Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

UZASADNIENIE

M. G. (1) pełnił funkcję (...) (...) z siedzibą w K. przy ulicy (...) (...), (...)-(...) K..

(dowód: wydruk informacji z KRS, k. 100-107)

Na mocy decyzji(...)w B. z dnia 16 października 2009 roku Spółka (...) z siedzibą w K. otrzymała zezwolenie na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa (...), w tym w lokalach(...) (...) H. F., ul. (...), (...)-(...) T. oraz (...) ,(...) O. (...)-(...) T., ul. (...). Do decyzji dołączono regulamin gier na automatach o niskich wygranych.

(dowód: decyzja wraz z regulaminem, k.16-21)

W dniu 6 kwietnia 2009 roku Spółka (...) z siedzibą w K. zawarła z władającym lokalem (...) (...) - H. F. umowę najmu i współpracy. Z treści umowy wynika, że oddano najemcy do użytkowania część lokalu o powierzchni 2 m2 w celu prowadzenia punktu gier na automatach o niskich wygranych.

(dowody: zeznania H. F., k.11, k.34-36, k.

umowa najmu i współpracy nr 211, k. 22)

W dniu 19 lutego 2009 roku H. (...) nr (...), nr rej. (...) na wniosek Spółki (...) z siedzibą w K. został zarejestrowany przez Ministerstwo Finansów. Właściciel ww. automatu dysponował pozytywną opinią techniczną (dopuszczającą do eksploatacji i użytkowania) wydaną przez (...) (...) – jednostkę badającą ds. rejestracji dotyczącą powyższego urządzenia. W dniu 4 lutego 2013 roku Spółka (...) zgłosiła przemieszczenie ww. automatu do lokalu (...). Wówczas spółka dysponowała kolejną pozytywną opinią techniczną w sprawie ww. automatu wydaną w dniu 26 stycznia 2012 roku.

(dowody: zgłoszenie przemieszczenia, k.25

wniosek o rejestrację automatu, k.26

opinie techniczne, k. 27-28, k.29)

W dniu 28 stycznia 2015 roku funkcjonariusze (...) w T. przeprowadzili w (...) (...) kontrolę w zakresie urządzania i prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych. W lokalu znajdował się wówczas automat H. (...) nr (...), nr rej. (...). Funkcjonariusze przeprowadzili jego oględziny zewnętrzne i eksperyment w wyniku czego stwierdzili, iż wartość maksymalnej stawki za udział w jednorazowym rozegraniu w grach na kontrolowanym automacie była wyższa niż 0,50 złotych, tj. wyższa niż określona w art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych, bowiem faktycznie ustalone podczas czynności eksperymentu wynosiły 20 punktów kredytowych o równowartości 2 zł, a można było wybrać stawkę w ilości 200 punktów na jedną grę. W wyniku kontroli dokonano zatrzymania ww. urządzenia.

(dowody: protokół kontroli, k. 2-6

protokół zatrzymania rzeczy, k. 7-8

protokół oględzin, k.9-10)

Tego samego dnia funkcjonariusze (...)w T. przeprowadzili również kontrolę w lokalu (...), (...) O. (...)-(...) T., ul. (...). W lokalu znajdował się wówczas automat H. (...) nr (...)- (...), nr rej. (...)- (...). Funkcjonariusze przeprowadzili jego oględziny zewnętrzne i eksperyment w wyniku czego stwierdzili, iż wartość maksymalnej stawki za udział w jednorazowym rozegraniu w grach na kontrolowanym automacie była wyższa niż 0,50 złotych, tj. wyższa niż określona w art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych, bowiem faktycznie ustalone podczas czynności eksperymentu mogły wynosić 10 oraz 20 punktów kredytowych o równowartości 1 zł i 2 zł. W wyniku kontroli dokonano zatrzymania ww. urządzenia.

(dowody: protokół kontroli, k. 295-297

protokół zatrzymania rzeczy, k. 300-301

protokół oględzin, k.302)

W dniu 20 stycznia 2009 roku Spółka (...) z siedzibą w K. zawarła z władającym lokalem (...) (...) O. (...)-(...) T., ul. (...). W dniu 20 stycznia 2009 roku Spółka (...) zawarła z A. O. umowę najmu i współpracy. Z treści umowy wynika, że oddano najemcy do użytkowania część lokalu o powierzchni 2 m2 w celu prowadzenia punktu gier na automatach o niskich wygranych.

(dowody: zeznania A. O., k.530-532

umowa najmu i współpracy nr 216, k. 313)

W dniu 11 maja 2009 roku automat H. (...) nr (...)- (...), nr rej. (...)- (...)na wniosek Spółki (...) z siedzibą w K. został zarejestrowany przez Ministerstwo Finansów. Właściciel ww. automatu dysponował pozytywną opinią techniczną (dopuszczającą do eksploatacji i użytkowania) wydaną przez (...) (...) – jednostkę badającą ds. rejestracji dotyczącą powyższego urządzenia. W dniu 1 lutego 2012 roku Spółka (...) zgłosiła przemieszczenie ww. automatu do lokalu (...), (...). O. (...)-(...) T., ul. (...).

(dowody: zgłoszenie przemieszczenia, k.316

wniosek o rejestrację automatu, k.317

opinia techniczna, k. 318-320)

W toku postepowania prowadzonego w niniejszej sprawie przeprowadzono opinię biegłego z zakresu informatyki, telekomunikacji i automatów do gier, która pozwoliła ustalić, iż badane automaty służą do celów komercyjnych – warunkiem ich uruchomienia jest zakredytowanie go przez grającego gotówką w wysokości zależnej od ilości punktów przeznaczonych na rozgrywanie udostępnionych gier losowych. Badane automaty umożliwiają rozgrywanie gier o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości i spełniają kryteria gier na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku. Badane automaty nie spełniają wymogów technicznych zgodnych dla automatów o niskich wygranych określonych przepisami art. 19 ust. 3 ustawy o grach hazardowych ponieważ stawka za udział w jednej grze może być wyższa od 0,50 zł.

(dowód: opinia biegłego, k.576-583)

M. G. (1) nie był dotychczas karany sądownie.

(dowód: informacja dot. karalności, k. 591)

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zarówno w toku postepowania przygotowawczego, jak i przed Sądem. M. G. (1) wyjaśnił, że w czasie, kiedy pełnił funkcję prezesa zarządu spółki (...) prowadziła ona działalność wyłącznie na automatach do tzw. niskich wygranych. Oskarżony zaznaczył, że na terenie województwa (...) spółka dysponowała zezwolenie w tym zakresie od października 2009 roku, a także zatrudniała pracowników, którzy posiadali fachową wiedzę na temat prowadzenia gier na tychże urządzeniach. M. G. (1) zaprzeczył, by odwiedził któryś z punktów z automatami bądź zajmował się ich rozliczeniem. Oskarżony zaprzeczył, by spółka przed uzyskaniem zezwolenia eksploatowała automaty, bowiem dokonano tego dopiero po pozyskaniu odpowiednich opinii technicznych oraz rejestracji urządzeń. Nadto dodał, że w 2013 roku funkcjonariusze Urzędu Celnego również przeprowadzali kontrolę urządzeń objętych zarzutem w niniejszej sprawie i nie stwierdzili nieprawidłowości. M. G. (1) zwrócił uwagę, że urządzenia posiadały oryginalne plomby założone po dokonaniu ich badania, które w momencie kontroli nie były uszkodzone. Oskarżony podkreślił, że w innej sprawie zapadł wobec niego wyrok uniewinniający oraz wydano postanowienie o umorzeniu postepowania. Dodał również, że nie posiada wiedzy fachowej z zakresu elektroniki.

Dowód: wyjaśnienia M. G. k. 640-641

Sąd uznał, iż wyjaśnienia oskarżonego są co do zasady wiarygodne, albowiem w istocie nie pozostawały one w sprzeczności z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd. W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że skontrolowane urządzenia zostały poddane badaniom, na skutek którego wydano opinię techniczną dopuszczającą automaty do eksploatacji i użytkowania. Na podstawie tejże opinii Ministerstwo Finansów zarejestrowało urządzenia. Należy podkreślić w związku z tym, iż przed rejestracją automat został pozytywnie zaopiniowany przez jednostkę badającą, wskazaną przez Ministra Finansów. Podmiot ów wydał opinię techniczną w tym zakresie dopuszczającą urządzenie do eksploatacji i użytkowania Następnie Spółka (...) otrzymała na okres 6 lat zezwolenie na urządzanie i prowadzenie działalności z zakresie gier na zakwestionowanych automatach. Następnie automaty otrzymały poświadczenie rejestracji z Ministerstwa Finansów, a w późniejszym czasie spółka informowała Naczelnika Urzędu Celnego o przemieszczeniu automatów do innej lokalizacji. Powyższe fakty znajdują odzwierciedlenie w zgromadzonej w toku postępowania przygotowawczego dokumentacji. Jednocześnie jednak sąd podziela uwagi oskarżonego zgodnie z którymi podmiot urządzający gry dopełnił wszelkich formalności z tym związanych, uzyskując wszelkie możliwe zezwolenia, opinie i decyzje, z drugiej zaś w krótkim okresie czasu legalność jego działalności została zakwestionowana. Nie ulega także wątpliwości, że to nie oskarżony zajmował się „bezpośrednią” eksploatacją zakwestionowanych urządzeń, gdyż zarządzał spółką prowadzącą działalność na terenie całej Polski i nie odwiedzał również poszczególnych lokali, a więc nie posiadał realnego wpływu np. na zmianę oprogramowania w konkretnych urządzeniach. Co więcej o legalności prowadzonej działalności w lokalach o których mowa w zarzucie utwierdzało go, że w toku wcześniej przeprowadzonych kontroli nie stwierdzono nieprawidłowości.

Jako wiarygodne sąd uznał zeznania H. F. (k.11, k.34-36) oraz A. O. (k.530-532), którzy władali lokalami w których funkcjonariusze (...) w T. przeprowadzali kontrole. Potwierdzili oni, iż wynajmowali część lokalu pod eksploatację automatów do gry oraz otrzymywali za to czynsz. Sąd postrzega jako prawdziwe również zeznania D. B. (k.303) pracownicy lokalu (...). Zeznania wyżej wskazanych świadków są w pełni zgodne z materiałem dowodowym zgromadzonym w toku niniejszej sprawy.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania funkcjonariuszy(...)w T. H. J. (k.665), A. K. (k. 665-665v) oraz J. W. (k. 665v-666). Świadkowie potwierdzili, iż przeprowadzali czynności w lokalach wymienionych w zarzucie podali szczegóły związane z kontrolą i odnieśli się do standardowych procedur, które w takich sytuacjach wykonują. Zeznania powyższych świadków są zdaniem sądu w całej rozciągłości wiarygodne, a także korespondują z treścią opinii biegłego, która potwierdziła charakter zatrzymanych urządzeń.

Na gruncie niniejszej sprawy powołano opinię biegłego sądowego. (k.576-583) Pozwoliła ona ustalić, że gry rozgrywane na tychże automatach spełniają kryteria gier na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku.

Biegły poczynił ustalenia, które oparł m.in. na analizie dokumentów w postaci protokołu eksperymentu procesowego z przeprowadzonego doświadczenia i odtworzenia możliwości gry na automatach oraz oględzinach automatów. Opinię tę, sąd uznał za wiarygodną i podzielił zawarte w nich wnioski. Została ona sporządzona w sposób fachowy i rzetelny przez specjalistę dysponującego odpowiednimi kwalifikacjami, a wszelkie wnioski w niej zawarte zostały należycie umotywowane. Sąd podzielił sposób argumentowania podany przez biegłego. Jej wiarygodność nie mogła jednak wpłynąć na kwestię odpowiedzialności karnej oskarżonego, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Sąd dał wiarę wszelkim innym przeprowadzonym w sprawie dowodom z dokumentów w szczególności w postaci protokołów oględzin, zatrzymań, pism przedłożonych przez oskarżonego i jego obrońcę, a także danych o karalności. Dokumenty te zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich rzetelności ani prawdziwości. Również sąd nie miał podstaw, aby podważyć ich wiarygodność.

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż spór w przedmiotowej sprawie nie dotyczył warstwy faktograficznej i sprowadzał się do kwestii prawnokarnej oceny zachowania oskarżonego w świetle obowiązujących przepisów prawa.

W tym miejscu podkreślić należy czynność penalizowana sprawcza została w art. 107 § 1 kks określona jako "urządzanie" lub "prowadzenie" określonych w tym przepisie gier lub zakładów wzajemnych wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Niektórzy autorzy twierdzą, że "urządzanie" gry lub zakładu wzajemnego jest pojęciem węższym od ich "prowadzenia", gdyż to ostatnie obejmuje także takie działania, jak ustalanie zasad oraz systemu danej gry czy też wysokości wygranej ( zob. Prusak, Kodeks, t. II, s. 773–774). Zdaniem innych autorów, z którymi wypada się zgodzić jest odwrotnie, tzn. zakres pojęcia "urządza" jest szerszy od "prowadzi", albowiem pod pojęciem "urządzania" należy rozumieć układanie systemu gry czy określanie wysokości wygranych, podobnie jak wynajęcie i przystosowanie lokalu, zatrudnienie i przeszkolenie pracowników, organizowanie gry itp. Natomiast "prowadzenie" gry jest pojęciem węższym, ograniczonym zazwyczaj do wykonywania bezpośrednich czynności przy grze ( zob. Kotowski, Kurzępa, Komentarz, 2007, s. 450). Za reprezentowanym tu poglądem wydaje się przemawiać treść przepisów aktualnej ustawy o grach hazardowych, która rozróżnia "prowadzenie działalności w zakresie gier i zakładów" (np. art. 1, 3, 6) oraz "bezpośrednie prowadzenie gry hazardowej" (art. 24 ust. 1 pkt 2). Jak się wydaje określenie "prowadzi" zawarte w treści art. 107 § 1 kks oznacza właśnie bezpośrednie prowadzenie gry hazardowej. "Urządzanie gry lub zakładu" obejmuje czynności niezbędne do rozpoczęcia określonej działalności (zob. V. Konarska-Wrzosek, T. Oczkowski, J. Skorupka, Prawo i postępowanie karne skarbowe, s. 323). Chodzi zasadniczo o zaprowadzenie czy uruchomienie działalności hazardowej w określonym miejscu, stąd też można zgodzić się z poglądem, że urządzanie gier i zakładów poprzedza czasowo ich "prowadzenie", to ostatnie bowiem dotyczy działalności już "urządzonej" (zob. P. Kardas, G. Łobuda, T. Razowski, Kodeks karny skarbowy, s. 827). W tym ujęciu "urządzić" grę oznacza mniej więcej tyle, co ją zorganizować, czyli doprowadzić do tego, aby mogła się odbyć. Strona podmiotowa czynu zabronionego z art. 107 § 1 kks obejmuje umyślność w obu postaciach zamiaru.

Do znamion ustawowych deliktu skarbowego z art. 107 § 1 kks należy także działanie wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Wyraźnie więc widać subsydiarność komentowanego przepisu wobec art. 3 Ustawy o grach hazardowych, według którego urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Jest to zasada monopolu państwa w zakresie gier liczbowych, loterii pieniężnych i gry telebingo oraz m.in. formy organizacyjnej podmiotu urządzającego grę czy zakład wzajemny, miejsca urządzania (kasyna gry, salony gier bingo pieniężne, punkty przyjmowania zakładów itp.), zakazu reklamy i promocji określonych gier i zakładów wzajemnych, minimalnych wartości wygranych, regulaminów gier i zakładów wzajemnych, zabezpieczenia losów i innych dowodów udziału w grze przed sfałszowaniem lub przedwczesnym odczytaniem wyniku gry, granicy wiekowej dostępu do ośrodków gier czy punktów przyjmowania zakładów wzajemnych, rejestracji gości, świadectw zawodowych osób sprawujących zarząd nad ośrodkami gier i punktami przyjmowania zakładów oraz bezpośrednio prowadzących gry i zakłady, instalacji systemów służących kontroli przebiegu i prowadzenia gier itp.

Przekładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać trzeba na kontekst sytuacyjny w której swą działalność prowadziła spółka oskarżonego. W związku z tym należy powtórzyć jeszcze raz, iż automaty ujawnione i zabezpieczone w niniejszej sprawie otrzymały uprzednio pozytywną opinię techniczną wydaną przez Jednostkę Badającą upoważnioną przez Ministra Finansów -(...) (...), a następnie przeszły całą procedurę związaną z dopuszczeniem do eksploatacji. Każdorazowo spółka (...) uzyskiwała w związku z tym wszelkie potrzebne potwierdzenia i decyzje wydawane przez właściwe organy państwa. W trakcie czynności związanych z rejestracją urządzenia obowiązywało rozporządzenie Ministra Finansów z 3 czerwca 2003 roku w sprawie warunków urządzania gier i zakładów wzajemnych (Dz. U. nr 102, poz. 946). W § 8 powołanego rozporządzenia wskazano, iż badanie poprzedzające rejestrację przeprowadza jednostka badająca upoważniona przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, zwana dalej „jednostką badającą”. Przepis § 8 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia wskazywał zaś, iż badanie poprzedzające rejestrację polegało na sprawdzeniu czy konstrukcja automatu do gier zapewnia prawidłowe ustalenie wartości maksymalnej stawki i wartości maksymalnej jednorazowej wygranej. Z całą stanowczością wskazać trzeba zatem, iż kwestia wskazana w zarzucie stawianym w niniejszej sprawie była przedmiotem badania przez jednostkę badającą, co zresztą wprost wynika z treści przedstawionej przez nią opinii. Oskarżony pozostawał zatem w przekonaniu, iż postępuje zgodnie z obowiązującym prawem. Idąc dalej, wskazać trzeba, iż definicję gry na automatach o niskich wygranych zawierał art. 2 ust. 2b ustawy o grach i zakładach wzajemnych. Według powołanego przepisu grami na automatach o niskich wygranych są gry na urządzeniach (…) o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których wartość jednorazowej wygranej nie może być wyższa niż równowartość 15 Euro, a wartość maksymalnej stawki za udział w jednej grze nie może być wyższa niż 0,07 Euro. Na skutek rozporządzenia z dnia 24 lutego 2009 roku zmieniającego rozporządzenie w sprawie warunków urządzania gier i zakładów wzajemnych (Dz.U. 2009, nr 181, poz. 1416) zmianie uległo brzmienie cytowanego powyżej § 8 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia z 2003 roku. Wskazano w nim bowiem, iż badanie poprzedzające rejestrację zapewnia dla automatów o niskich wygranych prawidłowe ustalenie wartości maksymalnej stawki i uniemożliwienie przekraczania wartości maksymalnej stawki w wyniku kontynuacji gry za uzyskane wygrane oraz prawidłowe ustalenie wartości jednorazowej wygranej i uniemożliwienie uzyskania jednorazowej wygranej w kwocie wyższej niż 15 Euro, o której mowa w art. 2 ust. 2 ustawy o grach i zakładach wzajemnych. Powołana ustawa straciła moc obowiązującą z dniem 1 stycznia 2010 roku, kiedy to w życie weszła ustawa z 30 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. z 2016 r., poz. 471). Ustawa ta zawiera nową definicję gry na automatach o niskich wygranych (art. 129 ust. 3 ustawy). Co istotne, w myśl art. 129 ust. 1 ustawy działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych (…) na podstawie zezwoleń udzielonych przed dniem wejścia w życie ustawy jest prowadzona do czasu wygaśnięcia tych zezwoleń, przez podmioty, którym ich udzielono, według przepisów dotychczasowych, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Wskazać przy tym trzeba także na treść art. 117 ustawy, według którego zezwolenia na urządzenie i prowadzenie gier i zakładów wzajemnych udzielone przed dniem 1 stycznia 2010 roku oraz regulaminy gier i zakładów wzajemnych zatwierdzone przed wyżej wymienionym dniem zachowują ważność do czasu ich wygaśnięcia. W przedmiotowej sprawie, w dniu objętym zarzutem, zezwolenie to nie wygasło. Co istotne, żaden przepis powołanej ustawy nie zobowiązuje podmiotów prowadzących działalność w zakresie urządzania gier na automatach o niskich wygranych do ponownego przeprowadzenia badań automatów i uzyskania opinii pod kątem spełnienia przez nie warunków wynikających z omawianych przepisów. Przede wszystkim obowiązku takiego nie zawiera zmieniona treść § 8 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia z 2009 roku. Przepis ten wyraźnie wskazuje bowiem na czym polega badanie poprzedzające rejestrację i jest skierowany do jednostki badającej upoważnionej przez Ministra Finansów. Chodzi zatem o automaty, które podmiot prowadzący działalność zamierza wprowadzić do eksploatacji, a nie automaty już działające, który procedurę badania przedrejestracyjnego już przeszły pozytywnie.

Przedstawione okoliczności wskazują na „otoczenie” prawne, w których spółka oskarżonego prowadziła działalność gospodarczą. Stwierdzić trzeba w związku z tym, iż z jednej strony podmiot urządzający gry dopełnił wszelkich formalności z tym związanych, uzyskując wszelkie możliwe zezwolenia, opinie i decyzje, z drugiej zaś w krótkim okresie czasu legalność jego działalności została zakwestionowana.

W przedmiotowej sprawie nie przeprowadzono żadnego dowodu, który wskazywałby na choćby sygnalizację oskarżonemu, że prowadzi działalność niezgodnie z przepisami nowej ustawy, co z kolei może prowadzić do penalizacji jego zachowania. Przeciwnie, już po wejściu przepisów ustawy o grach hazardowych oraz zmianie rozporządzenia wykonawczego w 2009 roku funkcjonariusze Urzędu Celnego przeprowadzali kontrolę w lokalach objętych zarzutem w niniejszej sprawie i nie stwierdzili żadnych nieprawidłowości. W ten sposób oskarżony pozostawał - był wręcz upewniany – o legalności swojego postępowania. Co ważne, ocena jego zachowania przez oskarżyciela publicznego została dokonana niejako ex post (to samo dotyczy opinii biegłego w tej sprawie), gdzie doszło jedynie do automatycznego, bezrefleksyjnego wskazania na odpowiedni przepis ustawy o grach hazardowych i subsumowania go do ustalonych zasad działania automatu. Brak tu natomiast zastanowienia nad tym, czy w tak ustalonym stanie faktycznym oskarżonemu można przypisać popełnienia zarzucanego mu czynu. W ocenie sądu nie jest to możliwe. W myśl art. 1 § 3 kk nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Oskarżony działał w zaufaniu do organów państwa, a jednocześnie sam nie zajmował się bieżącą eksploatacją poszczególnych urządzeń należących do jego spółki. Nawet po wejściu w życie ustawy o grach hazardowych jego postępowanie podlegało ocenie tych organów, które nie kwestionowały faktu urządzania gier na zabezpieczonym automacie. W tym stanie rzeczy nie sposób przyjąć, aby działał on w zamiarze popełnienia czynu zabronionego, tj. chciał go popełnić (zamiar bezpośredni) albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godził (zamiar ewentualny). Brak komponentu winy prowadzi w związku z tym do wyroku uniewinniającego (art. 414 § 1 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks). W podobnej sprawie oskarżony został prawomocnie uniewinniony.

Dowód: odpis wyroku k. 642-646

Na podstawie art. 632 ust. 2 kpk, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zapadłe w niniejszej sprawie sąd obciążył kosztami sądowymi Skarb Państwa.