Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Marcin Czarciński

Protokolant: st. sekr. sąd. Justyna Pabian

przy udziale oskarżyciela

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10.10.2022 r. w Toruniu

sprawy

H. J.

syna J. i J. z d. B.

urodz. (...) w B.

obwinionego o to, że:

I.  w dniu 1 czerwca 2021 r. dwukrotnie umyślnie, bez uzasadnionej przyczyny, blokował telefoniczny numer alarmowy, utrudniając prawidłowe funkcjonowanie centrum powiadamiania ratunkowego,

II.  w dniu 8 czerwca 2021 r. umyślnie, bez uzasadnionej przyczyny, blokował telefoniczny numer alarmowy, utrudniając prawidłowe funkcjonowanie centrum powiadamiania ratunkowego,

III.  w dniu 18 czerwca czterokrotnie umyślnie, bez uzasadnionej przyczyny, blokował telefoniczny numer alarmowy, utrudniając prawidłowe funkcjonowanie centrum powiadamiania ratunkowego,

IV.  w dniu 2 sierpnia 2021 r. dwukrotnie umyślnie, bez uzasadnionej przyczyny, blokował telefoniczny numer alarmowy, utrudniając prawidłowe funkcjonowanie centrum powiadamiania ratunkowego,

tj. o wykroczenia z art. 66 § 1 ust. 2 kw

o r z e k a :

I.  obwinionego H. J. uznaje za winnego popełnienia czynów zarzucanych we wniosku o ukaranie, tj. wykroczeń z art. 66 § 1 pkt 2 kw i za to, po zastosowaniu art. 9 § 2 kw, na podstawie art. 66 § 1 pkt 2 kw orzeka karę 600 zł (sześćset złotych) grzywny,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem opłaty oraz kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem wydatków poniesionych od chwili wszczęcia postępowania.

sygn. akt II W 941/22

UZASADNIENIE

W okresie od 1 czerwca 2021 roku do 2 sierpnia 2021 roku H. J. wykonywał połączenia telefoniczne na numer alarmowy 112. W dniu 1 czerwca 2021 roku dwukrotnie kontaktował się z operatorem systemu alarmowego zgłaszając „zbiegowisko” osób przy punkcie szczepień w G..

W dniu 8 czerwca 2021 roku kontaktując się z centrum alarmowym zgłaszał kwestię noszenia maseczek w centrum handlowym w T..

W dniu 18 czerwca 2021 roku czterokrotnie kontaktował się z centrum alarmowym zgłaszając awarię prądu w budynku mieszkalnym. Mimo rozłączenia się operatora ponownie skontaktował się z operatorem numeru 112 domagając się numeru kontaktowego w celu zgłoszenia skargi na operatora, z którym rozmawiał.

W dniu 2 sierpnia 2021 roku H. J. dwukrotnie kontaktował się z operatorem systemu alarmowego wskazując, że po ulicy (...) w T. „chodzą kobiety z parasolkami a on chciałby pokazać koledze miasto i lepie zapobiegać niż czekać aż dokona się co takiego”.

dowody: wyjaśnienia obwinionego H. J. – k. 21-22 akt,

protokoły odtworzenia nagrań rozmów telefonicznych – k. 5 – 17 akt,

H. J. został obwiniony o to, że :

V.  w dniu 1 czerwca 2021 r. dwukrotnie umyślnie, bez uzasadnionej przyczyny, blokował telefoniczny numer alarmowy, utrudniając prawidłowe funkcjonowanie centrum powiadamiania ratunkowego,

VI.  w dniu 8 czerwca 2021 r. umyślnie, bez uzasadnionej przyczyny, blokował telefoniczny numer alarmowy, utrudniając prawidłowe funkcjonowanie centrum powiadamiania ratunkowego,

VII.  w dniu 18 czerwca czterokrotnie umyślnie, bez uzasadnionej przyczyny, blokował telefoniczny numer alarmowy, utrudniając prawidłowe funkcjonowanie centrum powiadamiania ratunkowego,

VIII.  w dniu 2 sierpnia 2021 r. dwukrotnie umyślnie, bez uzasadnionej przyczyny, blokował telefoniczny numer alarmowy, utrudniając prawidłowe funkcjonowanie centrum powiadamiania ratunkowego,

tj. o wykroczenia z art. 66 § 1 ust. 2 kw

Obwiniony H. J. nie przyznał się do zarzucanych czynów i wyjaśnił, że zarzuty są absurdalne gdyż aby były sensowne blokowanie musiałoby trwać prze długi czas. Wskazał nadto, że operator gdy uzna, że rozmowa nie ma sensu zawsze może się rozłączyć. Dodatkowo wskazał, że w danej sytuacji mógł działać w emocjach, widząc, że kobieta zasłabła. Dodał, że próbował zgłosić to do energetyki ale tam nie można się było dodzwonić.

W postępowaniu przed Sądem obwiniony nie składał wyjaśnień.

Sąd uznał, że wyjaśnienia obwinionego polegają na prawdzie jedynie w części w której wskazał, że wykonywał połączenia telefoniczne na numer alarmowy. W pozostałym zakresie wyjaśnienia obwinionego stanowią jedynie jego linię obrony, która pozostaje w sprzeczności z ustaleniami poczynionymi przez Sąd w oparciu o zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy.

W przedmiotowej sprawie Sąd oparł się bowiem na protokołach odtworzenia nagrań rozmów prowadzonych przez obwinionego z operatorami numeru alarmowego 112. Zdaniem Sądu zebrane w sprawie dowody, w powiązaniu z powyższymi rozważaniami, stwarzają mocne podstawy do przyjęcia, iż wersja przebiegu osądzanego zdarzenia, zaprezentowana przez obwinionego nie jest wiarygodna. Nie ulega wątpliwości, że telefonując na numer alarmowy, informując o awariach prądu, kobietach chodzących z parasolkami po mieście czy o kwesti noszenia maseczek w centrum handlowym, obwiniony blokował numer alarmowy absorbując czas (rozmowy trwały dłuższy czas) i uwagę operatorów zdarzeniami nieistotnymi z punktu widzenia zagrożenia dla życia czy zdrowia osób. Na wiarę zasługują nieosobowe źródła dowodowe, do których Sąd odwołał się przy czynieniu w sprawie ustaleń faktycznych.

Indywidualnym przedmiotem ochrony art. 66 kw jest prawidłowe funkcjonowanie instytucji użyteczności publicznej, organów ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego oraz zdrowia, a także centrum powiadamiania ratunkowego (por. T. Bojarski [w:] Kodeks wykroczeń..., red. T. Bojarski, 2019, s. 288; M. Budyn-Kulik [w:] Kodeks wykroczeń..., red. P. Daniluk, 2019, s. 448; M. Kulik [w:] Kodeks wykroczeń..., red. M. Mozgawa, s. 246).

Penalizując zachowania opisane w art. 66 § 1 pkt 1–2 kw ustawodawca decyduje się chronić te podmioty przed bezzasadnym absorbowaniem ich uwagi przez osoby niepotrzebujące pomocy, które to zachowanie może skutkować niemożnością realizacji zadań, do których zostały one powołane. Skutkiem czynu sprawcy jest utrudnianie prawidłowego funkcjonowania centrum powiadamiania ratunkowego.

Zachowanie sprawcze wykroczenia z art. 66 § 1 pkt 2 k.w. zostało określone przez pryzmat skutku, który w praktyce zachowanie to wywołuje. Z perspektywy sprawcy zachowanie to polega na wykonywaniu połączeń telefonicznych z numerem alarmowym w sposób skutkujący niemożnością połączenia się przez inne osoby z centrum powiadamiania ratunkowego (por. M. Bojarski [w:] M. Bojarski, W. Radecki, Kodeks wykroczeń..., 2019, s. 576–577). Przyjęta normatywna konstrukcja znamion pozwala pociągnąć do odpowiedzialności za wykroczenie z art. 66 § 1 pkt 2 k.w. osoby, które blokują telefoniczny numer alarmowy w każdy możliwy sposób (np. przy wykorzystaniu oprogramowania komputerowego). Realizacja zachowania sprawczego określonego w znamionach tego typu wykroczenia może przybrać postać nie tylko działania, ale też zaniechania, jak również kombinacji działań i zaniechań (np. w sytuacji, gdy sprawca wielokrotnie wybiera numer alarmowy, uzyskuje połączenie i nie rozłącza się). Z takim przypadkiem będziemy mieć również do czynienia wówczas, gdy operator przyjmie zgłoszenie od osoby telefonującej bądź też zakończy rozmowę uznając zgłoszenie za bezzasadne.

Mając na względzie powyższe ustalenia Sąd doszedł do przekonania, że H. J. dopuścił się czynów wypełniających znamiona wykroczeń z art. 66 § 1 pkt 2 kw.

Wymierzając obwinionemu karę za popełnione wykroczenia, po zastosowaniu art. 9 § 2 kw, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw oraz w art. 24 § 1 i 3 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Należy nadmienić, że wykroczenie z art. 66 § 1 pkt 2 kw zagrożone jest karą aresztu, ograniczenia wolności oraz grzywny do 1500 złotych. Sąd na podstawie art. 66 § 1 pkt 2 kw, wymierzył H. J. karę 600 złotych grzywny. Tak określona kara stanowi wystarczającą reakcję wymiaru sprawiedliwości na popełnione wykroczenia. Ma ona uświadomić sprawcy, że łamanie przepisów prawa spotyka się z odpowiednią reakcją. W ocenie Sądu, wymierzona kara spełni swe cele wychowawcze i zapobiegawcze, a także cele w zakresie jej społecznego oddziaływania. Orzeczona kara grzywny nie jest surowa. W stosunku do możliwości finansowych obwinionego jest kwotą wręcz minimalną. Wymierzenie kary łagodniejszego rodzaju byłoby niewystarczające z punktu widzenia celów, jakie kara w niniejszym postępowaniu powinna osiągnąć. Jakiekolwiek, bardziej pobłażliwe działanie wysłałoby sygnał, że sąd akceptuje zachowania, jakie obwiniony zaprezentował.

Sąd rozstrzygnął o kosztach postępowania na podstawie art. 119 § 1 kpw, art. 118 § 2 kpww zw. z art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych w zw. z § 1 pkt 1, § 2 i § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zobowiązując obwinionego do uiszczenia opłaty w kwocie 60 złotych oraz obciążył go zryczałtowanymi wydatkami w części za postępowanie w kwocie 120 złotych. Zdaniem Sądu, nie zachodziły po stronie obwinionego szczególne okoliczności, w postaci trudnej sytuacji osobistej lub majątkowej, które uzasadniałby zwolnienie od obowiązku poniesienia kosztów postępowania. W ocenie Sądu uiszczenie powyższych kosztów leży w granicach możliwości zarobkowych obwinionego.