Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2018 r. funkcjonariusze policji : T. Ś. i R. L. pełnili służbę patrolową w rejonie ul. (...) w T.. Około godziny 14.05 na ulicy (...) zauważyli nieprawidłowo zaparkowane pojazdy w strefie obowiązywania znaku drogowego D-40 – tj. strefy zamieszkania. Jednym z pojazdów był samochód marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Po ustaleniu danych właściciela w/w pojazdu udali się do jego miejsca zamieszkania. Tam zastali B. M., który oznajmił, iż to on zaparkował pojazd w miejscu do tego niewyznaczonym w strefie zamieszkania. Kierowca odmówił przyjęcia mandatu karnego.

(dowód: wyjaśnienia obwinionego B. M. k. 7,29

nagranie z rozprawy z dnia 12 września 2018r, 00:08:55- 00:14:40;

zeznania świadka T. Ś. k. 5, 33;

nagranie z rozprawy z dnia 21 listopada 2018r, 00:10:10- 00:12:25)

Obwiniony B. M. w trakcie całego postępowania przyznawał się do zaparkowania swojego pojazdu w strefie zamieszkania, jednakże nie czuł się winnym popełnienia zarzucanego mu czynu. Swoje stanowisko argumentował tym, iż to na spółdzielni mieszkaniowej, wspólnocie mieszkaniowej czy państwie ciąży obowiązek zapewnienia miejsc parkingowych, których jest coraz mniej na osiedlu poprzez wyznaczanie stref zamieszkania i stawianie znaków drogowych. On zaś nie będzie ponosił konsekwencji zaniedbań osób i instytucji oraz złych przepisów. Podkreślił, że aby wymagać od obywatela przestrzegania prawa to najpierw trzeba mu taką możliwość zapewnić.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego dotyczącym tego, że przedmiotowego dnia zaparkował swój pojazd w strefie zamieszkania w miejscu innym niż wyznaczone. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego znajdują bowiem swoje odzwierciedlenie w wiarygodnych zeznaniach świadka T. Ś.. Podkreślić bowiem należy, iż stan faktyczny w przedmiotowej sprawie nie budził wątpliwości.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka T. Ś. albowiem nie znaleziono podstaw, dla których Sąd miałby odmówić im wiarygodności. Zostały one bowiem złożone przez bezstronnego świadka, który nie miał żadnego interesu w pomawianiu obwinionego, ponadto jego zeznania korelują z wyjaśnieniami obwinionego.

Świadek zeznał, iż obwiniony potwierdził, iż zaparkował swój pojazd w miejscu do tego niewyznaczonym w strefie zamieszkania. Jednakże obwiniony stwierdził, iż parkuje tam ponieważ spółdzielnia ma obowiązek zapewnienia miejsc parkingowych, a tego nie robi. Świadek nadto zeznał, iż obwiniony dodał, iż kiedyś miał za to sprawę w sądzie i wówczas ją wygrał.

Sąd również za wiarygodne uznał zeznania świadka W. P., który jednak nie był naocznym świadkiem zdarzenia, a jedynie zeznawał na okoliczności związane z przesłuchaniem obwinionego. Zeznania tego świadka korelują z przepisami procedury kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia i nie budzą w tym zakresie wątpliwości Sądu.

Za wiarygodny Sąd uznał materiał dowodowy dołączony do akt w postaci dokumentów: k. 9- informacji z ewidencji kierowców, k. 23 – odpisu wyroku w sprawie o sygn. akt XII W1681/15 albowiem zostały one sporządzone w przepisanej prawem formie przez uprawnione do tego osoby, a żadna ze stron nie podważyła ich wiarygodności.

Sąd przyjął, iż działanie B. M. wyczerpało znamiona wykroczenia z art. 97 kw, ponieważ w dniu 13 lutego 2018 r. ok. godz. 14.05 w T. na ul. (...), zaparkował pojazd marki V. (...) o nr rej (...) w miejscu innym niż wyznaczone w strefie zamieszkania.

Przepis art. 97 kw stanowi, iż uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu (..), który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie podlega karze grzywny do 3000 złotych albo karze nagany.

Zgodnie zaś z treścią art. 49 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym zabrania się postoju w strefie zamieszkania w innym miejscu niż wyznaczone w tym celu.

Biorąc powyższe pod uwagę wina obwinionego w zakresie zarzucanego mu czynu z art. 97 kw nie budzi wątpliwości. Sąd nie podzielił poglądów obwinionego przedstawionych na rozprawie, iż brak miejsc parkingowych na osiedlu uprawniał go do zaparkowania pojazdu w strefie obowiązywania znaku D-40 w innym miejscu niż wyznaczone. W momencie powstawania osiedli i miast, w tym T., było niewątpliwie mniej użytkowników pojazdów. Obecnie liczba pojazdów drastycznie się zwiększyła. Jednakże fakt, ten nie uchyla obowiązku przestrzegania przez kierujących przepisów prawa o ruchu drogowy, w tym d/t parkowania pojazdów. Podkreślić należy, iż rozumowanie przedstawione przez B. M. jest błędne i prowadziłoby do tego, iż kierowca, z uwagi na brak miejsc parkingowych, może parkować pojazd według własnego uznania pomimo obowiązujących znaków drogowych np. na jednym z pasów ruchu ul. (...), czy na przejściu dla pieszych. Należy jeszcze raz podkreślić, iż brak miejsc parkingowych na osiedlach nie zawalania go od przestrzegania znajdującego się tam oznakowania.

Obwinionemu B. M. Sąd wymierzył karę grzywny w wysokości 100 złotych. Sąd wymierzając obwinionemu karę we wspomnianym wyżej wymiarze miał na uwadze fakt, iż swoim postępowaniem nie spowodował on zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Okolicznością łagodzącą jest również fakt, iż obwiniony prowadzi ustabilizowany tryb życia, co stwarza pozytywną prognozę na przyszłość. Sąd przy wymiarze kary wziął pod uwagę również sytuację materialną i rodzinną obwinionego. Obwiniony pracuje i osiąga dochody w wysokości 3000 zł netto i nie posiada nikogo na utrzymaniu. Ponadto jest właścicielem mieszkania oraz samochodu.

Jednocześnie Sąd uznał, iż wymierzenie jedynie kary nagany przewidzianej alternatywnie za przedmiotowe wykroczenie, byłoby niewspółmierne w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego i nagminności tego typu zachowań, a także nie spełniłoby celu kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.

W ocenie Sądu kara wymierzona obwinionemu jest adekwatna do stopnia winy obwinionego, stopnia społecznej szkodliwości czynu, właściwości i warunków osobistych sprawcy. Sąd uznał również, iż kara ta jest wystarczająca do osiągnięcia wobec obwinionego celów zapobiegawczych i wychowawczych, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) kwotę 30 zł tytułem opłaty. Zgodnie z art. 119 kpw do kosztów postępowania w sprawach o wykroczenia stosuje się odpowiednia przepisy art. 616 i 627 kpk. Według tych przepisów od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego Sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa, którymi są opłaty i wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania. Wysokość opłat określona jest w ustawie o opłatach w sprawach karnych (Dz. U z 1983 r nr 49 poz. 223 z późniejszymi zmianami). Zgodnie z art. 3 ust 1 w zw. z art.21 ust.1 cytowanej ustawy skazany w pierwszej instancji na karę grzywny obowiązany jest uiścić opłatę w wysokości 10%, nie mniej jednak niż 30 zł. W myśl art. 118 § 1 kpw w razie skazania, obwinionego obciąża się zryczałtowanymi wydatkami postępowania. Wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania określa rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r (Dz. U z 2017 r. 2467). § 3 pkt.1 tego rozporządzenia stanowi, że wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia przed Sądem pierwszej instancji wynosi od jednego obwinionego w postępowaniu zwyczajnym 100 zł. Biorąc powyższe pod uwagę i sytuację materialną obwinionego Sąd postanowił obciążyć obwinionego wydatkami postępowania w tej kwocie.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)