Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1478/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

T. S. (1)

W okresie od 31 stycznia 2021 roku do 5 lutego 2021 roku w miejscowości S. za pośrednictwem sieci internet obraził uczucia religijne innych osób poprzez publiczne znieważenie przedmiotu czci religijnej tj. wizerunku (...) B. i J. w ten sposób, że w obrazie W. B. (2) „(...) wizerunek J. zastąpiono wizerunkiem (...) K. i nazwano nowo powstały obraz (...), który wystawił na aukcji w (...)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 30 stycznia 2021 roku na (...) (...) (...) wystawił na licytację obraz pod tytułem (...), na którym (...) B. zamiast J. trzyma (...) K.. Pieniądze z aukcji miały być przeznaczone na wsparcie (...) mającego miejsce w dniu 31 stycznia 2021 roku.

T. S. (1) nie był autorem przedmiotowego obrazu. Grafikę znalazł w wyszukiwarce internetowej G. i zlecił jej wydrukowanie na płótnie firmie, która zajmuje się tego typu usługami. Mężczyzna był fanem M. oraz postaci K. i poszukiwał w wyszukiwarce obrazu K., a nie obrazu o treści religijnej. Była to dla niego postać pozytywna, która kojarzyła mu się z dzieciństwem i dziećmi, na które były zbierane pieniądze. Obraz K. z M. B. wydał mu się ciekawy.

Oskarżony zakończył aukcję w dniu 5 lutego 2021 roku o godzinie 19:51. Powodem takiej decyzji były wiadomości od użytkowników portalu, w których wskazywali, że powyższy obraz obraża ich uczucia religijne. W wiadomościach padały obraźliwe słowa, niewybredne epitety oraz groźby skierowane do T. S. (1). Część wiadomości stanowiła jednak oferty kupna. Powodem wzmożonej aktywności internautów były pojawiające się w mediach artykuły oraz audycje telewizyjne o „skandalicznej aukcji na (...). Kwota wyjściowa licytacji wyniosła 1 zł, końcowa kwota wynosiła 1 875 zł. Z uwagi na zamknięcie aukcji sprzedaż nie doszła do skutku.

Osobami, które uznały, iż ich uczucia religijne zostały urażone były M. U. i P. J.. Kobiety pracowały w (...)i ich działalność polegała na obronie praw chrześcijan. W tym celu monitorowały sytuację w kraju i przyjmowały zgłoszenia od osób, które poczuły się dotknięte atakami na przedstawicieli wiary katolickiej czy chrześcijan.

Także w opinii J. D. i jej syna P. ich uczucia religijne zostały obrażone. Oboje byli gorliwimy katolikami. J. D. domagała się szacunku dla wyznawanej wiary. Fakt, że na obrazie(...) B. trzymała zamiast J. (...) był dla niej oburzający. P. D. z kolei wskazał, iż lincz, który spotkał oskarżonego w (...), z uwagi na prowadzoną aukcję był adekwatny do czynu i uzasadniony.

wyjaśnienia oskarżonego – 183-185

informacje dotyczące aukcji – k. 23-28

wyjaśnienia oskarżonego – 183-185, 406v-407

zrzut ekranu – k. 188

zrzut ekranu – k. 52

wyjaśnienia oskarżonego – 183-185

wiadomości – k. 190-257

informacje prasowe – k. 87-91

zeznania M. U. – k. 413v-414, 12-13

zeznania P. J. – k. 414-414v, 18-19

zeznania J. D. – k. 414v, 131-132

zeznania P. D. – k. 415, 135-136

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

wyjaśnienia

T. S. (2)

zeznania M. U., P. J., J. D. i P. D.

dowody z dokumentów

Oskarżony nie przyznał się do zarzucanego czynu i złożył wyjaśnienia. Z jego relacji wynikało, że nigdy nie chciał nikogo obrazić, był fanem K. i postać ta kojarzyła mu się z dzieciństwem i dziećmi, a pieniądze zbierane na (...) miały być przeznaczone na dzieci. Wyjaśnił, że szukał w wyszukiwarce G. obrazu z K. i gdy wyświetlił mu się obraz z (...) B. trzymającą jego postać pomyślał, że jest on ciekawy i dlatego zdecydował się go wystawić na aukcji. Zaraz po tym jak dowiedział się z komentarzy zamieszczanych pod aukcją, iż wystawiony przez niego na aukcję obraz obraża czyjeś uczucia religijne zdecydował się na zakończenie aukcji.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego były szczere i wiarygodne. Jego relacja korespondowała ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Tak jak wskazał oskarżonym zaraz po tym, jak pod aukcją zaczęły pojawiać się negatywne komentarze zakończył jej przebieg, mimo że były osoby zainteresowane kupnem obrazu.

Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków były wiarygodne. Należy pamiętać, że świadkowie w znacznej mierze zeznawali o swoich odczuciach i ocenach, co nie podlega weryfikacji pod kątem prawdy. Jednak pozostałe podawane przez nich okoliczności znalazły odzwierciedlenie w materiale dowodowym.

Dowody z dokumentów zgromadzone w toku postępowania nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności ani wiarygodności. Nie były kwestionowane także przez żadną ze stron.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

3.5.  Uniewinnienie

I

T. S. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

W ocenie Sądu przeprowadzone postępowanie dowodowe nie doprowadziło do wykazania, iż zachowanie T. S. (1) wypełniło znamiona przestępstwa z art. 196 kk.

Zgodnie z treścią powyższego przepisu odpowiedzialności karnej podlega ten, kto obraża uczucia religijne innych osób, znieważając publicznie przedmiot czci religijnej lub miejsce przeznaczone do publicznego wykonywania obrzędów religijnych. Przestępstwo z art. 196 ma charakter skutkowy, zaś przez skutek w postaci „obrazy uczuć religijnych” należy rozumieć reakcję emocjonalną danej osoby związaną z poniżającym zachowaniem wobec przedmiotu, znaku, symbolu, osoby będącej nośnikiem wartości religijnych, której może towarzyszyć poczucie naruszenia godności, uczucie zawstydzenia, zażenowania, smutku. (W. Wróbel [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część I. Komentarz do art. 117-211a , red. A. Zoll, Warszawa 2017, art. 196).

Przypisanie danemu zachowaniu charakteru znieważenia powinno mieć charakter obiektywny i być dokonywane z uwzględnieniem społecznych norm kulturowo-obyczajowych i powszechnie przyjętych kryteriów oceny (por. wyrok SN z 17.02.1993 r., III KRN 24/92, Wok. 1993/10, s. 8 i n.). Zachowanie znieważające charakteryzuje się wyrażeniem pogardy, chęcią poniżenia lub wyszydzenia. Nie można go utożsamiać z samym lekceważeniem, czy brakiem oczekiwanego przez daną grupę wyznaniową szacunku czy wyrażaniem negatywnych ocen.

Czyn zabroniony określony w art. 196 kk ma charakter umyślny. W doktrynie odnotowuje się dwa stanowiska. Część autorów komentarzy do przestępstwa z art. 196 kk stoi na stanowisku, że opisanie znamienia czynności wykonawczej poprzez zwrot „znieważa” sugeruje, że zachowanie takie może mieć charakter wyłącznie intencjonalny. W związku z tym czynność wykonawczą określoną w art. 196 można zrealizować wyłącznie z zamiarem bezpośrednim (por. O. Górniok [w:] O. Górniok [i in.], Kodeks karny..., teza 2 do art. 196; odmiennie M. Filar, Przestępstwa..., s. 105; R. Paprzycki, Prawnokarna..., s. 50; P. Kozłowska-Kalisz [w:] Kodeks karny..., red. M. Mozgawa, s. 376; J. Piórkowska-Flieger [w:] Kodeks karny..., red. T. Bojarski, 2010, s. 439; J. Wojciechowska [w:] B. Kunicka-Michalska, J. Wojciechowska, Przestępstwa..., s. 87–88; J. Wojciechowska [w:] Kodeks karny..., red. A. Wąsek, R. Zawłocki, s. 901; J. Sobczak [w:] Kodeks karny..., red. R.A. Stefański, nt E20 do art. 196). Inni autorzy nie wykluczają natomiast możliwości przypisania sprawcy zamiaru ewentualnego w zakresie spowodowania samego skutku znieważenia, jakim jest obraza uczuć religijnych konkretnej osoby (lub grupy osób). Umyślność musi natomiast obejmować także znamię publicznego charakteru znieważenia (por. W. Wróbel (red), Zoll (red) Kodeks Karny op.cit)

W uchwale z 29.10.2012 r, I KZP 12/12, Sąd Najwyższy natomiast stwierdził, że „występek z art. 196 k.k. można popełnić zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i wynikowym. Z wyczerpaniem znamion tego przestępstwa będziemy mieli do czynienia wtedy, gdy działanie sprawcy polegające na publicznym znieważeniu przedmiotu czci religijnej (lub miejsca przeznaczonego do publicznego wykonywania obrzędów religijnych) będzie skierowane wprost na dokonanie tego czynu, jak i wówczas, gdy sprawca podejmuje publicznie takie czynności sprawcze, co do których godzi się, z uwagi na ich formę, że mają one charakter znieważający. W efekcie tego albo chce obrazić takim zachowaniem uczucia religijne innych osób, albo przewidując taki skutek swojego zachowania, na ten skutek godzi się” (por. też M. Filar, Przestępstwa..., s. 105; M. Filar [w:] Kodeks karny..., red. M. Filar, teza 10 do art. 196; S. Hypś [w:] Kodeks karny..., red. A. Grześkowiak, K. Wiak; por. także Ł. Pohl, S. Czepita, Strona..., s. 78; I. Zgoliński [w:] Kodeks karny..., red. V. Konarska-Wrzosek, nt 4 do art. 196).

Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela stanowisko zgodnie z którym przedmiotowe przestępstwo można popełnić w obu formach zamiaru. Jednak w niniejszej sprawie oskarżonemu nie można przypisać nawet zamiaru ewentualnego znieważenia przedmiotu czci religijnej. Jak już wspomniano w doktrynie trafnie podkreśla się, iż zachowanie znieważające charakteryzuje się wyrażeniem pogardy, chęcią poniżenia lub wyszydzenia. Nie można go utożsamiać z samym lekceważeniem, brakiem oczekiwanego przez daną grupę wyznaniową szacunku czy wyrażaniem negatywnych ocen. (W. Wróbel [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część I. Komentarz do art. 117-211a , red. A. Zoll, Warszawa 2017, art. 196).

T. S. (1) jest osobą wierzącą, powinien mieć świadomość, że kult (...)w Polsce jest głęboko zakorzeniony jednakże nie sposób uznać, że jego wolą była chęć znieważenia wizerunku M. czy J.. Co więcej, nie można także uznać, iż oskarżony godził się z tym, że wystawiając przedmiotowy obraz na aukcji internetowej obrazi uczucia religijne innych osób. O ile dla ustalenia zamiaru sprawcy liczą się, co do zasady, tylko zachowania z czasu popełnienia przestępstwa, to jednak zdarzenia późniejsze mogą być pomocne w dokonaniu ustaleń co do tego zamiaru. W tym wypadku oskarżony zaraz po tym jak przeczytawszy komentarze pod aukcją dowiedział się, że wystawiony przez niego obraz może obrażać czyjeś uczucia, natychmiast zamknął aukcję. Nie zdecydował się na sprzedaż obrazu, mimo tego, że otrzymywał oferty także po zakończeniu licytacji. Ponadto T. S. (1) jest fanem K., kolekcjonuje różne przedmioty z jego wizerunkiem (kubki, koszulki, pluszaki itp) i postać ta przywołuje mu pozytywne wspomnienia. Jego intencją nie było ośmieszenie (...) B. czy J., tylko wyeksponowanie postaci K. na obrazie, czego wyrazem jest także opisujący aukcje podpis (...). W tym miejscu warto przypomnieć, iż w wyroku z dnia 3 marca 2022 roku Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w sprawie o sygnaturze akt II K 1713/20, uznał iż oskarżony, który na marszu równości mając na sobie odzież z przerobionym wizerunkiem (...) B. w tęczowej aureoli jedzącej banana, mógł i miał uzasadnione podstawy przypuszczać, iż mając na sobie element odzieży z własnego pomysłu reprodukcją, będzie uczestniczył w legalnym zgromadzeniu osób, z których ideałami sympatyzuje i tym określonym środowiskom chce udzielić moralnego wsparcia, nie musiał przewidywać, iż jego przekaz zostanie przy okazji odebrany przez osoby, które jawnie sprzeciwiały się zorganizowanej w oparciu o przepisy prawa demonstracji, a nawet chciały jej przeszkodzić. W niniejszej sprawie oskarżony mógł przewidywać, że wystawiona grafika nie każdemu się spodoba, nie miał jednak woli nikogo obrazić ani nie godził się na to. Licytacja była dobrowolna, przeznaczona dla osób, którym grafika się spodoba. Aukcja zyskała rozgłos dopiero po rozpowszechnieniu przez media i opatrzeniu jej mianem „skandalicznej”, co było poza kontrolą oskarżonego.

Wobec powyższego Sąd stanął na stanowisku, że oskarżonemu nie można przypisać żadnego z wymaganych postaci zamiaru, które uzasadniałoby przypisanie mu sprawstwa czynu z art. 196 kk. Owszem jego zachowanie można określić jako dość bezrefleksyjne, ale bez wątpienia nie było przestępcze. Sprawca zaś musi być co najmniej być świadomy, że jego zachowanie stanowi okazanie pogardy takiemu miejscu (przedmiotowi czci religijnej) oraz na to się godzić (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2021 roku w sprawie o sygn. I KZP 12/12).

Odnosząc się do strony przedmiotowej przestępstwa stypizowanego w art. 196 kk należy wskazać, że przedmiotem czci religijnej jest to, do czego odnosi się cześć o charakterze religijnym, przy czym przez cześć należy rozumieć głęboki szacunek, powiązany z pozytywną oceną, wynikający z transcendentnego charakteru (elementów) danego przedmiotu czci. Tylko wówczas można mówić, że owa cześć ma charakter religijny, jeżeli motywowana jest właśnie elementem transcendentnym. (W. Wróbel [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część I. Komentarz do art. 117-211a , red. A. Zoll, Warszawa 2017, art. 196). Wskazać zatem należy, że ustawodawca przy konstruowaniu zespołu znamion strony przedmiotowej tego typu przestępstwa posłużył się znamieniem czasownikowym „znieważania”, które odnosić się ma do przedmiotu czci religijnej lub miejsca przeznaczonego do publicznego wykonywania obrzędów religijnych. Zawartością normatywną tego znamienia jest to, że sprawca swoim zachowaniem w ramach istniejącego kontekstu społeczno-kulturowego okazuje zrozumiałą odbiorcom pogardę osobie lub rzeczy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 1993 roku w sprawie o sygn. III KRN 24/92). Zachowanie to może objąć właściwie dowolną formę ekspresji, przy czym jeżeli przestępstwo miałoby zostać popełnione w wariancie obejmującym ochroną przedmiot kultu religijnego, czyn ten musi zawierać w sobie taką zawartość, że przedmiot ten to staje się w oczach społeczeństwa dotknięty wyszydzeniem, ośmieszeniem, pogardzeniem czy poniżeniem (zob. W. Wróbel [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część I. Komentarz do art. 117-211a, red. A. Zoll, Warszawa 2017, a także:K. Lipiński [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, red. J. Giezek).

W niniejszej sprawie oskarżony wystawił na akcję na portalu allegro.pl obraz przedstawiający (...) B., która zamiast J. trzymała na rękach K. – postać z programu (...). Kult oddawany M. jest w katolicyzmie szczególną odmianą kultu świętych. M. z N. jest uznawana za(...) w rozumieniu matki J. C.. Tradycyjnie jest przedstawiana z dzieciątkiem J. trzymanym na rękach. Jak zeznali w niniejszej sprawie pokrzywdzeni sam fakt, że zamiast J. umieszczono na obrazie(...)i podpisano obraz (...) było w ich odczuciu szyderstwem z wiary katolickiej.

W tym miejscu należy zauważyć, iż Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 marca 2015 roku, sygn. akt III KK 274/14 wskazał, że forma artystyczna lub cel naukowy działania mającego charakter znieważający nie powodują same przez się wyłączenia odpowiedzialności karnej za obrazę uczuć religijnych bądź znieważenie publiczne przedmiotu czci religijnej. W wyroku tym Sąd Najwyższy przeanalizował orzecznictwo europejskie i wskazał także na zbliżone stanowiska. Przykładowo w uzasadnieniu wyroku(...) i inni przeciwko Szwajcarii, wyrok z dnia 24 maja 1988 r., skarga nr 10737/84 stwierdzono wyraźnie, że chociaż EKPCz nie wymienia chronionych form wypowiedzi, to nie ulega wątpliwości, iż swoboda wypowiedzi artystycznych jest częścią wolności otrzymywania i komunikowania wiadomości oraz idei, które stwarza możliwość uczestniczenia w publicznej wymianie kulturalnych, politycznych oraz społecznych informacji i idei. Dostrzeżono także, że w zdaniu odrębnym sędzia A. Spielmann wskazał, iż państwa Konwencji, gdy oceniają obszar ekspresji idei (twórczość artystyczną), muszą zaakceptować relatywizm wartości występujących w sferze sztuki. Jego zdaniem we współczesnym społeczeństwie nie ma potrzeby karania za wypowiedzi artystyczne, nawet gdy są one obraźliwe i szokujące. Stanowisko zaprezentowane w zdaniu odrębnym spotkało się jednak z krytyką. Sąd orzekający w niniejszej sprawie także go nie podziela, brak jest argumentów przemawiających za łagodniejszym traktowaniem artystycznej ekspresji, jeżeli celem autora było znieważenie. W ocenie Sądu istotna jest analiza konkretnej sprawy i intencji autora kontrowersyjnej grafiki.

Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy przypisanie danemu zachowaniu charakteru znieważenia powinno mieć charakter obiektywny i być dokonywane z uwzględnieniem społecznych norm kulturowo-obyczajowych i powszechnie przyjętych kryteriów oceny (por. wyrok SN z 17.02.1993 r., III KRN 24/92, Wok. 1993/10, s. 8 i n.). Stanowisko to Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela. Dlatego nie zasługiwał na uwzględnienie pogląd pokrzywdzonych J. D. i P. D. – osób wykazujących bardzo ortodoksyjny, wręcz fanatyczny sposób wyznawania wiary katolickiej. W ocenie tych świadków gdyby podobne zachowanie godziłoby w uczucia Muzułmanów spotkałoby się z najwyższym wymiarem kary. Należy jednak przypomnieć, że prawo szariatu, które określa normy i zasady obowiązujące wyznawców islamu jest bardzo surowe. Nie oddziela życia świeckiego i religijnego a wśród grożących kar występują takie jak kamienowanie czy okaleczanie, co jest obce znanym nam normom kulturowym i prawnym.

Zadaniem Sądu było zobiektywizowanie owych uczuć religijnych, które są udziałem przeciętnego chrześcijanina i katolika. Wyznacznikiem nie będą zatem uczucia osób, które są wyznawcami danej wiary w sposób ultrakonserwatywny i ortodoksyjny, a więc w sposób który we współczesnym świecie jest marginalny i nie jest udziałem większości osób wyznających daną wiarę. Również wyznacznikiem uczuć religijnych nie będzie stanowisko osób, których zadaniem jest poszukiwanie wszelkich zachowań, które mogą godzić prawa chrześcijan.

Jak trafnie także wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 5 marca 2015 roku, sygn. III KK 274/14, że istotą przestępstwa z art. 196 k.k. jest to, że pokrzywdzony, którego uczucia zostały obrażone przez publiczne znieważenie przedmiotu czci religijnej, winien niejako bezpośrednio doznać tej obrazy. Obraza uczuć religijnych nie może sprowadzać się do tego, że pokrzywdzony niejako "poszukuje" zdarzeń, sytuacji, które mogłyby jego uczucia obrażać, stojąc na stanowisku, że obowiązkiem każdego współobywatela bądź współmieszkańca jest takie zachowanie, które nie będzie z jednej strony prowadziło do publicznego znieważenia przedmiotu czci religijnej i w konsekwencji obrażało uczuć religijnych. Prowadzi to do wniosku, że obrażony w uczuciach religijnych może być ten, kto był obserwatorem zniewagi przedmiotu czci religijnej, a nie ten, który dowiedział się o takim znieważeniu, nawet publicznym, po jakimś czasie lub wręcz poszukiwał informacji o takim znieważeniu. W niniejszej sprawie pokrzywdzone M. U. i P. J. zajmowały się poszukiwaniem wszelkiego rodzaju ataków na katolików, kierując się jedynie subiektywnymi przekonaniami. Choć ich poglądy znalazły poparcie pewnych grup społecznych, nie uwzględniały one postawy oskarżonego i celu który chciał osiągnąć swoim zachowaniem.

Obrażenie to kwestia stricte subiektywna, więc poszczególne osoby mogą się czuć obrażone, ale znamię znieważenia ma charakter zobiektywizowany, więc do realizacji znamion nie wystarczy przekonanie dwóch czy czterech osób, że doszło do znieważenia i dane zachowanie obraża ich uczucia. Nawet więc jeżeli, tak jak w niniejszej sprawie, są osoby, które podnoszą, iż ich uczucia religijne doznały obrazy wskutek zachowania oskarżonego, a którymi są to ich subiektywne odczucie nie mogło odnaleźć obiektywnie ocenionej przyczyny w postaci znieważenia przedmiotu kultu religijnego. Odnośnie bowiem do samej formy działania oskarżonego nie może być mowy o tym by samo zaprezentowanie obrazu (...) B. z postacią K. stanowić mogło wzgardę dla przedmiotu czci religijnej, bowiem postać ta nie posiada sama w sobie negatywnych cech, a zatem wizerunek (...) B. nie doznał znieważenia ani pogardzenia. Wizerunek (...) B. w ten sposób nie został ugodzony, podważony lub w inny sposób zdeprecjonowany. Zachowanie oskarżonego można uznać za niewłaściwie ze względu na większą wrażliwość niektórych osób, o tyle w żaden sposób nie wypełniło ono znamion czynu zabronionego opisanego w art. 196 kk.

Konkludując, w ocenie Sądu zachowanie oskarżonego choć można określić jako niewłaściwe, niestosowne i na pewno nieprzemyślane nie było zachowaniem które miało na celu znieważenie kogokolwiek lub obrazę jego uczuć religijnych, choćby w zamiarze ewentualnym.

Brak możliwości przypisania oskarżonemu umyślności, a także brak znamion znieważenia przedmiotu kultu religijnego spowodował dekomplementację znamion czynu zabronionego i w konsekwencji prowadzić musiał do uniewinnienia oskarżonego na podstawie art. 17 § 1 punkt 2 kk.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

O kosztach orzeczono na podstawie art. 632 pkt 1 kpk.

6.  1Podpis