Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

.

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Marcin Czarciński

Protokolant: st. sekr. Sąd. Iwona Zielińska

przy udziale oskarżyciela M. J.-M.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 4.03.,24.04., 16.10.2019 r. w T.

sprawy

M. G.

urodzonego (...) w T.

syna J. i J. z d. A.

oskarżonego o to, że :

prowadząc działalność gospodarczą podał nieprawdę w deklaracjach dla podatku od towarów i usług (...)-7 za okres od lutego 2012 r. do lutego 2013 r. złożonych Naczelnikowi (...) w T. w okresie od 23 marca 2012 r. do 26 marca 2013 r. poprzez zawyżenie podatku naliczonego do odliczenia w łącznej kwocie 235.322,00 zł pomimo nieudokumentowania prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony czym uszczuplił podatek od towarów i usług za te miesiące w łącznej kwocie 125.464,00 zł,

- tj. przestępstwa skarbowego z art. 56 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks

o r z e k a :

I.  oskarżonego M. G. uznaje za winnego tego, że prowadząc działalność gospodarczą podał nieprawdę w deklaracjach dla podatku od towarów i usług (...)-7 za okres od lutego 2012 r. do lutego 2013 r. złożonych(...) w T. w okresie od 24 maja 2012 r. do 26 marca 2013 r. poprzez zawyżenie podatku naliczonego do odliczenia w łącznej kwocie 12.959 zł pomimo nieudokumentowania prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony czym uszczuplił podatek od towarów i usług za te miesiące w łącznej kwocie 11.528 zł, tj. przestępstwa skarbowego z art. 56 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks i za to na podstawie art. 56 § 2 kks orzeka karę 10 (dziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (sto) złotych,

II.  zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty a wydatkami poniesionymi od chwili wszczęcia postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 1350/18

UZASADNIENIE

M. G. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...). W związku z powyższą działalnością od dnia 1 lutego 2001 roku do 17 grudnia 2014 roku był podatnikiem podatku od towarów i usług.

W wyniku kontroli skarbowej przeprowadzonej w siedzibie organu podatkowego ujawniono, iż podatnik zawyżył podatek naliczony do odliczenia w łącznej kwocie 235.322 złote pomimo nieudokumentowania prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony co skutkowało uszczupleniem podatku od towarów i usług za miesiące od lutego 2012 roku do lutego 2013 roku w łącznej kwocie 125.464 złote. Organ kontroli skarbowej w sposób jednoznaczny ustalił, iż M. G. podawał nieprawdę w deklaracjach VAT-7 złożonych Naczelnikowi (...) w T..

(dowody: decyzja Naczelnika(...) w T. nr (...)-11/15, k. 4-12,

protokół kontroli podatkowej, k. 16-22)

W toku postępowania sądowego M. G. złożył szereg dokumentów finansowych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wskazane dokumenty zostały poddane analizie przez pracowników (...) w T.. W wyniku przeprowadzonej kontroli ustalono, że kwota podatku zawyżonego do odliczenia wyniosła 12.959 złotych a kwota podatku uszczuplonego wyniosła 11.528 złotych.

(dowody: analiza dokumentów – k. 150-153,

informacja Urzędu Skarbowego – k. 166 akt)

M. G. nie był karany sądownie.

(dowód: karta karna, k. 113)

M. G. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu i odmówił składania wyjaśnień (k. 72).

Sąd dał wiarę wszelkim innym przeprowadzonym w sprawie dowodom z dokumentów, w szczególności danych o karalności, dokumentacji z (...) oraz pozostałym dowodom zawnioskowanym do ujawnienia w akcie oskarżenia oraz przedłożonym w toku rozprawy przed Sądem. Wszelkie dokumenty zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich rzetelności ani prawdziwości. Również Sąd nie miał podstaw aby podważyć ich wiarygodność.

Sąd zważył, co następuje:

W myśl art. 56 § 1 k.k.s., odpowiedzialności karnoskarbowej podlega podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie.

Przepis art. 56 k.k.s. przewiduje cztery typy czynu zabronionego określane w doktrynie i orzecznictwie jako oszustwo podatkowe lub też oszustwo w postępowaniu podatkowym. Konstrukcja określonych w tym przepisie typów czynu zabronionego związana jest ze szczególną instytucją prawa podatkowego określaną mianem tzw. samoobliczenia podatku przez podatnika, który z mocy właściwych przepisów prawa podatkowego zobowiązany jest do przeprowadzenia procedury ustalenia wysokości ciążącego na nim w danym okresie obliczeniowym zobowiązania podatkowego oraz przedstawienia organowi podatkowemu oświadczenia zawierającego dane dotyczące podstawy istnienia oraz wysokości ciążącego na podatniku zobowiązania podatkowego, a także uiszczenia tak ustalonego podatku w przewidzianym w prawie dodatkowym terminie. Regulacja zawarta w art. 56 k.k.s. służy w pierwszej kolejności zagwarantowaniu przestrzegania obowiązków wynikających z prawa podatkowego. Przepis ten określa podstawową konstrukcję z punktu widzenia ochrony mienia Skarbu Państwa lub innych uprawnionych podmiotów w zakresie wynikającym z ekspektatywy uzyskania określonych przysporzeń majątkowych w związku z prawidłowym wykonaniem obowiązków podatkowych. Zakresem ochrony na gruncie art. 56 k.k.s. objęte są wprost instytucje określonego rodzaju podatków, a przez to mienie uprawnionych podmiotów w zakresie związanym z prawidłowym wypełnieniem przez zobowiązanego podatnika obowiązku fiskalnego wynikającego z określonych konstrukcji podatkowych. Stąd też przepis ten kryminalizuje zachowania polegające na narażeniu na uszczuplenie podatku. Z uwagi na fakt, że w znamionach deliktu skarbowego przewidzianego w art. 56 k.k.s. określono dwa alternatywnie ujęte zachowania, tj. podanie nieprawdy lub zatajenie prawdy w deklaracji lub oświadczeniu, pominięto jednak w ustawowym zestawie znamion ogólne znamię oszustwa opisane jako „wprowadzenie w błąd”, konstrukcję z art. 56 k.k.s. zalicza się w piśmiennictwie do kategorii oszustwa podatkowego sensu largo. Z uwagi na brak znamienia „wprowadza w błąd”, dla realizacji znamion strony przedmiotowej wystarczające jest podanie nieprawdy lub zatajenie prawdy w deklaracji lub oświadczeniu, nawet jeżeli zachowanie to nie wywołuje błędu po stronie organu podatkowego, innego uprawnionego organu lub płatnika (por. P. Kardas, G. Łabuda, Kryminalizacja oszustwa podatkowego w prawie karnym skarbowym, Prok. i Pr. 2003, nr 3, s. 62). Przepis art. 56 k.k.s. ma charakter blankietowy, jego treść zawiera bowiem odesłanie do regulacji z zakresu prawa podatkowego, które konkretyzują treść znamion typu czynu zabronionego. Z uwagi na powiązanie przedmiotu ochrony z regulacjami z obszaru danin publicznych ustalenie pełnej i precyzyjnej treści znamion czynów zabronionych przewidzianych w art. 56 k.k.s. wymaga uwzględnienia treści przepisów podatkowych, które szczegółowo konkretyzują znamiona czynu zabronionego.

Omawiane przestępstwo może zostać popełnione jedynie umyślnie (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 2006 roku, III KK 267/05). Dla przypisania strony podmiotowej oszustwa podatkowego konieczne jest bowiem stwierdzenie, że sprawca obejmował świadomością i wolą (w postaci chęci lub co najmniej godzenia się) wszystkie elementy strony przedmiotowej tego typu czynu zabronionego (P. Kardas, Komentarz do art. 56 Kodeksu karnego skarbowego [w:] P. Kardas, G. Łabuda, T. Razowski, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, WKP 2012).

Przenosząc powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy, stwierdzić należy, iż M. G. swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego jemu przestępstwa skarbowego.

Nie ulega wątpliwości, że oskarżony podał nieprawdę w złożonych (...) w T. deklaracjach VAT -7 za okres od lutego 2012 r. do lutego 2013 r. złożonych (...) w T. w okresie od 24 maja 2012 r. do 26 marca 2013 r. poprzez zawyżenie podatku naliczonego do odliczenia w łącznej kwocie 12.959 zł pomimo nieudokumentowania prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony czym uszczuplił podatek od towarów i usług za te miesiące w łącznej kwocie 11.528 zł. Tym samym, implikowało to konieczność zakwalifikowania czynu przypisanego oskarżonemu jako przestępstwa skarbowego z art. 56 § 2 kks.

Mając na uwadze to, iż kara jest przede wszystkim środkiem polityki karnej umożliwiającym osiągnięcie celów prewencyjnych i represyjnych, a w szczególności ma zapobiec ponownemu popełnieniu przestępstwa przez sprawcę i skłonić go do przestrzegania porządku prawnego Sąd postanowił wymierzyć oskarżonemu karę grzywny.

Zdaniem Sądu orzeczona wobec oskarżonego kara 1.000 złotych grzywny (dziesięć stawek dziennych po ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 100 złotych) jest odpowiednia do stopnia społecznego niebezpieczeństwa czynów sprawcy a przede wszystkim spełni swą rolę w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej. Sąd uznał, że charakter czynu a także wysokość wyrządzonej szkody uzasadniały wymierzenie kary grzywny w orzeczonej wysokości. W przekonaniu Sądu wymierzona kara jest w tym wypadku dostatecznie dolegliwa i wystarczająca dla osiągnięcia celów kary, zarówno w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak i wpłynie zapobiegawczo i wychowawczo wobec oskarżonego na przyszłość. Należycie oddaje ona wagę ustalonych przez Sąd okoliczności obciążających i łagodzących. W ocenie Sądu wymierzona kara spełni swą funkcję w zakresie prewencji indywidualnej, chociaż Sąd wziął również pod uwagę ich aspekt represyjny. Oskarżony swoim zachowaniem doprowadził do uszczerbku finansowego Skarbu Państwa w kwocie ponad 10.000 złotych.

W przekonaniu Sądu wymierzona kara stanowić będzie dla oskarżonego dostateczną dolegliwość, odpowiadającą stopniowi zawinienia i wpłynie na jego przyszłe postępowanie, uświadamiając nieuchronność represji w reakcji na naruszanie porządku prawnego. Zdaniem Sądu również w poczuciu społecznym wymierzona kara będzie odebrana jako słuszna i sprawiedliwa.

Sąd, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, uwzględniając sytuację materialną i finansową oskarżonego, zwolnił oskarżonego od ponoszenia opłaty sądowej i wydatków poniesionych w toku postępowania.