Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej M. Olejnika

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2016 r.

sprawy: oskarżonego Ł. K. urodz. (...) w T.

syna M. i I. z d. K.

oskarżonego o to, że:

w dniu 25 sierpnia 2016 r. na ul. (...) w T. prowadził pojazd m-ki O. (...) o nr rej. (...) po drodze publicznej nie stosując się do orzeczonego wyrokiem z dnia 18.06.2015 r. przez Sąd Rejonowy w Toruniu w sprawie sygn.. II K 534/13 3 letniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym obowiązującego od dnia 26.06.2015 r.

tj. o czyn z art. 244 kk

I. uznaje oskarżonego Ł. K. za winnego popełnienia zarzucanego jemu czynu w akcie oskarżenia to jest przestępstwa z art. 244 kk i za to na podstawie art. 244 kk i art. 34 § 1 kk i art. 34 § 1 kk i art. 34 § 1a pkt 1 kk wymierza karę 2 ( dwóch) lat ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 40 ( czterdziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II. zwalnia oskarżonego od ponoszenia opłaty i wydatków, którymi obciąża Skarb Państwa.

sygn. akt II K 1285/16

UZASADNIENIE

( na podstawie art. 423 § 1a kpk ograniczyć zakres uzasadnienia jedynie do rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu)

Ł. K. został oskarżony o to, iż: w dniu 25 sierpnia 2016 r. na ul. (...) w T. prowadził pojazd m-ki O. (...) o nr rej. (...)po drodze publicznej nie stosując się do orzeczonego wyrokiem z dnia 18.06.2015 r. przez Sąd Rejonowy w Toruniu w sprawie sygn.. II K 534/13 3 letniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym obowiązującego od dnia 26.06.2015 r. tj. o czyn z art. 244 kk.

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2016 r. Ł. K. został uznany za winnego popełnienia zarzucanego jemu czynu w akcie oskarżenia to jest przestępstwa z art. 244 kk i za to na podstawie art. 244 kk i art. 34 § 1 kk i art. 34 § 1 kk i art. 34 § 1a pkt 1 kk Sąd wymierzył mu karę 2 lat ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym. Jednocześnie zwolnił go od ponoszenia opłaty i wydatków, którymi obciążył Skarb Państwa.

Wysokość kary została uzgodniona pomiędzy oskarżycielem a oskarżonym w trybie art. 335 § 1 kpk. Oczywistym jest, że sąd I instancji, rozstrzygając w trybie konsensualnym (przewidzianym w art. 343 k.p.k.) nie jest związany złożonym wnioskiem bo musi weryfikować zarówno czy nie jest on wadliwy w kontekście poczynionych uzgodnień, spełnia ustawowe przesłanki i jest zgodny z przepisami prawa (prawem materialnym) ale także czy nie stoi w sprzeczności z faktami wynikającymi ze zgromadzonych dowodów (dotyczącymi sprawstwa, zawinienia i kwalifikacji prawnej) czy też zasad wymiaru kary, rozumianej szeroko jako wszelkie prawnokarne konsekwencje skazania. Tak więc jedną z przesłanek do oceny czy istnieją warunki do zrezygnowania z prowadzenia postępowania na zasadach ogólnych, jest stwierdzenie, że proponowany, a następnie uzgodniony wymiar kary, w mającym zapaść wyroku skazującym, jest trafny ( zob: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2006 roku w sprawie IV KK 142/06, źródło LEX).

Zdaniem Sądu uzgodniona wysokość oraz rodzaj kary jednostkowej w związku z przypisanym czynem w odpowiednim stopniu uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu, zawinienie oraz cele kary. Kara ograniczenia wolności jest karą pośrednią pomiędzy grzywną i niewysoką karą pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem lub bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Orzeczona kara ograniczenia wolności zawiera określoną dolegliwość. Sankcje ta zawierają w sobie wszystkie elementy kary, a więc spełniają cel restrybutywny (nieodpłatna praca) oraz cele prewencyjne (efekt edukacyjny pracy, praca na cele charytatywne, integracja przestępcy ze społeczeństwem i społeczeństwa z przestępcą) - a pozbawione są wad kary pozbawienia wolności (kontakt sprawcy ze środowiskiem więziennym, jego podkultura, brak stygmatyzacji bycia więźniem i często związany z tym efekt odrzucenia tak w środowisku zawodowym, jak i rodzinnym).

W tym miejscu należy stwierdzić, iż Sąd omyłkowo nie wskazał art. 37 a kk jako przepisu umożliwiającego orzeczenie kary ograniczenia wolności w sytuacji, gdy przestępstwo z art. 244 zagrożone jest karą pozbawienia wolności.

O kosztach procesu orzeczono stosowanie do treści art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2011 Nr 240, poz. 1431 ze zm.) zwalniając oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych - w tym od obowiązku uiszczenia opłaty – i wydatkami poniesionymi w toku postępowania obciążono Skarb Państwa ze względu na treść zawartego porozumienia.