych wyżej argumentów w ocenie Sądu wynika jednak, że po stronie powoda nie zachodzi niedostatek w rozumieniu tego przepisu.

Powód może podjąć zatrudnienie i jest w stanie w miarę własnych sił umysłowych i fizycznych z własnej pracy samodzielne ponosić koszty swojego utrzymania na poziomie przynajmniej minimum socjalnego. Zdaniem Sądu, powód nie wykorzystuje swoich możliwości zarobkowych pozwalających mu na zaspokojenie jego usprawiedliwionych potrzeb. Fakty te pozbawiają go uprawnienia do żądania zasądzenia na jego rzecz alimentów. Strona powodowa nie wykazała również, aby pozwana miała możliwości zarobkowe i majątkowe pozwalające jej na alimentowanie byłego męża w odpowiednim zakresie do jego usprawiedliwionych potrzeb.

Z. K. nie jest osobą całkowicie niezdolną do wykonywania pracy zarobkowej. Przedłożone zaświadczenia lekarskie nie świadczą o niemożności wykonywania jakiejkolwiek pracy zarobkowej, dotyczyć mogą aktualnego – na dzień wystawienia zaświadczenia stanu zdrowia czy to fizycznego czy psychicznego powoda. Z zeznań powoda wynika, że możliwości zarobkowe powoda są duże – z wykształcenia jest on technikiem (...), w przeszłości pracował jako mechanik w (...), jako (...), był przedstawicielem handlowym, prowadził własną działalność gospodarczą w branży budowlanej. Pozostawanie powoda bez zatrudnienia – przy tak dużym doświadczeniu zawodowym, w długim okresie czasu nie znajduje uzasadnienia. Doświadczenie życiowe wskazuje, że przy odrobinie zaangażowania powód mógłby znaleźć i podjąć zatrudnienie nawet z minimalnym wynagrodzeniem, a powyższe pozwoliłoby Z. K. na samodzielne utrzymanie. Z zeznań powoda wynika także, że dotąd nie występował przeciwko byłej żonie o podział majątku wspólnego z okresu ich małżeństwa – a jak sam powód wskazał – pozwana winna spłacić go kwotą ok 100.000 zł. Z zeznań powoda wynika także, że jest właścicielem biżuterii, którą zwróciła mu pozwana – w pierwszej kolejności winien więc rozważyć sprzedaż tych kosztowności, by nie znajdować się w niedostatku. Powód powinien w pełni wykorzystać wszystkie możliwości w celu uzyskania dochodów niezbędnych do zaspokojenia usprawiedliwionych własnych potrzeb, a już tylko z jego zeznań wynika, że powyższego w pełni nie wykorzystuje.

W ocenie Sądu zatem, powód nie wykazał przesłanek warunkujących orzeczenie obowiązku alimentacyjnego, tj. niedostatku oraz możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanej.

Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie I sentencji wyroku oddalił powództwo na mocy art. 60 § 1 kro a contrario.

W punkcie II sentencji wyroku Sąd nie obciążył powoda kosztami procesu na podstawie art. 102 kpc. Powód wprawdzie nie znajduje się w niedostatku w rozumieniu art. 60 § 1 kro, jednak nie ulega wątpliwości, że jego sytuacja finansowa jest trudna. Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu niesłusznym byłoby obciążanie powoda kosztami procesu.

Kosztami sądowymi obciążono Skarb Państwa, o czym orzeczono w punkcie III sentencji w myśl art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 § 1 kpc.